Банджа
Банджа — струнна-шчыпковы музычны інструмэнт, род гітары з рэзанатарам (пашыраная частка інструмэнта крытая скурай, як барабан); 4—9 струн. Томас Джэфэрсан згадвае аб банджа ў 1784 годзе — імаверна, інструмэнт быў завезены ў Амэрыку з Заходняй Афрыкі, дзе яго папярэднікамі былі нейкія арабскія прылады. У XIX стагодзьдзі банджа стаў выкарыстоўвацца мэнэстрэлямі і такім чынам пракраўся ў раньнія джазавыя калектывы ў якасьці рытмічнай прылады. Гульня на банджа ажыцьцяўляецца з дапамогай плектра.
Банджа — сваяк агульнавядомай эўрапейскай мандаліны, падобны на яе формай. Але паміж імі ёсьць рэзкае адрозьненьне ў гуку — банджа мае гук больш звенячы і рэзкі. У некаторых краінах Афрыкі банджа лічыцца сьвятой прыладай, датыкацца да якога могуць толькі вышэйшыя жрацы або кіраўнікі.
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Энциклопедия юного музыканта / Состав. И. Ю. Куберский, Е. В. Минина. — СПб.:ООО «Динамит», 2001. — 576 с.