Programming in C E. Balagurusamy 2024 Scribd Download
Programming in C E. Balagurusamy 2024 Scribd Download
Programming in C E. Balagurusamy 2024 Scribd Download
com
Programming in C E. Balagurusamy
https://ebookmass.com/product/programming-in-c-e-
balagurusamy/
OR CLICK BUTTON
DOWNLOAD NOW
https://ebookmass.com/product/programming-in-ansi-c-6th-edition-e-
balagurusamy/
ebookmass.com
https://ebookmass.com/product/computer-programming-e-balagurusamy/
ebookmass.com
https://ebookmass.com/product/programming-for-problem-solving-e-
balagurusamy/
ebookmass.com
https://ebookmass.com/product/problem-solving-and-python-programming-
e-balagurusamy/
ebookmass.com
Data Structures E. Balagurusamy
https://ebookmass.com/product/data-structures-e-balagurusamy/
ebookmass.com
https://ebookmass.com/product/c-programming-language-c-programming-
lang-_p2-2nd-edition-ebook-pdf/
ebookmass.com
https://ebookmass.com/product/c-programming-8th-ed-edition-d-s/
ebookmass.com
https://ebookmass.com/product/data-parallel-c-programming-accelerated-
systems-using-c-and-sycl-james-reinders/
ebookmass.com
https://ebookmass.com/product/c-programming-for-dummies-2nd-edition-
dan-gookin/
ebookmass.com
Programming in C
About the Author
E Balagurusamy, is presently the Chairman of EBG Foundation, Coimbatore. In the past he has also
held the positions of member, Union Public Service Commission, New Delhi and Vice-Chancellor, Anna
University, Chennai. He is a teacher, trainer and consultant in the fields of Information Technology
and Management. He holds an ME (Hons) in Electrical Engineering and PhD in Systems Engineering
from the Indian Institute of Technology, Roorkee. His areas of interest include Object-Oriented Software
Engineering, E-Governance: Technology Management, Business Process Re-engineering and Total
Quality Management.
A prolific writer, he has authored a large number of research papers and several books. His best-selling
books, among others include:
∑ Fundamentals of Computers
∑ Computing Fundamentals and C Programming, 2e
∑ Programming in C#, 3/e
∑ Programming in Java, 5/e
∑ Object-Oriented Programming with C++, 7/e
∑ Numerical Methods
∑ Reliability Engineering
A recipient of numerous honors and awards, he has been listed in the Directory of Who's Who of
Intellectuals and in the Directory of Distinguished Leaders in Education.
Programming in C
E Balagurusamy
Chairman
EBG Foundation
Coimbatore
Programming in C
Copyright © 2018, by McGraw Hill Education (India) Private Limited. No part of this publication may be repro-
duced or distributed in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise
or stored in a database or retrieval system without the prior written permission of the publishers. The program
listings (if any) may be entered, stored and executed in a computer system, but they may not be reproduced for
publication.
ISBN-13: 978-93-87432-36-9
ISBN-10: 93-87432-36-X
1 23456789 D101417 22 21 20 19 18
Printed and bound in India.
Managing Director: Kaushik Bellani
Director—Science & Engineering Portfolio: Vibha Mahajan
Senior Portfolio Manager—Science & Engineering: Hemant K Jha
Associate Portfolio Manager—Science & Engineering: Mohammad Salman Khurshid
Production Head: Satinder S Baveja
Assistant Manager—Production: Anuj K Shriwastava
General Manager—Production: Rajender P Ghansela
Manager—Production: Reji Kumar
Information contained in this work has been obtained by McGraw Hill Education (India), from sources believed
to be reliable. However, neither McGraw Hill Education (India) nor its authors guarantee the accuracy or
completeness of any information published herein, and neither McGraw Hill Education (India) nor its authors
shall be responsible for any errors, omissions, or damages arising out of use of this information. This work is
published with the understanding that McGraw Hill Education (India) and its authors are supplying information
but are not attempting to render engineering or other professional services. If such services are required, the
assistance of an appropriate professional should be sought.
Typeset at The Composers, 260, C.A. Apt., Paschim Vihar, New Delhi 110 063 and printed at
Preface xiii
Constants 27
Variables 31
Data Types 32
Declaration of Variables 35
Declaration of Storage Class 38
Assigning Values to Variables 39
Defining Symbolic Constants 44
Declaring a Variable as Constant 46
Declaring a Variable as Volatile 46
Key Concepts 46
Always Remember 47
Brief Cases 47
Review Questions 50
Debugging Exercises 51
Programming Exercises 52
UNIT 4: sTrUcTUrEs
12. Structures and Unions 381
Introduction 381
Defining a Structure 382
Declaring Structure Variables 383
Accessing Structure Members 385
Contents xi
Annexure 1: Model Question Papers with Hints and Short Solutions 473
annexure 2: Developing a c Program: some guidelines 492
Appendix I: Bit-Level Programming 507
appendix II: ascII Values of characters 512
Appendix III: ANSI C Library Functions 514
Preface
C
is a powerful, flexible, portable and elegantly structured programming language. Since C
combines the features of high-level language with the elements of the assembler, it is suitable
for both systems and applications programming. It is undoubtedly the most widely used general-
purpose language today in operating systems, and embedded system development. Its influence
is evident in almost all modern programming languages. Since its standardization in 1989, C has
undergone a series of changes and improvements in order to enhance the usefulness of the language.
The version that incorporates the new features is now referred to as C11.
Digital supplements
The digital supplement can be accessed at the given link (http://www.mhhe.com/balagurusamy/picau17)
It contains the following components:
∑ Write up on Self Referential Structures
∑ Write up on Selection sort, linear and binary search
∑ Additional Programs for practice
xiv Preface
feedback
I welcome any constructive criticism of the book and will be grateful for any appraisal by the readers.
Feedback to improve the book will be highly appreciated.
E Balagurusamy
Publisher’s Note
McGraw Hill Education (India) invites suggestions and comments from you, all of which can be sent
to info.india@mheducation.com (kindly mention the title and author name in the subject line). Piracy-
related issues may also be reported.
UNIT 1
Basics of C Programming
Chapter 1 Overview of C
Chapter 2 Constants, Variables and Data Types
Chapter 3 Operators and Expressions
Chapter 4 Managing Input and Output Operations
Chapter 5 Decision Making and Branching
Chapter 6 Decision Making and Looping
Chapter 7 The Preprocessor
Discovering Diverse Content Through
Random Scribd Documents
The Project Gutenberg eBook of David Malan: Een
verhaal uit den Grooten Trek
This ebook is for the use of anyone anywhere in the United States and
most other parts of the world at no cost and with almost no restrictions
whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms of
the Project Gutenberg License included with this ebook or online at
www.gutenberg.org. If you are not located in the United States, you will
have to check the laws of the country where you are located before
using this eBook.
Author: D'Arbez
Language: Dutch
[Inhoud]
DAVID MALAN.
[Inhoud]
ZUID-AFRIKAANSCHE HISTORIE-BIBLIOTHEEK.
[Inhoud]
ZUID-AFRIKAANSCHE HISTORIE-
BIBLIOTHEEK.
No. V.
DAVID MALAN.
Een verhaal uit den Grooten
Trek
DOOR
D’ARBEZ.
[1]
[Inhoud]
HOOFDSTUK I.
Voorop reden een tiental ruiters, allen met het geweer op den zadelknop
rustende, terwijl kruithoorn en kogeltasch hen over de schouders hingen. Dan
volgden de wagens, zoowat veertig in getal; zware, logge gevaarten, doch
ijzersterk, en sommige bespannen met zestien, andere met achttien
langhoornige ossen, welken laatsten men het kon aanzien, dat zij zware
vrachten trokken. Ten laatste volgden [2]er een tal van beesten, paarden en
schapen, gedreven door kleurlingen, sommigen te paard, anderen te voet,
terwijl ook eenige blanken te paard links en rechts van het vee reden,
evengoed gewapend als zij, die de voorhoede vormden. De weg was droog
en zanderig, en de wielen der wagens sneden er diepe sporen in. Een
eigenlijk gebaande weg was er niet; slechts een paar wagensporen
slingerden zich door het hoog wuivende gras.
De geheele omgeving bewees dat men zich in een woest, half bewoond land
bevond; ja, men zou bijna zeggen een geheel onbewoond land. Geen enkele
menschenwoning vertoonde zich aan het oog; slechts hier en daar zag men
eenige oude, verwoeste Kaffer-kralen, waarbij dikwijls menschelijke
geraamten of beenderen lagen. Die geraamten waren de overblijfselen der
bewoners dier Kaffer-kralen, welke de slachtoffers geworden waren van de
woeste krijgers van Moselikatse, den geduchten koning der Matabeles. Waar
diens benden strooptochten hadden gehouden, werd geen menschelijk
wezen meer gevonden; slechts dood en verderf lieten zij achter zich. Verder
zag men niets dan hoog opwuivend gras, en ontelbare troepen van wilde
bokken van allerlei soort. Dáár pronkten duizenden van springbokken; hier
weidden een dertigtal gemsbokken, die nu en dan, als uit [3]nieuwsgierigheid
hunne koppen optilden, zoodat hunne lange horens op hunne ruggen lagen;
daar weder stond een troepje blauwe wildebeesten, bewaakt door een paar
oude bullen, die er norsch en kwaadaardig uitzagen; en wat verder stapten
met statigen tred een tiental elanden, met eene houding die duidelijk te
kennen gaf, dat zij van dat „kleine wild” geen notitie namen.
Maar er was ook ander wild van min vreedzamen aard, dat zich echter thans
niet vertoonde, doch zich schuilhield totdat de duisternis de aarde zou bedekt
hebben. Indien gij daar langs die spruit ging, zoudt gij den leeuw, zijne
echtgenoote en zijne welpen zien, uitgestrekt op den grond tusschen het
hooge riet, uitrustende van den nachtelijken strooptocht. En daar, in die
groote gaten in den grond, houden zich de wolf en de jakhals op, wachtende
tot het vallen van den avond, om de overblijfselen te genieten van den
maaltijd van den koning der dieren. Gras, steeds gras, van allerlei soort en
grootte, dat is wat het landschap u aanbiedt, behalve de tot vijf voet hooge
mierenhoopen, die bij duizenden het veld bedekken, en het voedsel
verschaffen aan het aardvarken. In de verte, ten noorden, verheft zich Thaba
’Nchu als een reusachtig rotsblok grijs-blauw afstekend tegen den
donkerblauwen hemel. [4]
Doch laten wij de natuur, en wenden wij ons tot den mensch, en wel tot die
twee mannen, die daar op de wagenkist van den eersten wagen zitten. De
eene is een jong man, van zoo wat 20 jaren. Zijn baard begint uit te komen,
en op zijn bovenlippen merkt gij een dun snorbaardje. Hij is een ferme jonge
Afrikaner, sterk en krachtig gebouwd, en hoewel zijn gelaat er zeer
goedaardig uitziet, zoudt gij toch liever met hem samen eten dan samen
vechten. Hij heeft een geweldig langen zweepstok in zijne handen, met de
zweep waarvan hij soms klapt, dat de lucht er van davert, en de
springbokken er van schrikken, en nu en dan roept hij uit: „Zwartland!
Donkerland! Wildeman! trek, kerels; nog een paar dagen, dan kan jullie rust.”
En de ossen, die zijn stem kennen en hem duidelijk verstaan, versnellen voor
een oogenblik hunnen stap, om dan weder zwoegend en blazend hun ouden
tred aan te nemen.
„Stadig maar, Abraham” zegt de man, die naast hem op de wagenkist zit, „die
pad is zwaar, en dit is opdraans.”
De spreker is heel wat ouder dan de jonge man, dien wij zoo even
beschreven hebben. Blijkbaar is hij een man dicht bij de vijftig, en tusschen
de gitzwarte haren van zijn zware baard en snorbaard, vertoont zich hier en
daar een grijs haartje. Maar [5]zijn gestalte is nog forsch en krachtig, en zijne
schitterende zwarte oogen zijn levendig en vol vuur, en schijnen geen
oogenblik stil in hunne kassen te staan. Zijn voorhoofd is hoog, doch
gerimpeld, of laat mij liever zeggen, saamgetrokken tusschen de
wenkbrauwen, want die rimpels zijn niet het gevolg van ouderdom, maar van
zorg en zware gedachten. Tusschen zijn knieën houdt hij een geweldig
groote „Sanna” vast, een dier roers, die kogels van zes op een pond
schieten, en die gewoonlijk gebruikt worden om groot wild te schieten.
Kruidhoorn en kogeltasch hangen ook hem over de schouders, maar
niettegenstaande dit, dampt hij rustig voort uit een groote steenen pijp,
waarvan het mondstuk kunstig uit hoorn gesneden is.
Aldus kwam het dat wij Pieter Retief en zijn neef Abraham Greyling op den
wagen vonden zitten in de grasvlakten aan gene zijde van de Oranjerivier.
Het was reeds laat in den namiddag en de zon daalde snel naar het westen.
Retief begon dan ook rond te zien naar een geschikte plek om den nacht
door te brengen.
„Abraham, daar ander kant de spruit bij die doornboomen zal ons
uitspannen,” zeide hij tot zijn neef en zijn stem verheffende, riep hij luid:
„David.” Op dit geroep kwam een jong man, die in de voorhoede bij de
andere paardenruiters reed, snel aangereden.
„David, rijd een beetje naar voren, en kijk of daar bij die klompie boomen
water in de spruit is. Als daar niet water is, moet jij langs de spruit rijden, en
kijken of jij niet een gat water ziet. Ons moet daar ergens uitspannen.”
David Malan, een flinke jonge kerel van 19 jaar, liet zich dit niet tweemaal
zeggen, maar zijn paard de teugels gevende, reed hij zijne makkers snel
voorbij en bracht binnen tien minuten de tijding terug, dat kort onderkant de
doornboomen er een groot gat water stond.
De wagens waren spoedig de drift der spruit door, [9]en daarop werd
uitgespannen. Terwijl de arme ossen naar het water liepen om hunnen dorst
te lesschen, gaf Retief de order: „Lager maken.” Daarop volgde er een
bezige drukte. Met vereende krachten werden de wagens in een grooten
kring getrokken, zoo, dat de disselboom van den eenen wagen onder den
daarvoor staanden wagen terecht kwam. Wel is waar vreesde Retief geen
aanval van vijandige Kaffers, maar men was in een vreemd land en moest
voorzorgsmaatregelen nemen, en bovendien had men ook rekening te
houden met de wilde dieren des velds.
Terwijl de vrouwen hiermede bezig waren, gingen de mannen naar het vee.
Beesten, paarden en schapen werden gedrenkt, en toen bij elkander
gejaagd.
„Kerels,” zeide Retief, „jullie zal van avond goed wacht moeten houden. Daar
is niet hout hier om een kraal te maken, en die vee zal zoo buiten moeten
slapen. De eene helft van het volk zal moet wacht houden tot twaalf uur, en
twaalf van jullie [10]kerels zal met hen moeten opzitten; de andere helft van
het volk en nog ander twaalf van jullie zal hullie dan moet aflossen tot
dagbreek. Maar jullie moet oppassen dat jullie die vee bij malkaar houd, want
anders is die leeuwen van nacht tusschen ons. En om die vee moet jullie
groote vuren branden. Een spul van die volk moet gaan houtkappen bij die
klompie doornboomen. Neef Stefanus (dit tot Stefanus Viljoen) ga jij toch een
beetje met die volk samen, en laat hen net zooveel hout kappen als hullie
kan.
„Oom Piet (dit tot Piet Greyling, die als een soort veldkornet ageerde) stel
een beetje vierentwintig man aan om van nacht wacht te houden.”
Kort daarop was het volk hard bezig om de doornboomen kort en klein te
slaan, en Oom Piet Greyling riep vierentwintig namen uit, en verdeelde ze in
twee wachten. „Hans,” zeide hij tot een vreeselijk langen kerel, die dan ook
den bijnaam van Lang Hans Malan droeg, „jij is van avond korporaal van die
eerste wacht en Frans Joubert, jij is korporaal van die tweede wacht. En jullie
past net op dat die gedierte niet tusschen die vee komt, anders zal de
Kommandant leelijk met jullie raas.”
De zon was een half uur daarna onder, en wierp hare laatste stralen op een
niet onaardig tooneel. Binnen in het lager zaten of lagen de mannen koffie
[11]te drinken en vleesch te eten. Vorken waren niet volop, maar dat kwam er
ook minder op aan; de jongeren namen het vleesch tusschen hunne vingers,
sneden dat met hunne zakmessen in reepen, of kloven de soppige ribbetjes
af. De vrouwen zaten daartusschen op veldstoeltjes of bedienden de
mannen, en hier hoorde men: „Tante Anne, geef me nog een ribbetje,” terwijl
een ander zeide: „Mika, schenk nog koffie, kind; ik heb banja dorst.”
Het begon juist te schemeren, toen Piet Greylings stem, als een bazuin
gehoord werd, zeggende: „Toe, jullie kerels van die eerste wacht, dit is jullie
tijd.” En de eerste twaalf grepen hunne geweren, kruid en kogeltasch, vulden
hunne tabakszakken, staken toen een pijp op, en begaven zich op hunnen
post. Korporaal Hans Malan wees ieder zijn plek aan, en waarschuwde hen
om op het volk te passen, dat rondom een twintigtal helder brandende vuren
zat, en het vee binnen den kring hield. Het stomme vee was echter aan deze
behandeling gewoon, en alsof het wist, dat er buiten den kring gevaar voor
hun leven bestond, legde het zich rustig neder. In het lager werd alles
langzamerhand stiller en stiller, en eindelijk hoorde men niets anders dan het
knetteren van het brandende hout, het proesten van het vee en het snorken
der in de wagens slapenden. Doch [12]op eens deed zich een gebrul hooren
als van een ver rollenden donder, hetwelk gevolgd werd door nog één en nog
één. De leeuwen waren ontwaakt en trakteerden nu de trekkers op een
brulconcert. De wachten gaven het volk order om de vuren helder in brand te
houden, en hielpen om de beesten, die thans verschrikt opgesprongen
waren, binnen den kring te houden. Boms! daar klonk een schot. „Wat is dit?
Wat is dit?” klonk uit de wagens van veertig stemmen. „Dit’s niks nie, Oom
Pieter,” riep David Malan, die ook in de eerste wacht was; „dit’s net een leeuw
wat wou inkom. Maar hij het die kogel.”
En hij stapte naar den dooden dierenkoning, die in werkelijkheid den kogel
had, dwars door het hart. David had hem door het lange gras zien kruipen,
dicht tusschen twee der vuren, op nog geen tien treden van hem, en in het
onzekere licht had hij hem het doodschot gegeven.
Hoe menigen nacht, angstiger en banger dan deze [13]hebben die dappere
voortrekkers niet doorgebracht! En wij, die thans rustig in onze bedden
slapen in het land door hen voor ons bewoonbaar gemaakt, hoe weinig
denken wij er aan, wat onze voorouders geleden en hoe zij gestreden
hebben! [14]
[Inhoud]
HOOFDSTUK II.
Op den 5den April 1837, laat in den middag trok Retief de Kafferstad van
Maroko, aan den voet van Thaba ’Nchu binnen. Maroko, het opperhoofd der
Barolongs was in dien tijd de groote vriend der Emigranten, en eere zij zijne
nagedachtenis, hij is dit altijd gebleven tot aan zijnen dood. Bij verschillende
gelegenheden had hij reeds bewezen, dat hij het goed meende met den
blanken man, vooral ten tijde dat de Emigranten vermoord werden nabij
Sandrivier door een impi der Matabeles in Augustus 1836. Hij en de
eerwaarde Archbell, de zendeling te Thaba ’Nchu, leenden toen hunne ossen
om Potgieters menschen naar Thaba ’Nchu [15]terug te brengen, want deze
waren zonder eenig vee, daar de Matabeles alles weggenomen hadden.
Maroko ontving Retief vriendelijk, en zeide hem dat, zoo hij verkoos, hij
eenige dagen te Thaba ’Nchu kon blijven. Maar Retief was haastig om nog
wat verder te gaan. De oudere Emigranten onder Potgieter en Maritz,
bewoonden toen de vlakten tusschen Thaba ’Nchu en Vetrivier, en Potgieter
zelf had in de buurt van deze rivier een kamp gevormd en het den naam van
Winburg gegeven naar aanleiding van de door hem behaalde overwinning op
de Matabeles in Januari 1837. Retief wenschte de andere Emigranten te
zien, en reeds den volgenden dag brak hij weder van Thaba ’Nchu op, en
vier dagen later bereikte hij Winburg.
De partij van Retief had op een kleinen afstand van Winburg een lager
gevormd, dicht bij de wallen [16]van Vetrivier. De wagens waren, zooals altijd,
in een kring getrokken, en binnen in de ruimte waren eenige tenten
opgeslagen. Aan een van die tenten, namelijk die van Pieter Retief zelve,
zullen wij eens een bezoek gaan brengen. Het is den avond van den 12den
April. De zon is juist ondergegaan, en de avondwind waait heerlijk en koel.
De koffieketels staan op het vuur, en men ziet, dat de tantes en nichtjes bezig
zijn, om het avondeten klaar te maken. Voor de tent van den Kommandant-
Generaal zitten vier mannen. De een is Pieter Retief; gij kent hem reeds; aan
de andere drie moet ik u nog voorstellen. Die oude man van ruim zestig
jaren, die echter nog zoo rechtop als een boom op zijn veldstoeltje zit, is
Charel Cilliers. Geen dapperder man vindt ge in het geheele kamp der
Boeren maar tevens ook geen grooter Christen. Is er te vechten dan is Oom
Charel de eerste; is er te bidden, of is er een voorganger noodig voor het
houden van den godsdienst op Zondag, dan is het Oom Charel, die in den
naam van allen den Almachtigen God om Diens zegen smeekt. Een
voorbeeldig man in alle opzichten; een man voor wien elkeen, ja zelfs elk
kind den grootsten eerbied koestert. Naast hem zit een groot sterk gebouwd
man van zoowat veertig jaren. Een zware snorbaard en dikke baard
omgeven zijn [17]gezicht; zijne wenkbrauwen zijn op ernstige wijze
saamgetrokken en zijne donkerblauwe oogen, en vastgesloten mond
bewijzen den man van vastberaden doch haastig karakter. En in der
waarheid is Andries Hendrik Potgieter, Kommandant der Colesbergsche
Emigranten iemand van heftigen en zeer oploopenden aard en daarbij eer-
en heerschzuchtig.
Aan den anderen kant zit een kort, eenigszins dik man. Zijne haren worden al
grijs, en hij is dan ook al diep in de vijftig. Over zijn gelaat ligt een uitdrukking
van weemoed, maar toch zoudt gij u sterk vergissen, als gij meendet dat Gert
Maritz zoo heel zachtaardig van aard was. Hij is een man van een
eigenaardig vast karakter, maar is daarbij zeer verstandig. Als krijgsman
staat hij voor geen der andere Kommandanten achter, want Gert Maritz is
Kommandant van de Graaff-Reinetsche Sectie der Emigranten. Hij is bijna
acht maanden later dan Potgieter de Oranjerivier overgetrokken, en kwam
juist bij tijds om dezen te helpen den stoutmoedigen Moselikatse te straffen.
„Neef Hendrik,” zegt Retief tot Potgieter, „je moet niet vergeten, dat Oom Gert
je eens van grooten [18]dienst geweest is, toen jij en jou menschen bij
Vechtkop in ergen nood zaten.”
„Ik zou wel klaar gekomen zijn zonder Oom Gert,” is het parmantige
antwoord van Hendrik Potgieter.
Retief trekt de wenkbrauwen samen en zwijgt.
„Een mensch mag niet ondankbaar wezen,” zegt Charel Cilliers. „Kijk, neef
Hendrik, je weet dat wij oude vrienden zijn; ik ken je al jarenlang en zelfs je
overleden vader, dien goeden ouden man, heb ik gekend, toen ik een kind
was. Neem het mij dan niet kwalijk, als ik nou ronduit spreek, en ik hoop neef
Gert zal het mij ook niet kwalijk nemen. Ik denk, daar is fout aan alle twee
kanten; de een van jullie was te haastig, en de ander had ook bedaarder
kunnen wezen. Maar jullie is twee van onze voormannen en die menschen
zien naar jullie op voor leiding. En als nu jullie voormannen onder elkaar ruzie
maken, wat zal dan ons publiek denken. De Heer heeft ons geboden
elkander lief te hebben, en wij moeten elkanders fouten met den mantel der
liefde bedekken, zegt de apostel Paulus. Dit is van groot belang, dat er
eensgezindheid onder ons is. Neef Pieter is nu gekozen als Kommandant-
Generaal, maar jullie begrijpt toch zelf, dat hij zijn plicht niet kan doen, als
jullie hem niet bijstaat met raad en daad. En hoe kan jullie dit doen als jullie
onder malkaar ruzie maakt. [19]Toe nu, ik smeek jullie, maakt deze zaak uit de
wereld, en geeft malkaar de hand.”
Charel Cilliers spreekt deze woorden op gevoelvolle wijze, en wij kunnen zien
dat zij indruk maken. Een tijdlang wordt het zwijgen bewaard. Gert Maritz laat
het hoofd nadenkend zakken, Potgieter ziet met opgeheven hoofd naar hem.
Daar staat Maritz op.
„Neef Hendrik,” zegt hij, „ik is ouder dan jij, maar ik erken van mijne zijde, dat
ik wat haastig geweest ben. Oom Charel heeft gelijk; geef mij de hand en laat
ons deze zaak uit de wereld maken.”
Met deze woorden steekt Maritz zijn rechterhand uit. Potgieter aarzelt een
oogenblik, als met zich zelven in tweestrijd. Dan staat hij op, en de hand van
Maritz nemende, zegt hij: „Nou ja, Oom Gert, misschien was ik ook een
beetje verkeerd.”
„Zoo is dit recht, kerels,” roept Retief op blijden toon uit, „jullie het mij een
groote vriendschap bewezen.”
Het gesprek loopt nu over allerlei onderwerpen, totdat het avondeten gereed
is, en daarop gaan de vier mannen de tent in en zetten zich aan tafel. Charel
Cilliers doet een kort gebed, en Retief helpt daarna zijne gasten. Na genoeg
te hebben gehad van den lekkeren elandsbout, en van de door tante Annie
ingeschonken koffie, gaat men nog een tijdlang een [20]pijp rooken en wat
meer praten. Cilliers, Maritz en Potgieter laten daarop hunne paarden halen,
zadelen op, en vertrekken naar hun eigen kamp, dat maar een half uur ver is.
Pieter Retief was dien avond zeer tevreden met het door hem gedane. Er
was reeds lang een twist aan den gang tusschen Potgieter en Maritz, en daar
elk dezer mannen een sterken aanhang had, was die twist gevaarlijk voor het
welzijn der Emigranten.
De oneenigheid was, zooals dikwijls gebeurt, uit een nietig dingetje ontstaan;
in der waarheid echter waren de twee Kommandanten jaloersch op elkander
en vooral Potgieter, die zooals wij zeiden, zeer heerschzuchtig was, kon het
niet mooi verdragen, dat Maritz, die een tamelijk rijk man was, zooveel
invloed verkreeg, want Maritz’ trek alleen telde meer dan honderd wagens.
Voor wij het kamp van den Kommandant-Generaal dezen avond verlaten,
waarde lezers, wil ik u nog even meenemen naar een andere tent, daar
ginder aan de andere zijde van het kamp.
Zacht, een deel der bewoners slapen er reeds. Kijk eens eventjes om den
hoek van de tent. Wat ziet gij? Een jongeling en een meisje, heel dicht bij
elkaar gezeten op twee veldstoeltjes. De jonge man [21]slaat zijn arm om den
hals van het meisje, en—kust haar. De liefde openbaart zich overal in de
wereld, en zelfs hier op de wallen van Vetrivier, in het Emigrantenkamp
hebben jongens en meisjes elkander lief. De jonge man is David Malan,
dezelfde die eenige nachten geleden bij de spruit den leeuw doodschoot.
Zoo’n fluksche kerel verdient, dat een meisje hem lief heeft, en Martje
Joubert heeft hem dan ook werkelijk lief. Zij zijn oude bekenden, reeds uit de
Winterbergen. Martje’s vader, Frans Joubert, bewoonde een plaats naast aan
die van Willem Malan, Davids vader, en reeds als kinderen speelden David
en Martje met elkander. Een dag toen zij met elkander zaten te spelen met
ossen, dat wil zeggen met dol-ossen, zeide de zevenjarige David op zeer
ernstige manier: „Martje, ik heb jou lief, en als ik groot ben, zal ik je trouwen.”
Het kleine meisje scheen dit idee zeer aardig te vinden, en zoende haar
toekomstigen man. En nu hij groot is geworden en zij thans een meisje van
zeventien jaar was, en daarbij zeer mooi, hebben zij woord gehouden, en
Welcome to our website – the ideal destination for book lovers and
knowledge seekers. With a mission to inspire endlessly, we offer a
vast collection of books, ranging from classic literary works to
specialized publications, self-development books, and children's
literature. Each book is a new journey of discovery, expanding
knowledge and enriching the soul of the reade
Our website is not just a platform for buying books, but a bridge
connecting readers to the timeless values of culture and wisdom. With
an elegant, user-friendly interface and an intelligent search system,
we are committed to providing a quick and convenient shopping
experience. Additionally, our special promotions and home delivery
services ensure that you save time and fully enjoy the joy of reading.
ebookmass.com