deus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

deus

API: /ˈdeus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: de·us — morphologica: de-us

Notatio

Articulus principalis: deus (notatio)

A lingua prisca Indoeuropaea *deivo-. Ab origene hoc verbum et divus idem verbum fuit.

Nomen substantivum

dĕ|us, -ī (masc.; fem. dea)

1. √ Ens cui vis supernaturalis conceptum est, et quod a sacrificiis, suppliciis, etc., propitiatum est; divinitas; divus.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	deus	dī deī diī	I
gen.	deī	deōrum deûm	II
dat.	deō	dīs deīs diīs	III
acc.	deum	deōs	IV
abl.	deō	dīs deīs diīs	VI
voc.	deus dee	dī deī diī	V

Translationes

Ens cui vis supernaturalis conceptum est

• Anglice: god (en)
• Aromanice: dzãu m

• Germanice: Gott (de) m
• Hebraica: אֱלֹהִים‎‎ (he) m
• Turcice: tanrı (tr)

Arabice اله (ِِilah, masc.) , رَبّ (ِِRabb, masc.) Bohemice bůh masc. Catalane déu Dacoromane zeu m Esperantice dio Finnice jumala Germanice Gott masc. Graeca Antiqua θεός (theos, masc.) Hispanice dios masc.

Italice dio masc. Lusitane deus masc. Persice خدا (ِِkhudā) Polonice bóg masc. Ruthenice бог (bog, masc.) Sanscrite ईश्वरः Suecice gud Turcice Allah , ilah , tanrı , Rab , Mevla , Hüda

Loci

Latinitas Romana

saec. VI. a.C.n.

• Inscriptio “Duenos”:

  𐌉𐌏𐌖𐌄𐌔𐌀𐌕𐌃𐌄𐌉𐌖𐌏𐌔𐌒𐌏𐌉𐌌𐌄𐌃𐌌𐌉𐌕𐌀𐌕

  iovesat deivos qoi med mitat