کل

فارسی

ریشه لغت

• سانسکریت
• واژه کل ازسانسکریت پروتو-هندواروپایی *gelH- («برهنه، طاس») یا *kl̥H-. با زبان انگلیسی callow و/یا calvus لاتین، سانسکریت कुल्व (kulva) همخوانی دارد.

آوایش

• /کَل/

اسم

کل

1. کچل، بی‌مو.
2. (مجاز): بی‌برگ‌وبار.
3. (جانوری): بزکوهی.
4. (گفتگو): مخفف کربلایی.
5. (عربی): ده، روستا.

ریشه شناسی۲

کلّ

1. (گفتگو): سربار، انگل.
2. (عربی): گرانبار شدن، سنگینی.

ریشه شناسی۳

کِل

1. (گفتگو): درآوردن صدایی خاص از دهان در مراسم عزاداری یا عروسی به‌صورت متناوب معمولا از سوی زنان.

ریشه شناسی۴

کُل

1. (گفتگو): ویژگی آنکه یا آنچه بی‌تناسب و کوتاه باشد.
2. (صفت): تمام، همه.
3. (اداری): دربردارنده همه اجزای یک مجموعه.
4. (منطق): آنچه دربرگیرنده اجزای خود است مقابل جزء.

صفت

1. تمام، همه، همگی.
2. منحنی، کجی، انحنا.
3. کوتاه، ناقص، کُند مقابل تیز.

زبان دیگر

1. کَل، در گویش طبری نرینه جمیع حیوانات از قبیل گاو و گوسفند.
2. کَلَ :در گویش گنابادی یعنی باغچه.
3. کِلِّ :در گویش گنابادی یعنی سر ، ابتدا ، آغاز ، اول.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن
• Parmanand, Mewaram (1910) “کَلَ”, Sindhi-English Dictionary, Hyderabad, Sindh: The Sind Juvenile Co-operative Society https://dsal.uchicago.edu/cgi-bin/app/mewaram_query.py?qs=%DA%A9%D9%8E%D9%84%D9%8E&searchhws=yes&matchtype=exact
  Khānu, Balocu (1960–1988) “کَلَ”, Jāmiʻ Sindhī lughāta (in Sindhi), Hyderabad, Sindh: Sindhī Adabī Borḍ