Buddy Rogers
| |
| Imię i nazwisko |
Herman Gustav Rohde Jr. |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 lutego 1921 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Współmałżonek |
Debbie Hayes |
| Dzieci |
David Rogers (syn) |
| Kariera profesjonalnego wrestlera | |
| Pseudonimy ringowe |
Buddy Rogers |
| Wzrost |
183 cm[1] |
| Masa ciała |
107 kg[1] |
| Zapowiadany z | |
| Trenerzy |
Fred Grubmeyer i Joe Cox[1] |
| Debiut |
4 lipca 1939 |
| Emerytura |
25 listopada 1982 |
Herman Gustav Rohde Jr. (ur. 20 lutego 1921 w Camden, zm. 26 czerwca 1992 w Fort Lauderdale) – amerykański wrestler lepiej znany pod pseudonimem „Nature Boy” Buddy Rogers. W czasie swojej ponad dwudziestoleniej kariery wrestlerskiej zdobył wiele mistrzostw regionalnych National Wrestling Alliance, w tym 14 razy marylandzką wersję Midwest / Eastern Heavyweight Championship. Był też posiadaczem mistrzostwa światowego NWA World Heavyweight Championship i inauguracyjnym posiadaczem głównego mistrzostwa WWWF (późniejsze WWF i WWE). Często był nazywany najbardziej znienawidzonym wrestlerem w historii ze względu na skuteczne odgrywanie roli heela[2][3]. Jego styl inspirował wielu wrestlerów, w tym rekordowego posiadacza tytułów światowych, Rica Flaira, z którym stoczył walkę w 1979.
Wczesne życie
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 20 lutego 1921 w Camden w stanie New Jersey jako Herman Gustav Rohde Jr[4]. Jego rodzice byli imigrantami z Niemiec. Wychowywał się w drewnianym dwupiętrowym domu przy ulicy Arlington Street w biedniejszej części miasta[5]. W młodości był mistrzem zapasów w lokalnym YMCA. W czasie swojej edukacji w liceum Camden High School zdobył dyplomy sportowe z boksu, futbolu, pływania i lekkoatletyki. W 1937 wygrał organizowane przez YMCA mistrzostwa w pływaniu na trzy mile. W wieku 17 lat dołączył do cyrku Dade Brothers Circus, gdzie pracował jako zapaśnik[6].
Kariera wrestlerska
[edytuj | edytuj kod]Trenował wrestlerów: Bobby’ego Rogersa, Dirty Morgana, Pata O’Connora i Scotta McGhee[1].
National Wrestling Alliance i American Wrestling Association (1939 – 1963)
[edytuj | edytuj kod]Początek kariery (1939 – 1945)
[edytuj | edytuj kod]Swoją karierę rozpoczął 4 lipca 1939[1] w stanie New Jersy pod pseudonimem Herman Rohde. Po przeprowadzeniu się do Teksasu przefarbował swoje włosy na bielszy kolor i przyjął pseudonim The Nature Boy, który wymyślił zainspirowany piosenką jazzową Nature Boy Nat King Cole’a. Charakterystyczne dla jego wyglądu stały się loki w kolorze jasnego blondu i mocna opalenizna. Charakterystycznym dla siebie chwytem uczynił Figure-Four Leglock. Postać w wrestlingu, jaką odgrywał, cechowały duma i zadufanie[7]. Często drwił z przeciwników w ringu po tym jak ich pokonał[5].
Wielokrotny mistrz Teksasu (1945 – 1946)
[edytuj | edytuj kod]21 maja 1945 Buddy Rogers i Otto Kuss pokonali Marvina Jonesa i Hansa Schnable'a i zdobyli należące do nich tytuły drużynowe NWA Texas Tag Team Championship. Niedługo potem to mistrzostwo zostało dezaktywowane[8].
27 lipca 1945 Buddy Rogers pokonał mistrza Dave’a Levina w walce o pas NWA Texas Heavyweight Championship. 31 sierpnia przegrał mistrzostwo w walce przeciwko Tedeowi Coxowi, ale odzyskał je w starciu rewanżowym 7 września. Następnie 19 września Jim Casey pokonał Rogersa i odebrał mu tytuł, ale Rogers odzyskał go zwyciężając starcie rewanżowe 23 listopada. Kolejną osobą, której udało się przejąć mistrzostwo Rogersa był Lou Thesz. Miało to miejsce 3 maja 1946. Rogers wygrał walkę rewanżową i odzyskał tytuł 10 maja. Na dłuższy okres Rogers stracił mistrzostwo 24 czerwca po przegranym pojedynku z Kay Bellem[9].
Jack Pfefer i Montreal Athletic Commission (1947 – 1951)
[edytuj | edytuj kod]21 lipca 1947 zdobył promowany przez Jacka Pfefera pas World Heavyweight Championhip, pokonując dotychczasowego mistrza, Dave’a Levina. 8 września przegrał walkę o ten tytuł z Leroyem McGuirkiem, ale zachował mistrzostwo, a McGuirk był uznawany za mistrza tylko przez organizację Midwest Wrestling Association w zachodnim Teksasie. Rogers stracił pas oficjalnie 26 października 1948 przegrywając walkę z Billym Darnellem. Odzyskał mistrzostwo 5 marca 1949, pokonując ówczesnego mistrza, Sheika Lawrence’a. Tytuł posiadał do 7 lipca tego samego roku, kiedy to przegrał walkę przeciwko George’owi Bollasowi. Ponownie odzyskał mistrzostwo 25 maja 1950, pokonując ówczesnego posiadacza, The Demona. Następnie przegrał walkę o pas przeciwko Bozo Brownowi dnia 10 czerwca 1950, ale odzyskał mistrzostwo po walce rewanżowej 24 czerwca 1950 i posiadał je do 6 lipca 1950, kiedy został pokonany przez Indian Nature Boya[10].
9 maja 1951 pokonał mistrza Bobby’ego Managoffa i zdobył pas MAC International Heavyweight Championship sankcjonowany w Montrealu przez organizację Montreal Athletic Commission. 13 lipca stracił mistrzostwo przegrywając walkę przeciwko Yvonowi Robertowi[11].
American Wrestling Association (1952 – 1961)
[edytuj | edytuj kod]14 października 1952 pokonał Dona Arnolda i przejął należący do niego pas AWA World Heavyweight Championship – wersję Ohio[12]. 2 grudnia pokonał mistrza Killer Kowalskiego w walce o AWA Eastern States Heavyweight Championship[2], które 3 lutego 1953 przegrał w pojedynku przeciwko Yvonowi Robertowi[13]. Don Arnold odzyskał pas AWA World Heavyweight Championship pokonując Rogersa w styczniu 1953, ale przegrał walkę rewanżową 29 stycznia i musiał zwrócić mistrzostwo. 5 marca 1953 Antonino Rocca pokonał Rogersa i przejął tytuł na miesiąc, po czym przegrał mistrzostwo 9 kwietnia w walce rewanżowej. Rogers posiadał pas AWA World Heavyweight Championship do 1954 roku. Mistrzostwo zostało mu odebrane za to, że nie chciał go bronić w walce przeciwko Ruffy’emu Silversteinowi[12].
Różne terytoria (1953 – 1961)
[edytuj | edytuj kod]11 czerwca 1953 pokonał Dona Arnolda w walce o marylandzką wersję NWA Midwest Heavyweight Championship. Przegrał mistrzostwo 22 października 1953 w walce przeciwko Billowi Millerowi[14].
W 1953 wraz z Great Scottem wygrał walkę typu Elimination tag team match, w której nagrodą było mistrzostwo drużynowe MWA Ohio Tag Team Championship[15]. 2 września 1954 Rogers i Scott przegrali tytuł w walce przeciwko Donowi Leo Jonathanowi i Rayowi Sternowi[15].
11 września 1954 pokonał Billa Millera w walce o marylandzką wersję NWA Midwest Heavyweight Championship. Rogers i Miller rywalizowali ze sobą, w efekcie czego po ich walce z 11 września tytuł wrócił do Rogersa, 18 września 1954 do Millera, a 2 października ponownie do Rogersa[14].
Rogers i Great Scott odzyskali mistrzostwo MWA Ohio Tag Team Championship 26 listopada 1954, pokonując ówczesnych mistrzów, Danny’ego McShaina i Oyamę Kato. 1 stycznia 1955 przegrali tytuły w starciu przeciwko Billowi Millerowi i Johnny’emu Valentine’owi. Odzyskali je w walce rewanżowej 10 lutego 1955 – Valentine'a zastępował wtedy Stan Holek. Ponownie stracili mistrzostwo 10 lutego 1955 przegrywając tym razem z Frankiem Talaberem i Bobo Brazilem[15].
15 lutego 1955 Wilbur Snyder pokonał Rogersa w walce o marylandzkie mistrzostwo NWA Eastern States Heavyweight (dawne NWA Midwest Heavyweight), które Rogers odzyskał w walce rewanżowej 21 kwietnia. Bill Miller ponownie pokonał Rogersa i przejął jego tytuł 26 lipca, ale utracił pas w walce rewanżowej 13 października. Następnie 8 listopada Karl Von Albers pokonał Rogersa i przejął mistrzostwo, ale Rogers nadal był uznawany za mistrza w Ohio. Obaj wrestlerzy zmierzyli się jeszcze raz 24 stycznia 1956 aby rozstrzygnąć kto z nich jest prawdziwym mistrzem. Zwyciężył Buddy Rogers. Z powodu niezgody co do tego kto jest prawowitym posiadaczem mistrzostwa, zostało ono zwakowane później w 1956 i przejęte przez Bobo Brazila, którego 18 maja w walce o tytuł pokonał Buddy Rogers[14].
1 czerwca 1956 Buddy Rogers pokonał mistrza Peppera Gomeza w walce o pas NWA Texas Heavyweight Championship. Przegrał mistrzostwo w pojedynku przeciwko Kayowi Bellowi 5 lipca, ale odzyskał je w walce rewanżowej 2 sierpnia. Jego ostatnie panowanie zakończyło się przegraną walką przeciwko Pepperowi Gomezowi 3 sierpnia[9].
Później w 1956 marylandzka wersja mistrzostwa NWA Eastern States Heavyweight została zwakowana i zorganizowano turniej, w którym nagrodą było to mistrzostwo. Buddy Rogers wygrał turniej 11 września pokonując w finale Jacka Allena. Między październikiem, a grudniem 1956 mistrzostwo przejął Johnny Barend, a 11 stycznia 1957 ponownie mistrzem został Buddy Rogers. 19 września 1957 przegrał walkę o tytuł przeciwko Bearcatowi Wrightowi[14].
W maju 1957 zdobył tytuł NWA Mid-America Heavyweight Championship. Stracił go później tego samego roku[16].
23 stycznia 1958 pokonał mistrza Dorego Funka Sr. w walce o wersję Amarillo pasa NWA North American Heavyweight Championship. Funk odzyskał tytuł 3 kwietnia pokonując Rogersa[17].
23 października 1958 razem z Ronniem Etchisona pokonał tag team Mike’a Valentino i Gene’a Dubuque w walce o mistrzostwo NWA World Tag Team Championship – wersję San Francisco. Przegrali tytuł 21 listopada pokonani przez Gene’a Dubuque i Fritza von Goeringa[18].
Między 1957, a 1958 Ponownie został marylandzkim mistrzem NWA Eastern States Heavyweight i był nim z krótkimi przerwami w 1959 kiedy mistrzostwo posiadali kolejno w różnych odstępach czasu Sweet Daddy Siki, Fritz Von Goering oraz dwukrotnie Johnny Barend. Z każdym z nich Buddy Rogers przegrał walkę o tytuł i wygrał rewanż. Jego ostatnie, czternaste, panowanie zakończyło się 9 kwietnia 1960, kiedy został pokonany przez wrestlera o pseudonimie Masked Destroyer[14].
Buddy Rogers był mistrzem MWA Ohio Tag Team jeszcze dwa razy w 1959, raz z Great Scottem i raz z Juanem Sebastianem. Jego ostatnie panowanie mistrzowskie zakończyło się 26 marca, kiedy on i Juan Sebastian zostali pokonani przez Sweet Daddy Siki i Leona Grahama[15].
16 września 1959, po ośmiu latach, odzyskał pas MAC International Heavyweight Championhip pokonując jego ówczesnego posiadacza, Killera Kowalskiego. Obaj zawodnicy rywalizowali ze sobą, w wyniku czego mistrzostwo przejęli kolejno Kowalski 2 grudnia 1959, Rogers w styczniu 1960 i ponownie Kowalski 8 czerwca[11].
W lipcu 1960 wygrał turniej, w którym nagrodą była chicagowska wersja pasa NWA United States Heavyweight Championship[2][19].
19 listopada 1960 on i Johnny Valentine pokonali posiadaczy sankcjonowanego przez Capitol Wrestling Corporation pasa NWA United States Tag Team, Ala Costello i Roya Heffernana. Stracili jednak mistrzostwo w walce rewanżowej 28 listopada, w której zamiast Rogersa uczestniczył Chief Big Heart[2][20].
Mistrz świata (1961 – 1963)
[edytuj | edytuj kod]30 czerwca 1961 Buddy Rogers pokonał Pata O’Connora i przejął posiadane przez niego mistrzostwo NWA World Heavyweight, najwyższe mistrzostwo uznawane przez ogólnoamerykańską ligę National Wrestling Alliance[2]. Ich pojedynek został okrzyknięty walką stulecia i przyniósł rzadko wówczas osiągalny dochód 148 tysięcy dolarów ze sprzedaży biletów[21]. Po wygranej walce Buddy Rogers powiedział To a nicer guy, it couldn't happen (pl. Milszemu gościowi to by się nie przytrafiło)[7] i zwakował posiadaną przez siebie chicagowską wersję mistrzostwa NWA United States Heavyweight Championship[19].
18 sierpnia 1962 Bobo Brazil pokonał Buddy’ego Rogersa w walce o mistrzostwo NWA World Heavyweight. Rogers doznał kontuzji w czasie walki, w związku z czym Brazil odmówił przyjęcia tytułu, ale 6 września ogłoszono, że lekarze ocenili stan zdrowia Rogersa pozytywnie, więc Brazil został oficjalnie uznany za mistrza, mimo swojego sprzeciwu. 30 października obaj zawodnicy ponownie zmierzyli się w kolejnym pojedynku o mistrzostwo, który Rogers wygrał[22].
W 1962 w Buffalo w stanie Nowy Jork Buddy Rogers został dźgnięty nożem w przedramię przez fana wrestlingu. Nożownik został skazany na karę 25 dolarów grzywny. Sędzia orzekł, że Rogers był współwinny incydentu, prowokując swoim zachowaniem zamieszki na trybunach[5].
5 lipca 1962 Buddy Rogers i Johnny Barend pokonali posiadaczy sankcjonowanego przez Capitol Wrestling Corporation pasa NWA United States Tag Team, Boba Ellisa i Johnny’ego Valentine'a[2].
24 stycznia 1963 Buddy Rogers przegrał walkę o mistrzostwo NWA World Heavyweight z Lou Theszem w starciu typu Two Out Of Three Falls Match, choć Vincent James McMahon i Toots Mondt byli przeciwni decyzji National Wrestling Alliance o zmianie mistrza i oświadczyli, że nie uznają zmiany tytułu. W 1963 wypowiedzieli członkostwo lidze, a swoją niezależną od tej pory organizację wrestlingu przemianowali na World Wide Wrestling Federation (WWWF)[2][23].
World Wide Wrestling Federation (1963)
[edytuj | edytuj kod]7 marca 1963 Buddy Rogers i Johnny Barend przegrali pojedynek z Buddym Austinem i Great Scottem i stracili swój tytuł drużynowy WWWF United States Tag Team Championship wyniesiony z NWA, gdzie był znany pod nazwą NWA United States Tag Team Championship[20].
25 kwietnia 1963 WWWF utworzyło swoje pierwsze mistrzostwo światowe, WWWF World Heavyweight Championship[24]. Pierwszym posiadaczem tego tytułu został Buddy Rogers, który według organizacji miał rzekomo wygrać mistrzostwo w turnieju Rio De Janeiro[2][23].
Panowanie mistrzowskie Rogersa trwało miesiąc. 17 maja 1963 został pokonany w walce o tytuł przez Bruno Sammartino w 48 sekund[25]. Przyczyną decyzji WWWF o zmianie mistrza był pogarszający się stan zdrowia Rogersa. W czasie swojego panowania Rogers doznał zawału mięśnia sercowego[23].
Po przegranej Rogers zdecydował się przejść na emeryturę, która trwała 16 lat. W jednym z wywiadów w 1976 stwierdził, że nie interesuje się już wrestlingiem i był nastawiony krytycznie do tej formy rozrywki. Nazwał wrestling z lat 70. niską formą okaleczania, utraconą sztuką i ocenił, że jest on bliski wyginięciu[5].
Mid-Atlantic Championship Wrestling (1979 – początek lat 80. XX wieku)
[edytuj | edytuj kod]W 1979 dołączył do środkowoatlantyckiego terytorium ligi National Wrestling Alliance, do organizacji Mid-Atlantic Championship Wrestling, gdzie latem niespodziewania zaatakował Rica Flaira[26]. Flair był wrestlerem, który inspirował się Rogersem i używał tego samego przydomka – „The Nature Boy” (pl. Chłopiec Natury). Przyznawał też, że wzorował swój wygląd, charakter i styl walki na Rogersie, a w końcu zdecydował się rywalizować ze swoim pierwowzorem. 8 lipca 1979 w Greensboro w stanie Karolina Północna Ric Flair wygrał ostateczną walkę przeciwko Buddy’emu Rogersowi, reklamowaną jako Battle of the Nature Boys. Do pokonania przeciwnika Flair użył charakterystycznego dla obu uczestników walki chwytu Figure-Four Leglock. Po walce wypowiedział po raz pierwszy swoje motto, To be The Man, you have to beat The Man (pl. Aby być mężczyzną trzeba pokonać mężczyznę)[2][7][27].
Rogers wycofał się z czynnego udziału w walkach, ale nadal pracował w Mid-Atlantic Championship Wrestling jako manager takich heelów jak Gene Anderson[2], Jimmy „Superfly” Snuka, Ken Patera i Big John Studd[7].
World Wrestling Federation (początek lat 80. XX wieku – 1982)
[edytuj | edytuj kod]Na początku lat 80. Buddy Rogers został ponownie zatrudniony przez World Wrestling Federation (dawne World Wide Wrestling Federation), aby prowadzić segment z wywiadami Rogers’ Corner. W jednym z wątków fabularnych ujawnił, że manager Lou Albano oszukiwał swojego klienta, Jimmy'egp Snukę, defraudując pieniądze z jego kontraktu. Po tym ujawnieniu Snuka zwrócił się przeciwko swojemu managerowi i stał się face’em. Rogers często towarzyszył Snuce w ringu, czasem nawet jako partner w pojedynkach tag teamów, ale po tym jak złamał biodro walcząc u boku Snuki przeciwko Albano i Rayowi Stevensowi, na zawsze zakończył karierę zawodnika[2][7]. Oficjalnie przeszedł na emeryturę 25 listopada 1982[1].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Do 1943 pracował jako oficer policji w Cadmen i praktykant w stoczni w Nowym Jorku.
Lokalna gazeta Courier-Post oszacowała, że do 1963 zarobił 4,5 miliona dolarów jako wrestler.
Gdy w latach 60. XX wieku przeszedł na emeryturę, powrócił do rodzinnego miasta Camden, w którym otworzył restaurację i handlował domami mobilnymi. Otworzył też klub nocny w Lindenwold, gdzie występowała jego przyszła żona, Debbie Hayes. Wzięli ślub w 1968. Razem mieli syna Davida i zamieszkali przy ulicy Coles Mill Road w Haddonfield, w domu zbudowanym na fundamentach domu Elizabeth Haddon, założycielki miasta. Na emeryturze Rogers hobbystycznie zajmował się kwiaciarstwem[5].
Jego brat, John Rohde, też był wrestlerem[1].
Śmierć i upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]W 1992, w wieku 71 lat, Buddy Rogers przygotowywał swój powrót do kariery, aby stanąć do walki z Buddym Landelem, jeszcze jednym wrestlerem posługującym się przydomkiem Nature Boy. Walkę miała zorganizować organizacja Tri-State Wrestling Alliance. Pojedynek nie odbył się jednak, ponieważ 26 czerwca 1992 Buddy Rogers zmarł na zawał mięśnia sercowego[2][7] w Fort Lauderdale w stanie Floryda. Został pochowany na cmentarzu Forest Lawn Memorial Gardens North w Pompano Beach[28].
9 czerwca 1994 Rogers został pośmiertnie wprowadzony do WWF Hall of Fame przez ówczesnego mistrza WWF, Breta Harta[29]. W 1996 został dodany do galerii sławy Wrestling Observer Newsletter Hall Of Fame, a w 2010 do NWA Hall Of Fame[1].
Mistrzostwa i osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]- American Wrestling Association
- AWA Eastern States Heavyweight Championship (1 raz)
- AWA World Heavyweight Championship (3 razy)
- Capitol Wrestling Corporation
- NWA United States Tag Team Championship (wersja Północno-wschodnia) (2 razy)
- Eastern Championship Wrestling
- NWA Midwest / Eastern Heavyweight Championship (wersja Maryland) (14 razy)
- Midwest Wrestling Association
- MWA Ohio Tag Team Championship (5 razy) – 4 razy z Great Scottem i 1 raz z Juanem Sebastianem
- Montreal Athletic Commission
- MAC International Heavyweight Championship (3 razy)
- National Wrestling Alliance
- NWA Mid-America Heavyweight Championship (1 raz)
- NWA World Heavyweight Championship (1 raz)
- NWA Hall Of Fame (2010)
- National Wrestling Alliance Chicago
- NWA United States Heavyweight Championship (wersja Chicago) (1 raz)
- National Wrestling Alliance San Francisco
- NWA World Tag Team Championship (wersja San Francisco) (1 raz)
- Jack Pfefer
- World Heavyweight Championship (4 razy)
- Western States Sports
- NWA North American Heavyweight Championship (wersja Amarillo) (1 raz)
- World (Wide) Wrestling Federation
- WWWF United States Tag Team Championship (1 raz)
- WWE Hall of Fame (1994)[1]
- Professional Wrestling Hall of Fame and Museum
- Wprowadzony w 2002[30]
- Pro Wrestling Illustrated
- PWI Editor's Award (1990)
- Stanley Weston Award (1990)
- Southwest Sports
- NWA Texas Heavyweight Championship (6 razy)
- NWA Texas Tag Team Championship (1 raz) – z Otto Kussem
- Wrestling Observer Newsletter
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j Philip Kreikenbohm, Buddy Rogers [online], Cagematch.net [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Buddy Rogers [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-05-03] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-12] (ang.).
- ↑ Mike Rickard, Buddy Rogers Death [online], Wrestler Deaths, 4 stycznia 2018 [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ Axel Saalbach, Buddy Rogers [online], Wrestlingdata.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ a b c d e Nature Boy: still in shape, „Courier-Post”, 19 kwietnia 1976 [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ From Dutch to Buddy, [w:] Ross Davies, Buddy Rogers, The Rosen Publishing Group, 2001, ISBN 978-0-8239-3433-1 [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ a b c d e f Buddy Rogers [online], WWE [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ Texas Tag Team Title [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ a b Texas Heavyweight Title [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ World Heavyweight Title (by Jack Pfefer) [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-03] (ang.).
- ↑ a b World Heavyweight Title (Québéc) [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ a b AWA World Heavyweight Title (Ohio) [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ Philip Kreikenbohm, AWA Eastern States Heavyweight Championship [online], Cagematch.net [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ a b c d e Eastern Heavyweight Title (Ohio) [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ a b c d American Tag Team Title (Ohio) [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ NWA Mid-America Heavyweight Title (Tennessee/Alabama) [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ North American Heavyweight Title (W. Texas) [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ NWA World Tag Team Title (San Francisco 1950s) [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ a b NWA United States Heavyweight Title (Illinois) [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ a b United States Tag Team Title (Capitol/WWWF) [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ Bobby Mathews, BUDDY ROGERS: The Man Who Drove a Wedge in the NWA [online], ProWrestlingStories.com, 26 czerwca 2017 [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ NWA World Heavyweight Title [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ a b c Sergio Hernandez, On This Date in WWE History: Buddy Rogers becomes the first WWWF Champion [online], Cageside Seats, 29 kwietnia 2012 [dostęp 2018-03-31] (ang.).
- ↑ Buddy Rogers April 1963 – May 17, 1963 [online], WWE, 28 sierpnia 2005 [dostęp 2018-03-31] [zarchiwizowane z adresu 2005-08-28] (ang.).
- ↑ Bruno Sammartino [online], WWE [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ Ric Flair [online], Online World of Wrestling [dostęp 2017-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-19] (ang.).
- ↑ Philip Kreikenbohm, MACW Battle Of The Nature Boys [online], Cagematch.net [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ Buddy “Nature Boy” Rogers (1921-1992) [online], Find A Grave [dostęp 2018-05-04] (ang.).
- ↑ Buck Woodward, THIS DAY IN HISTORY: THE UWF HOLDS IT'S FIRST (AND LAST) PPV EVENT [online], PWInsider, 9 czerwca 2009 [dostęp 2017-04-28] (ang.).
- ↑ The Professional Wrestling Hall of Fame and Museum [online], Wrestling-Titles.com [dostęp 2018-05-04] (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Profil Buddy'ego Rogersa na WWE.com
- Buddy Rogers w bazie danych IMDb
- Profile Buddy’ego Rogersa na Cagematch.net, Wrestlingdata.com, Online World of Wrestling i Internet Wrestling Database