Kitara
Kitara (stgr. κιθάρα kithára lub κίθαρις kítharis, łac. cithara) – instrument muzyczny używany przez starożytnych Greków, stanowiła odmianę liry[1].
Budowa
[edytuj | edytuj kod]Posiadała drewniane pudło rezonansowe o bocznych ściankach, zakończone dwoma wygiętymi, płaskimi ramionami połączonymi poprzeczką zwaną jarzmem. Struny z włókna roślinnego w liczbie od 3 do 12 nawinięte były z jednej strony na jarzmo, z drugiej umocowane u dołu pudła rezonansowego. Szarpano je płytką (plektronem).
Historia
[edytuj | edytuj kod]Kitara była instrumentem kultu Apollina. Symbolizowała umiar, harmonię i równowagę, zaś wynalezienie jej przypisywano Erato. Kitara służyła do gry solowej oraz do akompaniamentu śpiewu, który zwano wtedy kitarodią. Była jednym z najpopularniejszych instrumentów starożytnej Grecji, lecz poza nią nie odegrała w Europie większej roli.
Odmianą kitary była posiadająca więcej strun forminga (φόρμιγξ phórminks, dopełniacz φόρμιγγος phórmingos), wzmiankowana przez Homera[2]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Liliana Zganiacz-Mazur, Słowniczek muzyczny, Warszawa: Wydawnictwo Muzyczne Contra, 2004, ISBN 83-7215-333-7, OCLC 69293488 [dostęp 2020-02-27].
- ↑ Chrēstos Terzēs, Musical Instruments of Greek and Roman Antiquity, „A Companion to Ancient Greek and Roman Music”, 2020 [dostęp 2024-09-21], Cytat: The instrument with the round‐based horseshoe‐shaped soundbox can probably be identified as the phorminx and the “cradle” kithara, both mentioned by Homer as the accompanying instruments of the epic aoidos..