Pretty Woman

Pretty Woman

Gatunek	komedia romantyczna
Rok produkcji	1989–1990
Data premiery	USA: 23 marca 1990 POL: 31 grudnia 1990
Kraj produkcji	Stany Zjednoczone
Język	angielski, włoski
Czas trwania	119 minut
Reżyseria	Garry Marshall
Scenariusz	J.F. Lawton
Główne role	Richard Gere Julia Roberts Ralph Bellamy Laura San Giacomo Héctor Elizondo Jason Alexander
Muzyka	James Newton Howard
Zdjęcia	Charles Minsky
Scenografia	ALbert Brenner
Kostiumy	Marilyn Vance
Montaż	Raja Gosnell, Priscilla Nedd-Friendly
Produkcja	Arnon Milchan, Steven Reuther, Gary W. Goldstein
Wytwórnia	Touchstone Pictures Silver Screen Partners IV
Dystrybucja	USA: Buena Vista Pictures POL: Imperial
Budżet	14 milionów USD
Przychody brutto	463,4 miliony USD

Pretty Woman – komedia romantyczna produkcji amerykańskiej z 1990. Film opowiada historię prostytutki Vivian Ward (Julia Roberts), która zostaje zatrudniona przez majętnego biznesmena Edwarda Lewisa (Richard Gere) jako reprezentacyjna dama do towarzystwa.

Fabuła

Bogaty przedsiębiorca Edward Lewis z Nowego Jorku przebywa w Los Angeles w sprawach służbowych. Chodzi o zakup stoczni Jamesa Morse’a. Opuszcza przyjęcie u swego prawnika Stuckeya, ale gubi się na ulicach Hollywood i nie wie, jak trafić do hotelu. Pomaga mu Vivien, początkująca prostytutka z Alei Gwiazd, z którą następnie spędza noc. Rano Stuckey powiadamia Edwarda, że umówił go z Morse'em na kolację. Edwardowi przydałaby się więc dama do towarzystwa. Proponuje Vivian tę rolę na tydzień, a ona przyjmuje ją za 3000 dolarów. Edward daje jej także pieniądze na stosowne ubranie, jednak w eleganckich sklepach traktują Vivien jako intruza i dopiero dzięki pomocy dyrektora hotelu udaje jej się właściwie ubrać. W nowym wydaniu robi wrażenie na Edwardzie. Idą na spotkanie z Morse'em i jego wnukiem, Davidem. Morse odrzuca propozycję sprzedaży, gdy okazuje się, że chodzi o likwidację firmy, której jest twórcą. Wychodzi oburzony metodami Edwarda, który blokuje (za pomocą znajomego kongresmena) wielkie zamówienie rządowe dla stoczni.

W hotelu Edward i Vivian rozmawiają coraz szczerzej. Edward zaczyna mieć wątpliwości co do sensu swoich interesów. Wieczorem schodzi do hotelowej restauracji pograć na fortepianie. Tam znajduje go Vivian, która oddaje się mu na fortepianie. Następnego dnia Edward zabiera Vivian na kolejne zakupy. Elegancko ubraną, zabiera na mecz polo, gdzie ją przedstawia jako swoją dziewczynę. Sam spotyka się ze znajomym kongresmenem. Jednym z graczy w polo jest wnuk Morse’a, z którym Vivian rozmawia. Widząc ich razem, Stuckey zaczyna podejrzewać, że Vivian jest szpiegiem Morse’a. Gdy przekazuje swoje podejrzenia Edwardowi, ten zdradza, że Vivian jest prostytutką. Upokorzona Vivian nie chce dalej pracować dla Edwarda. Ten rzuca jej pogardliwie pieniądze na łóżko. Vivian nie zabiera ich i wychodzi. Dopiero teraz Edward uświadamia sobie, że Vivian ma swoją dumę. Wychodzi za nią i przeprasza. Zdaje sobie sprawę, że zaczyna być zazdrosny.

Następnego dnia Edward zabiera Vivian prywatnym samolotem do opery. Kolejny dzień spędzają na spacerach i odpoczynku – Edward zaczyna uczyć się radości bycia razem. Vivian wyznaje miłość Edwardowi. W przedostatni dzień Edward informuje Vivian, że wraca do Nowego Jorku i oferuje dalsze opłacanie zakupów, a także mieszkanie i samochód. Vivian jednak nie chce być jego utrzymanką. Spotyka się z Kit, której przyznaje się do swoich uczuć i planów.

Tymczasem Morse uznaje się za pokonanego zagrywkami Edwarda i prosi o spotkanie, ponieważ jedynie chce zabezpieczenia losu pracowników swojej stoczni. Wtedy Edward oświadcza, że zmienił zdanie i chce pomóc mu w utrzymaniu stoczni. Ta decyzja rozwściecza Stuckeya, który liczył na duży zarobek. Idzie do hotelu porozmawiać z Edwardem, jednak w pokoju zastaje jedynie Vivian, którą chce zgwałcić. Wraca jednak Edward i wyrzuca go z apartamentu. Niedługo odchodzi też Vivian, którą dyrektor hotelu poleca odwieźć hotelową limuzyną. W rozmowie z Kit informuje, że przeprowadza się do San Francisco, gdzie zamierza skończyć szkołę.

Przed wylotem na lotnisko Edward podjeżdża pod mieszkanie wynajmowane przez Vivian. Pokonując swój lęk wysokości, wspina się po drabinie przeciwpożarowej do ukochanej, której wyznaje miłość.

Obsada

• Richard Gere jako Edward Lewis (zapracowany milioner kupujący firmy mające problemy i sprzedający je w częściach z dużym zyskiem)
• Julia Roberts jako Vivian Ward (prostytutka świadcząca usługi przy Alei Gwiazd w Hollywood)
• Ralph Bellamy jako James Morse (twórca jednej z firm mającej problemy finansowe)
• Jason Alexander jako Phillip Stuckey (prawnik, pomocnik Edwarda Lewisa)
• Héctor Elizondo jako Barney Thompson (dyrektor hotelu, w którym zatrzymał się Edward Lewis)
• Laura San Giacomo jako Kit De Luca (przyjaciółka i współlokatorka Vivian, również prostytutka)
• Alex Hyde-White jako David Morse (wnuk Jamesa Morse’a)
• Patrick Richwood jako Dennis (windziarz hotelowy)
• Amy Yasbeck jako Elizabeth Stuckey (żona Stuckeya)
• Dey Young jako nieprzyjemna ekspedientka w sklepie z odzieżą
• Larry Miller jako pan Hollister (właściciel sklepu, w którym Vivian robi zakupy na koszt Edwarda)
• Elinor Donahue jako Bridget (znajoma Barneya Thompsona pracująca w sklepie z wytworną odzieżą)
• John David Carson jako Mark Roth (biznesmen w biurze Edwarda Lewisa)
• Judith Baldwin jako Susan (jedna z byłych dziewczyn Edwarda Lewisa)

Ścieżka dźwiękowa

• Natalie Cole – „Wild Women Do”
• David Bowie – „Fame”
• Go West – „King of Wishful Thinking”
• Jane Wiedlin – „Tangled”
• Roxette – „It Must Have Been Love”
• Robert Palmer – „Life in Detail”
• Peter Cetera – „No Explanation”
• Christopher Otcasek – „Real Wild Child (Wild One)”
• Lauren Wood – „Fallen”
• Roy Orbison – „Oh, Pretty Woman”
• Red Hot Chili Peppers – „Show Me Your Soul”

Produkcja

Okres zdjęciowy trwał od 24 lipca do 18 października 1989. Zdjęcia do filmu kręcono w Los Angeles, Beverly Hills, San Francisco i Burbank w stanie Kalifornia.

Uwagi

Pierwotna wersja scenariusza Lawtona znacznie różniła się od ostatecznej wersji. Historia była bardziej mroczna i realistyczna, m.in. Vivian była uzależniona od narkotyków. Chociaż podstawowe wątki były podobne, to jednak wiele scen było zupełnie różnych od scen w ostatecznej, złagodzonej wersji. W pierwotnej wersji Vivian opuszczając hotel, odsyła Edwardowi wszystkie pieniądze. Edward, po uświadomieniu sobie swoich uczuć, musi szukać Vivian na Alei Gwiazd, wypytując inne prostytutki.

Odbiór

Film spotkał się z pozytywną reakcją krytyków. W serwisie Rotten Tomatoes, 61% z 57 recenzji filmu jest pozytywne (średnia ocen wyniosła 5,7 na 10). Na portalu Metacritic średnia ocen z 18 recenzji wyniosła 51 pkt. na 100.

Nagrody i nominacje

Rok	Miejsce	Nagroda	Kategoria	Odbiorcy i nominowani	Wynik
1991	44. ceremonia wręczenia nagród Brytyjskiej Akademii Filmowej	BAFTA	Najlepszy film	Arnon Milchan, Garry Marshall i Steven Reuther	Nominacja
			Najlepsza aktorka pierwszoplanowa	Julia Roberts	Nominacja
			Najlepszy scenariusz oryginalny	J.F. Lawton	Nominacja
			Najlepsze kostiumy	Marilyn Vance	Nominacja
	33. ceremonia wręczenia Cezarów	Cezar	Najlepszy film zagraniczny	Garry Marshall	Nominacja
	Nickelodeon Kids’ Choice Awards 1991	Sterowiec	Ulubiona aktorka filmowa	Julia Roberts	Wygrana
	63. ceremonia wręczenia Oscarów	Oscar	Najlepsza aktorka pierwszoplanowa		Nominacja
	People’s Choice Award 1991	Kryształowa Statuetka	Ulubiona komedia	Pretty Woman	Wygrana
	48. ceremonia wręczenia Złotych Globów	Złoty Glob	Najlepsza aktorka w komedii lub musicalu	Julia Roberts	Wygrana
			Najlepsza komedia lub musical	Pretty Woman	Nominacja
			Najlepszy aktor w komedii lub musicalu	Richard Gere	Nominacja
			Najlepszy aktor drugoplanowy	Héctor Elizondo	Nominacja

Linki zewnętrzne

• Pretty Woman w bazie IMDb (ang.)
• Pretty Woman w bazie Filmweb