Cera estampada
A cera estampada é unha lámina artificial de cera de 2 ou 3 milímetros de espesor, fixada en cadros de madeira por medio de maquinaria especializada para que as abellas constrúan o seu panal. Nela están impresos os hexágonos a partir dos cales se crean as celas usadas para a cría ou para depósito de mel e pole.
A lámina de cera emprégase como bastidor, e fíxase en arames horizontais que cruzan o cadro pegándoa a estes por un proceso de fusión, que se realiza ao quentar os mesmos cun sistema de resistencia eléctrica. Na actualidade estas láminas xa son fabricadas en plástico, e logo son bañados con cera de abella. A cera estampada é fabricada artesanalmente mediante moldes onde se deixa caer cera en punto de fusión e logo é impresa.
Hai maquinaria específica onde primeiro se funde a cera, en forma de lámina continua, a cal é estampada posteriormente polo paso entre rodetes que lle imprimen as celas. Esta mesma maquinaria existe para ser utilizada en forma manual ou automatizada cando o proceso se torna industrial.
Historia da cera estampada
[editar | editar a fonte]A primeira lámina de cera estampada foi feita en Alemaña en 1842 por Gottlieb Kretchmer. Foi feita cun par de rodetes gravados, utilizándose amidón para evitar que a cera se adhira aos rodetes. O dispositivo consistía nunha tira de liño que remontaba, cuberta cunha composición da cera e de amidón branco, sobre o cal se imprimía o cadro de fundación ou a base das celas, pasándoa por un par de rodetes gravados.
Jean Mehring, Holandés. En 1857 verteu a cera entre dous moldes do metal, e Root (EUA) en 1876 foi o primeiro que empregou unha prensa do rodete de metal, para estampar a cera. Otto Schenk en 1872 produciu e demostrou que a fundación con arrincadores de proxección para as paredes laterais e John Long (EUA) en 1874 produciu un produto similar. D.S. Given (EUA) preto de 1879-1881, utiliza a cera estampada con arame producida nunha prensa, pero non foi ata 1892 que E. B. Weed (EUA) produciu a folla de cera de longa lonxitude entre os rodetes. Todo este adianto na fabricación da cera estampada, é unha etapa que conduce no século XX ao que denominamos apicultura moderna en relación coa tecnoloxía, así como, todos os problemas perentorios dos ácaros parasitos e enfermidades secundarias asociadas.
Poderiamos dicir que a era actual da cera estampada comezou ao redor de 1891 en Bélxica coa introdución da cera estampada de 920 celas por decímetro cadrado, o que daría unha distancia de 4,6 centímetros e 4.7 centímetros cada 10 celas de obreiras. Todos os apicultores adoptaron este tamaño da cela. Os expertos dese tempo creron que era vantaxoso producir tantas abellas como sexa posible na menor superficie posible do panal.
O profesor Baudoux de Bélxica publicou un artigo en Progress Apicole en xuño de 1893, avogando polo uso de celas máis grandes na cera estampada, como resultado dos experimentos descritos. Parece que o profesor Baudoux quixo mellorar o vigor das abellas forraxeiras, de modo que podían acadar, ao ter un maior tamaño, un radio de acción maior e visitando así gran cantidade flores, coa finalidade de obter máis néctar, máis tarde isto achouse correlacionado co longo da glosa.
Experimentou co tamaño de celas ata o límite de 750 celas por decímetro, os tamaños das celas, obtívoos estirando a cera estampada. O Profesor Baudoux experimentou con varios tamaños de celas por decímetro cadrado de cera estampada, 750, 740, 730, 710 e menores, ata 675. Tamén experimentou con varios xeitos de medir as celas e ideou o seu propio sistema da medición.
O Profesor Baudoux foi tan elocuente cos seus experimentos, e tal o grao de convencemento, que a fabricación de cera estampada comezou a partir de alí a agrandar as celas, e non parou nunca. Nas décadas de 1920, 1930 e 1940 realizáronse a maior cantidade de traballos sobre o tamaño das celas. Nos nosos días utilízanse cera estampada de 5.7 centímetros cada 10 celas de abella obreira en forma estándar, podendo acharse cera estampada de 5,1 mm e 4,9 mm (máis pequenas, similar ao tamaño da cela de abella sen interferencias do ser humano) e mesmo de 7 mm (celas para abázcaros).
O profesor Baudoux era un seguidor da chamada Teoría Lamarckiana, cría que era posible mellorar a abella permanentemente, dándolle a ocasión de medrar máis grande en cada xeración. Con todo, un seguidor da Teoría Darwiniana ou Mendeliana, sabe que este concepto é incerto; e as abellas mesmas confirman esta crítica (ata calquera apicultor pódeo comparar medindo panais de abellas silvestres), entrados os anos do Século XIX regrésase ao tamaño das celas de obreiras equivalente ao construído polas abellas de maneira natural.
