Igrzyska olimpijskie niesłyszących

Igrzyska olimpijskie niesłyszących

Organizator	Międzynarodowy Komitet Olimpijski
Strona internetowa

Igrzyska olimpijskie niesłyszących – rozgrywane co 4 lata zawody sportowe, w których uczestniczyć mogą wyłącznie osoby z ubytkiem słuchu nie mniejszym niż 55dB w uchu z mniejszą dysfunkcją narządu słuchu. Warunkiem udziału w zawodach jest dostarczenie audiogramu sportowca. W czasie zawodów zabronione jest korzystanie z aparatów lub implantów słuchowych.

Reprezentacja Polski wyłaniana jest przez Polski Związek Sportu Niesłyszących.

Rys historyczny

Letnie Igrzyska Głuchych przeprowadzono po raz pierwszy w 1924 roku w Paryżu, z udziałem 148 niesłyszących zawodników z 9 krajów, między którymi była również Polska. Pierwsze igrzyska zimowe zorganizowano natomiast w 1949 w Seefeld w Austrii. Współcześnie w zawodach startuje średnio 4500 zawodników z ponad 100 państw; liczby te mają tendencję rosnącą. Aż do 2001 oficjalną nazwą imprezy były „Światowe Zawody Głuchych”. Dopiero po tej dacie Międzynarodowy Komitet Olimpijski wyraził zgodę na wprowadzenie nazwy „Deaflympics”.

Kilka faktów

„Deaflympics” odbywają się w kolejnym roku po letnich Igrzyskach Olimpijskich MKOl. Ostatnie Letnie Igrzyska Niesłyszących odbyły się w 2021, a zimowe w 2023. Najbliższe igrzyska letnie planowane są w 2025, natomiast najbliższe igrzyska zimowe w 2027.

W odróżnieniu od tradycyjnych zawodów sportowych, sędziowie i zawodnicy porozumiewają się głównie dzięki gestom i sygnałom świetlnym, np. start sygnalizowany jest nie tylko przez gwizd, ale także z wykorzystaniem migających sygnalizatorów znajdujących się na boisku.

Pierwsze Igrzyska Głuchych przeprowadzono 36 lat wcześniej od pierwszej Paraolimpiady dla niepełnosprawnych sportowców.

W klasyfikacji medalowej dominują sportowcy z Rosji. W 19 zawodach, w których brali udział Polacy, zdobyli oni 167 medali.