Аристотелизам

Аристотелизaм — филозофска традиција инспирирана од делото на Аристотел, која вообичаено се одликува со дедуктивна логика и аналитички индуктивен метод во проучувањето на природната филозофија и метафизика. Го опфаќа третманот на општествените науки според системот на природно право. Тој одговара на прашањата: зошто, според шема од четири причини, вклучувајќи ја целта или телеологијата, а нагласувајќи ја доблеста за етиката. Аристотел и неговото училиште напишале трактати за физика, биологија, метафизика, логика, етика, естетика, поезија, театар, музика, реторика, психологија, лингвистика, економија, политика и влада. Секоја школа на мислата која зазема една од карактеристичните позиции на Аристотел како своја почетна точка може да се смета за „аристотелска“ во најширока смисла. Ова значи дека различните аристотеловски теории (на пр. во етиката или во онтологијата ) можеби немаат многу заедничко што се однесува до нивната вистинска содржина, покрај нивната заедничка референца за Аристотел.

Во времето на Аристотел, филозофијата вклучувала природна филозофија, која му претходела на појавата на модерната наука за време на Научната револуција. Делата на Аристотел првично ги бранеле членовите на перипатската школа, а подоцна неоплатонистите, кои дале многу коментари за делата на Аристотел. Во исламското златно доба, Авицена и Авероес ги превеле делата на Аристотел на арапски и под нив, заедно со филозофи како Ал-Кинди и Ал-Фараби, аристотелизмот станал главен дел од раната исламска филозофија .

Мојсеј Мајмонид го усвоил аристотелизмот од исламските научници и врз него го засновал својот Водич за збунетите и тоа станало основа на еврејската схоластичка филозофија. Иако некои од логичките дела на Аристотел и биле познати на западна Европа, дури со латинските преводи од 12 век и подемот на схоластиката, делата на Аристотел и неговите арапски коментатори станале широко достапни. Научниците како Албертус Магнус и Томас Аквински ги толкувале и систематизирале делата на Аристотел во согласност со католичката теологија.

По повлекувањето под критиките од современите природни филозофи, карактеристичната аристотеловска идеја за телеологијата беше пренесена преку Волф и Кант до Хегел, кој ја применил на историјата како тоталитет. Сепак, овој проект беше критикуван од Тренделенбург и Брентано како неаристотелски, а Хегеловото влијание сега често се вели дека е одговорно за важното аристотелово влијание врз Маркс .

Неодамнешната аристотелска етичка и „практична“ филозофија, како онаа на Гадамер и Мекдауел, често се заснова на отфрлање на традиционалната метафизичка или теориска филозофија на аристотелизмот. Од оваа гледна точка, раната модерна традиција на политички републиканизам, која ја гледа републиката, јавната сфера или државата како конституирана од доблесна активност на нејзините граѓани, може да изгледа целосно аристотелска.

Аласдаир Мекинтајр бил познат аристотелски филозоф кој помогнал да се оживее етиката на доблеста во неговата книга По доблеста. Мекинтајр го ревидирал аристотелизмот со аргументот дека највисоките временски добра, кои се внатрешни за човечките суштества, се актуелизираат преку учество во општествените практики.

Историја

Стара Грција

Првичните следбеници на Аристотел биле членовите на Перипатската школа. Најистакнатите членови на школата по Аристотел биле Теофраст и Стратон Лампсакиски, кои и двајцата ги продолжиле истражувањата на Аристотел. За време на римската ера, училиштето се концентрирало на зачувување и одбрана на неговата работа. Најважната личност во овој поглед бил Александар од Афродизијада кој ги коментирал делата на Аристотел. Со издигнувањето на неоплатонизмот во III век, перипатизмот како независна филозофија завршил. Сепак, неоплатонистите се обиделе да ја вградат филозофијата на Аристотел во нивниот сопствен систем и дадоа многу коментари за Аристотел .

Византија

Византискиот аристотелизам се појавил во Византија во форма на аристотелска парафраза: адаптации во кои текстот на Аристотел е преформулиран, реорганизиран и исечен, со цел да биде полесно разбирлив. Овој жанр, наводно, бил измислен од Темистиј во средината на 4 век, оживеан од Михаил Псел во средината на 11 век и понатаму развиен од Софонија кон крајот на 13 до почетокот на 14 век.

Математичарот Лав во средината на 9 век бил назначен за филозофска фотелја во училиштето Магнаура за да предава аристотелова логика. Во 11 и 12 век се појавил византискиот аристотелизам од дванаесеттиот век. Пред 12 век, целокупниот византиски производ на аристотелските коментари бил фокусиран на логиката. Сепак, опсегот на теми опфатени со аристотелските коментари произведени во двете децении по 1118 година е многу поголем поради иницијативата на принцезата Ана Комнена која нарачала голем број научници да напишат коментари за претходно запоставените дела на Аристотел.

Исламски свет

Средновековна арапска претстава на Аристотел како учи студент.

Во Абасидскиот Калифат, многу странски дела биле преведени на арапски, биле изградени големи библиотеки, а научниците биле добредојдени. Под калифите Харун ал-Рашид и неговиот син, Домот на мудроста во Багдад процветал.

Со основањето на Домот на мудроста, целиот корпус на аристотеловски дела што биле зачувани (со исклучок на Евдемиската етика, Магна Моралија и Политика ) станал достапен, заедно со неговите грчки коментатори; овој корпус постави единствена основа за Исламскиот аристотелизам.

Ал-Кинди (801–873) бил првиот од муслиманските перипатетски филозофи и е познат по неговите напори да ја воведе грчката и хеленистичката филозофија во арапскиот свет. Тој ги вклучи аристотелската и неоплатонистичката мисла во исламската филозофска рамка. Ова беше важен фактор во воведувањето и популаризацијата на грчката филозофија во муслиманскиот интелектуален свет.

Филозофот Ал-Фараби (872–950) имал големо влијание врз науката и филозофијата неколку векови, а во негово време бил нашироко сметан втор по Аристотел по знаење (на што се алудира со неговата титула „Втор учител“). Неговата работа, насочена кон синтеза на филозофијата и суфизмот, го отворил патот за делото на Авицена (980–1037). Авицена бил еден од главните толкувачи на Аристотел. Школата на мислата што тој ја основал станала позната како Авиценизам.

На западниот крај на Средоземното Море, за време на владеењето на Ал-Хакам II (961 до 976) во Кордоба, биле преземени огромни напори за преведување, а многу книги биле преведени на арапски. Авероес (1126–1198), кој поминал голем дел од својот живот во Кордоба и Севиља, бил особено истакнат како коментатор на Аристотел. Често пишувал два или три различни коментари за исто дело, а идентификувани се околу 38 коментари на Авероес за делата на Аристотел. Иако неговите дела имаа само маргинално влијание во исламските земји, неговите дела на крајот ќе имаат огромно влијание на Латинскиот Запад, и ќе доведат до школата на мислата позната како авероизам.

Западна Европа

Аристотел, ја држи својата етика (детаљ од *Атинската школа*)

Иако некои знаења за Аристотел се чини дека се задржале во црковните центри на западна Европа по падот на Римското Царство, до деветтиот век, речиси сè што било познато за Аристотел се состоело од коментарите на Боетиј за Органон, и неколку кратенки направени од латинските автори на царството во опаѓање, Исидора од Севиља и Мартијан Капела. Од тоа време до крајот на XI век, мал напредок е очигледен во аристотелското знаење.

Ренесансата на 12 век доживеа голема потрага од европските научници за ново учење. Јаков од Венеција, кој веројатно поминал неколку години во Константинопол, ја превел Аристотеловата задна анализа од грчки на латински во средината на дванаесеттиот век, со што го направил комплетниот аристотелски логички корпус, Органон, за прв пат достапен на латински. Научниците патувале во областите на Европа кои некогаш биле под муслиманска власт и сè уште имале значителна популација од арапско говорно подрачје. Од централна Шпанија, која се вратила во христијанско владеење во единаесеттиот век, научниците направиле многу од латинските преводи од 12 век. Најпродуктивниот од овие преведувачи бил Жерар од Кремона, (околу 1114–1187), кој превел 87 книги, кои вклучиле многу од делата на Аристотел како што се неговите задни аналитики, Физика, На небесата, За генерации и корупција и метеорологија. Мајкл Скот (околу 1175–1232) ги превел коментарите на Авероес за научните дела на Аристотел.

За физичките списи на Аристотел почнало отворено да се дискутира. Во време кога методот на Аристотел беше проникнат во целата теологија, овие трактати биле доволни да предизвикаат негова забрана за хетеродоксија во Осудите од 1210–1277 година. Во првата од нив, во Париз во 1210 година, беше наведено дека „ниту книгите на Аристотел за природна филозофија или нивните коментари не треба да се читаат во Париз јавно или тајно, а тоа го забрануваме под казна на екс-комуникација “. Сепак, и покрај понатамошните обиди да се ограничи учењето на Аристотел, до 1270 година, забраната за природната филозофија на Аристотел била неефикасна.

Вилијам од Моербеке (околу 1215–1286) презел целосен превод на делата на Аристотел или, за некои делови, ревизија на постоечките преводи. Тој бил првиот преведувач на Политика (околу 1260 г.) од грчки на латински. Се претпоставува дека многу копии на Аристотел на латински, кои тогаш биле во оптек, биле под влијание на Авероес, кој бил осомничен дека е извор на филозофски и теолошки грешки пронајдени во претходните преводи на Аристотел. Сепак, таквите тврдења биле без основа, бидејќи александрискиот аристотелизам на Авероес го следеше „строгото проучување на текстот на Аристотел, кој беше воведен од Авицена, [бидејќи] голема количина на традиционалниот неоплатонизам беше инкорпорирана со телото на традиционалниот аристотелизам“.

Албертус Магнус (околу 1200–1280) бил меѓу првите средновековни научници кои ја примениле филозофијата на Аристотел во христијанската мисла. Тој направи парафрази на повеќето дела на Аристотел што му се достапни. Тој ги сварил, толкувал и систематизирал целокупните дела на Аристотел, извлечени од латинските преводи и белешки на арапските коментатори, во согласност со црковната доктрина. Неговите напори резултираа со формирање на христијански прием на Аристотел во Западна Европа. Алберт не го отфрли Платон . Во тоа, тој припаѓал на доминантната традиција на филозофијата што му претходела, имено на „конкордистичката традиција“, која се обидувала да го усогласи Аристотел со Платон преку толкување (види на пример Порфириевите за Платон и Аристотел се приврзаници на истото Училиште ). Албертус славно напиша:

Тома Аквински (1225–1274), ученик на Албертус Магнус, напишал десетина коментари за делата на Аристотел. Томас беше категорично аристотелски, тој ја усвои Аристотеловата анализа на физичките предмети, неговиот поглед на местото, времето и движењето, неговиот доказ за главниот двигател, неговата космологија, неговиот извештај за перцепцијата на сетилата и интелектуалното знаење, па дури и делови од неговата морална филозофија. Филозофската школа која настана како наследство од делото на Тома Аквински беше позната како томизам и беше особено влијателна кај Доминиканците, а подоцна и кај Језуитите.

Користејќи ги коментарите на Алберт и Томас, како и „ Одбранбен пацис “ од Марсилиј од Падова, научникот од 14 век Никол Орезме ги превел моралните дела на Аристотел на француски и напишал опширни коментари за нив.

Модерна ера

По повлекувањето под критиките од современите природни филозофи, карактеристичната аристотеловска идеја за телеологијата беше пренесена преку Волф и Кант до Хегел, кој ја применил на историјата како тоталитет, иако овој проект беше критикуван од Тренделенбург и Брентано како не-аристотелски. За влијанието на Хегел сега често се вели дека е одговорно аристотелско влијание врз Маркс. Постмодернистите, за разлика од нив, го отфрлаат тврдењето на аристотелизмот дека открива важни теоретски вистини. Во ова, тие ја следат критиката на Хајдегер за Аристотел како најголем извор на целата традиција на западната филозофија.

Современа

Етика

Аристотелизмот го сфаќаат неговите поборници како критичко развивање на теориите на Платон. Некои неодамнешни аристотелски етички и „практични“ филозофии, како онаа на Гадамер и Мекдауел, често се засноваат на отфрлање на традиционалната метафизичка или теориска филозофија на аристотелизмот. Од оваа гледна точка, раната модерна традиција на политички републиканизам, која ја гледа републиката, јавната сфера или државата како конституирана од доблесна активност на нејзините граѓани, може да изгледа целосно аристотелска.

Мортимер Џ. Адлер ја опиша Аристотеловата Никомахова етика како „уникатна книга во западната традиција на моралната филозофија, единствената етика која е здрава, практична и недогматска“.

Современиот аристотелски филозоф Аласдер Мекинтајр помогна да се оживее етиката на доблеста во неговата книга По доблеста . Мекинтајр го ревидира аристотелизмот со аргументот дека највисоките временски добра, кои се внатрешни за човечките суштества, се актуелизираат преку учество во општествените практики. Тој го спротивставува аристотелизмот на менаџерските институции на капитализмот и неговата држава, и на ривалските традиции - вклучувајќи ги филозофиите на Хјум, Кант, Кјеркегор и Ниче - кои ја отфрлаат неговата идеја за суштински човечки добра и доблести и наместо тоа го легитимизираат капитализмот. Според тоа, според Мекинтајр, аристотелизмот не е идентичен со западната филозофија како целина; туку, тоа е „најдобрата теорија досега, [вклучувајќи ја] најдобрата теорија досега за тоа што ја прави одредена теорија најдобра“. Политички и социјално, тој е окарактеризиран како ново „револуционерно аристотелизам“. Ова може да се спореди со поконвенционалните, аполитични и делотворно конзервативни употреби на Аристотел од, на пример, Гадамер и Мекдауел. Други важни современи аристотелски теоретичари вклучуваат Фред Д. Милер, Џуниор во политиката и Розалинд Харстхаус во етиката.

Мета-онтологија

Нео-аристотелизмот во мета-онтологијата смета дека целта на онтологијата е да определи кои ентитети се фундаментални и како нефундаменталните ентитети зависат од нив. Концептот на фундаменталност обично се дефинира во смисла на метафизичка основа . Основните ентитети се разликуваат од нефундаменталните ентитети бидејќи не се втемелени во други ентитети. На пример, понекогаш се смета дека елементарните честички се пофундаментални од макроскопските објекти (како столици и маси) што тие ги составуваат. Ова е тврдење за заземјување-врска помеѓу микроскопски и макроскопски објекти.

Овие идеи се навраќаат на тезата на Аристотел дека ентитетите од различни онтолошки категории имаат различни степени на фундаменталност. На пример, супстанциите имаат највисок степен на фундаменталност бидејќи постојат сами по себе. Својствата, од друга страна, се помалку фундаментални бидејќи зависат од супстанции за нивното постоење.

Приоритетниот монизам на Џонатан Шафер е неодамнешна форма на неоаристотелска онтологија. Тој смета дека постои само едно нешто на најфундаменталното ниво: светот како целина. Оваа теза не ја негира нашата здраворазумна интуиција дека постојат различни предмети со кои се среќаваме во нашите секојдневни работи како автомобили или други луѓе. Тоа само негира дека овие објекти имаат најфундаментална форма на постоење.

Проблем на универзалиите

Проблемот на универзалите е прашањето дали и на кој начин постојат универзалиите. Аристотелците и платонистите се согласуваат дека универзалите имаат реално постоење независно од умот; на тој начин тие се спротивставуваат на номиналистичкото гледиште. Меѓутоа, аристотелците не се согласуваат со платонистите за начинот на постоење на универзалиите. Платонистите сметаат дека универзалиите постојат во некоја форма на „платонски рај“ и затоа постојат независно од нивните примери во конкретниот, просторновременски свет. Аристотелците, од друга страна, го негираат постоењето на универзалии надвор од просторно-временскиот свет. Овој став е познат како иманентен реализам. На пример, универзалното „црвено“ постои само доколку има црвени предмети во конкретниот свет. Да нема црвени предмети, нема да има црвено-универзално. Оваа иманентност може да се замисли во однос на теоријата на хиломорфизмот со гледање на предметите како составени од универзална форма и материјата обликувана од неа.

Дејвид Малет Армстронг беше модерен бранител на аристотелизмот за проблемот со универзалиите. Состојбите на работите се основните градбени блокови на неговата онтологија и имаат поединости и универзали како нивни составни делови. Армстронг е иманентен реалист во смисла дека тој смета дека универзалното постои само доколку е составен дел на барем една актуелна состојба на работите. Универзалите без примероци не се дел од светот.

Преземањето реалистички пристап кон универзалиите, исто така, дозволува аристотелска реалистичка филозофија на математиката, според која математиката е наука за својствата што се инстанцирани во реалниот (вклучувајќи го и физичкиот) свет, како што се квантитативните и структурните својства.

Надворешни врски

Повторното откривање на Corpus Aristotelicum и раѓањето на аристотелизмот со анотирана библиографија
Клејтон, Едвард. (2005). Политичка филозофија на Alasdair MacIntyre, Интернет енциклопедија на филозофијата
Меѓународното друштво за истражување на Мекинтиреј