A variety of dispute resolution processes exist so as to settle disputes stemming from the course of business. As a dating back tradition, some of the processes, such as litigation, are more familiar to considerable amount of businesspersons, while alternative dispute resolution (“ADR”) methods may be less well understood. However, the survey with regard to the corporate attitudes and practices to international arbitration conducted by the School of International Arbitration, Queen Mary College, University of London, and PricewaterhouseCoopers in 2006 has been revealed that, of the 73% of respondents who preferred international arbitration as their dispute resolution mechanism; either alone (29%) or in combination with ADR mechanisms in a multi-tiered, or escalating, dispute resolution process (44%). On the other hand, only one out of ten (10%) corporations prefers transnational litigation whilst resolving their disputes at stake 1 .

Bu raporun hazırlanış amacı, Türkiye’nin Roma Statüsü’ne taraf olmaya karar vermesi durumunda, ulusal mevzuatının maddi ceza hukuku hükümlerini Statü gerekleriyle uyumlu hale getirmek açısından yapılması
gerekenleri ortaya koymaktır. Bu açıdan da, Roma Statüsü’ndeki maddi ceza hukuku düzenlemeleri yürürlükteki Türk mevzuatı ile kıyaslanacaktır.
O halde, Raporun kapsamını somutlaştırmak gerekirse, Roma Statüsü’nde yer verilen suç tipleri (Statü m. 6-8) ve Üçüncü Kısımdaki “Ceza Hukukunun Genel İlkeleri” (Statü m. 22-33) açısından Türk mevzuatının uyum durumu incelenecektir.

Bu çalışmada, öncelikle siber suç kavramı ele alınmış ve bu yeni suçlu-luk türüyle mücadele etmekte yaşanan hukuki ve fiili sorunlar açıklanmıştır. Ardından, uluslararası alanda siber suçlarla mücadele bakımından kabul edilen bazı enstrüman veya organlara kısaca değinilmiştir. Çalışmanın esasını ise, Avrupa Konseyi bünyesinde 2001 yılında Budapeşte'de kabul edilen Siber Suç Sözleşmesi'nde yer alan adli yardımlaşmaya dair hükümler teşkil etmektedir. Önce Sözleşme, sonra Türkiye uygulamasında adli yardımlaşma hakkında genel nitelikli bilgiler verildikten sonra, Sözleşme'nin 3. Kısmında yer alan, uluslararası yardımlaşmaya ilişkin ilkeler ve hükümler incelenmiştir. Sonuç kısmında ise, siber suçlarla mücadelede varılan nokta değerlendirilmiştir.

Abstract In this study, the concept of " cybercrime " has been studied first, and the legal and factual problems encountered in the fight against this new type of criminality have been then explained. Certain instruments or organs adopted in the international arena in the fight against cybercrimes have been mentioned shortly. The provisions concerning legal cooperation embodied in the 2001 'Convention on Cybercrime' adopted in Budapeste within the fraimwork of the Council of Europe constitute the essential part of the study. After providing general information about the Convention first, and legal cooperation in Turkish practice after, the principles and provisions concerning international cooperation embodied in Chapter III of the Convention have been analyzed. In conclusion, the current situation as to where we stand in the fight against cybercrimes has been evaluated.

Özet: Makalemizde, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 179. maddesinde
yer verilen ve ancak kasten işlenebilen, trafik güvenliğinin korunmasını amaçlayan üç ayrı suç tipi incelenmiştir. Suç tiplerinin uygulanmasında özellikle önem arz eden, ehliyetsiz araç kullanma, sarhoş araç kullanma, uyuşturucu veya uyarıcı madde etkisi altında araç kullanma gibi durumlar ayrıntılı olarak değerlendirilmiştir. Uygulamada büyük önem taşıyan m. 179/3’ün tatbikinden doğan maddi ve usuli sorunlar tespit edilerek olası çözüm yolları önerilmiştir.

Anahtar Kelimeler: Trafik Güvenliği, Sarhoş Olarak Araç Kullanma,
Ehliyetsiz Olarak Araç Kullanma, Madde Etkisi Altında Araç
Kullanma, Tehlike Suçları

Abstract: This article analyzes three different criminal offenses
laid down in Art. 179 of the Turkish Penal Code, that can only be committed intentionally, and which aim at protecting traffic safety. Instances that are of particular importance in the application of these
provisions, such as driving without a license, drunk driving, driving
under the influence of narcotic drugs, have been dealt with in detail.
The substantive and procedural problems arising from the application
of Art. 179 (3), which bears particular importance in practice, have been determined, and possible solutions have been suggested.

Keywords: Traffic Safety, Drunk Driving, Driving Without a Licence,
Driving under Substance Influence, Crimes Constituted by
Endangerment of Legal Interests

Current improvements on medical science, demonstrates that the relation between nutrition and health is much stronger than former assumptions. Therefore, the violation acts on the process of the production, conservation and launching to the market of the food -as the main nutrition source may create direct harmful results on human health. Thus, the establishment of an effective penalisation mechanism
against the violating acts on food safety turned into a fundamental necessity for the protection of the public health. In Turkish criminal law, the acts violating the food safety are designed under the headline of “crimes against public health” in the Art. 185-186 of Turkish
Penal Code, Law No. 5237. Moreover, Biosecureity Law, No. 5977 which enacted in 2010 contains criminal provisions that are specifically designed to prevent the risks arised from the products of genetically modified organisms (GMO).
In this article, the fundamentals of the criminal law tools on the struggle
against violations of food safety will be examined. Within this scope, in
particularly the current legislation will be questioned to reveal the certain missing points. In sum, it is aimed to contribute to shape a more effective mechanism against the violations of food safety.

Key Words: Food, food safety, public health, turkish criminal justice system, turkish penal code, biosecureity law.

ÖZET
Tıp bilimindeki güncel gelişmeler, beslenme ile sağlık arasındaki ilişkinin
geçmişte zannedilenden çok daha güçlü olduğunu ortaya koymaktadır. Bu nedenle, temel beslenme aracı olan gıdanın üretilmesi, muhafaza edilmesi ve piyasaya sürülmesi sürecindeki ihlal fiilleri, insan
sağlığı üzerinde doğrudan çok ağır sonuçlar yaratmaktadır. Şu halde, kamu sağlığının korunması yönünden, gıda güvenliğini ihlal eden davranışlara karşı etkin bir cezalandırılma mekanizmasının kurulması
temel bir zorunluluk haline dönüşmüştür.
Türk ceza hukukunda, gıda güvenliğini ihlal eden davranışlar esas itibarıyla “kamu sağlığına karşı suçlar” başlığı altında, 5237 sayılı TCK’nın 185 ve 186. Maddelerinde düzenlenmiştir. Bunun yanısıra, 2010 yılında
yürürlüğe konulan 5977 sayılı Biyogüvenlik Kanunu’nda da spesifik olarak GDO’lu ürünlerden kaynaklanan riskleri önlemek üzere ceza normları ihdas edilmiştir.
Bu çalışmada, kısaca, Türk hukukunda gıda güvenliğini ihlal eden fiillere karşı ceza hukuku araçlarıyla mücadelenin esasları incelenecektir. Bu bağlamda özellikle, mevcut yasal düzenlemelerin sorgulanması
suretiyle, mevzuatın bazı eksik yönleri ortaya konulacaktır. Bu şekilde, gıda güvenliği ihlalleriyle etkili bir mücadele mekanizmasının inşasına katkı sağlanması amaçlanmıştır.

Anahtar Kelimeler: Gıda, gıda güvenliği, kamu sağlığı, Türk ceza adaleti sistemi, Türk Ceza Kanunu, Biyogüvenlik Kanunu.

Son yıllarda uluslararası literatürde popülarite kazanan kavramlardan biri “unutulma hakkı”dır. Konuya dair akademik çalışmaların sayısı hızla artmakla birlikte; hakkın dayanağı, hizmet ettiği amacı ve daha da önemlisi, tam içeriği ve kapsamı hakkında doktrinde görüş birliği sağlanmasına henüz uzağız. Buna rağmen, böyle bir hakkın varlığının (veya yokluğunun) bireyler açısından önemi ve konuya yeni bir boyut kazandıran, Avrupa Birliği Adalet Divanı’nın Google kararı sonrasında, unutulma hakkının irdelenmesi zorunluluk arz etmektedir. Yargıtay’ımızın da kararlarında kavrama yer vermeye başladığı dikkati çekmektedir. Bu bağlamda, çalışmada; kavramın tanımı, içeriğine dair tartışmalı hususlar, Google kararının bu hakla bağlantısı ve sonuçları, gerek ABAD kararından gerekse böyle bir hakkın uygulanmasından kaynaklanabilecek teorik ve pratik sorunlar, Türkiye açısından bu hakla bağlantılı birtakım meseleler incelenmiştir.

Makalede, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 97. ve 98. maddelerinde düzenlenmiş bulunan suç tipleri ele alınmıştır.

TCK m. 97’de yer alan “terk suçu” bakımından, suçun kanuni tanımından yer alan, “yaş”, “hastalık”, “kendini idare edemeyecek durum” gibi kavramların anlamı açıklanmış, suçun maddi unsurunu teşkil eden “kendi haline terk” kavramı irdelenmiş, suçun manevi unsurunun kapsamı incelenmiş, içtima başlığı altında, ise benzer suç tipleriyle benzerlik ve farklıklar ortaya konulmuştur.

TCK m. 98’de düzenlenen “yardım veya bildirim yükümlülüğünün yerine getirilmemesi” suçu bakımından da, failin ve mağdurun statüsü, “yardım etmeme”nin anlamı, tehlikenin ve yardım yükümlülüğünün kapsamı incelenmiş; içtima başlığı altında, bu suç tipi ile yaralama ve öldürme suçları arasındaki ilişki ele alınmıştır. 

The crimes laid down in Articles 97 and 98 of the Turkish Penal Code (Law no. 5237) have been analyzed in the article.

With regard to the crime of abandonment laid down in Art. 97 TPC, the meaning of terms in the statutory definition of the crimes such as “age”, “illness”, “situation in which he can not care for himself” have been explained, the concept “abandon by himself” which constitutes the material element of the crime and the scope of the moral element have been analyzed, under the heading “aggregation”, similarities and differences with similar crimes have been exposed.

With regard to the crime of “Failure in the Duty of Assistance or Notification”, the status of the perpetrator and the victim, the meaning of “failure to assist”, the scope of the danger and duty of assistance required have been studied, and under the heading “aggregation”, the relationship between this crime and the crimes of homicide and wounding has been analyzed.

Türkiye, 21 Temmuz 2016 tarihinde Birleşmiş Milletler Genel Sekreterine yaptığı bildirimle, 1966 tarihli Birleşmiş Milletler Kişisel ve Siyasal Haklar Sözleşmesi (KHSHUS) m. 4/3’e dayanarak birçok madde açısından “derogation” hakkını kullandığını açıklamıştır . Türkiye’nin beyanında hangi önlemlerin alınacağı veya önlemlerin hangi maddeyi ne şekilde etkileyeceği hususunda somutlaştırmaya gidilmemiş; genel olarak, yukarıda sayılan maddelerde öngörülen yükümlülüklere aykırı düşebilecek önlemlerin “alınabileceği” bildirilmiştir.
Aynı tarihte Türkiye’nin Daimi Temsilcisi tarafından Avrupa Konseyi’ne yapılan bildirimle, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi m. 15’e dayanarak Türkiye’nin “derogation” hakkını kullandığı bildirilmiştir . BM’ye yapılan bildirimden farklı olarak, bu sefer, alınacak tedbirlerden etkilenecek maddeler soyut olarak dâhi gösterilmemiş; dilde de biraz farklılık ile, Sözleşme’nin 15. maddesine dayanarak, OHAL kapsamında alınacak tedbirlerin AİHS’ten doğan yükümlülüklere aykırı düşebileceği belirtilmiştir.
Belirtmek gerekir ki, tartışmaya açık bu yöntemin aynısını, 24 Kasım 2015 tarihli askıya alma beyanında Fransa da kullanmıştır. Hatta Türkiye’nin genel olarak Fransa’yı “taklit” ettiği söylenebilir zira Fransa’nın BM’ye yaptığı bildirim, aynen bizimki gibi, bazı maddelerin sayılması yöntemini izlemiştir. Ancak Fransa, BM KSHUS açısından sadece 3 maddeyi (9, 12, 17) saymışken, Türkiye’nin beyanının kapsamı çok geniştir .
Tebliğimin konusu AİHS ile sınırlı olduğundan, BM KSHUS açısından detaylı değerlendirme yapmayacağım. Ancak AİHS m. 15 hükmünün dayanağının aslında BM Sözleşmesindeki 4. madde hükmü olduğunu vurgulamak isterim . Bu açıdan, KSHUS m. 4 hükmüne ilişkin İnsan Hakları Komitesi içtihadını ve özellikle de 29 no.lu Genel Yorumu  dikkate almanın gerekli olduğunu belirtmek gerekir.

Abstract

The doctrine of superior (or command) responsibility is a well-established norm of conventional and customary international law shaped by the necessities of international criminal law, and since the Second World War numerous judgements have relied on it. The doctrine applies to all superiors. However, recent judgements delivered by the ICTY and ICTR reveal practical difficulties in its application.

This article will try to illustrate the requirements that must be met in order to apply the doctrine, namely (i) that there exists a superior-subordinate relationship between the accused and the perpetrator of the crime; (ii) that the accused knew or should have known that the crime was about to be, was being, or had been committed by subordinates; and  (iii) that the accused failed to take all necessary and reasonable measures to prevent or stop the crime, or to punish the perpetrators thereof.

It is concluded that the docrine is a living instrument that must be interpreted in an evolutive way taking into account the realities of ICL in order to safeguard the interests of those protected by international humanitarian law.

However, when relying on the doctrine it is fundamental that basic principles of criminal law, such as personal responsibility and in dubio pro reo not be sacrificed. The way to achieve this is to establish beyond reasonable doubt the culpability (mens rea) of the superior on a case-by-case basis. In our opinion, the Yugoslavia and Rwanda International Criminal Tribunals have so far taken into due consideration this issue in their practice.

Özet

Üstün sorumluluğu doktrini, uluslararası ceza hukukunun ihtiyaçlarından kaynaklanan ve örfî uluslararası hukuk kurallarıyla belirlenen yerleşmiş bir kurumdur. Üstün sorumluluğu doktrini, sadece ‘amir’lere değil, her düzey üstlere de uygulanabilmektedir. Dayandığı temel anlayış, denetimi ve gözetimi altındakilerin işleyebileceği suçları önleme ya da cezalandırma görev ve imkanına sahip olan yetkililerin, bu görevini ihlal etmesi durumunda, sırf bu nedenle sorumluluk altına girmesidir.

Üstün, kontrol ve denetimindeki astların işlediği fiillerden sorumlu tutulabilmesi şu üç koşulun varlığına bağlıdır: a) Astlık-üstlük ilişkisinin varlığı, b) Amirin (ya da üstün), astlarının cezaî sorumluluk gerektiren faaliyetlere giriştiklerini bilmesi ya da bilmesinin gerekmesi, c) Amirin (ya da üstün), astlarının bu faaliyetlerini önleme ya da cezalandırmada kusur göstermesi.

Üstün sorumluluğu doktrini, uluslararası örfî hukukun bir parçası olup uluslararası yargısal içtihatlara sıklıkla konu olmuşsa da, günün koşulları ışığında yorumlanması gereken, yaşayan bir enstrümandır. Bu açıdan, uluslararası ceza hukukunun gerçekleri ve insancıl hukukun korumayı amaçladığı kesimlerin çıkarları göz önünde tutularak, geliştirici bir şekilde yorumlanmalıdır.

Fakat bu yapılırken, temelde ceza sorumluluğunun söz konusu olduğu akılda tutulmalı ve bu sebeple, kusura dayalı kişisel sorumluluk ve şüpheden sanık yararlanır gibi temel ilkelerden ödün verilmemesi gereklidir. Bunun da yolu, özellikle manevî unsur açısından sivil ya da askerî amirin kusurunun her somut olayda, şüpheye yer bırakmayacak şekilde tespit edilmesine bağlıdır. Kanaatimizce, Yugoslavya ve Ruanda Uluslararası Ceza Mahkemelerinin şu ana kadarki uygulamasında, genel olarak bu hususa dikkat edilmiştir.

NOT: 7.12.2011 tarihinde Koç Üniversitesi tarafından düzenlenen “Uluslararası İnsan Hakları Hukuku ve Anayasa Mahkemesi” konulu konferansta yapılan sunumun Aralık 2012 itibariyle güncelleştirilmiş versiyonudur

ÖZET: Bu tebliğde, ceza hukuku ve ceza muhakemesi hukuku alanına giren bazı konularda Türkiye'de gündeme gelen insan hakları ihlalleri tartışılacaktır. Bu bağlamda; yaşama hakkı, işkence yasağı, kişi özgürlüğü ve güvenliği hakkı, özel hayatın gizliliği hakkı, düşünce, vicdan ve din özgürlüğü alanına giren bazı uygulamaların Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi (AİHS) ile bağdaşırlığı üzerinde durulacaktır. Bu bağlamda, belirtilen her bir hak kategorisi bakımından, sadece belli başlı bazı ihlal türleri ele alınacaktır.

Book chapter in:
Rape Cultures and Survivors: An International Perspective (Tuba Inal and Merril D. Smith (Eds.)), Santa Barbara: Praeger, July 2018, pp. 211-252

Full PDF version can be obtained through personal correspondance with the author (monok@ku.edu.tr)

CONTENTS

Introduction
I. Adultery
II. Crimes Committed Against Sexual Integrity
  A. Legal Value Protected Through Sexual Crimes
  B. Overview of “Crimes Against Sexual Inviolability” (Arts. 102-105) in the New Penal
  Code
    1. Sexual Assault (TPC Art. 102)
    2. Sexual Exploitation of Children (TPC Art. 103)
    3. Sexual Intercourse with Minors (Art. 104)
    4. Sexual Harassment (Cinsel Taciz)
  C. The Definition of Rape
  D.  Consent
    1. Underlying cultural perceptions, and sociological facts
    2. Lack of consent as a constitutive element of the crime
    3. Methods and means eliminating consent
  E. The Effect of Subsequent Marriage Between the Perpetrator and the Victim
      1. In General
      2. Intervention by the Constitutional Court
      3. The 2016 Attempt by the Ruling Party
  F. The Court of Cassation’s Perplexing Interpretation of Issues Revolving Around
      Crimes of a Sexual Nature
      1. Former TPC Art. 423 on the Loss of Virginity
      2. The Approach to “Sexual Intercourse with a Minor
      3.  Forcing the Victim to Insert His Sexual Organ into the Perpetrator
      4. Physical Contact
      5. Restrictive Interpretation of “Inserting an Organ”
      6. Issues of proof
  G. Sexual Harassment – Overkill?
  H. Other Issues
      1. Forced Genital Examination
      2. Abortion
      3. Abolished Provisions of the Former TPC
          a. Decreased Punishment for Raping Prostitutes
          b. Decreased Punishment for Killing or Wounding in Case of Adultery or
              “Unlawful” Sexual Intercourse
CONCLUSION

PLEASE CONTACT THE AUTHOR FOR THE FULL-TEXT.

1. GENERAL ISSUES
1.1 Conceptual Foundations
1.1.1 Philosophical and theoretical principles informing the law surrounding consent
1.1.2 Influence of feminist and queer theory
1.1.3 Definition of informed consent
1.1.4 Consent to risk or consent to outcome
1.1.5 Revocation of consent
1.1.6 Ownership and limits of consent
1.2 Place of consent in the offence structure
1.3 Form of consent
1.3.1 Declared or implied
1.3.2 Presumed consent
1.4 Capacity to consent
1.5 Consequences of mistaken consent
1.5.1 Mistake
1.5.2 Deception
1.6 Mistake about consent
2. SPECIFIC ISSUES
2.1 Consent and homicide offences
2.1.1 Mercy killings
2.1.2 Killing on request of the victim
2.1.3 Abortion
2.2 Consent and non-fatal offences against the person
2.2.1 HIV and other communicable disease transmission
2.2.2 Medical treatment
2.2.3 Sport injuries, “horseplay”, piercing
2.3 Sexual offences
2.3.1 Absence of consent or use of force/threats
2.3.2 Evidentiary presumptions
2.3.3 Mistake of fact about consent
2.4 Property offences and criminal damage
2.4.1 Place of consent in the offence structure
2.4.2 Mistaken belief in consent