Kawa

Filiżanka kawy

Alvan Fischer

Kawa – aromatyczny napój uzyskiwany z przetworzonych nasion kawowca.

• Czarny chleb i czarna kawa, opętani samotnością,
  Myślą swą szukają szczęścia, które zwie się wolnością.
  • Autor: Jerzy Filas, Czarny chleb i czarna kawa (1974)
  • Zobacz też: chleb, czerń, samotność, wolność

• Dokończę swą najnowszą książkę
  Na chandrę znów będę za twarda
  Całkiem spokojnie wypiję trzecią kawę
  Więc nie dzwoń do mnie, kiedy będę stara.
  • Autor: Grażyna Łobaszewska, piosenka Za szybą
  • Zobacz też: starość

• Filiżanka czarnej kawy
  z ukrytym na dnie cierniem,
  na lenistwo dla zabawy,
  filiżanka codziennie i częściej.
  • Autor: Agnieszka Osiecka, Filiżanka kawy
  • Zobacz też: filiżanka

• Grafik: Co to za lura!? Kawa powinna być czarna, mocna, ostra i aromatyczna. Zrób mi drugą.
  Tytus: Rozkaz! Kawa powinna być czarna… Carbo medicinalis, czyli węgiel drzewny powinien ją doczernić. …mocna… Czy może być coś mocniejszego od spirytusu 95%? … ostra i aromatyczna… Reszty dokona papryka, pieprz, jodyna i…dezodorant „Brutal”.
  Grafik: O, teraz to jest kawa! To mnie postawi na nogi!
  Tytus: Szkoda, że nie dodałem jeszcze dynamitu.
  • Autor: Henryk Jerzy Chmielewski, Tytus, Romek i A'Tomek

• Jezu, mówisz „kawa” i wszyscy natychmiast znikają.
  • Autor: Emma Bull, Wojna o dąb

• Śniło mi się, że przebrałem się za kota, a kot przebrał się za mnie i pytał: gdzie trzymasz kawę?
  • Autor: Jacek Szafranowicz, Sny z kwarantanny

• Kapitalistyczna machina stanęłaby, gdyby przestano pić kawę. To stymulant tego systemu.
  • Autor: Jorge Hurtado Gumucio, wywiad dla „Kultur & Gespenster”, tłum. „Forum”, 18 kwietnia 2011.
  • Zobacz też: kapitalizm

• Kawa musi być gorąca jak piekło, czarna jak diabeł, czysta jak anioł, słodka jak miłość.
  • Autor: Charles-Maurice de Talleyrand
  • Zobacz też: anioł, diabeł, miłość, piekło

• Kawa z wierzchu filiżanki, czekolada z dna.
  • Opis: powiedzenie Wenecjan.
  • Zobacz też: czekolada

• Kawa, owa odtrutka wina, popędza wyobraźnię i usuwa w ten sposób ból głowy i troski, nie zachowując ich, jak tamten trunek, na dzień następny.
  • Autor: Julien Offray de La Mettrie, Człowiek-maszyna, wyd. Hachette, s 71.
  • Zobacz też: wino, troska

• Na myszy zawsze łasy kot,
  popijać kawę lubią panny.
  Nie może bez niej mama żyć
  i babcia ją lubiła pić,
  dlaczego więc obwiniać panny?
  • Autor: Jan Sebastian Bach, fragment tekstu Kantaty o kawie

• Witam, pani Miggins. Proszę o filiżankę pani wyśmienitej gorącej wody z tymi brązowymi otrębami. No, chyba że jakimś cudem zaczęła pani sprzedawać prawdziwą kawę.
  • Postać: Czarna Żmija, odcinek pt. Pisma i pismaki

• Nie po to stworzono kawę gorzką i czarną, aby ją słodzić i zabielać.
  • Postać: Dżoker, Czas surferów (2005), reż. Jacek Gąsiorowski

Kawa w poezji polskiej

• Chwała Bogu, że teraz jeśli nasza młodzież
  Wyjeżdża za granicę, to już nie po odzież,
  Nie szukać prawodawstwa w drukarskich kramarniach
  Lub wymowy uczyć się w paryskich kawiarniach.
  • Autor: Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz – czyli ostatni zajazd na Litwie, księga I

• Gdzie faryna¹⁾ i szorbet²⁾ i kaffa, co spumy³⁾
  trawi w człeku, i we pstrych farfurach⁴⁾ perfumy.
  Tak się Osman opatrzył prowijantem sporem,
  Bojąc się, żeby Polska pospołu go z dworem
  Głodem nie umorzyła. Czyli słyszał, że tu
  Ryż się nie rodzi, nie masz kaffy i szorbetu?
  Chleb a piwo – to żywioł; tłuste mięso z chrzanem,
  Gdy zdrowie jest, bez pieprzu, bez cymentu panem.
  
  1) faryna – cukier puder
  2) szorbet (sorbet) – wschodni napój z osłodzonego soku owocowego z dodatkiem kwiatu pomarańczy, migdałów lub innych składników aromatycznych, podawany z lodem
  3) spumy – złość
  4) farfury – naczynia fajansowe
  • Źródło: Wacław Potocki, Wojna chocimska, 1670

Palone ziarna kawy

• Różne też były dla dam i mężczyzn potrawy:
  Tu roznoszono tace z całą służbą kawy,
  Tace ogromne, w kwiaty ślicznie malowane,
  Na nich kurzące wonnie imbryki blaszane
  I z porcelany saskiej złote filiżanki,
  Przy każdej garnuszeczek mały do śmietanki.
  Takiej kawy jak w Polszcze nie ma w żadnym kraju:
  W Polszcze, w domu porządnym, z dawnego zwyczaju,
  Jest do robienia kawy osobna niewiasta,
  Nazywa się kawiarka; ta sprowadza z miasta
  Lub z wicin bierze ziarna w najlepszym gatunku,
  I zna tajne sposoby gotowania trunku,
  Który ma czarność węgla, przejrzystość bursztynu,
  Zapach moki i gęstość miodowego płynu.
  Wiadomo, czym dla kawy jest dobra śmietana;
  Na wsi nie trudno o nię: bo kawiarka z rana,
  Przystawiwszy imbryki, odwiedza mleczarnie
  I sama lekko świeży nabiału kwiat garnie
  Do każdej filiżanki w osobny garnuszek,
  Aby każdą z nich ubrać w osobny kożuszek.
  
  Panie starsze już wcześniej wstawszy piły kawę,
  Teraz drugą dla siebie zrobiły potrawę
  Z gorącego, śmietaną bielonego piwa,
  W którym twaróg gruzłami posiekany pływa.
  • Autor: Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz – czyli ostatni zajazd na Litwie, księga II

• W Malcieśmy, pomnę, kosztowali kafy,
  Trunku dla baszów, Murata, Mustafy
  I co jest Turków, ale tak szkaradny
  Napój, jak brzydka trucizna i jady,
  Co żadnej śliny nie puszcza na zęby,
  Niech chrześcijańskiej nie plugawi gęby…
  • Źródło: Jan Andrzej Morsztyn, Do Stanisława Morsztyna Rotmistrza JKMości (1670)

• Witaj mi, witaj, wonna czaro mokki!
  Kocham twą duszę, o płynny hebanie,
  Aromatyczne pary twej obłoki,
  Któremi buchasz w polewanym dzbanie,
  Kiedy kipiące twych ziarn gotowanie
  Cały glob ziemski czyni mą dzierżawą;
  Oto spoczęłaś w białej porcelanie,
  Arabskich pustyń córo, czarna kawo!
  • Autor: Antoni Lange, Kawa, w: Poezye cz. 2, Kraków 1898, s. 23.

Zobacz też

• Sebastian Kawa
• herbata