Slapping

Slapping (w Polsce nazywany klangiem lub „grą kciukiem”) – technika gry na gitarze basowej i gitarze elektrycznej opierająca się na dwóch sposobach wydobywania dźwięku:

• slap – mocne uderzenie struny kciukiem, tak by uderzając o gryf wydobyła charakterystyczny i czysty dźwięk
• pop – szarpnięcie, „poderwanie” struny tak mocne, by ta odezwała się uderzając o progi (artykulacja analogiczna do pizzicato bartokowskiego na instrumentach smyczkowych), mające dać efekt podobny do uzyskanego przez slap

Slap może być łączony z niemal każdą inną techniką gry na gitarze, najczęściej stosowany jest tapping.

Slap jest najmłodszą z najpopularniejszych technik gry na gitarze basowej i nie ma w niej kanonów ani nienaruszalnych reguł – zarówno kąt trzymania uderzającej ręki, jak i kąt uderzania kciuka o struny zależą od upodobań muzyka. Większość basistów preferuje raczej wysoko zawieszoną gitarę.

Nauka techniki slap

Slapping, podobnie jak każda inna technika gry, wymaga poświęcenia bardzo długiego czasu na tzw. wprawki, jak zwykle w przypadku basu grane tylko z metronomem. Specyficzny dla tej techniki jest początkowy ból niewyrobionego i nieuodpornionego na silne zderzenia z metalową struną kciuka. Dość częstą sytuacją zdarzającą się nie tylko na początku nauki jest zbyt mocny pop powodujący zerwanie (zazwyczaj) najwyższej struny.

Kluczowym i bardzo istotnym na początku nauki slapu elementem prawidłowego opanowania tej techniki jest umiejętność właściwego tłumienia strun, dlatego początkujący w tym sposobie artykulacji basiści powinni bardzo zwracać uwagę na niekontrolowane dźwięki, fretnoise, czy nietrafianie w odpowiednią strunę.

Podstawowym, i chyba dla każdego basisty pierwszym ćwiczeniem na technikę slap, jest naprzemienne slapowanie i popowanie dźwięku i jego oktawy. Może być rozszerzane np. o zmiany pozycji. Generalnie zaleca się młodym adeptom sztuki kciukowania granie tego ćwiczenia bez przerwy. Oczywiście gra kciukiem to nie tylko monotonne oktawy – w miarę postępów ćwiczenia powinny być urozmaicane.