X. Innocentius
Papa X. Innocentius (d. 6 Mayıs 1574 – ö. 7 Ocak 1655), Giovanni Battista Pamphili (ya da Pamphilj olarak doğdu), Katolik Kilisesi'nin 15 Eylül 1644 - 7 Ocak 1655 döneminde 236. papası.[1]
X. Innocentius | |
---|---|
Doğum | Giovanni Battista Pamphilj ya da Pamphili 6 Mayıs 1574 Roma, İtalya |
Ölüm | 7 Ocak 1655 (80 yaşında) Roma, İtalya |
Etkin yıllar | 15 Eylül 1644 - 7 Ocak 1655 |
Yerine geldiği | VIII. Urbanus |
Yerine gelen | XIII. Leo |
Din | Hristiyanlık (Katolik) |
Hayatı
değiştirRoma'da dünyaya geldi. IX. Innocentius zamanında Roma'ya göç etmiş Umbrialı bir ailenin oğluydu. Papalık Gregoryen Üniversitesi'nden mezun oldu ve geleneksel Cursus honorum'u takip etti. Bir avukat olarak eğitildi. Vatikan'ı güçlü bir pozisyona getiren Papa VIII. Urbanus'un ardından 15 Eylül 1644'te papa oldu. X. Innocentius'un ataları arasında Papa VI. Alexander da vardı.
Papalık elçisi günleri
değiştirXV. Gregorius, Pamphili'yi Napoli Krallığı'na papalık elçisi olarak gönderdi. VIII. Urbanus ise, onu, yeğeni Francesco Barberini'nin eşlikçisi olarak ilk olarak Fransa ve ardından İspanya'ya gönderdi. İspanya'da Barberini'ye karşı ilk düşmanlık hislerini duydu.
Papalığı
değiştirSeçim
değiştirVIII. Urbanus'tan sonra kimin geleceğinin seçimleri uzun ve fırtınalı geçti. 9 Ağustos'ta başladı ve 15 Eylül 1644'te son buldu. Fransız grup, İspanyol adaya, Fransa'nın politikasına yön veren Kardinal Mazarin'in düşmanı olduğu için karşı çıktı. Fransız grup, seçimlerin uzaması halinde İspanya'nın lehine bir karar çıkacağından korkarak İspanya'da elçilik yapmış olan Pamphili'yi uygun bulduğunu açıkladı ve seçimi Pamhili kazandı.
Fransa'yla ilişkiler
değiştirSeçimin ardından kendisine X. Innocentius ismini alan Papa, Barberini'leri kamuya ait parayı yemekle suçladı. Antonio ve Francesco Barberini, Fransa'ya kaçtılar ve Mazarin'in koruması altına girdiler. 19 Şubat 1646'da X. Innocentius onların mallarına el koydu ve resmî bir mektup yayınlayarak, papanın izni olmadan altı aydan uzun bir süre Papalık Devletlerini terk eden tüm kardinallerin haklarının ve unvanlarının elinden alınacağını açıkladı. Fransız parlamentosu talimatların Fransa için geçersiz olduğunu duyurdu. Fakat, X. Innocentius, Mazarin, İtalya'ya ordularını göndermek üzere hazırlamadan kararından vazgeçmedi. Bu aşamadan sonra, papalığın Fransa'ya olan politikaları yumuşadı ve Barberini'lere hakları geri verildi.
Parma'yla ilişkiler
değiştirPapa VIII. Urbanus'un ölümü, Parma Dükü Odoardo Farnese'ye karşı açılan Birinci Castro Savaşı'nın çıkmasını hızlandırdı. Papalık ile Parma Dükalığı arasındaki anlaşmazlıklar 1649 yılında artınca, X. Innocentius Castro şehrine ordusunu göndererek şehri yıktırdı.
Vestfelya Barışı
değiştirX. Innocentius, Vestfelya Antlaşması'na karşı çıktı ve Kasım 1648'de konuyla ilgili Zelo Domus Dei resmî mektubunu yayınladı. Fakat, Avrupa'nın güçlü ülkeleri Papa'nın itirazını görmezden geldiler.
İngiliz İç Savaşı
değiştirİngiliz İç Savaşı boyunca, Papa, Mazarin ve Paris'te sürgünde bulunan ana kraliçe Henrietta Maria'nın tüm itirazlarına rağmen İrlanda'nın tarafını tuttu. X. Innocentius, elçisi Giovanni Battista Rinuccini'yi Kilkenny'e yüksek miktarda silah, para ve askerî güçle birlikte gönderdi.[2] Kilkenny'de Rinuccini büyük başarılar elde etti ve yaptığı açıklamada orada bulunma sebebini İrlanda'nın katolik insanlarının çektikleri acıları dindirmek olduğunu söyledi. Rinuccini, Katolik kiliselere eski haklarını iade etmek ve restore ettirmek de istiyordu. Fakat, sonunda, Oliver Cromwell İrlanda'yı kanlı bir mücadele sonucunda geri aldı ve Rinuccini 1649 yılında Roma'ya geri döndü.
Olimpia Maidalchini
değiştirPapa'nın erkek kardeşlerinden biriyle evli olan Olimpia Maidalchini, X. Innocentius'un metresi kabul edilir çünkü Papa'nın politik düşünceleri ve verdiği terfiler üzerindeki etkisi çok büyüktü.
Jansencilik meselesi
değiştir1653 yılında Jansencilik öğretileri kınandı[3].
Ölümü
değiştirPapalığın iki önemli ailesi Barberini'ler ve Pamphili'ler arasındaki rekabetin büyüklüğü Guido Reni'nin yaptığı bir tablodan dahi anlaşılabilir. Bu tabloda melek Mikail, Şeytan'ı çiğnemektedir ve şeytanın yüzü X. Innocentius'a çok benzemektedir. Bu benzerlik Pamphili ailesi tarafından da hemen fark edilmiştir. Bu tablo hâlen Roma'daki Santa Maria della Concezione Kilisesi'ndeki şapellerden birinde asılıdır. VIII. Urbanus'un papalığı sırasında Papa'nın en büyük rakibi Kardinal Giovanni Battista Pamphili idi. Papa'nın erkek kardeşi Antonio Barberini de bir kardinaldi. 1635 yılında, Otuz Yıl Savaşları sürerken, Kardinal Antonio'nun Mikail'in Şeytan'ı ezerken betimlendiği bir resim ısmarladığı bilinmektedir.
1650 yılında, X. Innocentius, Hristiyanlıktaki jübile yılını kutladı. Roma'yı işlemeli yer döşemeleri ile süsledi ve Aziz Petrus Bazilikası'na kabartmalar yaptırdı. Piazza Navona'ya Bernini'nin Fontana dei Quattro Fiumi'sini diktirdi ve Campidoglio'daki Palazzo Nuovo'nun inşasına başlanması için emir verdi.
Papa, ayrıca, Diego Velázquez'in X. Innocentius'un Portresi isimli tablosunun da konusudur. Bu tablo şu günlerde Palazzo Doria'daki aile galerilerinde sergilenmektedir. Velázquez'in bu çalışması yirminci yüzyıl ressamlarından Francis Bacon'a da ilham kaynağı olmuş ve "Çığlık atan Papa" tabloları yapmasına sebep olmuştur. Bu eserlerden en meşhuru Velázquez'in X. Innocentius'un Portresi'nin ardından Çalışma isimli tablodur.
X. Innocentius 7 Ocak 1655'te öldü ve ardından VII. Alexander papa oldu.
Kaynakça
değiştir- ^ Dictionaire Général pour la maîtrise de la langue française la culrute classique et contemporaine. Larousse. 1993. 2-03-320300-X.
- ^ "con somme cospicue di pecunia ed altre munizioni", G. Alazzi, Nunciatura in Irlanda di Monsignor Gio. Batista Rinuccini (Florence) 1844, önsöz (sayfa vi)
- ^ Hıristiyanlık Tarihi. Colin Brown. Yeni Yaşam Yayınları. 1977. s. 498 ISBN 975-8318-86-1.
Dış bağlantılar
değiştir- Katolik Encyclopedia:28 Temmuz 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. X. Innocentius
- Encyclopaedia Britannica, 1911: X. Innocentius
Katolik Kilisesi unvanları | ||
---|---|---|
Önce gelen: VIII. Urbanus |
Papa 15 Eylül 1644 - 7 Ocak 1655 |
Sonra gelen: VII. Alexander |