What do you think?
Rate this book
The Dog Who Followed the Moon: An Inspirational Story with Meditations on Life, Experience the Power of Love and Sacrifice
“'Inspirational' is a word that's become cheapened, but it's a fitting word for The Dog Who Followed the Moon—an inspirational and gorgeous book about not giving up."—Maureen Corrigan, NPR
From the international bestselling author and illustrator of Big Panda and Tiny Dragon and The Cat Who Taught Zen comes a beautifully illustrated adult fable of a lost young puppy, the old wolf who rescues her, and their journey to follow the moon—with meditations on friendship, connection, and sacrifice.
Deep in the mountain forests, a young pup named Amaya wanders lost and alone, until an aging wolf rescues her from a terrifying encounter with his vicious pack. To try and reunite Amaya with her parents, the unlikely pair embark on a journey to follow the moon.
Eerie woods, forgotten cities, and other obstacles await Amaya and the Wolf on their adventure. As they make their way through the wilderness, the two learn profound lessons about love, sacrifice, and the importance of embracing change.
Featuring stunning artwork from bestselling author and illustrator James Norbury, The Dog Who Followed the Moon is a moving, poignant reflection on love and loss, grief and growth.
From the international bestselling author and illustrator of Big Panda and Tiny Dragon and The Cat Who Taught Zen comes a beautifully illustrated adult fable of a lost young puppy, the old wolf who rescues her, and their journey to follow the moon—with meditations on friendship, connection, and sacrifice.
Deep in the mountain forests, a young pup named Amaya wanders lost and alone, until an aging wolf rescues her from a terrifying encounter with his vicious pack. To try and reunite Amaya with her parents, the unlikely pair embark on a journey to follow the moon.
Eerie woods, forgotten cities, and other obstacles await Amaya and the Wolf on their adventure. As they make their way through the wilderness, the two learn profound lessons about love, sacrifice, and the importance of embracing change.
Featuring stunning artwork from bestselling author and illustrator James Norbury, The Dog Who Followed the Moon is a moving, poignant reflection on love and loss, grief and growth.
176 pages, Hardcover
First published September 19, 2024
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 236 reviews
December 6, 2024
Heart-warming with beautiful metaphors for the journey of life. Lovely illustrations.
December 28, 2024
Zooooo. Wat een magnifieke tekeningen. Prachtig. Met ook een goed verhaal. Levenslessen op een natuurlijke manier vertelt. Een verademing. Tussen de regels door voor de goede verstaander mooie dingen. Bijvoorbeeld: kies niet persé de weg van de minste weerstand, volg je gevoel. Het is een genot om dit boek te lezen en te herlezen. Voor hoop in donkere dagen.
October 14, 2024
LUISTERRR ik ben geen zweverig type maar I’m a sucker voor deze lieve boeken!! hell yea it’s not about the destination but about the journey!!! hell yea iedereen verdient een fijn leven en eerlijke kansen en iedereen verdient hulp en goede vrienden en steun 🥹🥹🥹🥹🥹🥹 GIVE ME FOURTEEN OF EM
November 30, 2024
Ah bas sam i htjela plakat toliko da ne vidim nista pred sobom 👍👍
“Mi većinu života provodimo putujući, a dolazak na odredište samo je sićušni dio putovanja.”
JAO PREDIVNO I SAVRSENO U SVAKOM SMISLU.
❤️
“Mi većinu života provodimo putujući, a dolazak na odredište samo je sićušni dio putovanja.”
JAO PREDIVNO I SAVRSENO U SVAKOM SMISLU.
❤️
October 2, 2024
This book touches your soul. Anyone who does not get it, does not understand the complexity, pain and love of life
November 24, 2024
“‘Daarom doen we dingen met heel ons hart, zodat als het niet lukt, we tenminste weten dat we het beste van onszelf hebben gegeven.’”
De kleine pup Amaya dwaalt al dagen alleen door het bos, op zoek naar haar ouders die ze tijdens een storm is kwijtgeraakt, als ze wordt gered door een oude, wijze wolf die door zijn roedel is verstoten. Samen besluiten ze de maan te volgen, omdat Amaya’s moeder haar ooit vertelde dat als je met heel je hart de maan volgt, zij je zal brengen waar je moet zijn.
Dit is echt een verhaal in plaats van losse spreuken & fragmenten en aangevuld met prachtige illustraties ga je op weg met de wolf en de hond, geeft de wolf haar lessen en wijsheid mee, ontstaat er een bijzondere band en wordt dit een mooi verhaal over het volgen van je eigen maan, niet opgeven, de ervaringen tijdens je reis die je vormen, mogelijkheden zien in alles wat je overkomt, vriendschap en liefde, vertrouwen en troost, afscheid en verlies, groei en alles wat je hart nooit meer verlaat.
“‘Het is belangrijk om te onthouden dat we soms niet beloond worden, dat onze strijd, ons geduld en ons optimisme voor niets zullen zijn.
Maar de reis zelf - hoe we die hebben ervaren en met wie we die hebben gemaakt - zal altijd bij ons blijven.’”
De kleine pup Amaya dwaalt al dagen alleen door het bos, op zoek naar haar ouders die ze tijdens een storm is kwijtgeraakt, als ze wordt gered door een oude, wijze wolf die door zijn roedel is verstoten. Samen besluiten ze de maan te volgen, omdat Amaya’s moeder haar ooit vertelde dat als je met heel je hart de maan volgt, zij je zal brengen waar je moet zijn.
Dit is echt een verhaal in plaats van losse spreuken & fragmenten en aangevuld met prachtige illustraties ga je op weg met de wolf en de hond, geeft de wolf haar lessen en wijsheid mee, ontstaat er een bijzondere band en wordt dit een mooi verhaal over het volgen van je eigen maan, niet opgeven, de ervaringen tijdens je reis die je vormen, mogelijkheden zien in alles wat je overkomt, vriendschap en liefde, vertrouwen en troost, afscheid en verlies, groei en alles wat je hart nooit meer verlaat.
“‘Het is belangrijk om te onthouden dat we soms niet beloond worden, dat onze strijd, ons geduld en ons optimisme voor niets zullen zijn.
Maar de reis zelf - hoe we die hebben ervaren en met wie we die hebben gemaakt - zal altijd bij ons blijven.’”
November 5, 2024
My favourite book of the year. Very touching. Lots of great metaphors. Really enjoyed it.
October 25, 2024
So much comfort and solace 🤍
December 15, 2024
Wat een mooi boek over je hart volgen, in het moment leven, afscheid nemen en vertrouwen hebben. Het stemde me soms verdrietig, maar het gaf ook hoop en richting. Met mooie tekeningen die het verhaal goed ondersteunen
November 29, 2024
5 Stars!
Another fantastic book by this author. I love the message and especially the art!
Another fantastic book by this author. I love the message and especially the art!
November 8, 2024
A beautiful gem of a book. Hopeful, inspiring, full of soul. A ray of light in these dark days. Will reread many times!
November 20, 2024
In ‘De hond, de wolf en de maan’ spelen twee dieren de hoofdrol. We leren eerst de kleine hond Amaya kennen, die terwijl ze door het bos dwaalt de Wolf ontmoet. Het boek bestaat uit heel weinig tekst en op bijna elke pagina staat een keurige, eenvoudige tekening. In het begin krijg je een mooie schets van de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt, waardoor je je meteen goed kan inleven. Ondanks dat er maar een paar zinnen tekst bij elke afbeelding staan, bouwt Norbury langzaam zijn verhaal op zodat je Amaya en de Wolf op een rustige manier kan leren kennen.
Ondanks de beperkte tekst blijven de gevoelens van beide personages niet onbesproken. Amaya voelt zich verloren omdat ze haar ouders niet vindt en ook de Wolf zit niet lekker in zijn vel. De dieren zoeken samen de ouders van Amaya door de maan te volgen. Onderweg hebben ze het over belangrijke thema’s als liefde, verdriet, dood, doorzettingsvermogen en loslaten. Quotes als “Soms zorgt de aanwezigheid van anderen ervoor dat we kunnen stralen” raken je tot in je ziel. De dieren voelen door hun wijsheid heel menselijk aan. Opmerkelijk is dat de hond hier een naam heeft gekregen en dat de wolf gewoon Wolf wordt genoemd. Amaya is een Japanse meisjesnaam en betekent ‘nachtelijke regen’ of ‘moederstad’. Dat past perfect bij de sfeer die het verhaal oproept, want Amaya en de Wolf passeren o.a. gebouwen in Japanse stijl.
Norbury heeft de gave om in weinig zinnen aandacht te hebben voor de details, zoals de handelingen van de dieren. Sneeuw uit hun vacht schudden, hun voetafdrukken in het sneeuwtapijt… je beleeft dit verhaal heel intens door de relatief korte zinnen zonder veel stilistische tierlantijntjes. Het boek leest enorm vlot, maar Norbury is erin geslaagd om tegelijk ook je leestempo af te remmen door de levenslessen in heldere taal en slim gevonden metaforen te verwoorden. Daardoor reflecteer je sowieso over je eigen leven.
De grootste kracht van dit verhaal schuilt echter in de opmaak. De wijsheden die Norbury zijn lezers probeert bij te brengen, gingen lang niet zo krachtig geweest zijn als er meer tekst op één pagina had gestaan. Tekst en beeld zijn hier onlosmakelijk met elkaar verbonden. Je ziet op de tekening wat je leest, maar dat is niet nefast voor je verbeeldingskracht. Norbury blijft zich focussen op de dieren en hoe hij ze tekent, tilt de tekst naar een hoger niveau. De emoties die hij beschrijft en zelfs bepaalde gebeurtenissen komen sterker binnen door de opmaak van het boek. Zo kiest Norbury ervoor om bijvoorbeeld maar één zin op een pagina te zetten. Dat doet hij o.a. met de zin “Er hing een stilte in het winterse bos.”. Door die zin centraliseren benadrukt hij de stilte en beleef je het verhaal nog intenser.
Ten slotte maakt het nawoord van James Norbury het helemaal af. Hij stelt zichzelf kwetsbaar op door het te hebben over de emoties die het verhaal bij hem heeft opgewekt. Norbury roept zijn lezers op om niet op te geven en blijven ervaringen op te doen om zo onszelf te vormen. Dat sluit perfect aan bij het verhaal van Amaya en de Wolf. Via twee dieren zo’n diepe indruk op je nalaten waardoor je dit boek gaat koesteren, daar kunnen we James Norbury alleen maar dankbaar voor zijn.
Conclusie
5 sterren
‘De hond, de wolf en de maan’ is een eenvoudig, maar diepzinnig verhaal vol levenswijsheden. De relatie tussen tekst en beeld is erg belangrijk en maakt het boek helemaal af.
Ondanks de beperkte tekst blijven de gevoelens van beide personages niet onbesproken. Amaya voelt zich verloren omdat ze haar ouders niet vindt en ook de Wolf zit niet lekker in zijn vel. De dieren zoeken samen de ouders van Amaya door de maan te volgen. Onderweg hebben ze het over belangrijke thema’s als liefde, verdriet, dood, doorzettingsvermogen en loslaten. Quotes als “Soms zorgt de aanwezigheid van anderen ervoor dat we kunnen stralen” raken je tot in je ziel. De dieren voelen door hun wijsheid heel menselijk aan. Opmerkelijk is dat de hond hier een naam heeft gekregen en dat de wolf gewoon Wolf wordt genoemd. Amaya is een Japanse meisjesnaam en betekent ‘nachtelijke regen’ of ‘moederstad’. Dat past perfect bij de sfeer die het verhaal oproept, want Amaya en de Wolf passeren o.a. gebouwen in Japanse stijl.
Norbury heeft de gave om in weinig zinnen aandacht te hebben voor de details, zoals de handelingen van de dieren. Sneeuw uit hun vacht schudden, hun voetafdrukken in het sneeuwtapijt… je beleeft dit verhaal heel intens door de relatief korte zinnen zonder veel stilistische tierlantijntjes. Het boek leest enorm vlot, maar Norbury is erin geslaagd om tegelijk ook je leestempo af te remmen door de levenslessen in heldere taal en slim gevonden metaforen te verwoorden. Daardoor reflecteer je sowieso over je eigen leven.
De grootste kracht van dit verhaal schuilt echter in de opmaak. De wijsheden die Norbury zijn lezers probeert bij te brengen, gingen lang niet zo krachtig geweest zijn als er meer tekst op één pagina had gestaan. Tekst en beeld zijn hier onlosmakelijk met elkaar verbonden. Je ziet op de tekening wat je leest, maar dat is niet nefast voor je verbeeldingskracht. Norbury blijft zich focussen op de dieren en hoe hij ze tekent, tilt de tekst naar een hoger niveau. De emoties die hij beschrijft en zelfs bepaalde gebeurtenissen komen sterker binnen door de opmaak van het boek. Zo kiest Norbury ervoor om bijvoorbeeld maar één zin op een pagina te zetten. Dat doet hij o.a. met de zin “Er hing een stilte in het winterse bos.”. Door die zin centraliseren benadrukt hij de stilte en beleef je het verhaal nog intenser.
Ten slotte maakt het nawoord van James Norbury het helemaal af. Hij stelt zichzelf kwetsbaar op door het te hebben over de emoties die het verhaal bij hem heeft opgewekt. Norbury roept zijn lezers op om niet op te geven en blijven ervaringen op te doen om zo onszelf te vormen. Dat sluit perfect aan bij het verhaal van Amaya en de Wolf. Via twee dieren zo’n diepe indruk op je nalaten waardoor je dit boek gaat koesteren, daar kunnen we James Norbury alleen maar dankbaar voor zijn.
Conclusie
5 sterren
‘De hond, de wolf en de maan’ is een eenvoudig, maar diepzinnig verhaal vol levenswijsheden. De relatie tussen tekst en beeld is erg belangrijk en maakt het boek helemaal af.
December 31, 2024
My dad gave me this for Christmas. A story about the journey of life and always following your heart. Featured in the WSJ. Going to have the twins read too. Perfect book before starting the new year.
September 28, 2024
Nevjerovatna knjiga. Svaka nova od autora sve bolja i bolja 💔❣️
October 17, 2024
Het verhaal raakten mij wel weer zoals de vorige boeken. Ook het thema overleven en overlijden waren wel mooi verwerkt. Ik ben benieuwd of er meer gaat komen over de reis van Amaya
December 27, 2024
Uplifting
January 1, 2025
first book of the year and im bawling
January 1, 2025
Really sad book. Sweet.
December 13, 2024
Terribly cliché, but honest and true. Made me cry, but that's partly on me for having watched my sister give birth to the most beautiful daughter yesterday. Our mother present in my heart and hers too I'm sure.
December 31, 2024
Bardziej idealnej książki, z którą mogłam spędzić ostatni dzień 2024 nie mogłam sobie wymarzyć.
January 3, 2025
Ontroerend mooi!
January 14, 2025
Bijzonder hoe zo'n kort boek je toch zo kan raken. Elk boek van James Norbury heeft een mooie boodschap en deze doet zeker niet onder aan de anderen.
Wat ik voornamelijk meeneem van dit boek is het volgende: Sta stil bij wat je doet, wees zoveel mogelijk bewust in het moment en geniet van de reis, niet alleen de bestemming. Laat je leiden, ondanks dat je niet weet of je op het juiste pad bent. Daar kom je vanzelf achter. Mocht het niet het juiste pad zijn, dan vind je wel een nieuwe weg om toch te komen waar je moet/wilt zijn.
De (aquarel) tekeningen waren ook weer prachtig uitgevoerd. Heel erg van genoten dus dit was zeker een goede keus als eerste boek van 2025!
Wat ik voornamelijk meeneem van dit boek is het volgende: Sta stil bij wat je doet, wees zoveel mogelijk bewust in het moment en geniet van de reis, niet alleen de bestemming. Laat je leiden, ondanks dat je niet weet of je op het juiste pad bent. Daar kom je vanzelf achter. Mocht het niet het juiste pad zijn, dan vind je wel een nieuwe weg om toch te komen waar je moet/wilt zijn.
De (aquarel) tekeningen waren ook weer prachtig uitgevoerd. Heel erg van genoten dus dit was zeker een goede keus als eerste boek van 2025!
January 6, 2025
I really enjoyed this book—though, to be fair, I love all of James Norbury’s books. As with his other works, this one offers lessons and insights you can apply to everyday life.
Reading this book came at the perfect time for me. I was feeling lost and stuck in a particular part of my life, but this story helped me keep moving forward. Much like the puppy in the book, who follows her path without knowing where it will lead, I realized I could embrace my own journey and trust it will bring growth. It’s not a traditional self-help book, but I think that’s what makes it so special.
The beauty of this book lies in its universal message—you can relate its lessons to any area of your life, whether it’s love, work, family, or something else entirely. And of course, the illustrations are absolutely adorable, adding an extra layer of charm to the experience.
I can’t recommend this book—or any of James Norbury’s works—enough. Borrow it, buy it, or share it with others. It’s a gentle reminder that life’s journeys, no matter how uncertain, are worth embracing.
Reading this book came at the perfect time for me. I was feeling lost and stuck in a particular part of my life, but this story helped me keep moving forward. Much like the puppy in the book, who follows her path without knowing where it will lead, I realized I could embrace my own journey and trust it will bring growth. It’s not a traditional self-help book, but I think that’s what makes it so special.
The beauty of this book lies in its universal message—you can relate its lessons to any area of your life, whether it’s love, work, family, or something else entirely. And of course, the illustrations are absolutely adorable, adding an extra layer of charm to the experience.
I can’t recommend this book—or any of James Norbury’s works—enough. Borrow it, buy it, or share it with others. It’s a gentle reminder that life’s journeys, no matter how uncertain, are worth embracing.
September 13, 2024
a story about a journey into the unknown, friendship, loss and grieve. beautiful as ever.
December 16, 2024
Soms vind je van die pareltjes van boeken. Een verhaal dat mij raakte tot in het diepste van mijn ziel. Een verhaal dat je aan je kinderen wil voorlezen, en aan je geliefde wil vertellen, en aan iedereen die je dierbaar is. Als ik 6 of 10 sterren kon geven deed ik dat voor dit boek.
November 30, 2024
James Norbury, što reći osim da obožavam tebe i tvoje knjige :')
Ova me rasplakala kao malo dijete, posebno od 106 stranice nadalje.
Oduševljena sam i ovom njegovom knjigom.
Očito sam slaba na njegove knjige jer spajaju sve što volim: životinje, predivne crteže, kratke i jednostavne rečenice te duboke poruke pune citata za pamćenje.
A završne bilješke... nikad ljepše bilješke nisam čitala nego njegove.
Čak su i zahvale tople i simpatične.
James Norbury je definitivno jedan od mojih omiljenih autora.
"Put preda mnom možda je najteži kojim ću krenuti.
Ali prigrlit ću ga, potpuno mu se posvetiti, prihvatit ću svako iskušenje na koje naiđem jer znam da je to put kojim moram krenuti kako bih stigao onamo gdje moram biti."
"Vidiš li one cvjetove ondje u mračnom kutu?"
Upitao je vuk.
"Bez krijesnica ih ne bismo mogli vidjeti.
Ponekad nam prisutnost drugoga omogućuje da zasjamo.
Ako to zapamtiš, Amaya, pomoći će ti da ne zavidiš drugima na uspjehu, nego da ga prihvatiš i veseliš se zbog njih.
Upravo nam talenti drugih mogu pomoći da otključamo vlastite."
"Postoje trenuci" nastavio je Mačak, "u kojima smo učinili sve što možemo.
Tada moramo naučiti odmaknuti se i dopustiti svemiru da djeluje u svoj svojoj nedokučivoj čudesnosti."
"Samo zato što nam se cilj izgubio iz vida, ne znači da trebamo odustati.
Uvijek postoji mogućnost pronalaženja novog puta."
"..većinu života provodimo putujući, a dolazak na odredište samo je sićušni dio putovanja.
Trebamo se truditi uživati u svakom dijelu pustolovine.
Možda nikada nećemo stići onamo gdje bismo željeli biti, no ne bi li bilo tužno ne uživati ni u putovanju?"
"Uspori, osvrni se oko sebe, diši, osvijesti zvukove i boje. Zamisli da si sadašnji trenutak odabrala kao odredište, da on nije samo usputna točka na tvom putu."
"Prilagodili bismo se, mijenjali, pronalazili nove načine kako ići dalje. Nema ništa loše u priznanju da nas naš put ne vodi onamo kamo moramo stići, kao ni u odabiru novog puta."
"No važno je zapamtiti da ponekad nećemo biti nagrađeni za trud, ponekad će naša nastojanja, strpljenje i optimizam biti uzaludni.
Ali naše putovanje, način na koji smo ga poduzeli, oni s kojima smo bili, zauvijek će živjeti u nama."
"I znat ćeš da, kad ti se učini da se sve oko tebe raspada i misliš da si krenula s puta, trebaš samo vjerovati, biti jaka, nastaviti tražiti i možda ponovno pronađeš svoj put."
"No više od svega, čak i ako otputuje u neku daleku zemlju gdje vjetar ne puše, zvijezde ne sjaje i ne postoji planina koja se proteže do neba, Vuk će joj zauvijek biti u srcu." ❤️
"Kako se slijedi Mjesec?" Upitao je mačić.
"Svim srcem", rekla je Amaya.
"To je jedini pravi način." ❤️
"Raditi nešto svim srcem pretvara besmisleno u značajno. "
"Mislim da bi te", rekao je Vuk, "bavljenje bilo čime svim srcem moglo odvesti upravo onamo gdje trebaš biti." ❤️
Ova me rasplakala kao malo dijete, posebno od 106 stranice nadalje.
Oduševljena sam i ovom njegovom knjigom.
Očito sam slaba na njegove knjige jer spajaju sve što volim: životinje, predivne crteže, kratke i jednostavne rečenice te duboke poruke pune citata za pamćenje.
A završne bilješke... nikad ljepše bilješke nisam čitala nego njegove.
Čak su i zahvale tople i simpatične.
James Norbury je definitivno jedan od mojih omiljenih autora.
"Put preda mnom možda je najteži kojim ću krenuti.
Ali prigrlit ću ga, potpuno mu se posvetiti, prihvatit ću svako iskušenje na koje naiđem jer znam da je to put kojim moram krenuti kako bih stigao onamo gdje moram biti."
"Vidiš li one cvjetove ondje u mračnom kutu?"
Upitao je vuk.
"Bez krijesnica ih ne bismo mogli vidjeti.
Ponekad nam prisutnost drugoga omogućuje da zasjamo.
Ako to zapamtiš, Amaya, pomoći će ti da ne zavidiš drugima na uspjehu, nego da ga prihvatiš i veseliš se zbog njih.
Upravo nam talenti drugih mogu pomoći da otključamo vlastite."
"Postoje trenuci" nastavio je Mačak, "u kojima smo učinili sve što možemo.
Tada moramo naučiti odmaknuti se i dopustiti svemiru da djeluje u svoj svojoj nedokučivoj čudesnosti."
"Samo zato što nam se cilj izgubio iz vida, ne znači da trebamo odustati.
Uvijek postoji mogućnost pronalaženja novog puta."
"..većinu života provodimo putujući, a dolazak na odredište samo je sićušni dio putovanja.
Trebamo se truditi uživati u svakom dijelu pustolovine.
Možda nikada nećemo stići onamo gdje bismo željeli biti, no ne bi li bilo tužno ne uživati ni u putovanju?"
"Uspori, osvrni se oko sebe, diši, osvijesti zvukove i boje. Zamisli da si sadašnji trenutak odabrala kao odredište, da on nije samo usputna točka na tvom putu."
"Prilagodili bismo se, mijenjali, pronalazili nove načine kako ići dalje. Nema ništa loše u priznanju da nas naš put ne vodi onamo kamo moramo stići, kao ni u odabiru novog puta."
"No važno je zapamtiti da ponekad nećemo biti nagrađeni za trud, ponekad će naša nastojanja, strpljenje i optimizam biti uzaludni.
Ali naše putovanje, način na koji smo ga poduzeli, oni s kojima smo bili, zauvijek će živjeti u nama."
"I znat ćeš da, kad ti se učini da se sve oko tebe raspada i misliš da si krenula s puta, trebaš samo vjerovati, biti jaka, nastaviti tražiti i možda ponovno pronađeš svoj put."
"No više od svega, čak i ako otputuje u neku daleku zemlju gdje vjetar ne puše, zvijezde ne sjaje i ne postoji planina koja se proteže do neba, Vuk će joj zauvijek biti u srcu." ❤️
"Kako se slijedi Mjesec?" Upitao je mačić.
"Svim srcem", rekla je Amaya.
"To je jedini pravi način." ❤️
"Raditi nešto svim srcem pretvara besmisleno u značajno. "
"Mislim da bi te", rekao je Vuk, "bavljenje bilo čime svim srcem moglo odvesti upravo onamo gdje trebaš biti." ❤️
November 20, 2024
Veliki Panda i Sićušni Zmaj naučili su nas vidjeti ljepotu prijateljstva i doživljavati čaroliju u svakodnevici jednostavnih i običnih stvari svijeta oko nas. Naučili su nas i kako se nositi s promjenama u životu, nastavljajući uživati u malim radostima koje život sa sobom nosi. Jedan nas je Mačak, pak, uz pomoć razigranog Mačića, naučio filozofiji zena, čaroliji bivanja u trenutku i svjesnosti svih tih malih trenutaka od kojih nam se život sastoji, a koji nam često samo prođu nezamijećeno.
Svi ovi divni učitelji sada su mjesto ustupili jednom malenom psiću - Amayi, i jednom mudrom Vuku.
Priča o ovo dvoje prijatelja započinje Amayinom potragom za roditeljima, od kojih se odvojila tijekom jedne oluje. Lutajući naokolo, Amaya je naišla na čopor vukova, ne baš prijateljski nastrojenih, od čijih ju je ralja uspio spasiti ostarjeli vođa čopora. Stari Vuk, ni sam ne shvaćajući točno zašto je učinio to što je učinio, izuzev osjećaja da je učiniti to bilo jedino ispravno, odluči pomoći Amayi u njenoj potrazi i pratiti ju na njenom putu. Barem onoliko koliko može.
Naporan put preko planinskih prijevoja, kroz mračne šume i zaleđene vodopade, dvoje će suputnika provesti kroz mnoga iskušenja i opasnosti. Cilj tog puta često će im izmaći iz vida, zbog čega će Amaya očajavati i gubiti nadu, ali Vuk će uvijek biti tu da ju podsjeti da ništa nije izgubljeno sve dok se još trudiš i da je tvoj put uvijek tu, čak i ako ga ponekad ne vidiš jasno.
Priča o izgubljenom Psiću i mudrom Vuku koji psiću odluči pomoći priča je o nesebičnom pružanju ruke nekome tko je u nevolji, priča o prijateljstvu, snazi i pomaganju drugima, ali je to i priča o prolaznosti, gubitku i smrti.
Smrt je prirodan dio života, ali bol koja uz nju uvijek ide ruku pod ruku, čini ju jako strašnim i teškim iskustvom. Iako tužna, ova priča uspijeva dočarati nam smrt kao nešto što nije samo strašno i crno, nego nešto s čim se moguće nositi, a rekla bih da je čak možda uspjela i opisati ju s određenom dozom ljepote i smirenosti, prihvaćanja bez obzira na bol koja je i dalje prisutna.
Filozofija prisutnosti u trenutku i proživljavanja svega onoga lijepoga u životu, čak i u teškim trenucima, koja je prisutna u svakoj knjizi Jamesa Norburya, prisutna je i ovdje, baš kao i njegove predivne ilustracije, koje svaku knjigu čine doista čarobnom. Svatko se u životu nekad izgubi i skrene s puta, ali bitno je samo nastaviti dalje, čak i kad je teško. A kada trag kojim idemo postane nejasan, treba vjerovati da ćemo ga s vremenom opet uspjeti jasno vidjeti, i nastaviti ga slijediti, dok nas ne odvede baš tamo gdje trebamo biti.
"'Postoje trenuci', nastavio je Mačak, 'u kojima smo učinili sve što možemo. Tada moramo naučiti odmaknuti se i dopustiti svemiru da djeluje u svoj svojoj nedokučivoj čudesnosti.'"
Svi ovi divni učitelji sada su mjesto ustupili jednom malenom psiću - Amayi, i jednom mudrom Vuku.
Priča o ovo dvoje prijatelja započinje Amayinom potragom za roditeljima, od kojih se odvojila tijekom jedne oluje. Lutajući naokolo, Amaya je naišla na čopor vukova, ne baš prijateljski nastrojenih, od čijih ju je ralja uspio spasiti ostarjeli vođa čopora. Stari Vuk, ni sam ne shvaćajući točno zašto je učinio to što je učinio, izuzev osjećaja da je učiniti to bilo jedino ispravno, odluči pomoći Amayi u njenoj potrazi i pratiti ju na njenom putu. Barem onoliko koliko može.
Naporan put preko planinskih prijevoja, kroz mračne šume i zaleđene vodopade, dvoje će suputnika provesti kroz mnoga iskušenja i opasnosti. Cilj tog puta često će im izmaći iz vida, zbog čega će Amaya očajavati i gubiti nadu, ali Vuk će uvijek biti tu da ju podsjeti da ništa nije izgubljeno sve dok se još trudiš i da je tvoj put uvijek tu, čak i ako ga ponekad ne vidiš jasno.
Priča o izgubljenom Psiću i mudrom Vuku koji psiću odluči pomoći priča je o nesebičnom pružanju ruke nekome tko je u nevolji, priča o prijateljstvu, snazi i pomaganju drugima, ali je to i priča o prolaznosti, gubitku i smrti.
Smrt je prirodan dio života, ali bol koja uz nju uvijek ide ruku pod ruku, čini ju jako strašnim i teškim iskustvom. Iako tužna, ova priča uspijeva dočarati nam smrt kao nešto što nije samo strašno i crno, nego nešto s čim se moguće nositi, a rekla bih da je čak možda uspjela i opisati ju s određenom dozom ljepote i smirenosti, prihvaćanja bez obzira na bol koja je i dalje prisutna.
Filozofija prisutnosti u trenutku i proživljavanja svega onoga lijepoga u životu, čak i u teškim trenucima, koja je prisutna u svakoj knjizi Jamesa Norburya, prisutna je i ovdje, baš kao i njegove predivne ilustracije, koje svaku knjigu čine doista čarobnom. Svatko se u životu nekad izgubi i skrene s puta, ali bitno je samo nastaviti dalje, čak i kad je teško. A kada trag kojim idemo postane nejasan, treba vjerovati da ćemo ga s vremenom opet uspjeti jasno vidjeti, i nastaviti ga slijediti, dok nas ne odvede baš tamo gdje trebamo biti.
"'Postoje trenuci', nastavio je Mačak, 'u kojima smo učinili sve što možemo. Tada moramo naučiti odmaknuti se i dopustiti svemiru da djeluje u svoj svojoj nedokučivoj čudesnosti.'"
December 21, 2024
Following the Moon is a truly remarkable book filled with life wisdom. It tells the captivating story of Amaya, a little dog separated from her parents. Her journey takes a dangerous turn when she encounters a pack of wolves but is saved by a big, kind Wolf. Together, they embark on an extraordinary quest, following the moon with unwavering determination to reunite Amaya with her family.
I absolutely loved this book! It’s the kind of story you’ll want to read in one sitting, completely immersed from start to finish. Amaya’s bond with the Wolf is profoundly moving, proving that even the shortest connections can provide immense comfort and belonging. Their growing friendship is a testament to trust and hope, and it resonates powerfully throughout the narrative.
The stunning illustrations further elevate the story, capturing its beauty and magic. Following the Moon isn’t just a book—it’s an experience. It’s a must-read for everyone, regardless of age, and leaves a lasting impression long after the final page.
Some of the lessons I gained from this book are:
✎ We must have unwavering faith in everything we undertake. Life is a dynamic journey, and even when we need to shift our direction, we should trust that it’s the right choice for us at that moment. Embracing and accepting our challenges is vital to our growth and success.
✎ Fear often arises from the unknown, but understanding can help it fade.
✎ “The greatest journeys are the ones we take with others."
✎ There’s always a chance to find a new way, even if we lose sight of our goal. Choosing a new path is perfectly acceptable.
✎ “If we are only concerned about how it turns out and what others might think, we have lost that which makes creation joyous."
✎ “When we have done everything we can do, then we must learn to step back and allow the universe to play out in all its unfathomable wonder."
✎ Take a moment to pause and enjoy the journey—treat those moments as your destination. Life is about savoring every step, so make the most of it!
Thank you so much, Times Reads, for sending this book to me. I truly appreciated it 💕
I absolutely loved this book! It’s the kind of story you’ll want to read in one sitting, completely immersed from start to finish. Amaya’s bond with the Wolf is profoundly moving, proving that even the shortest connections can provide immense comfort and belonging. Their growing friendship is a testament to trust and hope, and it resonates powerfully throughout the narrative.
The stunning illustrations further elevate the story, capturing its beauty and magic. Following the Moon isn’t just a book—it’s an experience. It’s a must-read for everyone, regardless of age, and leaves a lasting impression long after the final page.
Some of the lessons I gained from this book are:
✎ We must have unwavering faith in everything we undertake. Life is a dynamic journey, and even when we need to shift our direction, we should trust that it’s the right choice for us at that moment. Embracing and accepting our challenges is vital to our growth and success.
✎ Fear often arises from the unknown, but understanding can help it fade.
✎ “The greatest journeys are the ones we take with others."
✎ There’s always a chance to find a new way, even if we lose sight of our goal. Choosing a new path is perfectly acceptable.
✎ “If we are only concerned about how it turns out and what others might think, we have lost that which makes creation joyous."
✎ “When we have done everything we can do, then we must learn to step back and allow the universe to play out in all its unfathomable wonder."
✎ Take a moment to pause and enjoy the journey—treat those moments as your destination. Life is about savoring every step, so make the most of it!
Thank you so much, Times Reads, for sending this book to me. I truly appreciated it 💕
January 18, 2025
I read this in 30 minutes this morning while my husband and daughter were still asleep. It’s basically a long picture book. I felt a little embarrassed to have tears streaming down my face when they woke up and found me.
I think a younger me would’ve found this book very corny, but here I am in my 40s weeping over a fictional wolf who helps a fictional puppy search for her lost family. I don’t think it’s equivalent to crying over a sappy commercial, but it’s somewhere in that zone. There is nothing in this story that I hadn’t heard before (the concepts are Buddhist) but this book really hit me. Maybe because I love dogs and our sweet dog died a year and a half ago and we are going to meet a new dog to possibly adopt tomorrow. Also today is my mom’s birthday and I feel very grateful for her. Also in a few days we are going to have a certain president again and it’s very depressing for me as a woman and as a human. This book is a lovely reminder that so much of life is beyond our control, but that is not a reason to despair.
I think a younger me would’ve found this book very corny, but here I am in my 40s weeping over a fictional wolf who helps a fictional puppy search for her lost family. I don’t think it’s equivalent to crying over a sappy commercial, but it’s somewhere in that zone. There is nothing in this story that I hadn’t heard before (the concepts are Buddhist) but this book really hit me. Maybe because I love dogs and our sweet dog died a year and a half ago and we are going to meet a new dog to possibly adopt tomorrow. Also today is my mom’s birthday and I feel very grateful for her. Also in a few days we are going to have a certain president again and it’s very depressing for me as a woman and as a human. This book is a lovely reminder that so much of life is beyond our control, but that is not a reason to despair.
Displaying 1 - 30 of 236 reviews