Interglacjał

Interglacjał lub okres międzylodowcowy lub okres interglacjalny – okres między dwoma glacjałami, w którym wskutek ocieplenia czyli wzrostu temperatury powierzchnia lodowca cofa się lub ustępuje z danego obszaru (deglacjacja). Okres ten charakteryzuje się również wzrostem poziomu oceanu światowego i przesuwaniem się stref roślinnych ku biegunom.

Termin interglacjał odnosi się do okresów, w których średnia roczna temperatura była co najmniej równa średniej rocznej temperaturze w obecnym okresie ocieplenia międzylodowcowego (holocen), stąd wydzielanie interglacjałów w przeszłości geologicznej jest przedmiotem kontrowersji i jest związane ze stopniem rozpoznania dawnych warunków środowiskowych. Te same okresy niektórzy badacze uważają za interglacjały, inni określają je mianem interstadiałów.

W historii geologicznej Polski nie budzi wątpliwości istnienie ostatniego (interglacjału eemskiego) i przedostatniego (interglacjału mazowieckiego). Liczba i czas trwania starszych interglacjałów jest niepewna. Każdy z wyróżnionych interglacjałów charakteryzuje się odmienną sukcesją roślinną, to znaczy kolejnością wkraczania na dany obszar zespołów roślinnych.

Interglacjały wyróżniane na obszarze Europy

Okresy ociepleń i ochłodzeń w Europie w ciągu ostatnich 500 000 lat zyskały nazwy od miejscowości, gdzie przeprowadzono stosowne badania. Są to:

Nazwa	Czas trwania	Rodzaj
Okres Biber		Chłodny
Okres Biber-Donau (Interglacjał tegeleński)		Ciepły
Okres Donau	Przed 450 tys. lat	Chłodny
Okres Waal	450–400 tys. lat	Ciepły
Okres Günz (Zlodowacenie najstarsze)	400–350 tys. lat	Chłodny
Okres Cromer (Interglacjał kromerski)	350–320 tys. lat	Ciepły
Okres Mindel (Zlodowacenie krakowskie)	320–270 tys. lat	Chłodny
Okres Holstein (Interglacjał mazowiecki)	270–200 tys. lat	Ciepły
Okres Riss (Zlodowacenie środkowopolskie)	200–125 tys. lat	Chłodny
Okres Eem	125–70 tys. lat	Ciepły
Okres Würm (Zlodowacenie północnopolskie)	70–11 tys. lat	Chłodny
Holocen	Od 11 tys. lat	Neociepły

Zobacz też

• zlodowacenie