اتفاق

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِتِّفاق/

اسم مرکب

اتفاق

1. هر امری که بطور ناگهانی رخ دهد، پیشامد، حادثه، رخداد.

اسم مصدر

1. همفکری، وحدت نظر. با هم شدن، با هم بودن.

صفت

1. اِجماع. تقدیر.

واژه‌های مشتق شده

• اتفاقی، اتفاقا، از اتفاق، به اتفاق، اتفاق آرا، اتفاق نظر، اتفاق افتادن، اتفاق داشتن، اتفاق کردن

---

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن/ فرهنگ لغت معین