Pietro Aldobrandini

Pietro Aldobrandini

Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1571 Rzym
Data i miejsce śmierci	10 lutego 1621 Rzym
Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1593–1605
Kamerling
Okres sprawowania	20 grudnia 1599–10 lutego 1621
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół łaciński
Prezbiterat	grudzień 1598
Nominacja biskupia	13 września 1604
Sakra biskupia	17 października 1604
Kreacja kardynalska	17 września 1593 Klemens VIII
Kościół tytularny	S. Nicola in Carcere (3 listopada 1593) S. Pancrazio (14 czerwca 1604) SS. Ioannis et Pauli (1 czerwca 1605) S. Maria in Trastevere (4 czerwca 1612) biskup Sabiny (31 sierpnia 1620)

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	17 października 1604
Konsekrator	Klemens VIII
Współkonsekratorzy	François-Marie Tarugi Alessandro Ottaviano de’ Medici Ottavio Bandini
Konsekrowani biskupi Alfonso Manrique 24 października 1604 Leone Fedele 23 stycznia 1605 Laudivio Zacchia 28 sierpnia 1605 Diomede Carafa 28 sierpnia 1605 Erminio Valenti 18 września 1605 Lodovico Martini 24 lutego 1611 Pietro de Marchi 2 czerwca 1611 Giuseppe di Ceva 20 maja 1614 Sixtus Carcanus 27 lipca 1614 Juan Bravo Lagunas 17 stycznia 1616 Angelo Gozzadini 14 lutego 1616 Giuseppe Delfino 23 maja 1616 Petrus Pitarca 3 września 1617 Ercole Vaccari 12 marca 1619 Isidoro Pentorio 12 marca 1619

Pietro Aldobrandini (ur. 31 marca 1571 w Rzymie – zm. 10 lutego 1621 tamże) – włoski duchowny.

Życiorys

Bratanek papieża Klemensa VIII, który w 1593 mianował go kardynałem i powierzył funkcję superintendenta generalnego Stolicy Apostolskiej. Odgrywał dużą rolę w zarządzie Kościołem w czasie pontyfikatu swojego wuja. Był gubernatorem Fermo (1595-1605) i Civita Castellana (1600-1606), legatem i gubernatorem Ferrary (1598-1606), kardynałem-protektorem Sabaudii oraz kilkakrotnie legatem papieskim wobec króla Francji Henryka IV (m.in. w 1601 wynegocjował pokój między Francją a księstwem Sabaudii w konflikcie zbrojnym o markizat Saluzzo). Od grudnia 1599 sprawował niezwykle dochodowy urząd kamerlinga Świętego Kościoła Rzymskiego. W 1604 Klemens VIII konsekrował go na arcybiskupa Rawenny. Pozycję kardynała-nepota wykorzystał do zgromadzenia znacznego bogactwa, za które zakupił Palazzo Doria-Pamphilj i wybudował Villa Aldobrandini. Jego roczne dochody szacowano początkowo na 40 tysięcy skudów, ale w roku 1600 wzrosły już do 130 tysięcy skudów. Był też protektorem malarzy i poetów (m.in. Torquato Tasso).

Po śmierci Klemensa VIII w 1605 jego znaczenie zmalało. Na obu konklawe w 1605 występował jako lider najsilniejszej frakcji, jednak za każdym razem musiał się zadowalać rozwiązaniami kompromisowymi, a jego niezręczne manewry w ich trakcie osłabiły jego prestiż wśród kardynałów. Wskutek konfliktu z nowym papieżem Pawłem V i jego siostrzeńcem Scipione Caffarelli-Borghese w 1606 musiał opuścić Rzym i wyjechać do Rawenny. Wkrótce potem doszło do zatargu między nim a papieskim legatem w Romanii kardynałem Bonifacio Caetani. W rezultacie musiał na pewien czas uciec na dwór księcia Sabaudii Karola Emanuela. Pojednał się z Caetanim oraz z Pawłem V w 1610, nie odzyskał jednak dawnej pozycji w Kurii Rzymskiej, a jego stosunki z kardynałem Borghese pozostały napięte. Mimo to potrafił zadbać o interes swojej rodziny, nabywając dla niej od korony hiszpańskiej księstwo Rossano w 1612. 31 sierpnia 1620 uzyskał promocję do suburbikarnej diecezji Sabina, pozostając jednocześnie arcybiskupem Rawenny. Uczestniczył w konklawe 1621. Zmarł w swoim rzymskim pałacu dzień po wyborze papieża Grzegorza XV.

Bibliografia

• Pietro Aldobrandini

Linki zewnętrzne

• Aldobrandini, Pietro