Tin(IV)oxide

Tin(IV)oxide
Structuurformule en molecuulmodel
	Eenheidscel van tin(IV)oxide
Algemeen
Molecuulformule	SnO2
IUPAC-naam	tin(IV)oxide
Andere namen	tindioxide
CAS-nummer	(watervrij) 18282-10-5 ; (hydraat) 13472-47-4
EG-nummer	242-159-0
PubChem	29011
Wikidata	Q129163
Beschrijving	Wit of lichtgrijs poeder
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
Opslag	Gescheiden van sterk reducerende stoffen.
LD50 (ratten)	(oraal) > 20.000 mg/kg ; (intraperitoneaal) > 6600 mg/kg
Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand	vast
Kleur	wit-lichtgrijs
Dichtheid	6,95 g/cm³
Smeltpunt	1630 °C
Sublimatiepunt	1800 °C
Goed oplosbaar in	geconcentreerd zwavelzuur
Onoplosbaar in	water
Geometrie en kristalstructuur
Kristalstructuur	tetragonaal
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal	Scheikunde

Tin(IV)oxide of tindioxide is een oxide van tin, met als brutoformule SnO₂. De stof komt voor als een wit tot lichtgrijs poeder, dat onoplosbaar is in water. In de natuur komt het voor als het mineraal cassiteriet. Het poeder is diamagnetisch, amfoteer en kan voorkomen als een watervrije of gehydrateerde stof.

Synthese

Tin(IV)oxide kan op verschillende manieren worden bereid:

door een verbranding van tin:

{\ce {Sn + O2 -> SnO2}}

uit een reactie van tin(IV)chloride en water bij hoge temperatuur:

{\ce {SnCl4 + 2H2O -> SnO2 + 4HCl}}

De jaarlijkse wereldwijde productie van tin(IV)oxide bedraagt ongeveer 10.000 ton.^[1]

Eigenschappen en reacies

Ondanks het feit dat tin(IV)oxide onoplosbaar is in water en dat ook cassiteriet moeilijk oplost in zuren of basen, is de stof amfoteer.

Reactie met zuren

Tin(IV)oxide reageert met zuren. Halogeenzuren, zoals waterstofjodide of waterstofchloride, vallen hierbij SnO₂ aan en vormen zogenaamde hexahalostannaten, zoals bijvoorbeeld [SnI₆]²⁻. Een voorbeeldreactie wordt uitgevoerd met waterstofjodide:^[2]

{\ce {SnO2 + 6HI -> H2SnI6 + 2H2O}}

Op dezelfde wijze lost SnO₂ op in zwavelzuur, waarbij het sulfaat wordt gevormd:^[1]

{\ce {SnO2 + 6H2SO4 -> Sn(SO4)2 + 2H2O}}

Reactie met basen

Tin(IV)oxide lost op in sterke basen, waardoor stannaten worden gevormd. Een voorbeeld reactie is die met natriumhydroxide, waarbij natriumstannaat wordt gevormd:^[1]

{\ce {SnO2 + NaOH -> Na2SnO3 + H2O}}

Toepassingen

Tin(IV)oxide wordt als halfgeleider gebruikt in fotovoltaïsche cellen, in lcd-schermen en in gassensoren. Verder dient het als polijstmiddel voor staal, glas en natuursteen en als product voor het mat maken van glazuur, melkglas en email.

Tin(IV)oxide wordt in laboratoria en bij industriële chemische processen gebruikt als katalysator.

Toxicologie en veiligheid

Tin(IV)oxide reageert hevig met sterk reducerende stoffen.

De stof kan mechanische irritatie aan de luchtwegen teweegbrengen. De longen kunnen aangetast worden bij herhaalde of langdurige blootstelling aan poederdeeltjes of kristallen, met als gevolg een goedaardige stoflong. De drempelwaarde voor tin(IV)oxide bedraagt 2 mg/m³.

Externe links

tin(iv)oxide - International Chemical Safety Card
(en) Gegevens van tin(IV)oxide in de GESTIS-stoffendatabank van het IFA
(en) MSDS van tin(IV)oxide

Bronnen, noten en/of referenties

↑ ^a ^b ^c (en) A.F. Holleman & E. Wiberg (2001) - Inorganic Chemistry, San Diego: Academic Press - ISBN 0-12-352651-5
↑ (en) Earle R. Caley (1932) - The Action Of Hydriodic Acid On Stannic Oxide, Journal of the American Chemical Society, 54 (8), pp. 3240–3243

[Holleman-1] (en) A.F. Holleman & E. Wiberg (2001) - Inorganic Chemistry, San Diego: Academic Press - ISBN 0-12-352651-5

[2] (en) Earle R. Caley (1932) - The Action Of Hydriodic Acid On Stannic Oxide, Journal of the American Chemical Society, 54 (8), pp. 3240–3243

[1]

[2]