Μακλάρεν
 | |
| Πλήρες Όνομα | McLaren F1 Team |
|---|---|
| Έδρα | Γουόκινγκ, Ηνωμένο Βασίλειο |
| Επικεφαλής Ομάδας | Ζακ Μπράουν (Εκτελεστικός Διευθυντής) Αντρέα Στέλα (Αγωνιστικός Διευθυντής) |
| Τεχνικός Διευθυντής | Τζείμς Κεεί |
| Ιδρυτής | Μπρους ΜακΛάρεν |
| Ιστοσελίδα | www.mclaren.com/racing |
| Παγκόσμιο Πρωτάθλημα F1 | |
| Πρώτος Αγώνας | Γκραν Πρι Μονακό 1966 |
| Συμμετοχές | 928 (924 εκκινήσεις) |
| Πρωταθλήματα Κατασκευαστών | 9 (1974, 1984, 1985, 1988, 1989, 1990, 1991, 1998, 2024) |
| Πρωταθλήματα Οδηγών | 12 (1974, 1976, 1984, 1985, 1986, 1988, 1989, 1990, 1991, 1998, 1999, 2008) |
| Νίκες αγώνων | 183 |
| Βάθρα | 494 |
| Βαθμοί | 5989.5 |
| Pole Positions | 156 |
| Ταχύτεροι Γύροι | 161 |
| 2022 θέση | 5η (159 πόντοι) |
Η McLaren (παλαιότερα γνωστή ως McLaren Cars) είναι μια βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία που εδρεύει στο Τεχνολογικό Κέντρο McLaren στο Woking της Αγγλίας. Τα κύρια προϊόντα της εταιρείας είναι τα supercars, τα οποία παράγονται εσωτερικά σε καθορισμένες εγκαταστάσεις παραγωγής. Τον Ιούλιο του 2017, η McLaren Automotive έγινε 100% θυγατρική του ευρύτερου Ομίλου McLaren.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Προέλευση και ιδρυτής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η McLaren Automotive αντικατέστησε τη McLaren Cars το 2010. Η McLaren Cars ιδρύθηκε το 1985[1]. Η εταιρεία κυκλοφόρησε το McLaren F1 το 1992. Μεταξύ 1994 και 2010, η McLaren Cars καταχωρήθηκε ως «αδρανής εταιρεία», πριν από την ίδρυση της McLaren Automotive στο 2010. Η νέα εταιρεία ήταν αρχικά ξεχωριστή από τις υπάρχουσες εταιρείες McLaren για να επιτρέψει την επένδυση στη νέα επιχείρηση, αλλά συγκεντρώθηκε τον Ιούλιο του 2017 αφού ο Ρόν Ντένις πούλησε τις μετοχές του στη McLaren Automotive και στην McLaren Technology Group.
Ο ιδρυτής της Formula 1 της McLaren, Μπρους ΜακΛάρεν, γεννήθηκε στο Ώκλαντ της Νέας Ζηλανδίας το 1937. Η McLaren έμαθε για τα αυτοκίνητα και τη μηχανική στο πρατήριο και το εργαστήριο των γονιών του στη γενέτειρά του, το Ώκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Μέχρι τα 15, είχε μπει σε μια τοπική ανάβαση σε ένα Ulstin 7 Ulster. κερδίζοντας τον πρώτο του αγώνα με το αυτοκίνητο. Το 1958, η McLaren έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο με το πρόγραμμα «Driver to Europe», με σκοπό να βοηθήσει Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς δρομείς να αγωνιστούν στην Ευρώπη. Ο μέντοράς του, Τζακ Μπράχαμ, του σύστησε στην Cooper Cars, μια μικρή ομάδα με έδρα το Surbiton του Surrey. Ξεκινώντας αισιόδοξα την καριέρα του στη Formula 1 το 1958, η McLaren εντάχθηκε στην ομάδα της Formula 1 ένα χρόνο αργότερα. Την ίδια χρονιά, κέρδισε το Γκραν Πρι των ΗΠΑ σε ηλικία 22 ετών, καθιστώντας τον τον νεότερο νικητή του Γκραν Πρι μέχρι εκείνη την μέρα[2]. Έμεινε με τον Cooper για άλλα επτά χρόνια, κερδίζοντας άλλα τρία Γκραν Πρι και άλλους αγώνες, οδηγώντας για την Jaguar και την Aston Martin και κερδίζοντας το 24 Hours of Le Mans το 1966 με τη Ford.
Η McLaren ίδρυσε την Bruce McLaren Motor Racing το 1963. Ένα χρόνο αργότερα, η εταιρεία κατασκεύασε το πρώτο αγωνιστικό αυτοκίνητο McLaren – το M1A. Παρήχθησαν 24. Ο διάδοχός του, η M1B, επέτρεψε στη McLaren να μπει στο πρωτάθλημα Can-Am και αναδείχθηκε ο κυρίαρχος νικητής με 43 νίκες, σχεδόν τρεις φορές περισσότερες από την αντίπαλη Porsche. Το 1965, το πρώτο αυτοκίνητο της McLaren Formula 1, το M2B, έκανε το ντεμπούτο του στο Grand Prix του Μονακό.
Μετά τις νίκες και τον χρόνο του στην F3, η McLaren σχεδίαζε και δοκίμαζε ένα πρωτότυπο OBH 500H με ταξινόμηση M6GT, ένα ελαφρύ σπορ αυτοκίνητο με εκτιμώμενη τελική ταχύτητα 165 mph και μηδέν έως 100 mph/ώρα σε χρόνο οκτώ δευτερολέπτων[3]. Ωστόσο, ο McLaren πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1970 πριν ολοκληρωθεί το πρωτότυπο.
Ένωση και ανάπτυξη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1980, η εταιρεία ενώθηκε με την ομάδα Project 4 Racing του Ρον Ντένις. Η συγχώνευση επανέφερε τον σχεδιαστή, Τζον Μπάρναρντ, που ενδιαφέρεται να χρησιμοποιήσει σύνθετα υλικά από ανθρακονήματα. Οι ίνες άνθρακα είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί σε εφαρμογές αεροδιαστημικής, αλλά δεν είχαν εφαρμοστεί ποτέ σε ένα πλήρες μονοκόκ αγωνιστικών αυτοκινήτων. Η McLaren πρωτοστάτησε στη χρήση ανθρακονημάτων σε αγώνες με το νέο της αυτοκίνητο, το MP4/1, φέρνοντας νέα επίπεδα ακαμψίας και ασφάλειας του οδηγού στη Formula 1. Τον Αύγουστο του 1988, ο Ρον Ντένις και ο Γκόρντον Μουρέι άρχισαν να αναπτύσσουν ένα νέο αυτοκίνητο και το 1992, η F1 κυκλοφόρησε με συνολική παραγωγή μόλις 106 μονάδων.
Μετά από μια σύντομη συνεργασία με τη Mercedes-Benz για την SLR McLaren, η McLaren Automotive επανακυκλοφόρησε ως αυτόνομος κατασκευαστής το 2010, αποχωρώντας από τη McLaren Racing. Η εταιρεία κυκλοφόρησε το 12C το 2011 και το μοντέλο Spider το 2012. Το περιορισμένης παραγωγής P1 βγήκε στην παραγωγή το 2013 και τελείωσε το 2015. Αφού παρουσίασε ένα επιχειρηματικό σχέδιο για την κυκλοφορία ενός αυτοκινήτου ή μοντέλου κάθε χρόνο, η εταιρεία αποκάλυψε την 650S σε Coupé και Spider μοντέλα το 2014, και αποκάλυψε τη νέα σειρά Sports Series που περιλαμβάνει τις McLaren 570S και 540C το 2015. Η εταιρεία έκανε το ντεμπούτο του ένα παιδικό αυτοκίνητο, το P1TM, μετά το P1, τον Σεπτέμβριο του 2016[4] και ανακοίνωσε τον ίδιο μήνα ότι αναπτύσσει ένα ισχυρή μπαταρία για τη Φόρμουλα Ε[5]. Τον Οκτώβριο του 2016, αναφέρθηκε ότι οι δημοτικοί σύμβουλοι εξετάζουν μια πρόταση για γη απέναντι από το Τεχνολογικό Κέντρο της McLaren για κατασκευή [6]και ανακοίνωσαν την "Pure McLaren Arctic Experience" τον ίδιο μήνα, μια εκδήλωση όπου ένας συμμετέχων εκπαιδεύεται να οδηγήστε ένα 570S στον Αρκτικό Κύκλο.[7]
Έδρα και εγκαταστάσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η McLaren Automotive εδρεύει στο Τεχνολογικό Κέντρο McLaren, μαζί με τον υπόλοιπο Όμιλο McLaren, και στο παρακείμενο Κέντρο Παραγωγής McLaren. Οι δύο εγκαταστάσεις συνδέονται με έναν υπόγειο διάδρομο, με το MPC να είναι εν μέρει υπόγειο για να ελαχιστοποιείται η παρουσία του.
Το 2017 η McLaren ανακοίνωσε την κατασκευή του Κέντρου Τεχνολογίας McLaren Composites (MCTC) αξίας 50 εκατομμυρίων λιρών στο Advanced Manufacturing Park μεταξύ του Σέφιλντ και του Ρόδερχαμ[8]. Η μονάδα θα κατασκευάσει σασί από ανθρακονήματα για μελλοντικά αυτοκίνητα δρόμου McLaren. Η εγκατάσταση στοχεύει να δώσει στη McLaren μεγαλύτερο έλεγχο στην κατασκευή σύνθετων σκάφους, παρέχοντας την ευκαιρία να αυξηθεί ο ρυθμός του σχεδιασμού και της ανάπτυξης των μπανιέρων. Η πλήρης παραγωγή θα ξεκινήσει στο MCTC έως το 2020. Το MCTC εγκαινιάστηκε επίσημα από τον Δούκα του Κέιμπριτζ, τη Δούκισσα του Κέιμπριτζ και τον Πρίγκιπα του Διαδόχου του Μπαχρέιν τον Νοέμβριο του 2018.[9][10]
Προϊόντα και στρατηγική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το πρώτο οδικό αυτοκίνητο της McLaren ήταν το F1, βασισμένο σε μια ιδέα που αναπτύχθηκε από τον Gordon Murray και έπεισε τον Ρον Ντένις να επιστρέψει. Η McLaren Cars έπεσε σε χειμερία νάρκη μετά την ολοκλήρωση της παραγωγής της F1 και η McLaren δεν επέστρεψε στην αγορά αυτοκινήτων παραγωγής μέχρι την κυκλοφορία της McLaren Automotive το 2010, λίγο πριν την κυκλοφορία του MP4-12C (τελικά απλοποιήθηκε σε μόλις 12C) το 2011.
Η McLaren κυκλοφόρησε την τρέχουσα δομή προϊόντων τριών επιπέδων της το 2015, χωρίζοντας τη γκάμα των αυτοκινήτων της σε Sports, Super και Ultimate Series. Τα αυτοκίνητα στις σειρές Sports και Super δίνουν ονόματα με βάση την ισχύ εξόδου του αυτοκινήτου σε PS, ακολουθούμενα από μια ονομασία μοντέλου (C για club, S για sport, GT για grand tourer και LT για longtail). Η βασική σειρά Sports αποτελείται από τα 570S, 570S Spider, 570GT, 540C, 600LT και 600LT Spider. Η Super Series, που θεωρείται η βασική γκάμα μοντέλων της McLaren, περιλάμβανε αρχικά τα 650S, 625C και 675LT. Αυτά αντικαταστάθηκαν με το 720S το 2017 (και το 720S Spider το 2018). Η κορυφαία σειρά Ultimate οδηγήθηκε από τα P1 και P1 GTR, τώρα περιλαμβάνει τα Senna, Senna GTR και το επερχόμενο Speedtail, που προορίζεται να είναι ο διάδοχος της αρχικής F1. Τα F1 και 12C συμπεριλήφθηκαν αναδρομικά στη σειρά Ultimate και Super, αντίστοιχα.
Συνεργασίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Mercedes-Benz SLR McLaren
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1999, η McLaren συμφώνησε να σχεδιάσει και να κατασκευάσει την SLR (επίσης γνωστή ως P7) σε συνδυασμό με τη Mercedes-Benz. Η DaimlerChrysler ήταν ο προμηθευτής κινητήρων της McLaren Racing μέσω του τμήματος συνεργατών της στη Formula 1 Mercedes-Benz. Τα τελευταία στάδια παραγωγής της Mercedes-Benz SLR McLaren πραγματοποιήθηκαν σε ειδική εγκατάσταση συναρμολόγησης στο Τεχνολογικό Κέντρο McLaren.
Η SLR διέθετε έναν υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα V8 5,5 λίτρων που απέδιδε 626 PS (460 kW, 617 hp) στις 6500 rpm και 780 N⋅m (575 lbf⋅ft) ροπής στις 3250-5000 rpm.[11] Μπορεί να επιταχύνει από 0 έως 60 mph (0–97 km/h) σε 3,8 δευτερόλεπτα και από 0 έως 100 mph (0–161 km/h) σε 6,3 δευτερόλεπτα.
Το 2006, ανακοινώθηκε η Mercedes-Benz McLaren SLR 722 Edition. Η "722 Edition" απέδιδε 650 PS (478 kW; 641 hp) στις 6500 σ.α.λ. και 820 N⋅m (605 lb⋅ft) ροπής στις 4000 rpm,[12] με τελική ταχύτητα 337 km/h (209 mph) (3 km/h περισσότερα από την τυπική SLR). Χρησιμοποιείται νέα ανάρτηση με ζάντες ελαφρού κράματος 19 ιντσών (480 χλστ.), πιο άκαμπτη διάταξη αποσβεστήρα και 0,4 ίντσες (10 χιλ.) κάτω αμάξωμα.
Το 2007, ανακοινώθηκε η Mercedes-Benz McLaren SLR Convertible, η οποία ήταν διαθέσιμη από τα τέλη του 2007. Το αυτοκίνητο χρησιμοποιεί τον ίδιο υπερτροφοδοτούμενο V8 5,5 λίτρων που υπάρχει στο κουπέ.
Παρουσιάστηκε μια περιορισμένη έκδοση που ονομάζεται SLR Stirling Moss. Το αυτοκίνητο ήταν η τελευταία SLR που παρήχθη και ένας φόρος τιμής στον Stirling Moss. Κάτω από τις πόρτες ψαλιδιού υπάρχει μια πλάκα με την υπογραφή του Moss.
Ακυκλοφόρητα οχήματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η συνεργασία μεταξύ της Mercedes-Benz και της McLaren είχε ως αποτέλεσμα να προταθούν τρία ακόμη αυτοκίνητα. Το P9 επρόκειτο να είναι ένα μωρό supercar με μεσαίο κινητήρα με ένα λιγότερο ακριβό μοντέλο, με το P8 (ή "SLS") να ανταγωνίζεται αυτοκίνητα όπως η Ferrari F430, η Bentley Continental GT και η Aston Martin DB9. Και τα δύο αυτοκίνητα έπρεπε να κινούνται με ατμοσφαιρικούς κινητήρες V8. Το P10 θα ήταν αντικατάσταση της SLR.
Και τα τρία αυτοκίνητα ακυρώθηκαν το 2005, με τη Mercedes να φημολογείται ότι θεωρούσε τα έργα απλά πολύ δαπανηρά για να μετατραπούν σε μια ισχυρή επιχειρηματική υπόθεση, αν και η θυγατρική της Mercedes AMG παρήγαγε ένα κορυφαίο σπορ αυτοκίνητο που ονομάζεται Mercedes-Benz SLS AMG. Το αυτοκίνητο είχε έναν ατμοσφαιρικό V8 με πάνω από 570 bhp (430 kW, 580 PS). Ωστόσο, δεν θεωρείται ότι σχετίζεται με το έργο P8.
Τμήματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]McLaren GT
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η McLaren GT είναι ο αγωνιστικός βραχίονας GT της McLaren Automotive, που ιδρύθηκε το 2011 για να αναπτύξει, να κατασκευάσει και να υποστηρίξει όλες τις δραστηριότητες πίστας και αγώνων GT της McLaren. Το τμήμα είναι επί του παρόντος υπεύθυνο για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την παραγωγή των 720S GT3 και 570S GT4.
Το πρώτο αυτοκίνητο που αναπτύχθηκε από τη McLaren GT ήταν το 12C GT3[13], το οποίο κυκλοφόρησε το 2011 και μετά από ένα έτος ανάπτυξης, παραδόθηκαν 25 παραδείγματα σε πελάτες για αγώνες σε όλη την Ευρώπη το 2012. Η πρώτη σεζόν είδε 13 ομάδες πελατών της McLaren GT να επισκέπτονται 14 χώρες και μεταξύ τους, οι ομάδες διεκδίκησαν συνολικά 19 νίκες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα FIA GT1, Blancpain Endurance Series, Barcelona 24hours, British GT, City Challenge Baku, FFSA French GT και GT Cup.[14]
Συνολικά 19 ομάδες πελατών της McLaren GT συμμετείχαν στη σεζόν του 2013, συμμετέχοντας σε 108 αγώνες σε 15 πρωταθλήματα παγκοσμίως. Συνολικά, οι ομάδες κατέκτησαν 27 pole positions, 23 νίκες, επιπλέον 39 τερματισμούς στο βάθρο και τρεις τίτλους πρωταθλήματος.
Μετά την επιτυχημένη σεζόν του 2013, η McLaren GT επέκτεινε την υποστήριξη πελατών της με το ανταγωνιστικό ντεμπούτο για το αυτοκίνητο 12C GT3 στο πρωτάθλημα Pirelli World Challenge στη Βόρεια Αμερική.
Περίπου 15 παραδείγματα της 650S GT3 έκαναν το ντεμπούτο τους σε αγώνες κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου του 2015, σημειώνοντας αρκετές νίκες. Πιο συγκεκριμένα, η αγωνιστική ομάδα πελατών της McLaren GT Von Ryan Racing κέρδισε τη σειρά Blancpain Endurance στο Σίλβερστόουν, σημειώνοντας την πρώτη νίκη στη σειρά Blancpain Endurance Series για την 650S GT3 στην πρώτη της αγωνιστική σεζόν.[15]
Το 650S GT3 ήταν το κυρίαρχο αυτοκίνητο GT το 2016. Τον Φεβρουάριο, η αυστραλιανή ομάδα Tekno Autosports κέρδισε το Liqui Moly Bathurst 12 Hour 2016 στο Mount Panorama Circuit στην Αυστραλία με οδηγούς τους Álvaro Parente, Shane van Gisbergen και Jonathon Webb[16]. Στο 2016 Blancpain GT Series Endurance Cup, η βρετανική ομάδα Garage 59 κέρδισε τις 3 Ώρες της Μόντσα και τα 1000 χιλιόμετρα καθοδόν προς τον τίτλο με την ομάδα της των van Gisbergen, Rob Bell και Côme Ledogar.[17]
McLaren Special Operations
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η McLaren Special Operations είναι το κατά παραγγελία τμήμα της McLaren. Επίσημα λανσαρισμένο το 2011, η προέλευση της MSO χρονολογείται πριν από 20 χρόνια, καθώς το τμήμα αναπτύχθηκε από το Πρόγραμμα Εξυπηρέτησης Πελατών της McLaren που δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για την εξυπηρέτηση, τη συντήρηση και την εξατομίκευση της McLaren F1 για τους ιδιοκτήτες.
Εικόνες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Άιρτον Σένα, Καναδάς 1988 -
Μίκα Χάκινεν, Καναδάς 1999 -
Σέρχιο Πέρες, Μαλαισία 2013 -
-
Η McLare Bruce
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «MCLAREN AUTOMOTIVE LIMITED overview - Find and update company information - GOV.UK». find-and-update.company-information.service.gov.uk (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «Sebring 1959 -- Bruce McLaren Trust - History of motorsport racing legend and founder of McLaren F1 and Can-Am teams». web.archive.org. 31 Ιουλίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «McLaren M6GT». web.archive.org. 15 Νοεμβρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ Vincent, James (27 Σεπτεμβρίου 2016). «McLaren's first electric car is for under-sixes only». The Verge (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ O'Kane, Sean (28 Σεπτεμβρίου 2016). «McLaren gets picked to make a more powerful battery for Formula E». The Verge (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ Davis, Eleanor (19 Οκτωβρίου 2016). «'McLaren New Town' proposal to be put to Woking councillors». SurreyLive (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «New Pure McLaren Experience Lets You Drive a 570S On the Arctic Circle». MotorTrend (στα Αγγλικά). 16 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «McLaren announces new £50m chassis facility in South Yorkshire». Autocar (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ Tyrrell, Michael (15 Νοεμβρίου 2018). «McLaren opens new £50m carbon fibre innovation and production centre - PES Media». pesmedia.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «McLaren Composites Technology Centre officially opened in Yorkshire». The Engineer (στα Αγγλικά). 15 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «Mercedes SLR McLaren - Model Range - Performance». web.archive.org. 16 Ιουλίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «Mercedes-Benz SLR 722 boosts performance, honors past». Autoblog (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «2011 McLaren MP4-12C GT3 | McLaren». Supercars.net (στα Αγγλικά). 18 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «McLaren GT wraps up competitive debut season. | endurance-info.com/en». web.archive.org. 11 Δεκεμβρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «McLAREN 650S GT3 CLAIMS VICTORY AGAINST ALL ODDS AT BLANCPAIN ENDURANCE SERIES FINALE - Conceptcarz». conceptcarz.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «SVG leads McLaren to Bathurst 12 Hour victory». Speedcafe (στα Αγγλικά). 7 Φεβρουαρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «McLaren of Bell, Ledogar and Van Gisbergen takes win at Paul Ricard». Fanatec GT World Challenge Europe Powered by AWS (στα Αγγλικά). 26 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Collings, Timothy (2004) [2001]. The Piranha Club (Revised and updated ed.). Virgin Books. ISBN 0-7535-0965-2.
- Henry, Alan (1999). McLaren: Formula 1 Racing Team. Haynes. ISBN 1-85960-425-0.
- Nye, Doug (1988) [1984]. McLaren: The Grand Prix, Can-Am and Indy Cars (New ed.). Guild Publishing. ISBN 0-905138-54-6.
- Rubython, Tom (14 October 2006). The Life of Senna (1st softback ed.). BusinessF1 Books. ISBN 0-9546857-3-3.
- Taylor, William (2009) [2008]. Tremayne, David, ed. McLaren – The Cars 1964–2008 (2nd ed.). Coterie Press. ISBN 978-1-902351-34-6.
- Tremayne, David; Hughes, Mark (1998). The Concise Encyclopedia of Formula One. Dempsey Parr. ISBN 1-84084-037-4.
