Kana (yapon alifbosi)

Kana;
Yozuv tipi	bo‘g‘inli yozuv
Tillar	yaponcha
Hudud	Yaponiya
Yaratilgan sanasi	mil. 800-yil
Yozuv yoʻnalishi	vertikal oʻngdan chapga; chapdan oʻngga
Unicode koʻlami	U+3040 — U+309F Hiragana; U+30A0 — U+30FF Katakana;
ISO 15924	Katakana yoki Hiragana
	k; m; t;

Kana atamasi yapon fonologik birliklarini yozish uchun ishlatiladigan bir qator boʻgʻinlarga ishora qiladi. Yapon tilini transkripsiya qilish uchun fonetik jihatdan ishlatiladigan xitoycha belgilar mavjud^[1].

Katakana, bir nechta qoʻshimchalar bilan, shuningdek, Ainu yozish uchun ishlatiladi. Ryukyuan tillarini, xususan, hiraganadagi Okinavan tillarini yozish uchun bir qator tizimlar mavjud. Tayvan kana, Tayvan Hokkienda, Yaponiya hukmronligi ostida boʻlganida, Tayvanda xitoycha belgilar uchun jilo (ruby matn yoki furigana) sifatida ishlatilgan.

Har bir kana belgisi yapon tilida bitta tovush yoki butun boʻgʻinga mos keladi, kanji oddiy tovushdan farqli oʻlaroq, maʼnoga (logogramma) mos keladi. Shuning uchun belgilar tizimi kana, soʻzma-soʻz tarjimasi „soxta nom“ deb nomlanadi.

Yapon tilidagi fonemalarning soni cheklangan.Yapon tilidagi nisbatan qattiq boʻgʻin tuzilishi kana tizimini yapon tilida soʻzlashuvning juda aniq ifodalanishiga olib keladi.

Etimologiya

"Kana" — yaponcha „kari“(soxta) va „na“(nom) birikmasi boʻlib, ular „kanna“ va oxir-oqibat „kana“ga aylangan^[1].

Nomidan koʻrinib turibdiki, „kana“ oʻzining maʼnolari uchun ishlatiladigan „haqiqiy“ kanji boʻlgan. Biroq, hozirgi qoʻllanishda, bunday „notoʻgʻri“ kanji uzoq vaqtdan beri eskirganligi va fonetik kanji endi faqat ateji deb nomlanuvchi narsa bilan cheklanganligi sababli, „kana“ atamasi shunchaki hiragana va katakanaga ishora qiladi va u kanjidan umuman farq qiladi. .

Garchi „kana“ atamasi hozirda odatda hiragana va katakana sifatida tushunilsa-da, u aslida quyida keltirilgan kengroq qoʻllanilishiga ega^[1]:

Hiragana va katakana

Quyidagi jadvalda gojūon tartibida a, i, u, e, o (birinchi ustun pastga), keyin ka, ki, ku, ke, ko (ikkinchi ustun pastga) va hokazo. n oxirida oʻz-oʻzidan paydo boʻladi. Yulduzchalar ishlatilmagan kombinatsiyalarni belgilaydi.

Yapon kana: hiragana (chapda) va katakana (oʻngda) ( Ushbu jadvalning rasmi )
	-	k	s	t	n	h	m	y	r	w
a	あア	かカ	さサ	たタ	なナ	はハ	まマ	やヤ	らラ	わワ
i	いイ	きキ	しシ	ちチ	にニ	ひヒ	みミ	𛀆𛄠*	りリ	ゐヰ
u	うウ	くク	すス	つツ	ぬヌ	ふフ	むム	ゆユ	るル	𛄟𛄢*
e	えエ	けケ	せセ	てテ	ねネ	へヘ	めメ	𛀁𛄡*	れレ	ゑヱ
o	おオ	こコ	そソ	とト	のノ	ほホ	もモ	よヨ	ろロ	をヲ


んン(n)

Yapon kana: hiragana (chapda) va katakana (oʻngda) ( Ushbu jadvalning rasmi )
	-	k	s	t	n	h	m	y	r	w
a	あア	かカ	さサ	たタ	なナ	はハ	まマ	やヤ	らラ	わワ
i	いイ	きキ	しシ	ちチ	にニ	ひヒ	みミ	𛀆𛄠*	りリ	ゐヰ
u	うウ	くク	すス	つツ	ぬヌ	ふフ	むム	ゆユ	るル	𛄟𛄢*
e	えエ	けケ	せセ	てテ	ねネ	へヘ	めメ	𛀁𛄡*	れレ	ゑヱ
o	おオ	こコ	そソ	とト	のノ	ほホ	もモ	よヨ	ろロ	をヲ


んン(n)

Diakritiklar

[g], [z], [d] va [b] jarangli undoshlari bilan boshlanadigan boʻgʻinlar tegishli jarangsiz ustunlardan (k, s, t va h) kana va ovoz belgisi, dakuten bilan yoziladi. [p] bilan boshlanadigan boʻgʻinlar h ustunidan kana va yarim ovozli belgisi, handakuten bilan yoziladi.

Dakuten diakritik belgilari, hiragana (chapda) va katakana (oʻngda)
	g	z	d	b	p	ng	l
a	がガ	ざザ	だダ	ばバ	ぱパ	か゚カ゚	ら゚ラ゚
i	ぎギ	じジ	ぢヂ	びビ	ぴピ	き゚キ゚	り゚リ゚
u	ぐグ	ずズ	づヅ	ぶブ	ぷプ	く゚ク゚	る゚ル゚
e	げゲ	ぜゼ	でデ	べベ	ぺペ	け゚ケ゚	れ゚レ゚
o	ごゴ	ぞゾ	どド	ぼボ	ぽポ	こ゚コ゚	ろ゚ロ゚

Eʼtibor bering, か゚, ら゚ va eng oʻngdagi ikkita ustundagi qolgan yozuvlar mavjud boʻlsa ham, standart yapon orfografiyasida ishlatilmaydi .
zi, di va du ingliz tiliga koʻpincha zamonaviy talaffuzga koʻra mos ravishda ji, ji va zu oʻrniga koʻchiriladi.
Odatda, [va], [vi], [vu], [ve], [vo] mos ravishda バ[ba], ビ[bi], ブ[bu], ベ[be] va ボ[bo] bilan ifodalanadi. Masalan,バイオリン(baiorin „skripka“) kabi oʻzga soʻzlarda (odatda kamroq) farqni ovozli belgilar bilan [w-] yoki ヴァ[wu] da boʻlgani kabi va unli tovushdan foydalanish orqali saqlab qolish mumkin.ヷ), ヴィ(ヸ), ヴ, ヴェ(ヹ) va ヴォ(ヺ). Esda tutingki, ヴJIS X 0213 ga qadar JIS bilan kodlangan Hiragana shakliga (ゔ) ega emas edi, yaʼni koʻp Shift JIS dasturlari (jumladan , Windows va HTML5 versiyalari) uni faqat katakana sifatida koʻrsatishi mumkin, garchi Unicode ikkalasini ham qoʻllab-quvvatlas ham.

Digraflar

Palatallashgan undoshlar bilan boshlangan boʻgʻinlar qatoridan boshlab yetti undosh qanadan biri bilan, keyin kichik ya, yu yoki yo harflari bilan yoziladi. Bu digraflar yoon deb ataladi.

Yoon digraphs, hiragana
	k	s	t	n	h	m	r
ha	きゃ	しゃ	ちゃ	にゃ	ひゃ	みゃ	りゃ
yu	きゅ	しゅ	ちゅ	にゅ	ひゅ	みゅ	りゅ
yo	きょ	しょ	ちょ	にょ	ひょ	みょ	りょ

Yarim unli y va w ustunlari uchun digraflar mavjud emas.
Digraflar odatda uchta harf bilan transkripsiya qilinadi: C y V. Masalan, きゃkya sifatida transkripsiya qilinadi.
si + y * va ti + y * koʻpincha sy* va ty* oʻrniga sh* va ch * tarzda koʻchiriladi. Masalan, しゃsha sifatida transkripsiya qilinadi.
Ilgari yapon tilida digraflar w -kana bilan ham tuzilishi mumkin edi. Zamonaviy yapon tilida eskirgan boʻlsa-da, くゎ (/kwa/) va くゐ/くうぃ(/kwi/) digraflari baʼzi Okinava orfografiyalarida saqlanib qolgan.

Yoon digraphs, hiragana
	g	j	b	p	ng
ha	ぎゃ	じゃ	びゃ	ぴゃ	き゚ゃ
yu	ぎゅ	じゅ	びゅ	ぴゅ	き゚ゅ
yo	ぎょ	じょ	びょ	ぴょ	き゚ょ

Eʼtibor bering, き゚ゃ, き゚ゅ va oʻng ustundagi qolgan yozuvlar mavjud boʻlsa ham, standart yapon orfografiyasida ishlatilmaydi .
jya, jyu va jyo koʻpincha ingliz tiliga zamonaviy talaffuzga koʻra mos ravishda ja, ju va jo sifatida transkripsiya qilinadi.

Zamonaviy foydalanish

Hiragana va katakana oʻrtasidagi foydalanishdagi farq stilistikdir. Odatda, hiragana standart boʻgʻindir va katakana maʼlum maxsus holatlarda qoʻllanadi. Hiragana kanji koʻrinishida boʻlmagan (yoki kanjisi noaniq yoki qiyin deb hisoblangan), shuningdek, zarrachalar va burilishlar (okrigana) kabi grammatik elementlarni yozish uchun yaponcha soʻzlar ishlatiladi. Bugungi kunda katakana kanji koʻrinishi boʻlmagan chet eldan oʻzlashtirilgan soʻzlarni, shuningdek, xorijiy shaxs va joy nomlarini yozish uchun keng qoʻllanadi. Katakana, shuningdek, taqlid soʻzlar va interjeksiyonlar, urgʻu, texnik va ilmiy atamalar, kanji xitoy-yapon oʻqishlarining transkripsiyalari va baʼzi korporativ brendingni ifodalash uchun ishlatiladi.

Kana talaffuzni koʻrsatish uchun unchalik mashhur boʻlmagan kanji tepasida yoki yonida kichik shaklda yozilishi mumkin; Bu furigana deb ataladi. Furigana eng koʻp bolalar yoki oʻquvchilar kitoblarida qoʻllanadi. Kanjini hali bilmagan yosh bolalar uchun adabiyotlar undan butunlay voz kechishi va uning oʻrniga boʻshliqlar bilan birlashtirilgan hiraganadan foydalanishi mumkin.

Morze kodi telegrammalari uchun Wabun kodi va JIS X 0201 yoki EBCDIK kabi bir baytli raqamli belgilar kodlashlari kabi cheklangan belgilar toʻplamini qoʻllab-quvvatlaydigan tizimlar xuddi katakanadan foydalanib, kanjidan voz kechadi. Shift JIS, EUC-JP, UTF-8 yoki UTF-16 kabi ikki baytli yoki oʻzgaruvchan kenglikdagi kodlashni qoʻllab-quvvatlaydigan tizimlarda bu shart emas.

Tarixi

Qadimgi yapon tili butunlay kanji tilida yozilgan va manʼyōgana deb nomlangan kanjilar toʻplami dastlab grammatik zarralar va morfemalarning fonetik qiymatlarini ifodalash uchun ishlatilgan. Tovushni ifodalashning izchil usuli boʻlmagani uchun fonema bir nechta kanji bilan ifodalanishi mumkin edi. 759-yildan keyin yigʻilgan manʼyōshū sheʼriy antologiyasi va manʼyōgana eponimi bu hodisaga misol boʻlib, mora ka uchun yigirmaga yaqin kanji ishlatilgan. Shunday qilib, ishlatilgan kananing izchilligi yozuvchining uslubiga bogʻliq edi. Xiragana kursiv man'yōgana'an alohida skript sifatida ishlab chiqilgan boʻlsa, katakana manʼyōgana oddiy yozuvining qisqartirilgan qismlaridan Buddist sutralarini oʻqish yoki tushuntirishlar qoʻshish uchun yangi tizim sifatida ishlab chiqilgan. Bu ikkala tizim ham yozishni osonlashtirish uchun soddalashtirilgan. Koʻpgina hiraganalarning shakllari Xitoy kursiv yozuviga, koʻp katakana esa koreys gugyeollariga oʻxshardi^[2].

Kana IX asrda buddist ruhoniy Kukay tomonidan ixtiro qilingan. Kukay 806-yilda Xitoydan qaytib kelganida Hindistonning Siddhaṃ yozuvini vataniga olib kelgan. Uning nutq va yozuvning muqaddas jihatlariga boʻlgan qiziqishi tufayli u yapon tilini shu paytgacha qoʻllangan kanjidan koʻra fonetik alifboda yaxshiroq ifodalash mumkin degan xulosaga keldi. Kananing zamonaviy tartibi Siddhaṃnikini aks ettiradi, ammo anʼanaviy iroha aranjirovkasi har bir kanani bir marta ishlatadigan sheʼrdan keyin qoʻllaydi.

Biroq, hiragana va katakana manʼyoganani tezda siqib chiqarmadi. 1900-yilda kananing hozirgi toʻplami kodifikatsiya qilingan. 1900-yilgi kodifikatsiyadan oldin ishlab chiqilgan hiragana va katakananing boshqa barcha shakllari hentaigana deb nomlanadi. 1946-yilgi imlo islohotiga koʻra, ulardan foydalanish qoidalari, gendai kana-zukai , wi uchun kanani bekor qilgan, we (ゑヱ) va wo (を・ヲ) (oxirgisi orttirma zarracha sifatida saqlanganidan tashqari)^[2].

Katakana va hiragana gliflarining bir xil manʼyogana ildizlari
	a	i	u	e	o	=:≠
-	≠	≠	=	≠	=	2:3
k	=	=	=	≠	=	4:1
s	≠	=	≠	=	=	3:2
t	≠	≠	=	=	=	3:2
n	=	=	=	=	=	5:0
h	≠	=	=	=	=	4:1
m	=	≠	≠	=	=	3:2
y	=		=		=	3:0
r	=	=	≠	=	=	4:1
w	=	≠		=	≠	2:2
n			≠			0:1
=:≠	6:4	5:4	6:4	7:2	9:1	33:15

Manbalar

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 スーパー大辞林.
↑ ^2,0 ^2,1 Frellesvig, Bjarke. A History of the Japanese Language. Cambridge University Press, 2010 — 12, 17, 23–24, 158–160, 173-bet. ISBN 978-0-521-65320-6. Qaraldi: 2022-yil 7-mart.

[daijirin-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 スーパー大辞林.

[Frellesvig-2] 2,0 ^2,1 Frellesvig, Bjarke. A History of the Japanese Language. Cambridge University Press, 2010 — 12, 17, 23–24, 158–160, 173-bet. ISBN 978-0-521-65320-6. Qaraldi: 2022-yil 7-mart.

[1]

[2]