Christine Lambrecht
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 czerwca 1965 |
|---|---|
| Minister obrony Niemiec | |
| Okres |
od 8 grudnia 2021 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister sprawiedliwości Niemiec | |
| Okres |
od 27 czerwca 2019 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister ds. rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży Niemiec | |
| Okres |
od 20 maja 2021 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
Christine Lambrecht (ur. 19 czerwca 1965 w Mannheimie[1]) – niemiecka polityk, prawniczka i samorządowiec. Działaczka Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), posłanka do Bundestagu (1998–2021). W latach 2019–2021 minister sprawiedliwości i ochrony konsumentów, w 2021 jednocześnie minister ds. rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży, w latach 2021–2023 minister obrony.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W 1984 zdała egzamin maturalny, po czym studiowała prawo na Uniwersytecie w Mannheimie i na Uniwersytecie Johannesa Gutenberga w Moguncji. W 1992 i 1995 zdała państwowe egzaminy prawnicze I oraz II stopnia. W latach 1992–1998 pracowała jako wykładowczyni prawa handlowego i korporacyjnego w Berufsakademie Mannheim. W 1995 uzyskała uprawnienia adwokata[1].
W 1982 została członkinią Socjaldemokratycznej Partii Niemiec. W latach 1985–2008 była radną w Viernheim, przez pewien czas pełniła funkcję przewodniczącej rady miejskiej. Od 1989 do 1997 zasiadała w radzie powiatu Bergstraße[1]. W 1998 po raz pierwszy została wybrana w skład Bundestagu. Z powodzeniem ubiegała się o reelekcję w wyborach w 2002, 2005, 2009, 2013 i 2017[1].
Obejmowała różne funkcje w SPD. Była wiceprzewodniczącą frakcji poselskiej i jej sekretarzem generalnym odpowiedzialnym za dyscyplinę. W marcu 2018 powołana na parlamentarnego sekretarza stanu przy federalnym ministrze finansów Olafie Scholzu[1]. W czerwcu 2019 została oficjalną kandydatką socjaldemokratów na urząd ministra sprawiedliwości i ochrony konsumentów[2]. Nominację na to stanowisko otrzymała 27 czerwca tegoż roku w czwartym rządzie Angeli Merkel[3]. W maju 2021 dodatkowo została ministrem ds. rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży, zastępując Franziskę Giffey[4].
W grudniu 2021 w nowo utworzonym gabinecie Olafa Scholza przeszła na stanowisko ministra obrony[5]. W styczniu 2023 złożyła rezygnację z zajmowanej funkcji. Nastąpiło to po tym, jak wielokrotnie była krytykowana za swoją pracę w tej roli, a także po ujawnieniu, że w trakcie pełnienia stanowisk rządowych regularnie zabierała syna w podróże służbowe[6]. Zakończyła urzędowanie 19 stycznia tegoż roku[7].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jej mężem był niemiecki polityk Hans-Joachim Hacker. Ma syna Alexandra (ur. 2000)[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Christine Lambrecht, MdB. bundesfinanzministerium.de, 14 marca 2019. [dostęp 2019-06-20]. (niem.).
- ↑ Christine Lambrecht soll Justizministerin werden. sueddeutsche.de, 19 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-20]. (niem.).
- ↑ BMJV begrüßt neue Ministerin. bmjv.de, 27 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-30]. (niem.).
- ↑ Julia Bernewasser, Julius Betschka, Georg Ismar, Simone Windhoff: Giffey tritt als Familienministerin zurück – Lambrecht soll übernehmen. tagesspiegel.de, 10 maja 2021. [dostęp 2021-06-10]. (niem.).
- ↑ Neue Bundesministerinnen und Bundesminister vereidigt. bundestag.de, 8 grudnia 2021. [dostęp 2021-12-08]. (niem.).
- ↑ Niemiecka minister obrony podała się do dymisji. tvn24.pl, 16 stycznia 2023. [dostęp 2023-01-16].
- ↑ Aushändigung der Entlassungsurkunde an Bundesministerin Christine Lambrecht und Überreichung der Ernennungsurkunde an Boris Pistorius zum Bundesminister der Verteidigung. bundespraesident.de, 19 stycznia 2023. [dostęp 2023-01-19]. (niem.).
- ↑ Simone Schmollack: Die Helikoptermutter. taz.de, 19 maja 2022. [dostęp 2023-01-19]. (niem.).
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
| Ministrowie Obrony (1919–1935) | |
|---|---|
| Minister wojny (1935–1938) | |
| Dowódca Oberkommando der Wehrmacht (1938–1945) | |
| Minister wojny (1945) |
|
| Ministrowie obrony narodowej NRD (1956–1990) |
|
| Ministrowie obrony narodowej Republiki Federalnej Niemiec (1955–) |
|
