Porządek toskański
Ten artykuł od 2012-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Porządek toskański – jeden z klasycznych porządków w architekturze. Wykształcił się na terenie Italii z porządku doryckiego. Podstawowe różnice to:
- kolumny miały gładkie trzony (w porządku doryckim pokryte były żłobieniami)
- pod kolumnami wprowadzono bazy (w porządku doryckim kolumny stały bezpośrednio na stylobacie)[1].
Budowle wzniesione w stylu toskańskim sprawiały wrażenie bardziej przysadzistych niż budowle greckie. Wynikało to przede wszystkim z jakości (cech wytrzymałościowych) dostępnych materiałów. Budowle (przede wszystkim świątynie etruskie) wznoszone były na planie prostokąta, na podwyższeniu, na które prowadziły schody usytuowane przy krótszym boku. Budynek był otoczony kolumnadą z trzech stron. Dach dwuspadowy z okapem tworzył portyk z trzech stron budynku. Kolumny zakończone były głowicami złożonymi z echinusa i abakusa.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- porządek dorycki
- porządek joński
- porządek koryncki
- porządek kompozytowy
- porządek spiętrzony
- wielki porządek
- historia architektury
- sztuka etruska
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Waldemar Baraniwski, Style w architekturze: arcydzieła budownictwa europejskiego od antyku po czasy współczesne, Warszawa: Bertelsmann Pub, 1996, s. 32, ISBN 83-7129-288-0.