Miguel Miramón
Miguel Miramón (ur. 29 września 1832 w Meksyku, zm. 19 czerwca 1867 w Cerro de las Campanas w stanie Querétaro) – meksykański polityk konserwatywny i wojskowy, prezydent Meksyku, a później wielki marszałek Cesarstwa Meksyku. Przyczynił się do osadzenia na tronie cesarza Maksymiliana.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 czerwca 1867 |
| Prezydent Meksyku (hiszp. Presidente sustituto)[1] | |
| Okres |
od 2 lutego 1859 |
| Przynależność polityczna |
Konserwatyści |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezydent Meksyku (hiszp. Presidente interino)[1] | |
| Okres |
od 16 sierpnia 1860 |
| Przynależność polityczna |
Konserwatyści |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys
edytujUrodził się 29 września 1832 roku w mieście Meksyk[1]. W wieku piętnastu lat rozpoczął naukę w Akademii Wojskowej. W końcu 1847 roku służył pod rozkazami generała Santa Anny biorąc udział w wojnie przeciwko Stanom Zjednoczonym. 13 września 1847 roku brał udział w obronie twierdzy Chapultepec[1]. W armii meksykańskiej dosłużył się stopnia pułkownika[2].
Po wojnie został instruktorem w Akademii Wojskowej, a w 1855 roku został pułkownikiem. W czasie rewolucji ayutlańskiej w 1856 roku, która doprowadziła do obalenia Santa Anny i przejęcia władzy przez Igniacio Comonforta, a potem przez Benito Juareza, Miramón walczył po stronie konserwatystów przeciwko liberałom[1][2][3].
W 1857 roku konserwatyści wystąpili przeciwko rządom liberałów, rozpoczynając tzw. wojnę o reformę. Po obaleniu liberała Comonforta, konserwatyści ogłosili prezydentem generała Féliksa Zuolagę. Po jego śmierci urząd prezydenta przejął tymczasowo Miramón[2]. Benito Juárez uważany przez liberałów za jedynego prawowitego prezydenta, postanowił kontynuować walkę z rządem konserwatystów.
Sprawując dowództwo nad siłami zbrojnymi konserwatystów, Miramón dwukrotnie, bez powodzenia próbował zająć bronione przez liberałów Veracruz. Wkrótce sytuacja na froncie przybrała niekorzystny dla konserwatystów obrót. W grudniu 1860 roku Juárez zajął miasto Meksyk, a Miramón musiał uchodzić za granicę. Schronienie znalazł na Kubie, następnie przeniósł się do Europy[2]. Podczas pobytu w Europie nawiązał kontakty z cesarzem Francji Napoleonem III, który przygotowywał interwencję zbrojną w Meksyku w celu wyegzekwowania od meksykańskiego rządu zaległości finansowych i osadzeniu na tronie austriackiego arcyksięcia Maksymiliana[2].
Po opanowaniu Meksyku przez Maksymiliana, Miramón wrócił do kraju w 1863 roku i został mianowany wielkim marszałkiem[2]. W latach 1864–1866 sprawował funkcję ambasadora Meksyku w Prusach[2]. W 1866 roku powrócił do Meksyku i wziął udział w walkach z siłami republikańskimi[2]. W czerwcu 1867 roku w bitwie pod Querétaro został ranny i trafił do niewoli[2]. 19 czerwca 1867 roku zginął rozstrzelany wraz z cesarzem Maksymilianem na pobliskim wzgórzu w Cerro de las Campanas[1][2][3].
Odznaczony papieskim krzyżem Orderu Piusa IX 3 czerwca 1864 roku[4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f PRESIDENCIA DE LA REPÚBLICA, MÉXICO: MIGUEL MIRAMÓN. [w:] calderon.presidencia.gob.mx [on-line]. [dostęp 2017-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-08)]. (hiszp.).
- ↑ a b c d e f g h i j Miguel Miramón, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-07-21] (ang.).
- ↑ a b Juana Vázquez Gómez: Dictionary of Mexican Rulers, 1325-1997. Greenwood Publishing Group, 1997, s. 88. ISBN 978-0-313-30049-3. [dostęp 2017-07-21]. (ang.).
- ↑ Almanaque imperial. Meksyk: 1866, s. 239. (hiszp.).
Bibliografia
edytuj- Alex Axelrod, Charles Phillips Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000.