Andrea Orlando

Andrea Orlando
Data i miejsce urodzenia	8 lutego 1969 ; La Spezia
	Minister pracy i polityki społecznej Włoch
Okres	od 13 lutego 2021; do 22 października 2022
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Nunzia Catalfo
Następca	Marina Calderone
	Minister sprawiedliwości Włoch
Okres	od 22 lutego 2014; do 1 czerwca 2018
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Annamaria Cancellieri
Następca	Alfonso Bonafede
	Minister środowiska Włoch
Okres	od 28 kwietnia 2013; do 22 lutego 2014
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Corrado Clini
Następca	Gian Luca Galletti
	Multimedia w Wikimedia Commons

Andrea Orlando (ur. 8 lutego 1969 w La Spezii^[1]) – włoski polityk, działacz partyjny, parlamentarzysta, od 2013 do 2014 minister środowiska w rządzie Enrica Letty, w latach 2014–2018 minister sprawiedliwości w rządach Matteo Renziego oraz Paola Gentiloniego, od 2021 do 2022 minister pracy i polityki społecznej w gabinecie Maria Draghiego.

Życiorys

Uzyskał wykształcenie średnie, kończąc liceum egzaminem maturalnym^[1]. Został etatowym działaczem partyjnym, od 1989 kierował prowincjonalnymi strukturami organizacji młodzieżowej przy Włoskiej Partii Komunistycznej. Od 1990 był radnym miejskim w La Spezii. W 1991 przystąpił do powołanego na bazie PCI nowego ugrupowania – Demokratycznej Partii Lewicy. W latach 1997–2002 był asesorem w administracji miejskiej. Wraz z PDS przystąpił do Demokratów Lewicy, stopniowo awansując w partyjnej hierarchii^[2].

Mandat poselski po raz pierwszy uzyskał w 2006 do Izby Deputowanych XV kadencji. Utrzymywał go w 2008, 2013, 2018 i 2022 na XVI, XVII, XVIII i XIX kadencję^[1]^[3]^[4]. Z Demokratami Lewicy w 2007 przystąpił do nowo powołanej Partii Demokratycznej. W 2008 został rzecznikiem prasowym partii^[2].

27 kwietnia 2013 kandydat na premiera Enrico Letta ogłosił jego nominację na urząd ministra środowiska^[5]. Funkcję tę objął następnego dnia. 22 lutego 2014 przeszedł na stanowisko ministra sprawiedliwości w gabinecie Matteo Renziego^[6]. Funkcję tę utrzymał również w utworzonym 12 grudnia 2016 rządzie Paola Gentiloniego^[7]. W kwietniu 2017 bez powodzenia ubiegał się o przywództwo w Partii Demokratycznej, otrzymując w prawyborach około 10% głosów^[8]. 1 czerwca 2018 zakończył pełnienie funkcji rządowej.

13 lutego 2021 powrócił do rządu, premier Mario Draghi powierzył mu stanowisko ministra pracy i polityki społecznej^[9]^[10]. Funkcję tę pełnił do października 2022. W 2024 z ramienia koalicji ugrupowań centrolewicowych bez powodzenia ubiegał się o urząd prezydenta Ligurii^[11].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Andrea Orlando na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).
↑ ^a ^b Andrea Orlando. partitodemocratico.it. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).
↑ Elezioni, il nuovo Parlamento senza D'Alema (ma con Grasso, Boldrini e tutti i ministri Pd). today.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
↑ Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).
↑ Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. ilsole24ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).
↑ Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa. repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).
↑ Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).
↑ Primarie Pd, risultati ufficiali e definitivi: l’affluenza a 1,8 milioni, perso un milione rispetto al 2013. Renzi vince col 70%. ilfattoquotidiano.it, 1 maja 2017. [dostęp 2017-05-01]. (wł.).
↑ Governo, ora il primo Cdm. Draghi e i suoi 23 ministri hanno giurato al Quirinale. Mascherine e nessuna stretta di mano: è la prima cerimonia in era Covid. repubblica.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).
↑ I Ministri del Governo Draghi. governo.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).
↑ In Liguria Bucci wins: PD first party, M5S collapses. agenzianova.com, 28 października 2024. [dostęp 2024-10-29]. (wł.).

[camera-1] Andrea Orlando na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).

[pd-2] Andrea Orlando. partitodemocratico.it. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).

[3] Elezioni, il nuovo Parlamento senza D'Alema (ma con Grasso, Boldrini e tutti i ministri Pd). today.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).

[4] Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).

[ilsole-5] Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. ilsole24ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).

[6] Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa. repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).

[7] Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).

[8] Primarie Pd, risultati ufficiali e definitivi: l’affluenza a 1,8 milioni, perso un milione rispetto al 2013. Renzi vince col 70%. ilfattoquotidiano.it, 1 maja 2017. [dostęp 2017-05-01]. (wł.).

[9] Governo, ora il primo Cdm. Draghi e i suoi 23 ministri hanno giurato al Quirinale. Mascherine e nessuna stretta di mano: è la prima cerimonia in era Covid. repubblica.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).

[10] I Ministri del Governo Draghi. governo.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).

[11] In Liguria Bucci wins: PD first party, M5S collapses. agenzianova.com, 28 października 2024. [dostęp 2024-10-29]. (wł.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Życiorys

Przypisy

pFad - (p)hone/(F)rame/(a)nonymizer/(d)eclutterfier! Saves Data!