Barry Barish
Barry Clark Barish (Omaha (Nebraska), 27 januari 1936) is een Amerikaans experimenteel natuurkundige en Nobellaureaat. Hij is een leidend expert op het gebied van zwaartekrachtgolven.
 Barry Barish
| ||||
|---|---|---|---|---|
| 27 januari 1936 | ||||
| ||||
Barry Clark Barish
| ||||
| Geboorteland | Verenigde Staten | |||
| Geboorteplaats | Omaha (Nebraska) | |||
| Nobelprijs | Natuurkunde | |||
| Jaar | 2017 | |||
| Reden | "Voor beslissende bijdragen aan de LIGO-detector en de waarneming van zwaartekrachtgolven." | |||
| Samen met | Kip Thorne Rainer Weiss | |||
| Voorganger(s) | David Thouless Duncan Haldane Michael Kosterlitz | |||
| Opvolger(s) | Arthur Ashkin Gérard Mourou Donna Strickland | |||
| ||||
Biografie
bewerkenBarish werd geboren in Omaha als zoon van Lee en Harold Barish. Hij bezocht de John Marshall High School en studeerde daarna natuurkunde aan de Universiteit van Californië - Berkeley. Hij behaalde zijn bachelordiploma in 1957 en promoveerde in 1962 in de hoge-energiefysica. Vanaf 1963 was hij werkzaam bij California Institute of Technology (Caltech), waar hij in 1966 universitair docent werd, in 1969 universitair hoofddocent en in 1972 hoogleraar. In 1991 werd hij benoemd tot "Ronald and Maxine Linde Professor of Physics". Sedert 2005 is hij hoogleraar-emeritus. Tussen 1984 en 1996 gaf hij leiding aan de High Energy Physics Group van Caltech.
Werk
bewerkenDe eerste experimenten voerde Barish uit in het Fermilab. Gebruikmakend van hoogenergetische neutrinobotsingen onthulde hij de quarksubstructuren van de nucleon. Deze experimenten behoorden tot de eerste die de elektrozwakke wisselwerking waarnam, een belangrijk bewijsstuk in unificatietheorie van Sheldon Glashow, Abdus Salam en Steven Weinberg.
In de jaren 1980 gaf hij leiding aan MACRO, een experiment dat plaatsvond in een grot in het Italiaanse Gran Sasso. Dit experiment zocht naar exotische deeltjes, zogenaamde magnetische monopolen. Ook bestudeerde men doordringende kosmische deeltjes, inclusief neutrinometingen dat belangrijk bewijs opleverde dat neutrino's massa hebben en dat ze oscilleren.
In 1994 werd hij benoemd tot hoofdonderzoeker bij de Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory (LIGO) en van 1997 tot 2005 was hij er directeur. Onder zijn leiderschap werden in Livingston en Hanford LIGO-interferometers gebouwd. Met deze LIGO-meters werden in 2015 de eerste zwaartekrachtgolven waargenomen als gevolg van het versmelten van twee zwarte gaten.[1] De ontdekking ervan werd in februari 2016 officieel bekendgemaakt.
Erkenning
bewerkenGedurende zijn wetenschappelijke loopbaan werd Barish meerdere malen onderscheiden. In 2002 ontving hij de "Klopsteg Award" van de American Association of Physics Teachers, in 2016 de Erico Fermi Prize[2] (samen met Adalberto Giazotto) van de Italian Physical Society en in 2017 zowel de Henry-Draper-medaille,[3] de Prinses van Asturiëprijs (samen met Thorne en Weiss) als de Nobelprijs voor Natuurkunde. Volgens het Nobelcomité ontving Barish de Nobelprijs, als 'wetenschapper en leider die het project tot voltooiing bracht en op die manier zorgde dat deze veertig jaar lange poging culmineerde in de meting van zwaartekrachtsgolven'.[4]
Externe link
bewerken- (en) Homepage van Barry Barish, CalTech
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Barry Barish op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- Barish, Barry C.; Weiss, Rainer (October 1999). LIGO and the Detection of Gravitational Waves. Physics Today 52 (10): 44-50. DOI: 10.1063/1.882861.
- ↑ B.P. Abbott et al. (2016). Observation of Gravitational Waves from a Binary Black Hole Merger. Phys. Rev. Lett. 116 (6). DOI: 10.1103/PhysRevLett.116.061102.
- ↑ (it) 2016 Enrico Fermi Prize, Società Italiana di Fisica
- ↑ (en) 2017 Henry Draper Medal: Barry C. Barish and Stanley E. Whitcomb, National Academy of Sciences
- ↑ George van Hal, Nobelprijs natuurkunde naar grondleggers eerste directe meting zwaartekrachtsgolven. Nieuw Scientist (3 oktober 2017). Geraadpleegd op 24 oktober 2017.