Pancerniki typu New Mexico
 USS "New Mexico" | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia |
Brooklyn Navy Yard |
| Wejście do służby |
1918 |
| Zbudowane okręty |
3 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
USS "New Mexico": standardowa: 32 000 t |
| Długość |
190 m |
| Szerokość |
30 m |
| Zanurzenie |
9 m |
| Napęd |
turboelektryczny: 27 500 KM ("New Mexico") |
| Prędkość |
21 węzłów |
| Załoga |
1084 |
| Uzbrojenie |
12 × 356 mm L/50 (4xIII) |
Pancerniki typu New Mexico – typ amerykańskich okrętów, których budowa rozpoczęła się w 1915 roku. Jednostki te, w liczbie trzech sztuk, były ulepszonym projektem pancerników typu Nevada, których projekt przedstawiono 3 lata wcześniej. Artyleria główna składająca się z 12 dział została odziedziczona po pancernikach typu Pennsylvania, ale w ulepszonych potrójnych wieżach zamontowano dłuższe (50 kalibrów) działa 356 mm. Poprawiono także sylwetkę kadłuba, wyposażając go w wąski i ostry kliprowy dziób, nadający okrętom lepszą dzielność morską i bardziej elegancki wygląd w porównaniu z półsiostrzanymi typami Nevada i Pennsylvania. Jeden okręt (USS "New Mexico" (BB-40)) został wyposażony w siłownię turboelektryczną, w której turbiny parowe służyły jako napęd dla generatorów elektrycznych, które z kolei zasilały silniki elektryczne, napędzające śruby okrętowe. Wyeliminowano w ten sposób podstawową wadę klasycznego napędu turbinowego, niewyposażonego w przekładnie redukcyjne - duże zużycie paliwa przy niskich prędkościach okrętu.
Okręty typu New Mexico, ukończone w czasie i krótko po I wojnie światowej, prowadziły aktywne działania we flocie pancerników amerykańskich w okresie międzywojennym. Wszystkie zostały przebudowane w latach 1931–1934, otrzymując zupełnie nowe nadbudówki, nowoczesne systemy kontroli ognia dla dział, nowe silniki i wzmocnione zabezpieczenie przeciw atakom z powierzchni i powietrza. Wybrzuszenia stabilizująco-przeciwtorpedowe zwiększyły szerokość okrętów do 32,4 m, a wyporność wzrosła o ponad tysiąc ton.
Osiem dział kal. 127 mm, umieszczonych pierwotnie w często zalewanych falami kazamatach poniżej pokładu głównego na dziobie i rufie zdemontowano, rozmieszczając wszystkie działa artylerii średniej w półkazamatowych wieżach w nadbudówce, co stanowiło znaczne ulepszenie w porównaniu z poprzednim rozwiązaniem[1].
W związku z narastającym zagrożeniem ze strony Niemiec, okręty te zostały w 1941 roku przesunięte z Pacyfiku na Atlantyk, w następstwie czego zmienił się stosunek sił floty japońskiej do Floty Pacyfiku. Po ataku na Pearl Harbor, który znacznie nadwerężył amerykańskie siły, pancerniki typu New Mexico wróciły na Pacyfik i brały udział w konflikcie z Japonią do końca. Ich ciężkie działa zapewniały wsparcie artyleryjskie w wielu operacjach desantowych, a "Mississippi" wziął udział w bitwie w cieśninie Surigao – ostatnim starciu w historii, kiedy to pancerniki walczyły między sobą. "New Mexico" i "Idaho" zostały wycofane ze służby niedługo po wojnie, natomiast "Mississippi" został przerobiony na okręt szkolny i testowy i służył jeszcze aktywnie przez dekadę. Pierwsza generacja rakiet kierowanych, wystrzeliwanych z okrętów, mających zastąpić działa okrętowe, po raz pierwszy wyszła w morze na pokładzie tego właśnie okrętu.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jane's W.W.I, s. 133, Jane's W.W.II, s. 263.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships.
- Jane's Fighting Ships of World War I. London: Random House Group, 1990. ISBN 1-85170-378-0.
- Jane's Fighting Ships of World War II. London: Random House Group, 1989. ISBN 1-85170-494-9.
