Heraclius
Heraclius (vèrs 575 - 11 de febrier de 641) fuguèt un emperaire bizantin de 610 a sa mòrt. Succediguèt a Focas (602 - 610) e fuguèt remplaçat per son fiu Constantin III (641) que moriguèt après un rèine de solament quauquei mes. Fuguèt tanben lo fondator de la dinastia dei Heraclides que dirigiguèt l'Empèri fins a 671.
Son rèine fuguèt marcat per una tièra de guèrras còntra lei Sassanidas, leis Avars, divèrsei pòbles e leis Arabis e una reorganizacion militara e administrativa de l'Empèri. D'efèct, tre lo començament de son rèine, deguèt faciar leis invasions dei Sassanidas, aliats ais enemics europèus de l'Empèri, qu'ocupèron Siria, Palestina, una partida d'Egipte e una partida d'Anatolia. En 626, Constantinòble deguèt resistir a un sètge fòrça malaisat. Pasmens, la guèrra s'acabèt finalament per una victòria après la batalha de Niniva (628). Aquela victòria malaisada entraïnèt un afebliment de l'armada bizantina que fuguèt per la seguida batuda per leis Arabis. Ansin, a la fin dau rèine d'Heraclius, Egipte e la màger part de l'Orient Mejan bizantin èran perdudas e Anatolia e lo rèsta d'Africa èran menaçadas.
A l'interior de l'Empèri, Heraclius realizèt una òbra administrativa e religiosa importanta e son rèine marquèt la transicion de l'Empèri Roman d'Orient vèrs l'Empèri Bizantin. Ansin, organizèt l'expansion dau crestianisme dins lei regions eslavas dei Balcans.