Перхлорат

Перхлорат
Ball-and-stick model of the perchlorate ion	Модел на перхлорат
Систематско име	Перхлорат
Назнаки
CAS-бр.	14797-73-0
ChEBI	CHEBI:49706
ChEMBL	ChEMBL1161634
ChemSpider	109953
DrugBank	DB03138
Гмелин	2136
	InChI InChI=1S/ClHO4/c2-1(3,4)5/h(H,2,3,4,5)/p-1 ; Клуч: VLTRZXGMWDSKGL-UHFFFAOYSA-M ;
IUPHAR/BPS	4524
3Д-модел (Jmol)	Слика
MeSH	180053
PubChem	123351
	SMILES [O-][Cl+3]([O-])([O-])[O-] ;
UNII	VLA4NZX2P4
Својства
Хемиска формула
Моларна маса	0 g mol−1
Конјуг. киселина	Перхлорна киселина
Дополнителни податоци
	(што е ова?) (провери); Освен ако не е поинаку укажано, податоците се однесуваат на материјалите во нивната стандардна состојба (25 °C, 100 kPa)
	Наводи

Перхлорат — хемиско соединение што содржи перхлорат јон, ClO−
4. Поголемиот дел од перхлоратите се комерцијално произведени соли. Тие главно се користат како оксиданти за пиротехнички средства и за контрола на статички електрицитет во пакување на храна.^[2] Контаминацијата со перхлорат во храната, водата и други делови од животната средина е проучувана во САД поради штетните ефекти врз здравјето на луѓето. Перхлоратните јони се донекаде токсични за штитната жлезда.

Повеќето перхлорати се безбојни цврсти материи кои се растворливи во вода. Четири перхлорати се од примарен комерцијален интерес: амониум перхлорат [NH
4]ClO
4, перхлорна киселина HClO
4, калиум перхлорат KClO
4 и натриум перхлорат NaClO
4. Перхлорат е анјон што произлегува од дисоцијацијата на перхлорна киселина и нејзините соли при нивното растворање во вода. Многу перхлорни соли се растворливи во неводени раствори.^[3]

Производство

Перхлоратните соли се произведуваат индустриски со оксидација на водени раствори на натриум хлорат со електролиза. Овој метод се користи за подготовка на натриум перхлорат. Главната апликација е за ракетно гориво.^[4] Реакцијата на перхлорна киселина со бази, како што е амониум хидроксид дава соли. Високо ценетиот амониум перхлорат може да се произведе електрохемиски.^[5]

Перхлоратот може да се произведе со молњски празнења во присуство на хлорид. Перхлорат е откриен во примероци од дожд и снег од Флорида и Лабок, Тексас.^[6] Присутен е и во Марсова почва.

Употреба

Доминантната употреба на перхлоратите е како оксиданс во погоните за ракети, огномет и ракети од автопат. Од особена вредност е композитен погон на амониум перхлорат како компонента на цврстото ракетно гориво. Во сродна, но помала примена, перхлоратите се користат интензивно во индустријата на пиротехника и за производство на кибрит.^[4]
Перхлоратот се користи за контрола на статички електрицитет во пакувањето на храната. Испрскана на контејнери, ја спречува статички наполнетата храна да се прилепува на пластична или хартиена/картонска површина.^[7]
Нишаните употреби вклучуваат литиум перхлорат, кој се разградува егзотермичен сојузник за да произведе кислород, корисен во кислородни „свеќи“ на вселенски летала, подморници и во други ситуации каде што постои сигурна резервна Потребно е снабдување со кислород.^[8]
Калиум перхлорат, во минатото, се користел терапевтски за да помогне во справувањето со Грејвсова болест. Го попречува производството на тироидните хормони кои содржат јод.^[9]

Хемиски својства

Перхлоратниот јон е најмалку реактивен од генерализираните хлорати. Перхлоратот содржи хлор во својот највисок оксидациски број. Табелата на редуцирачки потенцијали на четирите хлорати покажува дека, спротивно на очекувањата, перхлоратот е најслабиот оксиданс меѓу четирите во водата.

Јон	Реакција	E° (V)	Неутрална/основна реакција	E° (V)
Хипохлорит	2 H+ + 2 HOCl + 2 e− → Cl 2(g) + 2 H 2O	1.63	ClO− + H 2O + 2 e− → Cl− + 2 OH−	0.89
Хлорит	6 H+ + 2 HOClO + 6 e− → Cl 2(g) + 4 H 2O	1.64	ClO− 2 + 2 H 2O + 4 e− → Cl− + 4 OH−	0.78
Хлорат	12 H+ + 2 ClO− 3 + 10 e− → Cl 2(g) + 6 H 2O	1.47	ClO− 3 + 3 H 2O + 6 e− → Cl− + 6 OH−	0.63
Перхолат	16 H+ + 2 ClO− 4 + 14 e− → Cl 2(g) + 8 H 2O	1.42	ClO− 4 + 4 H 2O + 8 e− → Cl− + 8 OH−	0.56

Овие податоци покажуваат дека перхлоратот и хлоратот се посилни оксидатори во кисели услови отколку во базни услови.

Мерењата на гасната фаза на топлината на реакцијата (кои овозможуваат пресметување на ΔH_f°) на различни оксиди на хлор го следат очекуваниот тренд каде што Cl
2O
7 ја покажува најголемата ендотермичка вредност на ΔH_f° (238,1 kJ/mol) додека Cl
2O покажува најниска ендотермична вредност на ΔH_f° (80,3 kJ/mol).^[10]

Хлорот во перхлоратниот анјон е атом затворена обвивка и е добро заштитен со четирите кислороди. натриум перхлорат или калиум перхлорат, не се оксидираат органски соединенија сè додека смесата не се загрее, каде што е потребно палење за да се започне реакција. Амониум перхлоратот е стабилен кога е чист, но може да формира потенцијално експлозивни мешавини со реактивни метали или органски соединенија. Катастрофата ПЕПКОН уништила производствена фабрика за амониум перхлорат кога пожар предизвикал амониум перхлоратот складиран на локацијата да реагира со алуминиумот со кој биле изградени резервоарите за складирање.

Во раствор, Ru(II) може да го намали ClO−
4 на ClO−
3, додека V(II), V(III), Mo(III), Cr(II) и Ti( III) може да го намали ClO−
4 на Cl−
.^[11]

Биологија

Над 40 филогенетски и метаболички разновидни микроорганизми способни да растат преку редукција на перхлорат^[12] се изолирани од 1996 година. Повеќето потекнуваат од протеобактерии, но други ги вклучуваат Firmicutes, Moorella perchloratireducens и Sporomusa sp., и археи Archaeoglobus fulgidus.^[13]^[14] Со исклучок на A. fulgidus, сите познати микроби кои растат преку редукција на перхлорат ги користат ензимите перхлорат редуктаза и хлорит дисмутаза, кои колективно го земаат перхлоратот во безопасен хлорид.^[13] Во тој процес, се генерира слободен кислород (O
2).^[13]

Природно изобилство

Терестријално изобилство

Природниот перхлорат во најзастапен може да се најде во комбинација со наслаги на натриум нитрат во пустината Атакама во северно Чиле. Овие наслаги се многу минирани како извори за ѓубрива базирани на нитрати. Чилеанскиот нитрат всушност се проценува дека е изворот на околу 81,000 тони^{[convert: unknown unit]} перхлорат увезен во САД (1909–1997). Резултатите од истражувањата на подземните води, мразот и релативно невознемирените пустини се искористени за да се процени „глобален инвентар“ на природниот перхлорат моментално на Земјата.^[15]

На Марс

Перхлорат е откриен во марсовска почва на ниво од ~ 0,6% по тежина. Се претпоставува дека постои како мешавина од 48% Ca(ClO
4)
2, 32% Mg(ClO
4)
2 и 20% [NH
4]ClO
4.^[16]^[17]^[18] Овие соли, формирани од перхлорати, делуваат како антифриз и значително ја намалуваат точка на замрзнување на водата. Врз основа на условите за температура и притисок на денешниот Марс на местото на слетување Феникс, условите ќе овозможат растворот на сол на перхлор да биде стабилен во течна форма неколку часа секој ден во текот на летото^[19]

Можноста дека перхлоратот бил загадувач донесен од Земјата е елиминирана со неколку докази. Ретро-ракетите „Феникс“ користеа ултра чист хидразин и лансираа погони кои се состојат од амониум перхлорат или амониум нитрат. Сензорите на бродот „Феникс“ не пронашле траги од амониум нитрат, а со тоа нитратот во количините присутни во сите три примероци почва е автохтона на почва на Марс. Наместо тоа, „Викинг“ пронашол траги од амониум перхлорат на површината на планетата во 1977 година. Перхлоратот е широко распространет во почвите на Марс во концентрации помеѓу 0,5 и 1%. Во такви концентрации, перхлоратот може да биде важен извор на кислород, но исто така може да стане критична хемиска опасност за астронаутите.^[20]

Во 2006 година, бил предложен механизам за формирање на перхлорати што е особено релевантен за откривањето на перхлорат на локацијата за слетување „Феникс“. Се покажало дека почвите со високи концентрации на хлорид се претвораат во перхлорат во присуство на титаниум диоксид и сончева светлина/ултравиолетова светлина. Конверзијата била репродуцирана во лабораторија користејќи почви богати со хлориди од Долина на Смртта^[21]. Други експерименти покажале дека формирањето на перхлорат е поврзано со полупроводнички оксиди со широк опсег^[22]. Во 2014 година, се покажало дека перхлорат и хлорат може да се произведуваат од хлоридни минерали под услови на Марс преку УВ користејќи само NaCl и силикат^[23].

Дополнителни наоди за перхлорат и хлорат во марсовскиот метеорит EETA79001^[24] и од роверот Марс Curiosity во 2012-2013 година ја поддржуваат идејата дека перхлоратите се глобално распоредени низ површината на Марс .^[25]^[26]^[27] Со концентрации кои се приближуваат до 0,5% и ги надминуваат нивоата на токсични на тлото на Марс, перхлоратите на Марс би претставувале сериозен предизвик за човечки населби,^[28] како и микроорганизми.^[29] Од друга страна, перхлоратот би обезбедил пригоден извор на кислород за населбите.

На 28 септември 2015 година, НАСА објавила дека анализите на спектралните податоци од Компактниот извидувачки спектрометар за Марс (CRISM) на одборот на Mars Reconnaissance Orbiter од четири различни локации каде што се присутни повторливите линии на наклон (RSL) откриле докази за хидрирани соли. Хидрираните соли кои се најконзистентни со одликите на спектралната апсорпција се магнезиум перхлорат, магнезиум хлорат и натриум перхлорат. Наодите силно ја поддржуваат хипотезата дека RSL се формира како резултат на современата водена активност на Марс.^[30]^[31]^[32]^[33]^[34]

Загадување во околината

Перхлоратите се загрижувачки поради несигурноста за токсичноста и здравствените ефекти на ниските нивоа во водата за пиење, влијанието врз екосистемите и индиректните патишта на изложеност за луѓето поради акумулацијата во зеленчукот.^[9] Тие се растворливи во вода, многу подвижни во водни системи и може да опстојува многу децении под типични услови на подземните и површинските води.^[35]

Индустриско потекло

Перхлоратите најчесто потекнуваат од ракетно гориво, но исто така и од средства за дезинфекција, средства за белење, хербициди. Перхлоратот е нуспроизвод од производството на ракетно гориво и огномет.^[3] огномет исто така е извор на перхлорат во езерата.^[36] Методите за отстранување и обновување на овие соединенија од експлозиви и ракетни погони вклучуваат испирање на вода под висок притисок, што генерира воден амониум перхлорат.

Вода за пиење

Во 2000 година, контаминацијата со перхлорат под поранешната фабрика за производство на пламен Olin Corporation Flare Facility, Морган Хил, Калифорнија првпат била откриена неколку години по затворањето на фабриката. Фабриката користела калиум перхлорат како една од состојките во текот на своето 40-годишно работење. До крајот на 2003 година, државата Калифорнија и Водениот округ на долината Санта Клара потврдиле подземна вода која моментално се протега над девет милји низ станбени и земјоделски заедници^[37].

Регионалниот одбор за контрола на квалитетот на водата во Калифорнија и водениот округ на долината Санта Клара се вклучиле во голем теренски напор, во тек е програма за тестирање на бунари за вода за околу 1.200 станбени, општински и земјоделски бунари. Големи единици за третман на јонска размена работат во три јавни системи за водоснабдување кои вклучуваат седум општински бунари со детекција на перхлорат. Потенцијално одговорните страни, Olin Corporation и Standard Fuse Incorporated, снабдувале флаширана вода за речиси 800 домаќинства со приватни бунари и Регионалниот одбор за контрола на квалитетот на водата ги надгледуваше напорите за чистење.

Изворот на перхлорат во Калифорнија главно се припишува на двајца производители во југоисточниот дел на долината Лас Вегас во Невада, каде што се произведувал перхлорат за индустриска употреба^[38]. Ова довело до ослободување на перхлорат во езерото Мид во Невада и реката Колорадо што ги зафатило регионите на Невада, Калифорнија и Аризона, каде што водата од овој резервоар се користи за потрошувачка, наводнување и рекреација за приближно половина од населението на овие држави. Езерото Мид се припишува како извор на 90% од перхлоратот во водата за пиење во Јужна Невада. Врз основа на земање примероци, перхлоратот влијаел на 20 милиони луѓе, со највисока детекција во Тексас, јужна Калифорнија, Њу Џерси и Масачусетс, но интензивното земање примероци од Големите Рамнини и другите региони на средната држава може да доведе до ревидирани проценки со дополнителни погодени региони. Акциско ниво од 18 μg/L е усвоено од неколку засегнати држави.

Во 2001 година, хемикалијата била откриена на нивоа до 5 μg/L во заедничката база Кејп Код (поранешен воен резерват на Масачусетс), многу над тогашната државна регулатива на Масачусетс од 2 μg/L^[39]^[40].

Почнувајќи од 2009 година, ниски нивоа на перхлорат биле откриени и во водата за пиење и во подземните води во 26 држави во САД, според Агенцијата за заштита на животната средина (EPA)^[41].

Во храната

Во 2004 година, хемикалијата била пронајдена во кравјото млеко во Калифорнија на просечно ниво од 1,3 делови на милијарда (ppb, или µg/L), кои можеби навлегле во кравите преку хранење со култури изложени на вода што содржи перхлорати^[42]. Студија од 2005 година сугерирала дека човечкото мајчино млеко има просечно 10,5 μg/L перхлорат^[43].

Од минерали и други природни појави

На некои места, не постои јасен извор на перхлорат и може да се појави природно. Природниот перхлорат на Земјата првпат бил идентификуван во копнените наслаги на нитрати/ѓубрива на пустината Атакама во Чиле уште во 1880-тите и долго време се сметал за единствен извор на перхлорат. Перхлоратот ослободен од историската употреба на чилеанското ѓубриво базирано на нитрат, кое САД го увезле со стотици тони на почетокот на 19 век, сè уште може да се најде во некои подземни извори на Соединетите држави, на пример, Лонг Ајленд, Њујорк^[44]. Неодамнешните подобрувања во аналитичката чувствителност со користење на техники засновани на јонска хроматографија откриле пораспространето присуство на природен перхлорат, особено во подпочвите на југозападниот дел на САД^[45], испарувања на сол во Калифорнија и Невада^[46] Pleistocene groundwater in New Mexico,^[47], плеистоценски подземни води во Ново Мексико, и дури и присутна на екстремно оддалечени места како што е Антарктикот.^[48] , Податоците од овие и други студии покажуваат дека природниот перхлорат е глобално депониран на Земјата со последователната акумулација и транспорт регулирани од локалните хидролошки услови.

И покрај неговата важност за контаминација на животната средина, специфичниот извор и процеси вклучени во производството на природни перхлорат остануваат слабо разбрани. Лабораториските експерименти во врска со изотопските проучувања имплицирале дека перхлоратот може да се произведе на земјата со оксидација на видовите на хлор преку патишта кои вклучуваат озон или неговите фотохемиски производи. Други проучувања сугерираат дека перхлоратот може да се создаде и со молња активирана оксидација на хлоридни аеросоли (на пр., хлорид во прскање со морска сол), и ултравиолетова или топлинска оксидација на хлорот (на пр., раствори за белење што се користат во базени) во вода^[49]^[50]^[51].

Од ѓубрива

Иако перхлоратот како загадувач на животната средина обично се поврзува со складирањето, производството и тестирањето на цврсти ракетни мотори, контаминацијата на перхлоратот е фокусирана во употребата на ѓубриво и неговото ослободување на перхлорат во подземните води^[52]. Ѓубривото остава перхлорат анјони да истечат во подземните води и да ги загрозат резервите на вода на многу региони во САД.

Утврдено е дека еден од главните извори на контаминација со перхлорат од употребата на ѓубриво доаѓа од ѓубривото добиено од чилеанскиот калише (калциум карбонат), бидејќи Чиле има богат извор на природно присутен перхлорат анјон^[53]. Концентрацијата на перхлорат била највисока во чилеанскиот нитрат, која се движела од 3,3 до 3,98%. Перхлоратот во цврстото ѓубриво се движел од 0,7 до 2,0 mg g-1, варијација помала од фактор 3 и се проценува дека натриум нитратните ѓубрива добиени од чилеанскиот калише содржат приближно 0,5–2 mg g-1 перхлорат анјон. Директниот еколошки ефект на перхлоратот не е добро познат; Неговото влијание може да биде под влијание на фактори вклучувајќи врнежи од дожд и наводнување, разредување, природно слабеење, адсорпција на почвата и биорасположивост. Квантификацијата на концентрациите на перхлорат во компонентите на ѓубривото преку јонска хроматографија открила дека во градинарското ѓубриво компонентите содржеле перхлорат кои се движат помеѓу 0,1 и 0,46%^[35].

Чистење на животната средина

Имало многу обиди да се елиминира контаминацијата со перхлорат. Тековните технологии за санација на перхлорат имаат негативни страни на високи трошоци и тешкотија во работењето^[54]. Така, постоеле интереси за развој на системи кои би понудиле економски и зелени алтернативи.^[54]

Третман ex situ и in situ

Неколку технологии можат да го отстранат перхлоратот, преку третмани ex situ (далеку од локацијата) и in situ (на локацијата).

Ex situ третманите вклучуваат јонска размена со користење на перхлорат-селективни или нитрит-специфични смоли, биоремедијација со употреба на биореактори со пакување или флуидизирано корито и мембрански технологии преку електродијализа и обратна осмоза^[55] . In ex situ третман преку јонска размена, загадувачите се привлекуваат и се прилепуваат на смолата за размена на јони бидејќи таквите смоли и јони на загадувачи имаат спротивен полнеж. Како што јонот на загадувачот се прилепува до смолата, друг наелектризиран јон се исфрла во водата што се третира, во која потоа јонот се разменува за загадувачот^[56]. Технологијата за размена на јони има предности во тоа што е добро погодна за третман со перхлорат и голема пропусна моќ, но има негативна страна што не ги третира хлорираните растворувачи. Дополнително, употребена е ex situ технологија за адсорпција на јаглерод во течна фаза, каде што се користи грануларен активен јаглен (GAC) за да се елиминираат ниските нивоа на перхлорат и може да биде потребен предтретман при уредувањето на GAC за елиминација на перхлорат.

Третмани на самото место, како што е биоремедијација преку микроби кои селективни за перхлорат и пропустлива реактивна бариера, исто така се користат за лекување на перхлорат. In situ биоремедијацијата има предности од минималната надземна инфраструктура и нејзината способност истовремено да третира хлорирани растворувачи, перхлорат, нитрат и RDX. Сепак, има негативна страна што може негативно да влијае на квалитетот на секундарната вода. Исто така, може да се користи технологијата на фиторемедијација на самото место, иако механизмот за фиторемедијација на перхлорат сè уште не е целосно основан.

Предложена е и биоремедијација со употреба на бактерии кои редуцираат перхлорат, кои ги намалуваат јоните на перхлорат до безопасен хлорид^[57].

Здравствени ефекти

Инхибиција на штитната жлезда

Перхлоратот е моќен конкурентен инхибитор на тироидните симпортери на натриум-јодид^[58]. Така, се користи за лекување на хипертироидизам од 1950-тите^[59]. Во многу високи дози (70.000-300.000 ppb) администрацијата на калиум перхлорат се сметаше за стандард за нега во Соединетите Држави и останува одобрена фармаколошка интервенција за многу земји^[60].

Во големи количини перхлоратот го попречува навлегувањето на јод во штитната жлезда. Кај возрасните штитната жлезда помага во регулирањето на метаболизмот со ослободување на хормони, додека кај децата штитната жлезда помага во правилен развој^[61]. NAS, во својот извештај од 2005 година, здравствени импликации на ингестијата на перхлорат, нагласил дека овој ефект, познат и како инхибиција на усвојување јодид (IUI) не е негативен ефект врз здравјето. Меѓутоа, во јануари 2008 година, Калифорниското одделение за контрола на токсични материи изјавило дека перхлоратот станува сериозна закана за човековото здравје и водните ресурси. Во 2010 година, Канцеларијата на Генералниот инспектор на ЕПА утврдила дека референтната доза на перхлорат на агенцијата од 24,5 делови на милијарда штити од сите човечки биолошки ефекти од изложеност. Ова откритие се должи на значителна промена во политиката на ЕПА во засновањето на нејзината проценка на ризикот на не-негативни ефекти како што е IUI наместо негативни ефекти. Канцеларијата на генералниот инспектор, исто така, открила дека поради тоа што референтната доза на перхлорат на EPA е конзервативна и го заштитува човековото здравје, дополнителното намалување на изложеноста на перхлорат под референтната доза ефективно не го намалува ризикот^[62].

Перхлоратот влијае само на тироидните хормони. Бидејќи не се складира ниту метаболизира, ефектите на перхлоратот врз штитната жлезда се реверзибилни, иако ефектите врз развојот на мозокот од недостаток на тироиден хормон кај фетуси, новороденчиња и деца не се^[63].

Токсичните ефекти на перхлоратот се проучувани во анкета на работници во индустриски погони кои биле изложени на перхлорат, во споредба со контролната група на други работници во индустриски погони кои немале позната изложеност на перхлорат. По извршените повеќекратни тестови, откриено е дека работниците изложени на перхлорат имаат значително зголемување на систолниот крвен притисок во споредба со работниците кои не биле изложени на перхлорат, како и значително намалена функција на штитната жлезда во споредба со контролните работници^[64].

Студијата во која учествувале здрави возрасни доброволци утврдила дека на нивоа над 0,007 милиграми на килограм дневно (mg/(kg·d)), перхлоратот може привремено да ја инхибира способноста на штитната жлезда да апсорбира јод од крвотокот („инхибиција на навлегувањето на јодид“, на тој начин перхлорат е познат гушавост^[65]). EPA ја конвертира оваа доза во референтна доза од 0,0007 mg/(kg·d) со делење на ова ниво со стандардниот фактор на несигурност меѓу видовите од 10. Агенцијата потоа пресмета „ниво еквивалентно на вода за пиење“ од 24,5 ppb со претпоставка дека лицето тежи 70 kg (150 lb) и троши 2 L (0,44 imp gal; 0,53 US gal) вода за пиење дневно во текот на животот^[66].

Во 2006 година, една студија објавила статистичка поврзаност помеѓу еколошките нивоа на перхлорат и промените во тироидните хормони кај жени со низок јод. Авторите на студијата биле внимателни да истакнат дека нивото на хормоните кај сите испитаници остана во нормални граници. Авторите, исто така, посочиле дека тие првично не ги нормализирале нивните наоди за креатинин, што во суштина би ги отсликало флуктуациите во концентрациите на еднократните примероци на урина како оние што се користат во оваа проучување^[67]. Кога истражувањето на Blount било повторно анализирано со извршеното прилагодување на креатинин, испитуваната популација била ограничена на жени во репродуктивна возраст, а резултатите што не биле прикажани во оригиналната анализа, исчезна секоја преостаната поврзаност помеѓу резултатите и внесот на перхлорат^[68]. Набргу по објавувањето на ревидираната студија Blount, Роберт Утигер, доктор од Медицинскиот институт Харвард, сведочел пред американскиот Конгрес и изјавил: „Продолжувам да верувам дека таа референтна доза, 0,007 милиграми на килограм (24,5 ppb), која вклучува фактор 10 за да се заштитат оние кои би можеле да бидат поранливи, е сосема адекватен.^[69]“

Во 2014 година била објавена студија, која покажува дека еколошката изложеност на перхлорат кај бремени жени со хипотироидизам е поврзана со значителен ризик од низок коефициент на интелигенција кај нивните деца^[70].

Токсичност на белите дробови

Некои студии сугерираат дека перхлоратот има и белодробни токсични ефекти. Извршени се студии на зајаци каде што перхлорат бил инјектиран во душникот. Белодробното ткиво било отстрането и анализирано, и било откриено дека ткивото на белите дробови инјектирано со перхлорат покажало неколку негативни ефекти во споредба со контролната група која била интратрахеално инјектирана со физиолошки раствор. Несаканите ефекти вклучуваат воспалителни инфилтрати, алвеоларен колапс, субплеврално задебелување и пролиферација на лимфоцити.^[71]

Апластична анемија

Во раните 1960-ти, калиум перхлорат кој се користел за лекување на Грејвсовата болест бил вмешан во развојот на апластична анемија - состојба кога коскената срцевина не успева да произведе нови крвни клетки во доволна количина - кај тринаесет пациенти, од кои седум починале^[72]. Последователните истражувања покажале дека врската помеѓу администрацијата на калиум перхлорат и развојот на апластична анемија е „во најдобар случај недвосмислена“, што значи дека користа од третманот, ако е единствениот познат третман, го надминува ризикот и се појави отруен загадувач 13^[73]

Регулатива во САД

Вода

Во 1998 година, перхлоратот бил вклучен во ЕПА на американскиот Список на кандидати за загадувачи, првенствено поради неговото откривање во водата за пиење во Калифорнија.^[3]^[74]

Во 2002 година, EPA го завршила својот нацрт токсиколошки преглед на перхлорат и предложи референтна доза од 0,00003 милиграми на килограм дневно (mg/kg/ден) врз основа првенствено на студии кои идентификувале невро-развојни дефицити кај младенчињата стаорци. Овие дефицити биле поврзани со мајчината изложеност на перхлорат.^[75]

Во 2003 година, Федералниот окружен суд во Калифорнија утврдил дека се применува сеопфатен Закон за еколошки одговор, компензација и одговорност, бидејќи перхлоратот е запалив и затоа бил „карактеристичен“ опасен отпад.^[76]

Потоа, Националниот совет за истражување на САД на Националната академија на науките (NAS) ги разгледал здравствените импликации на перхлоратот и во 2005 година предложил многу повисока референтна доза од 0,0007 mg/kg/ден, главно врз основа на студија од 2002 година од Грир и сор^[75]. За време на таа студија, 37 возрасни човечки субјекти биле поделени во четири групи изложени на 0,007 (7 субјекти), 0,02 (10 субјекти), 0,1 (10 субјекти) и 0,5 (10 субјекти) mg/kg/ден. Значително намалување на навлегувањето на јодид било пронајдено во трите групи со најголема изложеност. Навлегувањето на јодид не беше значително намалено во групата со најниско изложување, но четири од седумте субјекти во оваа група доживеаја инхибирано навлегување на јодид. Во 2005 година, RfD предложена од NAS беше прифатена од EPA и додадена во нејзиниот интегриран информациски систем за ризик (IRIS).

Извештајот на NAS го опиша нивото на најниска изложеност од Грир и други како NOEL. Сепак, всушност постоел ефект на тоа ниво, иако не статистички значаен во голема мера поради малата големина на испитуваната популација (четири од седум субјекти покажаа мало намалување во навлегувањето на јодид).
Намаленото навлегување на јодид не се сметало за негативен ефект, иако тоа е претходник на несакан ефект, хипотироидизам. Затоа, дополнителни безбедносни фактори би биле неопходни при екстраполирање од точката на поаѓање до RfD.
Разгледувањето на несигурноста на податоците беше недоволно бидејќи Грир и сор. Студијата рефлектира само 14-дневна изложеност (=акутна) на здрави возрасни лица и не беа земени предвид дополнителни безбедносни фактори за заштита на чувствителните субпопулации како на пример, новороденчињата кои дојат.

Иако генерално постоеше консензус со студијата на Грир и соработниците, немло консензус во однос на развојот на RfD на перхлорат. Една од клучните разлики произлегле од тоа како се гледа појдовната точка (т.е. NOEL или LOAEL) или дали треба да се користи репер доза за да се изведе RfD. Дефинирањето на појдовната точка како NOEL или LOAEL има импликации кога станува збор за примена на соодветни безбедносни фактори до точката на поаѓање за да се изведе RfD^[77]

На почетокот на 2006 година, EPA издала „Упатство за чистење“ и препорача ниво на еквивалентно ниво на вода за пиење (DWEL) за перхлорат од 24,5 μg/L. Национална академија на науките (НАС)^[78].

Немајќи федерален стандард за вода за пиење, неколку држави последователно ги објавија своите стандарди за перхлорат, вклучително Масачусетс во 2006 година и Калифорнија во 2007 година. Други држави, вклучувајќи ги Аризона, Мериленд, Невада, Ново Мексико, Њујорк и Тексас воспоставиле не-спроведливи, советодавни нивоа за перхлорат.

Во 2008 година, ЕПА издала привремен совет за здравјето на водата за пиење за перхлорат, а со тоа и упатство и анализа во врска со влијанијата врз животната средина и водата за пиење^[79]. Калифорнија, исто така, издала упатства во врска со употребата на перхлорат^[80]. И Министерството за одбрана и некои еколошки групи изразиле прашања во врска со извештајот на НАС, но не се појавиле веродостојна наука за да ги оспори наодите на НАС.

Во февруари 2008 година, американската Администрација за храна и лекови (FDA) објавила дека американските мали деца во просек биле изложени на повеќе од половина од безбедната доза на EPA само од храна^[81]. Во март 2009 година, студијата на Центрите за контрола на болести откри 15 марки на формула за новороденчиња контаминирани со перхлорат и дека во комбинација со постоечката контаминација на водата за пиење со перхлорат, доенчињата би можеле да бидат изложени на ризик за изложеност на перхлорат над нивоата што ЕПА ги смета за безбедни.

Во 2010 година, Одделот за заштита на животната средина во Масачусетс поставила 10 пати помал RfD (0,07 μg/kg/ден) од NAS RfD користејќи многу повисок фактор на несигурност од 100. Тие, исто така, пресметале вредност на водата за пиење за новороденчињата, која ниту ЕПА на САД, ниту CalEPA направи^[82].

На 11 февруари 2011 година, EPA утврдила дека перхлоратот ги исполнува критериумите на Законот за безбедна вода за пиење за регулирање како загадувач. Агенцијата открила дека перхлоратот може да има негативен ефект врз здравјето на луѓето и е познато дека се јавува во јавните водни системи со фреквенција и на нивоа што претставуваат загриженост за јавното здравје. Оттогаш, ЕПА продолжила да одредува кое ниво на контаминација е соодветно. ЕПА подготвила опсежни одговори на поднесените јавни коментари^[83].

Во 2016 година, Советот за одбрана на природните ресурси (NRDC) поднел тужба за да се забрза регулацијата на EPA за перхлорат^[84].

Во 2019 година, EPA предложила Максимално ниво на загадувачи од 0,056 mg/L за јавни системи за вода^[85].

На 18 јуни 2020 година, ЕПА објавила дека ја повлекува својата регулаторна определба од 2011 година и нејзиниот предлог од 2019 година^[86], наведувајќи дека презела „проактивни чекори“ со државните и локалните власти за справување со контаминацијата со перхлорат. Во септември 2020 година, NRDC поднела тужба против EPA за нејзиниот неуспех да го регулира перхлоратот и изјави дека 26 милиони луѓе може да бидат погодени од перхлоратот во нивната вода за пиење^[87].

На 31 март 2022 година, ЕПА објавилс дека прегледот ја потврдил нејзината одлука од 2020 година^[88]

Останато

ФДА ја одобрил употребата на перхлорат во пакувањето на храната во 2005 година.^[89]

Наводи

↑ „Perchlorate – PubChem Public Chemical Database“. The PubChem Project. USA: National Center for Biotechnology Information.
↑ Draft Toxicological Profile for Perchlorates, Agency for Toxic Substances and Disease Registry, U.S. Department of Health and Human Services, September, 2005.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 Kucharzyk, Katarzyna (2009). „Development of drinking water standards for perchlorate in the United States“. Journal of Environmental Management. 91 (2): 303–310. doi:10.1016/j.jenvman.2009.09.023. PMID 19850401.
↑ ^4,0 ^4,1 Helmut Vogt, Jan Balej, John E. Bennett, Peter Wintzer, Saeed Akbar Sheikh, Patrizio Gallone „Chlorine Oxides and Chlorine Oxygen Acids“ во „Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry 2002, Wiley-VCH. doi:10.1002/14356007.a06_483
↑ Dotson R.L. (1993). „A novel electrochemical process for the production of ammonium perchlorate“. Journal of Applied Electrochemistry. 23 (9): 897–904. doi:10.1007/BF00251024. S2CID 96020879.
↑ Кетлин Селерс, Кетрин Викс, Вилијам Р. Алсоп, Стивен Р. Клоф, Мерилин Хојт, Барбара Пуг, Џозеф Роб. Перхлорат: Еколошки проблеми и решенија, 2007 година, стр. 9. Тејлор и Френсис Груп, ДОО.
↑ McMullen Jenica, Ghassabian Akhgar, Kohn Brenda, Trasande Leonardo (2017). „Identifying Subpopulations Vulnerable to the Thyroid-Blocking Effects of Perchlorate and Thiocyanate“. The Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism. 102 (7): 2637–2645. doi:10.1210/jc.2017-00046. PMID 28430972.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
↑ Markowitz, M. M.; Boryta, D. A.; Stewart, Harvey (1964). „Lithium Perchlorate Oxygen Candle. Pyrochemical Source of Pure Oxygen“. Industrial & Engineering Chemistry Product Research and Development. 3 (4): 321–330. doi:10.1021/i360012a016.
↑ ^9,0 ^9,1 Susarla Sridhar; Collette C. W.; Garrison A. W.; Wolfe N. L.; McCutcheon S. C. (1999). „Perchlorate Identification in Fertilizers“. Environmental Science and Technology. 33 (19): 3469–3472. Bibcode:1999EnST...33.3469S. doi:10.1021/es990577k.
↑ Wagman, D. D.; Evans, W. H.; Parker, V. P.; Schumm, R. H.; Halow, I.; Bailey, S. M.; Churney, K. L.; Nuttall, R. L. J. Phys. Chem. Ref. Data Vol. 11(2); 1982, American Chemical Society and the American Institute of Physics.
↑ Edward T. Urbansky. Хемија на перхлорат: импликации за анализа и санација Архивирано на 29 јануари 2022 г., 1998
↑ Thrash JC, Pollock J, Torok T, Coates JD (2010). „Description of the novel perchlorate-reducing bacteria Dechlorobacter hydrogenophilus gen. nov., sp. nov. and Propionivibrio militaris, sp. nov“. Appl Microbiol Biotechnol. 86 (1): 335–43. doi:10.1007/s00253-009-2336-6. PMC 2822220. PMID 19921177.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
↑ ^13,0 ^13,1 ^13,2 John D. Coates; Laurie A. Achenbach (2004). „Microbial perchlorate reduction: rocket-fuelled metabolism“. Nature Reviews Microbiology. 2 (7): 569–580. doi:10.1038/nrmicro926. PMID 15197392. S2CID 21600794.
↑ Martin G. Liebensteiner, Martijn W. H. Pinkse, Peter J. Schaap, Alfons J. M. Stams, Bart P. Lomans (5 April 2013). „Archaeal (Per)Chlorate Reduction at High Temperature: An Interplay of Biotic and Abiotic Reactions“. Science. 340 (6128): 85–87. Bibcode:2013Sci...340...85L. doi:10.1126/science.1233957. PMID 23559251. S2CID 32634949.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
↑ DuBois, Jennifer L.; Ojha, Sunil (2015). „Chapter 3, Section 2.2 Natural Abundance of Perchlorate on Earth“. Во Peter M.H. Kroneck and Martha E. Sosa Torres (уред.). Sustaining Life on Planet Earth: Metalloenzymes Mastering Dioxygen and Other Chewy Gases. Metal Ions in Life Sciences. 15. Springer. стр. 45–87. doi:10.1007/978-3-319-12415-5_3. ISBN 978-3-319-12414-8. PMC 5012666. PMID 25707466.
↑ Hecht, M. H., S. P. Kounaves, R. Quinn; и др. (2009). „Detection of Perchlorate & the Soluble Chemistry of Martian Soil at the Phoenix Mars Lander Site“. Science. 325 (5936): 64–67. Bibcode:2009Sci...325...64H. doi:10.1126/science.1172466. PMID 19574385. S2CID 24299495.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
↑ Kounaves S. P.; и др. (2010). „Wet Chemistry Experiments on the 2007 Phoenix Mars Scout Lander: Data Analysis and Results“. J. Geophys. Res. 115 (E3): E00E10. Bibcode:2009JGRE..114.0A19K. doi:10.1029/2008JE003084.
↑ Kounaves S. P.; и др. (2014). „Identification of the Perchlorate Parent Salts at the Phoenix Mars Landing Site and Possible Implications“. Icarus. 232: 226–231. Bibcode:2014Icar..232..226K. doi:10.1016/j.icarus.2014.01.016.
↑ Chevrier, V. C., Hanley, J., and Altheide, T.S. (2009). „Stability of perchlorate hydrates and their liquid solutions at the Phoenix landing site, Mars“. Geophysical Research Letters. 36 (10): L10202. Bibcode:2009GeoRL..3610202C. doi:10.1029/2009GL037497. S2CID 42150205.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
↑ Davila, Alfonso F.; Willson, David; Coates, John D.; McKay, Christopher P. (2013). „Perchlorate on Mars: a chemical hazard and a resource for humans“. International Journal of Astrobiology. 12 (4): 321–325. Bibcode:2013IJAsB..12..321D. doi:10.1017/S1473550413000189. ISSN 1473-5504. S2CID 123983003.
↑ Miller, Glen. "Photooxidation of chloride to perchlorate in the presence of desert soils and titanium dioxide Архивирано на 7 септември 2016 г.". American Chemical Society. March 29, 2006
↑ Schuttlefield Jennifer D.; Sambur Justin B.; Gelwicks Melissa; Eggleston Carrick M.; Parkinson B. A. (2011). „Photooxidation of Chloride by Oxide Minerals: Implications for Perchlorate on Mars“. J. Am. Chem. Soc. 133 (44): 17521–17523. doi:10.1021/ja2064878. PMID 21961793.
↑ Carrier B. L.; Kounaves S. P. (2015). „The Origin of Perchlorates in the Martian Soil“. Geophys. Res. Lett. 42 (10): 3746–3754. Bibcode:2015GeoRL..42.3739C. doi:10.1002/2015GL064290. hdl:10044/1/53915. S2CID 97694189.
↑ Kounaves S. P.; Carrier B. L.; O'Neil G. D.; Stroble S. T.; Clair M. W. (2014). „Evidence of Martian Perchlorate, Chlorate, and Nitrate in Mars Meteorite EETA79001: Implications for Oxidants and Organics“. Icarus. 229: 206–213. Bibcode:2014Icar..229..206K. doi:10.1016/j.icarus.2013.11.012. Занемарен непознатиот параметар |name-list-style= (help)
↑ Adam Mann. "Look What We Found on Mars – Curiosity Rover Serves Up Awesome Science". Slate (magazine). 26 September 2013.
↑ Chang, Kenneth (1 October 2013). „Hitting Pay Dirt on Mars“. New York Times. Посетено на 2 October 2013.
↑ Kerr Richard A (2013). „Pesky Perchlorates All Over Mars“. Science. 340 (6129): 138. Bibcode:2013Sci...340R.138K. doi:10.1126/science.340.6129.138-b. PMID 23580505.
↑ David, Leonard (June 13, 2013). „Toxic Mars: Astronauts Must Deal with Perchlorate on the Red Planet“. Space.com. Посетено на May 9, 2017.
↑ Mars covered in toxic chemicals that can wipe out living organisms, tests reveal. Ian Sample, The Guardian. 6 July 2017.
↑ Webster, Guy; Agle, DC; Brown, Dwayne; Cantillo, Laurie (28 September 2015). „NASA Confirms Evidence That Liquid Water Flows on Today's Mars“. Jet Propulsion Laboratory. Посетено на 28 September 2015.
↑ Chang, Kenneth (28 September 2015). „NASA Says Signs of Liquid Water Flowing on Mars“. New York Times. Посетено на 28 September 2015.
↑ Ojha, Lujendra; Wilhelm, Mary Beth; Murchie, scortt L.; McEwen, Alfred S.; Wray, James J.; Hanley, Jennifer; Massé, Marion; Chojnacki, Matt (28 September 2015). „Spectral evidence for hydrated salts in recurring slope lineae on Mars“. Nature Geoscience. 8 (11): 829–832. Bibcode:2015NatGe...8..829O. doi:10.1038/ngeo2546.
↑ Staff (28 September 2015). „Video Highlight (02:58) - NASA News Conference - Evidence of Liquid Water on Today's Mars“. NASA. Архивирано од изворникот 2021-12-21. Посетено на 30 September 2015.
↑ Staff (28 September 2015). „Video Complete (58:18) – NASA News Conference – Water Flowing on Present-Day Mars m“. NASA. Архивирано од изворникот 2021-12-21. Посетено на 30 September 2015.
↑ ^35,0 ^35,1 Susarla Sridhar; Collette T. W.; Garrison A. W.; Wolfe N. L.; McCutcheon S. C. (1999). „Perchlorate Identification in Fertilizers“. Environmental Science and Technology. 33 (19): 3469–3472. Bibcode:1999EnST...33.3469S. doi:10.1021/es990577k.
↑ „Fireworks Displays Linked To Perchlorate Contamination In Lakes“. Science Daily. Rockville, MD. 2007-05-28.
↑ „Perchlorate in the Pacific Southwest: California“. EPA – Region 9. San Francisco, CA: EPA.
↑ „Perchlorate“. Las Vegas Valley Water District. Las Vegas, NV. Архивирано од изворникот на 2016-11-04. Посетено на 2017-07-06.
↑ Clausen, Jay (November 2001). „Perchlorate, Source and Distribution in Groundwater at Massachusetts Military Reservation“ (PDF). Presentation at U.S. EPA Technical Support Project Semi-Annual Meeting, Cambridge, MA.
↑ „Inorganic Chemical Maximum Contaminant Levels, Monitoring Requirements and Analytical Methods“ (PDF). Massachusetts Office of Energy and Environmental Affairs. Code of Massachusetts Regulations (CMR), 310 CMR 22.06. Архивирано од изворникот (PDF) на 2017-02-28. Посетено на 2017-07-05.
↑ Brandhuber, Philip; Clark, Sarah; Morley, Kevin (November 2009). „A review of perchlorate occurrence in public drinking water systems“ (PDF). Journal American Water Works Association. 101 (11): 63–73. doi:10.1002/j.1551-8833.2009.tb09991.x. S2CID 17523940.
↑ Associated Press. "Toxic chemical found in California milk". NBC News. June 22, 2004.
↑ McKee, Maggie. "Perchlorate found in breast milk across US Архивирано на 27 септември 2008 г.". New Scientist. February 23, 2005
↑ Böhlke J. K.; Hatzinger P. B.; Sturchio N. C.; Gu B.; Abbene I.; Mroczkowski S. J. (2009). „Atacama perchlorate as an agricultural contaminant in groundwater: Isotopic and chronologic evidence from Long Island, New York“. Environmental Science & Technology. 43 (15): 5619–5625. Bibcode:2009EnST...43.5619B. doi:10.1021/es9006433. PMID 19731653.
↑ Rao B.; Anderson T. A.; Orris G. J.; Rainwater K. A.; Rajagopalan S.; Sandvig R. M.; Scanlon B. R.; Stonestrom S. A.; Walvoord M. A.; Jackson W. A. (2007). „Widespread NaturalPerchlorate in Unsaturated zones of the Southwest United States“. Environ. Sci. Technol. 41 (13): 4522–4528. Bibcode:2007EnST...41.4522R. doi:10.1021/es062853i. PMID 17695891.
↑ Orris, G. J.; Harvey, G. J.; Tsui, D. T.; Eldridge, J. E. Preliminaryanalyses for perchlorate in selected natural materials and theirderivative products; USGS Open File Report 03-314; USGS, U.S.Government Printing Office: Washington, DC, 2003.
↑ Plummer L. N.; Bohlke J. K.; Doughten M. W. (2005). „Perchlorate in Pleistocene and Holocene groundwater in North-Central New Mexico“. Environ. Sci. Technol. 40 (6): 1757–1763. Bibcode:2006EnST...40.1757P. doi:10.1021/es051739h. PMID 16570594.
↑ S. P. Kounaves; и др. (2010). „Natural Perchlorate in the Antarctic Dry Valleys and Implications for its Global Distribution and History“. Environmental Science & Technology. 44 (7): 2360–2364. Bibcode:2010EnST...44.2360K. doi:10.1021/es9033606. PMID 20155929.
↑ Rao B.; Estrada N; Mangold J.; Shelly M.; Gu B.; Jackson W. A. (2012). „Perchlorate production byphotodecomposition of aqueous chlorine“. Environ. Sci. Technol. 46 (21): 11635–11643. Bibcode:2012EnST...4611635R. doi:10.1021/es3015277. PMID 22962844.
↑ Stanford B. D.; Pisarenko A. N.; Snyder S. A.; Gordon G. (2011). „Perchlorate, bromate, and chlorate in hypochlorite solutions: Guidelines for utilities“. Journal American Water Works Association. 103 (6): 71. doi:10.1002/j.1551-8833.2011.tb11474.x. S2CID 21620375.
↑ William E. Motzer (2001). „Perchlorate: Problems, Detection, and Solutions“. Environmental Forensics. 2 (4): 301–311. doi:10.1006/enfo.2001.0059. S2CID 95709844.
↑ Magnuson Matthew L.; Urbansky Edward T.; Kelty Catherine A. (2000). „Determination of Perchlorate at Trace Levels in Drinking Water by Ion-Pair Extraction with Electrospray Ionization Mass Spectrometry“. Analytical Chemistry. 72 (1): 25–29. doi:10.1021/ac9909204. PMID 10655630.
↑ Urbansky T.; Brown S.K.; Magnuson M.L.; Kelty C.A. (2001). „Perchlorate levels in samples of sodium nitrate fertilizer derived from Chilean caliche“. Environmental Pollution. 112 (3): 299–302. doi:10.1016/s0269-7491(00)00132-9. PMID 11291435.
↑ ^54,0 ^54,1 „Eliminating Water Contamination by Inorganic Disinfection Byproducts“. Hazen and Sawyer. Hazen and Sawyer. 19 July 2012. Архивирано од изворникот на 2021-04-29. Посетено на 2023-03-07.
↑ „Technical Fact Sheet – Perchlorate“ (PDF). US EPA. US EPA. 2013-04-23. Архивирано од изворникот (PDF) на 7 June 2013.
↑ „ARA Perchlorate Contamination Solutions“. Applied Research Associates, Inc. Архивирано од изворникот на 29 April 2014.
↑ Bardiya, Nirmala; Bae, Jae-Ho (2011). „Dissimilatory perchlorate reduction: A review“. Microbiological Research. 166 (4): 237–254. doi:10.1016/j.micres.2010.11.005. PMID 21242067.
↑ Braverman, L. E.; He X.; Pino S.; и др. (2005). „The effect of perchlorate, thiocyanate, and nitrate on thyroid function in workers exposed to perchlorate long-term“. J Clin Endocrinol Metab. 90 (2): 700–706. doi:10.1210/jc.2004-1821. PMID 15572417.
↑ Godley, A. F.; Stanbury, J. B. (1954). „Preliminary experience in the treatment of hyperthyroidism with potassium perchlorate“. J Clin Endocrinol Metab. 14 (1): 70–78. doi:10.1210/jcem-14-1-70. PMID 13130654.
↑ Wu Q.; Zhang T.; Sun H.; Kannan K. (Apr 2010). „Perchlorate in tap water, groundwater, surface waters, and bottled water from China and its association with other inorganic anions and with disinfection byproducts“. Archives of Environmental Contamination and Toxicology. 58 (3): 543–50. doi:10.1007/s00244-010-9485-6. PMID 20162260.
↑ „Perchlorate“. California Department of Toxic Substances Control. Jan 26, 2008. Архивирано од изворникот на August 23, 2009. Посетено на January 27, 2008.
↑ Scientific Analysis of Perchlorate: What We Found. Office of the Inspector General (Report). EPA. 19 April 2010.
↑ J. Wolff (1998). „Perchlorate and the Thyroid Gland“. Pharmacological Reviews. 50 (1): 89–105. PMID 9549759.
↑ Chen HX, Shao YP, Wu FH, Li YP, Peng KL (Jan 2013). „[Health survey of plant workers for an occupational exposure to ammonium perchlorate]“. Zhonghua Lao Dong Wei Sheng Zhi Ye Bing Za Zhi. 31 (1): 45–7. PMID 23433158.
↑ Greer, M. A., Goodman, G., Pleuss, R. C., Greer, S. E. (2002). „Health effect assessment for environmental perchlorate contamination: The dose response for inhibition of thyroidal radioiodide uptake in humans“ (free online). Environmental Health Perspectives. 110 (9): 927–937. doi:10.1289/ehp.02110927. PMC 1240994. PMID 12204829.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
↑ „Perchlorate Guidance (Memorandum)“ (PDF). EPA. January 26, 2006.
↑ Benjamin C. Blount; James L. Pirkle; John D. Osterloh; Liza Valentin-Blasini; Kathleen L. Caldwell (2006). „Urinary Perchlorate and Thyroid Hormone Levels in Adolescent and Adult Men and Women Living in the United States“. Environmental Health Perspectives. 114 (12): 1865–71. doi:10.1289/ehp.9466. PMC 1764147. PMID 17185277. Занемарен непознатиот параметар |name-list-style= (help)
↑ Tarone; и др. (2010). „The Epidemiology of Environmental Perchlorate Exposure and Thyroid Function: A Comprehensive Review“. Journal of Occupational and Environmental Medicine. 52 (June): 653–60. doi:10.1097/JOM.0b013e3181e31955. PMID 20523234. S2CID 2090190.
↑ „Perchlorate: Health and Environmental Impacts of Unregulated Exposure“. United States Congress. Посетено на 15 April 2012.
↑ Taylor, Peter N.; Okosieme, Onyebuchi E.; Murphy, Rhian; Hales, Charlotte; Chiusano, Elisabetta; Maina, Aldo; Joomun, Mohamed; Bestwick, Jonathan P.; Smyth, Peter; Paradice, Ruth; Channon, Sue; Braverman, Lewis E.; Dayan, Colin M.; Lazarus, John H.; Pearce, Elizabeth N. (November 2014). „Maternal Perchlorate Levels in Women With Borderline Thyroid Function During Pregnancy and the Cognitive Development of Their Offspring: Data From the Controlled Antenatal Thyroid Study“. The Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism (англиски). 99 (11): 4291–4298. doi:10.1210/jc.2014-1901. ISSN 0021-972X. PMID 23706508.
↑ Wu F.; Chen H.; Zhou X.; Zhang R.; Ding M.; Liu Q.; Peng KL. (2013). „Pulmonary fibrosis effect of ammonium perchlorate exposure in rabbit“. Arch Environ Occup Health. 68 (3): 161–5. doi:10.1080/19338244.2012.676105. PMID 23566323. S2CID 205941484.
↑ National Research Council (2005). „Perchlorate and the thyroid“. Health implications of perchlorate ingestion. Washington, D.C: National Academies Press. стр. 7. ISBN 978-0-309-09568-6. Retrieved on April 3, 2009 through Google Book Search.
↑ Clark, J. J. J. (2000). „Toxicology of perchlorate“. Во Urbansky ET (уред.). Perchlorate in the environment. New York: Kluwer Academic/Plenum Publishers. стр. 19–20. ISBN 978-0-306-46389-1. Retrieved on April 3, 2009 through Google Book Search.
↑ EPA (1998-03-02). "Announcement of the Drinking Water Contaminant Candidate List." Federal Register, Предлошка:Usfr
↑ ^75,0 ^75,1 Greer MA, Goodman G, Pleus RC, Greer SE (September 2002). „Health effects assessment for environmental perchlorate contamination: the dose response for inhibition of thyroidal radioiodine uptake in humans“. Environmental Health Perspectives. 110 (9): 927–937. doi:10.1289/ehp.02110927. PMC 1240994. PMID 12204829.
↑ Castaic Lake Water Agency v. Whittaker, 272 F. Supp. 2d 1053, 1059–61 (C.D. Cal. 2003).
↑ „EPA's Perchlorate Drinking Water Preliminary Remediation Goal (Prg)“ (PDF). Office of Environmental Health Assessments. Washington State Department of Health. 13 July 2007. Архивирано од изворникот (PDF) на 3 March 2017.]
↑ Committee to Assess the Health Implications of Perchlorate Ingestion, National Research Council (2005). Health Implications of Perchlorate Ingestion. Washington, DC: The National Academies Press. doi:10.17226/11202. ISBN 978-0-309-09568-6.
↑ „Perchlorate in Drinking Water“. Drinking Water Contaminants—Standards and Regulations. EPA. 2017-03-31.
↑ „Perchlorate in Drinking Water“. Drinking Water Systems. Sacramento, CA: California Department of Public Health. 2012-12-07. Архивирано од изворникот на 2013-02-06.
↑ Renner, Rebecca (2008-03-15). „Perchlorate In Food“. Environ. Sci. Technol. 42 (6): 1817. Bibcode:2008EnST...42.1817R. doi:10.1021/es0870552. PMID 18409597.
↑ Zewdie T, Smith CM, Hutcheson M, West CR (January 2010). „Basis of the Massachusetts reference dose and drinking water standard for perchlorate“. Environmental Health Perspectives. 118 (1): 42–48. doi:10.1289/ehp.0900635. PMC 2831965. PMID 20056583.
↑ EPA-HQ-OW-2009-0297 "Docket ID" for EPA
↑ „Regulatory Update At-A-Glance“. Washington, DC: Association of Metropolitan Water Agencies. Архивирано од изворникот на 2019-04-06. Посетено на 2019-04-04.
↑ EPA (2019-06-26). "National Primary Drinking Water Regulations: Perchlorate." Proposed Rule. Federal Register. Предлошка:Usfr.
↑ „Perchlorate in Drinking Water; Final Action“. EPA. 2020-06-18.
↑ Slisco, Aila (2020-09-04). „EPA Sued For Not Regulating Rocket Fuel Chemical in Drinking Water“. Newsweek.
↑ „EPA Announces Plan to Protect the Public from Perchlorate in Drinking Water“. U.S. Environmental Protection Agency. March 31, 2022. Посетено на 18 April 2022.
↑ „Perchlorate in food“. Environmental Defense Fund (англиски). Посетено на 2021-08-24.