Napęd przedni

Napęd przedni (ang. FWD – Front Wheel Drive) – rodzaj przeniesienia napędu stosowany w pojazdach silnikowych, moment obrotowy przekazywany jest na przednią oś pojazdu. Jedynym rozwiązaniem stosowanym przy przednim napędzie jest umieszczenie silnika z przodu pojazdu. Sam silnik zaś, może być umieszczony:

wzdłużnie do osi pojazdu, lub
poprzecznie do osi pojazdu.

Historia

W 1904 roku J. Walter Christie uzyskał US Patent No. 761 657 chroniący rozwiązania przedniego napędu. Był on konstruktorem kilku samochodów wyścigowych posiadających przedni napęd. W 1911 J. Walter Christie założył firmę Front - Drive Motor Company, produkującą ciężarówki przeznaczone do transportu sprzętu gaśniczego. W 1929 roku firma Cord zastosowała przedni napęd w luksusowym samochodzie L-29. Jako pierwsza produkcję wielkoseryjną aut z przednim napędem rozpoczęła firma Citroën. Citroën Traction Avant bez większych zmian był produkowany w latach 1934–1957. Kolejno popularność zyskały przednionapędowe modele 2CV i DS. Do popularyzacji przedniego napędu przyczyniły się sukcesy sportowe samochodów Mini produkowanych przez British Motor Corporation. Obecnie przedni napęd posiada większość samochodów z segmentów od A do D. Pierwszym produkowanym seryjnie w Polsce samochodem posiadającym przedni napęd była Syrena.

Konstrukcja

Silnik, przekładnia główna i skrzynia biegów stanowią jeden zespół, który umieszczony jest przed, nad lub za przednią osią. Dzięki tak zwartej konstrukcji możliwe jest uzyskanie samochodu krótszego o 10–30 cm w porównaniu z samochodem z klasycznym układem napędowym lub pozwala to na uzyskanie odpowiednio więcej miejsca w przedziale bagażowym.

Zalety i wady

Zalety

podsterowna charakterystyka podczas jazdy na zakręcie i w związku z tym większa zdolność kontroli pojazdu przy małych i średnich prędkościach
dobra zdolność pokonywania wzniesień przy małym obciążeniu
prosta konstrukcja tylnego zawieszenia
ze względu na brak wału napędowego uzyskana jest krótsza droga momentu napędowego oraz wykonanie płaskiej podłogi nadwozia
mała wrażliwość na wiatr boczny
niższe koszty produkcji
przestronniejsze wnętrze
mniejsza masa
większa sprawność (tylko w przypadku układu z silnikiem umieszczonym poprzecznie do osi pojazdu) w porównaniu do innych typów napędu na drodze przekazania napędu na koła

Wady

przy całkowitym obciążeniu pogorszenie zdolności rozpędzania i pokonywania wzniesień na mokrej i śliskiej nawierzchni
konieczność przenoszenia przez zawieszenie zespołu napędowego momentu silnika pomnożonego przez całkowite przełożenie układu napędowego
przy gwałtownym przyśpieszeniu podczas wchodzenia w zakręt, podsterowny charakter prowadzenia staje się bardzo niebezpieczny, samochód mimo skręconych kół ma tendencję do kontynuowania jazdy na wprost
przy dużym obciążeniu przedniej osi wymagane jest duże przełożenie przekładni kierowniczej
obciążenie kół zarazem kierowanych i napędzanych
w przypadku dużych mocy silnika (więcej niż ~200 KM) gwałtownym przyspieszeniom towarzyszy, nieprzyjemne dla kierowcy, odczucie „wyrywania” kierownicy z rąk
gorszy w porównaniu do napędu klasycznego dostęp do elementów podczas naprawy, jak i ich większa komplikacja
niekorzystny rozkład masy na osie

Zobacz też

Bibliografia

Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński, 5/2013, "Czołgi Johna Waltera Christie - początek legendy", Technika Wojskowa Historia, ISSN 2080-9743.
Harald H. Linz, Halwart Schrader, 1992, Wielka Encyklopedia Samochodów, Wydawnictwo Res Polonia, ISBN 83-7071-049-2.