Gabriel Attal

Gabriel Attal
Data i miejsce urodzenia	16 marca 1989 ; Clamart
	Premier Francji
Okres	od 9 stycznia 2024; do 5 września 2024
Przynależność polityczna	Renaissance
Poprzednik	Élisabeth Borne
Następca	Michel Barnier
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Wiadomości w Wikinews

Gabriel Attal (ur. 16 marca 1989 w Clamart^[1]) – francuski polityk i samorządowiec, deputowany do Zgromadzenia Narodowego, sekretarz stanu (2018–2022), minister delegowany (2022–2023), w latach 2023–2024 minister edukacji i młodzieży, w 2024 premier Francji, od 2024 sekretarz generalny Renaissance.

Życiorys

W 2010 ukończył studia prawnicze na Université Paris-Panthéon-Assas. W 2013 został absolwentem Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu^[2]^[3]. Działał w Partii Socjalistycznej^[2]. W okresie rządów lewicy (2012–2017) pracował jako doradca Marisol Touraine, minister spraw socjalnych i zdrowia^[2]^[3]. W 2014 zasiadł w radzie miejskiej w Vanves^[3].

Dołączył do ugrupowania LREM Emmanuela Macrona^[2] (przekształconego później w partię Renaissance). W 2017 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego^[1]. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w wyborach w 2022^[1] i 2024^[4].

W latach 2018–2020 był sekretarzem stanu przy ministrze edukacji i młodzieży. Następnie do 2022 pełnił tożsamą funkcję przy premierze, zajmując jednocześnie stanowisko rzecznika prasowego rządu^[3]. W maju 2022 w nowo utworzonym gabinecie Élisabeth Borne został ministrem delegowanym do spraw rachunków publicznych (przy ministrze gospodarki, finansów, suwerenności przemysłowej i cyfrowej)^[5]. Pozostał na tej funkcji po powyborczej rekonstrukcji rządu z lipca tegoż roku^[6]. W lipcu 2023 przeszedł natomiast na stanowisko ministra edukacji i młodzieży^[7].

9 stycznia 2024 prezydent Francji Emmanuel Macron powołał go na urząd premiera^[8]. Dwa dni później powołano ministrów wchodzących w skład jego gabinetu. Gabriel Attal przejął także odpowiedzialność za planowanie ekologiczne i energetyczne^[9]. 8 lipca 2024 ogłosił dymisję swojego rządu (po zakończeniu wyborów parlamentarnych)^[10]. W tym samym miesiącu został przewodniczącym frakcji deputowanych zorganizowanej przez Renaissance^[11]. Urząd premiera sprawował do 5 września 2024, kiedy to zastąpił go Michel Barnier^[12].

W listopadzie 2024 Gabriel Attal (będący jedynym kandydatem) został wybrany na nowego sekretarza generalnego Renaissance (z nominacją od grudnia tego samego roku)^[13].

Życie prywatne

Jego partnerem życiowym został Stéphane Séjourné, z którym zawarł rejestrowany związek partnerski^[14]; w późniejszym czasie para się rozstała^[15].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c M. Gabriel Attal. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c ^d Isabelle Martin: Gabriel Attal, nouvelle icône de la gauche moderne. cafebabel.fr, 8 czerwca 2017. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c ^d Gabriel Attal. gouvernement.fr, 20 lipca 2023. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).
↑ Sascha Garcia: Résultats des législatives 2024: Gabriel Attal, réélu sans difficulté dans les Hauts-de-Seine, peut souffler un peu. liberation.fr, 7 lipca 2024. [dostęp 2024-07-07]. (fr.).
↑ Annonce de la composition du Gouvernement. elysee.fr, 20 maja 2022. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).
↑ La nomination du Gouvernement d’Élisabeth Borne. gouvernement.fr, 4 lipca 2022. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).
↑ La nouvelle équipe gouvernementale d'Élisabeth Borne. gouvernement.fr, 20 lipca 2023. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).
↑ Francja ma nowego premiera. Gabriel Attal najmłodszym szefem rządu w historii kraju. bankier.pl, 9 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-09].
↑ La nomination du Gouvernement de Gabriel Attal. gouvernement.fr, 11 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-11]. (fr.).
↑ Marion Monforta: Macron demande à Attal de rester Premier ministre «pour le moment» afin d’«assurer la stabilité du pays». lejdd.fr, 8 lipca 2024. [dostęp 2024-09-05]. (fr.).
↑ Robin D’Angelo: Gabriel Attal, président d’un groupe Renaissance plus divisé que jamais. lemonde.fr, 13 lipca 2024. [dostęp 2024-09-05]. (fr.).
↑ Martin Lagrave: À peine annoncée, la nomination de Michel Barnier provoque une pluie de réactions. lefigaro.fr, 5 września 2024. [dostęp 2024-09-05]. (fr.).
↑ Congrès de Renaissance: la liste Attal, seule en lice, obtient 93% des voix. bfmtv.com, 25 listopada 2024. [dostęp 2024-11-27]. (fr.).
↑ Grégoire Biseau: Stéphane Séjourné et Gabriel Attal, un couple au cœur du pouvoir. lemonde.fr, 31 października 2021. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).
↑ Victor Goury-Laffont: Who is Gabriel Attal, France’s new prime minister?. politico.eu, 9 stycznia 2024. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).

[an-1] M. Gabriel Attal. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).

[c-2] Isabelle Martin: Gabriel Attal, nouvelle icône de la gauche moderne. cafebabel.fr, 8 czerwca 2017. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).

[gov-3] Gabriel Attal. gouvernement.fr, 20 lipca 2023. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).

[4] Sascha Garcia: Résultats des législatives 2024: Gabriel Attal, réélu sans difficulté dans les Hauts-de-Seine, peut souffler un peu. liberation.fr, 7 lipca 2024. [dostęp 2024-07-07]. (fr.).

[5] Annonce de la composition du Gouvernement. elysee.fr, 20 maja 2022. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).

[6] La nomination du Gouvernement d’Élisabeth Borne. gouvernement.fr, 4 lipca 2022. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).

[7] La nouvelle équipe gouvernementale d'Élisabeth Borne. gouvernement.fr, 20 lipca 2023. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).

[8] Francja ma nowego premiera. Gabriel Attal najmłodszym szefem rządu w historii kraju. bankier.pl, 9 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-09].

[9] La nomination du Gouvernement de Gabriel Attal. gouvernement.fr, 11 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-11]. (fr.).

[10] Marion Monforta: Macron demande à Attal de rester Premier ministre «pour le moment» afin d’«assurer la stabilité du pays». lejdd.fr, 8 lipca 2024. [dostęp 2024-09-05]. (fr.).

[11] Robin D’Angelo: Gabriel Attal, président d’un groupe Renaissance plus divisé que jamais. lemonde.fr, 13 lipca 2024. [dostęp 2024-09-05]. (fr.).

[12] Martin Lagrave: À peine annoncée, la nomination de Michel Barnier provoque une pluie de réactions. lefigaro.fr, 5 września 2024. [dostęp 2024-09-05]. (fr.).

[13] Congrès de Renaissance: la liste Attal, seule en lice, obtient 93% des voix. bfmtv.com, 25 listopada 2024. [dostęp 2024-11-27]. (fr.).

[14] Grégoire Biseau: Stéphane Séjourné et Gabriel Attal, un couple au cœur du pouvoir. lemonde.fr, 31 października 2021. [dostęp 2023-07-27]. (fr.).

[15] Victor Goury-Laffont: Who is Gabriel Attal, France’s new prime minister?. politico.eu, 9 stycznia 2024. [dostęp 2024-07-09]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

Burbonowie	Périgord (1815) Plessis (1815–1818) Dessolles (1818–1819) Decazes (1819–1820) Plessis (1820–1821) Villèle (1821–1828) Martignac (1828–1829) Polignac (1829–1830) Mortemart (1830)
Monarchia lipcowa	Broglie (1830) Laffitte (1830–1831) Perier (1831–1832) Soult (1832–1834) Gérard (1834) Bassano (1834) Mortier (1834–1835) Broglie (1835–1836) Thiers (1836) Molé (1836–1839) Soult (1839–1840) Thiers (1840) Soult (1840–1847) Guizot (1847 23 lutego 1848) Molé (1848)
II Republika	Dupont de l’Eure (1848) Arago (1848) Cavaignac (1848) Barrot (1848–1849) d’Hautpoul (1849–1851) Faucher (1851)
II Cesarstwo /Rząd Tymczasowy	Ollivier (1870) Cousin-Montauban (1870) Trochu (1870–1871)
III Republika	Dufaure (1871–1873) Broglie (1873–1874) Cissey (1874–1875) Buffet (1875–1876) Dufaure (1876) Simon (1876–1877) Broglie (1877) Rochebouet (1877) Dufaure (1877–1879) Waddington (1879–1879) Freycinet (1879–1880) Ferry (1880–1881) Gambetta (1881–1882) Freycinet (1882) Duclerc (1882–1883) Fallieres (1883) Ferry (1883–1885) Brisson (1885) Freycinet (1886) Goblet (1886–1887) Rouvier (1887) Tirard (1887–1888) Floquet (1888–1889) Tirard (1889–1890) Freycinet (1890–1892) Loubet (1892) Ribot (1892–1893) Dupuy (1893) Casimir-Perier (1893–1894) Dupuy (1894–1895) Ribot (1895) Bourgeois (1895–1896) Méline (1896–1898) Brisson (1898) Dupuy (1898–1899) Waldeck-Rousseau (1899–1902) Combes (1902–1905) Rouvier (1905–1906) Sarrien (1906) Clemenceau (1906–1909) Briand (1909–1911) Monis (1911) Caillaux (1911–1912) Poincaré (1912–1913) Briand (1913) Barthou (1913) Doumergue (1913–1914) Ribot (1914) Viviani (1914–1915) Briand (1915–1917) Ribot (1917) Painlevé (1917) Clemenceau (1917–1920) Millerand (1920) Leygues (1920–1921) Briand (1921–1922) Poincaré (1922–1924) François-Marsal (1924) Herriot (1924–1925) Painlevé (1925) Briand (1925–1926) Herriot (1926) Poincaré (1926–1929) Briand (1929) Tardieu (1929–1930) Chautemps (1930) Tardieu (1930) Steeg (1930–1931) Laval (1931–1932) Tardieu (1932) Herriot (1932) Paul-Boncour (1932–1933) Daladier ( 1933) Sarraut (1933) Chautemps (1933–1934) Daladier (1934) Doumergue (1934) Flandin (1934–1935) Bouisson (1935) Laval (1935–1936) Sarraut (1936) Blum (1936–1937) Chautemps (1937–1938) Blum (1938) Daladier (1938–1940) Reynaud (1940) Pétain (1940)
Francja Vichy/ Rząd Tymczasowy	Pétain (1940) Laval (1940–1941) Flandin (1940–1941) Darlan (1941–1942) Laval (1942–1944) Gaulle (1944–1946) Gouin (1946) Bidault (1946) Blum (1946–1947)
IV Republika	Ramadier (1947) Schuman (1947–1948) Marie (1948) Schuman (1948) Queuille (1948–1949) Bidault (1949–1950) Queuille (1950) Pleven (1950–1951) Queuille (1951) Pleven (1951–1952) Faure (1952) Pinay (1952–1953) Mayer (1953) Laniel (1953–1954) France (1954–1955) Faure (1955–1956) Mollet (1956–1957) Bourgès-Maunoury (1957) Gaillard (1957–1958) Pflimlin (1958) Gaulle (1958–1959)
V Republika	Debré (1959–1962) Pompidou (1962–1968) Couve de Murville (1968–1969) Chaban-Delmas (1969–1972) Messmer (1972–1974) Chirac (1974–1976) Barre (1976–1981) Mauroy (1981–1984) Fabius (1984–1986) Chirac (1986–1988) Rocard (1988–1991) Cresson (1991–1992) Bérégovoy (1992–1993) Balladur (1993–1995) Juppé (1995–1997) Jospin (1997–2002) Raffarin (2002–2005) Villepin (2005–2007) Fillon (2007–2012) Ayrault (2012–2014) Valls (2014–2016) Cazeneuve (2016–2017) Philippe (2017–2020) Castex (2020–2022) Borne (2022–2024) Attal (2024) Barnier (2024) Bayrou (od 2024)

W dniu powstania	Gabriel Attal Bruno Le Maire Gérald Darmanin Catherine Vautrin Amélie Oudéa-Castéra Marc Fesneau Rachida Dati Sébastien Lecornu Éric Dupond-Moretti Stéphane Séjourné Christophe Béchu Sylvie Retailleau
Późniejsi członkowie rządu	Nicole Belloubet Stanislas Guerini

W dniu powstania	Élisabeth Borne Bruno Le Maire Gérald Darmanin Catherine Colonna Éric Dupond-Moretti Amélie de Montchalin Pap Ndiaye Sébastien Lecornu Brigitte Bourguignon Olivier Dussopt Damien Abad Sylvie Retailleau Marc Fesneau Stanislas Guerini Yaël Braun-Pivet Rima Abdul-Malak Agnès Pannier-Runacher Amélie Oudéa-Castéra
Późniejsi członkowie rządu	Christophe Béchu François Braun Jean-Christophe Combe Gabriel Attal Aurélien Rousseau Aurore Bergé Agnès Firmin Le Bodo

Życiorys

Życie prywatne

Przypisy

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.