Wikipedia

Al Pacino

Amerikaans acteur

Alfredo James "Al" Pacino (New York, 25 april 1940) is een Amerikaans toneel- en filmacteur. Pacino is vooral bekend van zijn rollen als Michael Corleone uit The Godfather-trilogie[1] en als de Cubaanse drugsbaron Tony Montana uit Scarface. Hij werd negen keer genomineerd voor een Academy Award en won deze één keer, voor Scent of a Woman (1992).

Al Pacino
Pacino in 2016
Pacino in 2016
Algemene informatie
Volledige naam Alfredo James Pacino
Geboren 25 april 1940
Land Verenigde Staten
Werk
Jaren actief 1969 - heden
Beroep Acteur
Handtekening
Handtekening
(en) IMDb-profiel
(en) IBDB-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Biografie

bewerken

Al Pacino werd geboren in de wijk East Harlem in het New Yorkse stadsdeel Manhattan, als de zoon van Salvatore Pacino en Rose Gerard. Pacino's ouders waren beiden van Italiaanse afkomst. Zij scheidden toen hij twee jaar oud was. Pacino en zijn moeder trokken daarna in bij zijn grootouders, die in The Bronx woonden.

Hij begon met roken en drinken toen hij 9 was, begon aan cannabis toen hij 13 was, maar heeft nooit harddrugs gebruikt. Zijn twee beste vrienden zijn doodgegaan aan drugs op de leeftijd van 19 en 30.[bron?]

De interesse voor films kwam al op jonge leeftijd. Pacino deed niets liever dan stemmen van filmacteurs imiteren en de verhalen uit de films na te bootsen voor zijn grootouders. Op school werd hij aangespoord om zijn talent bij te schaven door aan schooltoneel mee te doen.

Pacino is nooit getrouwd geweest. Wel heeft hij vier kinderen: een dochter (1989) met acteerdocente Janny Tarrant, een tweeling (een zoon en een dochter, 2001) met actrice Beverly D'Angelo en een zoon (2023) met filmproducent Noor Alfallah.

Carrière

bewerken

Hij besloot om naar de High School of Performing Arts in Manhattan te gaan. Omdat er ook gewone vakken werden gegeven, waar hij weinig belangstelling voor toonde, besloot hij om op zeventienjarige leeftijd van school te gaan. Een periode van armoede volgde. Hij nam allerhande baantjes aan, zoals portier en conciërge, om toch maar een beetje geld te verdienen. Uiteindelijk had hij voldoende bij elkaar gespaard om acteerlessen te volgen bij de acteerschool van Herbert Berghof, en begon hij te spelen in kleine theaterproducties. In 1966 werd Pacino toegelaten tot de legendarische Actors Studio van Lee Strasberg, waar hij onderwezen werd in method acting.

Aan het einde van de jaren zestig was zijn naam gevestigd, onder andere door het winnen van een Obie Award voor beste acteur in het off-Broadway drama The Indian Wants the Bronx (1967) en een Tony voor beste mannelijke bijrol in het Broadwaystuk Does the Tiger Wear a Necktie?.

Daarna stortte Pacino zich op de filmwereld. In 1969 maakte hij zijn filmdebuut in een kleine rol in de flop Me, Nathalie. Na een heroïneverslaafde te hebben gespeeld in The Panic in Needle Park (1971) kreeg hij de rol van Michael Corleone aangeboden door Francis Ford Coppola in de gangsterfilm The Godfather, tegen de wensen van de productiemaatschappij in, die een bekende ster voor de rol wilde. Het betekende Pacino's grote doorbraak. Hij werd voor deze rol genomineerd voor de Academy Award voor Beste Mannelijke Bijrol. Verscheidene rollen zouden volgen.

Na The Godfather was hij in de daaropvolgende jaren onder andere te zien in succesvolle films als het politiedrama Serpico (1973), The Godfather Part II (1974), het tweede deel uit de trilogie, en in het op een waargebeurd verhaal gebaseerde Dog Day Afternoon (1975), waarin hij een bankovervaller speelde die de geslachtsverandering van zijn partner wilde bekostigen met het gestolen geld. Hij werd voor alle drie de films genomineerd voor Academy Awards, maar won ze niet.

Nadat de autoracefilm Bobby Deerfield uit 1977 een grote flop bleek te zijn, keerde Pacino terug naar Broadway, waar hij de titelrol speelde in The Basic Training of Pavlo Hummel, waarvoor hij zijn tweede Tony won. Terug in Hollywood speelde hij in de advocatenfilm ...And Justice for All., waarvoor hij ondanks slechte recensies een vijfde Oscarnominatie kreeg.

De jaren tachtig begonnen slecht voor Pacino. De eerste films waarin hij speelde, William Friedkins Cruising (1980) en de komedie Author! Author! (1982), werden slecht ontvangen bij critici en wisten geen publiek te trekken. Ook Scarface, de extreem gewelddadige gangsterfilm van Brian De Palma, werd in eerste instantie slecht ontvangen bij critici, maar was een redelijk succes in de bioscopen en wist later een cultstatus op te bouwen. Voor zijn rol als de Cubaanse drugsbaron Tony Montana kreeg Pacino een Golden Globenominatie.

Pacino was van 1984 tot 1986 samen met Ellen Burstyn artistiek regisseur van de Actors Studio. Na Scarface speelde hij in de grote flop Revolution. Dit historische epos over de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog kende een zeer moeizaam productieproces, geteisterd door ziekten, slecht weer en constante veranderingen in het script, en het resultaat werd zeer slecht ontvangen bij critici, die vernietigende recensies schreven. De kostbare film bracht nog geen $1 miljoen op in de bioscoop. Hierna zou Pacino vier jaar lang niet meer in films te zien zijn.

Pacino keerde weer terug naar het theater, waar hij in verscheidene stukken zou spelen. Ook regisseerde hij in 1989 een korte film, The Local Stigmatic, die echter nog niet aan het grote publiek is vertoond. In 1989 keerde hij terug naar de film met de thriller Sea of Love (1989), die een hit werd en Pacino's filmcarrière nieuw leven inblies. Voor zijn komische rol als gangster Big Boy Caprice in Dick Tracy (1990) kreeg hij een zesde Oscarnominatie. Verborgen onder een laag make-up was hij haast onherkenbaar. Hij keerde datzelfde jaar terug naar de rol die van hem een ster had gemaakt in The Godfather Part III, het derde en laatste deel uit de The Godfather-trilogie. Een jaar later speelde hij in het romantische Frankie and Johnny, dat eveneens een hit werd.

In 1992 speelde Pacino de rol van de blinde luitenant-kolonel Frank Slade in Scent of a Woman. Voor die rol won hij in 1993 uiteindelijk de Academy Award voor Beste Acteur. Datzelfde jaar was hij genomineerd voor de Academy Award voor Beste Mannelijke Bijrol in Glengarry Glenn Ross. In 1993 werd hij eveneens herenigd met De Palma in Carlito's Way. In 1995 speelde hij in Heat van Michael Mann, waarin hij voor het eerst samen met collega-acteur Robert De Niro het scherm deelde, want hoewel beide acteurs in The Godfather Part II speelden, deelden ze geen scènes, omdat De Niro's scènes zich in een andere tijd afspeelden. De samenwerking tussen de twee acteurs trok veel aandacht, aangezien beide acteurs in hoog aanzien staan, van dezelfde generatie zijn en vaak met elkaar worden vergeleken.

In 1996 was Pacino te zien in het door hemzelf geregisseerde Looking for Richard, een documentaire waarin Pacino onderzoek doet naar William Shakespeares Richard III, bijgestaan door verscheidene acteurs en Shakespearekenners. In 2000 verscheen er een derde, door hem geregisseerde film, Chinese Coffee, die enkel op een aantal filmfestivals te zien was en (nog) niet in bioscopen of op dvd is verschenen.

In 2002 verscheen hij in het off-Broadway-stuk Der aufhaltsame Aufstieg des Arturo Ui van Bertolt Brecht. De ticketprijs was de hoogste in de geschiedenis van off-Broadway, $115. Na een afwezigheid van twee jaar keerde hij in 2002 en 2003 terug met een viertal films, S1m0ne, Insomnia, People I Know (alle drie uit 2002) en The Recruit (2003). Van deze vier was vooral Insomnia een succes. De film, een remake door Christopher Nolan van een Noorse thriller over een rechercheur die een moord onderzoekt in het deel van Alaska waar 's zomers de zon niet ondergaat, was zowel bij critici als bij het publiek een succes. In 2003 was hij tevens te zien in de miniserie Angels in America. In 2004 speelde hij de slechte Shylock in de Shakespeareverfilming The Merchant of Venice.

In 2007 was Pacino onder andere te zien zijn in Steven Soderberghs Ocean's Thirteen, naast acteurs als George Clooney, Brad Pitt, Andy García en Matt Damon. Zijn meest recente films zijn de misdaadkomedie Stand Up Guys (2012) met Christopher Walken, de biografische televisiefilm genaamd Phil Spector (2013) waar hij de rol speelt van de Amerikaanse muziekproducent Phil Spector, de dramafilm Salomé (2013) waarin hij de rol vertolkt van Herodes de Grote en de door Martin Scorsese geregisseerde Netflix-film The Irishman (2019), waarin hij voor het eerst sinds Righteous Kill weer het scherm deelde met Robert De Niro.

Prijzen en nominaties

bewerken

Filmografie

bewerken
Filmografie als acteur
Jaar Titel Rol Opmerkingen
1969 Me, Natalie Tony
1969 Out of It Ray
1971 The Panic in Needle Park Bobby
1972 The Godfather Michael Corleone
1973 Scarecrow Francis Lionel 'Lion' Delbuchi
1973 Serpico Officer Frank Serpico
1974 The Godfather Part II Don Michael Corleone
1975 Dog Day Afternoon Sonny
1977 Bobby Deerfield Bobby Deerfield
1979 ...And Justice for All Arthur Kirkland
1980 Cruising Steve Burns
1982 Author! Author! Ivan Travalian
1983 Scarface Tony Montana
1985 Revolution Tom Dobb
1989 Sea of Love Det. Frank Keller
1990 The Local Stigmatic Graham
1990 Dick Tracy Big Boy Caprice
1990 The Godfather Part III Don Michael Corleone
1991 Frankie and Johnny Johnny
1992 Glengarry Glen Ross Ricky Roma
1992 Scent of a Woman Frank Slade Oscar voor beste acteur
1993 Carlito's Way Carlito 'Charlie' Brigante
1995 Two Bits Gitano Sabatoni
1995 Heat Lt. Vincent Hanna
1996 City Hall Mayor John Pappas
1997 Donnie Brasco Benjamin 'Lefty' Ruggiero
1997 The Devil's Advocate John Milton/duivel
1999 The Insider Lowell Bergman
1999 Any Given Sunday Tony D'Amato
2000 Chinese Coffee Harry Levine
2002 Insomnia rechercheur Will Dormer
2002 S1m0ne Viktor Taransky
2002 People I Know Eli Wurman
2003 The Recruit Walter Burke
2003 Gigli Starkman
2004 Angels in America Roy Cohn Televisiefilm
2004 The Merchant of Venice Shylock
2005 Two for the Money Walter Abrams
2007 88 Minutes Jack Gramm
2007 Ocean's Thirteen Willie Bank
2008 Righteous Kill Rooster
2008 You Don't Know Jack Jack Kevorkian Televisiefilm
2011 The Son of No One detective Stanford
2011 Jack and Jill zichzelf
2012 Stand Up Guys Val
2013 Phil Spector Phil Spector Televisiefilm
2013 Salomé Koning Herodes
2014 The Humbling Simon Axler
2014 Manglehorn Manglehorn
2015 Danny Collins Danny Collins
2016 Misconduct Charles Abrams
2017 The Pirates of Somalia Seymour Tolbin
2017 Hangman Detective Archer
2018 Paterno Joe Paterno Televisiefilm
2019 Once Upon a Time in Hollywood Marvin Schwarz
2019 The Irishman Jimmy Hoffa
2020 Hunters Meyer Offerman
2021 House of Gucci Aldo Gucci
2024 Modì Maurice Gangnat
bewerken
Zie de categorie Al Pacino van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Voorganger:
Anthony Hopkins
voor The Silence of the Lambs 		Academy Award voor Beste Acteur
1992
voor Scent of a Woman 		Opvolger:
Tom Hanks
voor Philadelphia
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Al_Pacino&oldid=68330041"
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy