SNCF
 | |
 | |
| Νομική μορφή | Κρατική Εταιρία |
|---|---|
| Κλάδος | Σιδηροδρομικές μεταφορές |
| Ίδρυση | 1η Ιανουαρίου 1938 |
| Ιδρυτής | French State |
| Έδρα | Σαιν-Ντενί (Σεν-Σαιν-Ντενί), Γαλλία |
| Περιοχές δραστηρ. | Γαλλία |
| Σημαντικά πρόσωπα | Guillaume Pepy |
| Μάρκες | TGV, Intercités, TER, Transilien, Ouigo, Eurostar, Thalys, TGV Lyria |
| Ιδιοκτήτης | French State[1] |
| Υπάλληλοι | 149.500 |
| Θυγατρικές | SNCF RéseauSNCF Mobilités |
| Σλόγκαν | « Rapprochons-nous » (2016) |
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος |
| Μέσα κοινωνικής δικτύωσης | |
     | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η SNCF (Société nationale des chemins de fer français) είναι η κρατική σιδηροδρομική εταιρία της Γαλλίας. Τα καθήκοντά της περιλαμβάνουν τη λειτουργία των σιδηροδρομικών υπηρεσιών για επιβάτες και εμπορεύματα, καθώς και τη συντήρηση και τη σηματοδότηση της σιδηροδρομικής υποδομής (Réseau Ferré de France, RFF). Απασχολεί περίπου 150.000 ανθρώπους. Το σιδηροδρομικό δίκτυο αποτελεί περίπου 32.000 χιλιόμετρα, εκ των οποίων 1.800 χιλιόμετρα (1.100 μίλια) είναι υψηλής ταχύτητας TGV και 14.500 χιλιόμετρα είναι ηλεκτροδοτημένα.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σύσταση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η SNCF συστάθηκε το 1938 με την κρατικοποίηση των σιδηροδρομικών εταιριών της Γαλλίας, οι οποίες ήταν οι:
- Chemins de fer de l'Est (Ανατολικοί Σιδηρόδρομοι)
- Chemins de fer de l'État (Κρατικοί Σιδηρόδρομοι)
- Chemins de fer du Nord (Βόρειο Σιδηρόδρομοι)
- Chemins de fer de Paris à Lyon et à la Méditerranée (Σιδηρόδρομοι Παρισιού, Λυών και Μεσογείου)
- Chemins de fer de Paris à Orléans et du Midi (Σιδηρόδρομοι Παρισιού, Ορλεάνης και Νότου)
- Administration des chemins de fer d'Alsace et de Lorraine (Σιδηρόδρομοι Αλσατίας-Λωρραίνης)
- Syndicats du Chemin de fer de Grande Ceinture et de Petite Ceinture (Συνδικάτο Σιδηροδρόμων Μεγάλης και Μικρής Ζώνης)
Αρχικά, το Γαλλικό Κράτος κατείχε το 51% του μετοχικού κεφαλαίου της νέας εταιρίας, έχοντας 515.000 υπαλλήλους και 42.700 χιλιόμετρα γραμμής, εκ των οποίων το 8% ήταν ηλεκτροκίνητο[2].
Εκσυγχρονισμός
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1947 η εταιρία δημιουργεί ένα εκσυχρονιστικό πλάνο στα πλαίσια της ανασύστασης της μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με στόχο την ανακατασκευή των κατεστραμμένων μερών του δικτύου, και την βελτίωσή του. Την περίοδο 1947-1953 πραγματοποιείται ο εκμοντερνισμός της γραμμής Παρίσι-Λυών, με την εγκατάσταση ηλεκτροκίνησης συνεχούς ρεύματος 1.500V, ενώ παράλληλα εγκαθίσταται ηλεκτροκίνηση και σε μικρότερες γραμμές. Το 1955 η SNCF πραγματοποιεί ρεκόρ ταχύτητας στον ανακαινισμένο άξονα Βορρά-Νότου, επιτυγχάνοντας 331 χλμ/ώρα[3], με τις μηχανές CC 7107 και BB 9004.
Ταχύτητες και άνεση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1957 ιδρύεται η διεθνής σιδηροδρομική οργάνωση TEE (Trans Europ Express) από τους διευθύνοντες της UIC, με 8 μεγάλες Ευρωπαϊκές σιδηροδρομικές εταιρίες να μετέχουν[4]. Στόχος της ήταν ο ανταγωνισμός με το αεροπλάνο, το οποίο είχε επικρατήσει ως πιο μοντέρνο και άνετο. Η δυνατότητα εναλλαγής διεθνών δικτύων ήταν πρωτοποριακή για την εποχή, καθώς και η συνεργασία των εταιριών που ενεπλάκησαν. Η SNCF, για τις ανάγκες των διαφορετικών τάσεων δικτύων που μετέβαιναν οι συρμοί της, ανέπτυξε τις ηλεκτράμαξες CC 40101, με δυνατότητα εναλλαγής πολλαπλών τάσεων[5]. Σχεδιάστηκαν από τον Paul Arzens, υπεύθυνο για την πλειονότητα του τροχαίου υλικού της SNCF, και κατασκευάστηκαν από την Alsthom στο Belfort της Γαλλίας.
Το 1967, για πρώτη φορά καθιερώνονται τα 200 χλμ/ώρα ως υπηρεσιακή ταχύτητα στις αμαξοστοιχίες Capitole, μεταξύ Παρισιού και Τουλούζης. Η ταχύτητα επιτυγχάνεται σε ένα τμήμα 70 χιλιομέτρων μεταξύ του Λεζ Ωμπρέ και του Βιερζόν. Το ταξίδι Παρίσι-Τουλούζη πλέον διαρκούσε 6 ώρες με μέση ταχύτητα τα 120 χλμ/ώρα. Λίγο αργότερα, το 1969, η εταιρία προμηθεύεται τις καινούργιες CC 6500, 8.000 ίππων, οι οποίες θα χρησιμοποιούνταν στις μεγάλες γραμμές. Παράλληλα, η αμαξοστοιχία πολυτελείας Mistral, το σήμα κατατεθέν της εταιρίας, βελτιώνεται με την παραλαβή 122 νέων βαγονιών τύπου "Mistral 69", τα οποία περιλαμβάνουν εστιατόριο, κομμωτήριο, αίθουσα συσκέψεων και διάφορες άλλες ανέσεις[6].
Νέες υπηρεσίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πετρελαϊκή κρίση του 1973 αναγκάζει την SNCF να αξιοποιήσει τον ηλεκτρισμό, παρά την πρόσφατη επιτυχία του δηζελοκίνητου Turbotrain, το οποίο είχε επιτύχει 318 χλμ/ώρα σε δοκιμές[7]. Ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Ζώρζ Πομπιντού, αποφασίζει στις 6 Μαρτίου του 1974 την κατασκευή της νέας γραμμής υψηλών ταχυτήτων μεταξύ Παρισιού και Λυών, καθώς και τον εξοπλισμό της εταιρίας με ηλεκτροκίνητο τροχαίο υλικό. Η νέα γραμμή θα εξοικονομούσε στην εταιρία 150.000 τόνους πετρελαίου, με μεγάλα οικονομικά οφέλη. Το ίδιο έτος, καταργείται η χρήση ατμαμαξών, μετά από 142 χρόνια αξιόπιστης υπηρεσίας.
To 1975, η εταιρία σε συνεργασία με τον σχεδιαστή Roger Tallon, εισάγει τα βαγόνια Corail, τα οποία αντικαθιστούν τα παλαιά και ακατάλληλα πλέον βαγόνια της εταιρίας.Τα χαρακτηριστικά τους είναι: μήκος 26,4 μ, κλιματισμός, μοντέρνα φορεία, και ανοιχτή διάταξη κεντρικού διαδρόμου, σε συνδυασμό με τον εσωτερικό τους σχεδιασμό[8].
Το πρώτο TGV
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 26 Φεβρουαρίου του 1981, πραγματοποιείται η δοκιμή ταχύτητας του TGV n° 16, παρουσία πολλών δημοσιογράφων. Κοντά στο Moulins-en-Tonnerois, ο συρμός φτάνει τα 380 χλμ/ώρα, επιτυγχάνοντας νέο ρεκόρ ταχύτητας. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, υπάρχει αναστάτωση στον σταθμό Γκαρ Ντε Λυών του Παρισιού, εξαιτίας της αναχώρησης του πρώτου επιβατικού TGV. Οι 300 επιβάτες της αμαξοστοιχίας 807 θα ταξιδέψουν για πρώτη φορά σε ταχύτητα 260 χλμ/ώρα, ένας αριθμός ο οποίος θα εξελιχθεί σε ένα δισεκατομμύριο επιβάτες, 25 χρόνια αργότερα.
Γενικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γραμμές Υψηλών Ταχυτήτων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η SNCF διαχειρίζεται ολόκληρο το Γαλλικό σιδηροδρομικό δίκτυο, συμπεριλαμβανομένου του TGV. Την δεκαετία του 1970, η SNCF ξεκίνησε το πρόγραμμα TGV με την πρόθεση της δημιουργίας του ταχύτερου σιδηροδρομικού δικτύου παγκοσμίως. Η ιδέα υλοποιήθηκε, και το 1981 κυκλοφόρησε η πρώτη αμαξοστοιχία TGV μεταξύ Λυών και Παρισιού[9]. Σήμερα, η SNCF διαχειρίζεται 1.850 χιλιόμετρα γραμμών υψηλών ταχυτήτων, στις οποίες κυκλοφορούν περισσότερες από 800 υπηρεσίες υψηλών ταχυτήτων την ημέρα. Τα TGV μεταφέρουν περισσότερους από 100 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως, και η τεχνολογία τους έχει εξαπλωθεί σε διάφορες άλλες χώρες.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ www
.sncf .com /fr /groupe /notre-strategie /mission-service-public. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2021. - ↑ «Depuis la première ligne de chemin de fer en 1827, le train a connu péripéties humaines, défis technologiques, révolutions culturelles... Découvrez l'histoire du train et de ceux qui le font. | SNCF». www.sncf.com (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Plaque du record du monde de vitesse de 331 km/h de 1955 | Open archives». openarchives.sncf.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Trans Europe Express - Inventing Europe». www.inventingeurope.eu. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Depuis la première ligne de chemin de fer en 1827, le train a connu péripéties humaines, défis technologiques, révolutions culturelles... Découvrez l'histoire du train et de ceux qui le font. | SNCF». www.sncf.com (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Trains d'Europe : Voitures Mistral 69». www.trains-europe.fr. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ Boer, Arjan den. «Très Grande Vitesse: from Turbotrain to TGV». retours.eu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Trains d'Europe : Voitures Corail SNCF». www.trains-europe.fr. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «The story of French rail | SNCF». www.sncf.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2017.[νεκρός σύνδεσμος]
