Vénus (1935)
 Jednostka siostrzana „Vénus” – „Junon” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
T2 |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
27 czerwca 1932 |
| Wodowanie |
6 kwietnia 1935 |
 Marine nationale
| |
| Wejście do służby |
15 listopada 1936 |
| Zatopiony |
samozatopiony 27 listopada 1942 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
68,1 m |
| Szerokość |
5,62 m |
| Zanurzenie |
4,03 m |
| Zanurzenie testowe |
80 m |
| Rodzaj kadłuba | |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1800 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1230 KM 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 4000 Mm przy 10 w. |
| Sensory | |
| hydrofony | |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 75 mm, 2 wkm kal. 13,2 mm (2 x I) 9 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
6 × 550 mm |
| Załoga |
42 |
Vénus (Q187) – francuski dwukadłubowy okręt podwodny z okresu międzywojennego i II wojny światowej, jedna z sześciu zbudowanych jednostek typu Minerve. Okręt został zwodowany 6 kwietnia 1935 roku w stoczni Ateliers et Chantiers de la Seine-Maritime w Le Trait, a w skład Marine nationale wszedł 15 listopada 1936 roku. Pełnił służbę na Morzu Śródziemnym i Atlantyku, a od zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami znajdował się pod kontrolą rządu Vichy. 27 listopada 1942 roku „Vénus”, mimo podjęcia próby ucieczki, została samozatopiona w Tulonie.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]„Vénus” zamówiona została w ramach programu rozbudowy floty francuskiej z 1930 roku[1][2]. Oficjalny, sygnowany przez marynarkę projekt (o oznaczeniu T2), stworzony przez inż. Jeana-Jacquesa Roqueberta, stanowił ulepszenie 600-tonowych typów Sirène, Ariane i Circé, uwzględniając też doświadczenia stoczni prywatnych przy budowie okrętów typów Argonaute, Diane i Orion[3][4]. Usunięto większość wad poprzedników: okręty charakteryzowały się wysoką manewrowością i krótkim czasem zanurzenia; poprawiono też warunki bytowe załóg[3]. Na jednostkach powiększono też liczbę wyrzutni torped do dziewięciu, jednak bez możliwości zabierania torped zapasowych[4].
„Vénus” zbudowana została w stoczni Ateliers et Chantiers de la Seine-Maritime w Le Trait (numer stoczniowy 75)[4][5]. Stępkę okrętu położono 27 czerwca 1932 roku[6][a], a zwodowany został 6 kwietnia 1935 roku[3][4].
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]„Vénus” była średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[3]. Długość między pionami wynosiła 68,1 metra, szerokość 5,62 metra i zanurzenie 4,03 metra[4][5][b]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 662 tony, a w zanurzeniu 856 ton[3][4][c]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Normand–Vickers o łącznej mocy 1800 KM[3][4]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 1230 KM[3][4]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14,5 węzła na powierzchni i 9 węzłów w zanurzeniu[3][4][d]. Zasięg wynosił 2500 Mm przy prędkości 13 węzłów w położeniu nawodnym (lub 4000 Mm przy prędkości 10 węzłów) oraz 85 Mm przy prędkości 5 węzłów w zanurzeniu[3][1][e]. Zbiorniki paliwa mieściły 60 ton oleju napędowego[4][f]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów[5].
Okręt wyposażony był w dziewięć wyrzutni torped: cztery stałe kalibru 550 mm na dziobie, dwie kalibru 550 mm na rufie oraz potrójny zewnętrzny obracalny aparat torpedowy kalibru 400 mm[3][5]. Łącznie okręt przenosił dziewięć torped, w tym sześć kalibru 550 mm i trzy kalibru 400 mm[5]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kalibru 75 mm M1928 L/35 oraz dwa pojedyncze wielkokalibrowe karabiny maszynowe Hotchkiss kalibru 13,2 mm L/76[3][4]. Jednostka wyposażona też była w hydrofony[5].
Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 39 podoficerów i marynarzy[1][3][g].
Służba
[edytuj | edytuj kod]„Vénus” weszła do służby w Marine nationale 15 listopada 1936 roku[6]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q187[5]. W momencie wybuchu II wojny światowej okręt pełnił służbę na Morzu Śródziemnym, wchodząc w skład 15. dywizjonu 5. eskadry 1. Flotylli okrętów podwodnych w Tulonie (wraz z siostrzanymi jednostkami „Iris”, „Pallas” i „Cérès”)[7]. Dowódcą jednostki był w tym okresie kpt. mar. (fr. lieutenant de vaisseau) P. Dartigues[7].
22 lutego 1940 roku wszystkie okręty 15. dywizjonu dotarły na Martynikę, zastępując powracające do metropolii jednostki 8. dywizjonu („Agosta”, „Bévéziers”, „Ouessant” i „Sidi Ferruch”)[8]. 1 maja „Vénus”, „Iris”, „Pallas” i „Cérès” wyruszyły w drogę powrotną, 31 maja przechodząc przez Cieśninę Gibraltarską i docierając 3 czerwca do Tulonu[8][9]. W czerwcu 1940 roku okręt wchodził w skład 15. dywizjonu w Tulonie, a jego dowódcą był nadal kpt. mar. Dartigues[10][11]. 10 czerwca, po wypowiedzeniu wojny przez Włochy jednostka opuściła bazę, udając się na patrol na Morze Tyrreńskie (wraz z „Iris”, „Pallas” i „Archimède”)[12][13]. 14 czerwca cztery okręty podwodne patrolowały wody nieopodal Savony, gotowe do wzajemnego wsparcia[12]. 22 czerwca, w dniu zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami, „Vénus” stacjonowała w Hyères[14]. W listopadzie 1940 roku rozbrojona „Vénus” znajdowała się w Tulonie w składzie 4. grupy okrętów podwodnych (wraz z „Iris”, „Pallas” i „Cérès”) pod kontrolą rządu Vichy[15].
6 lutego 1941 roku „Vénus”, „Iris”, „Pallas” i „Cérès” wyszły z Tulonu i 9 lutego dopłynęły do Oranu, skąd dwa dni później w eskorcie uzbrojonego trawlera „La Havraise” udały się w rejs do Casablanki, docierając do portu docelowego 13 lutego[16].
27 listopada 1942 roku, podczas ataku Niemców na Tulon, dowodzona przez kpt. mar. Crescenta jednostka stacjonowała w basenie Maurillon[17][18]. „Vénus” jako pierwsza odbiła od nabrzeża i próbowała rozerwać sieci przeciwtorpedowe, jednak bezskutecznie[18]. Wyrwę w przeszkodzie udało się zrobić dopiero „Casabiance”, a „Vénus” opuściła bazę tuż za nią[18]. Uciekające z portu okręty podwodne stały się celem ataku bombowców Ju 88 i mimo otwarcia ognia przeciwlotniczego jedna ze zrzuconych bomb trafiła „Vénus”[18]. Choć nie wybuchła, okręt został uszkodzony i jego dowódca uznał, że nie zdoła się zanurzyć i uciec swym prześladowcom[17][18]. Kpt. Crescent nakazał w tej sytuacji opuszczenie okrętu przez załogę i jego samozatopienie[17][18].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 84 i Gogin 2020 ↓ podają, że stępkę okrętu położono w styczniu 1932 roku.
- ↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 84 podaje, że zanurzenie wynosiło 3,66 metra.
- ↑ Lipiński 1999 ↓, s. 540 podaje wyporność nawodną 597 ton, a podwodną 844 tony, McMurtrie 1937 ↓, s. 208 podaje wyporność 597/809 ton, zaś McMurtrie 1941 ↓, s. 193 – 597/825 ton.
- ↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 84 podaje, że okręt na powierzchni rozwijał prędkość 14,29 węzła, a w zanurzeniu 9,3 węzła.
- ↑ McMurtrie 1937 ↓, s. 208 i McMurtrie 1941 ↓, s. 193 podają, że zasięg nawodny wynosił 3000 Mm przy prędkości 10 węzłów, a podwodny 78 Mm przy prędkości 5 węzłów.
- ↑ Gogin 2020 ↓ podaje, że okręt zabierał 51 ton paliwa.
- ↑ McMurtrie 1937 ↓, s. 208 i McMurtrie 1941 ↓, s. 193 podają, że załoga okrętu liczyła 48 osób.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 84.
- ↑ McMurtrie 1937 ↓, s. 208.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Fontenoy 2007 ↓, s. 192.
- ↑ a b c d e f g h i j k Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 275.
- ↑ a b c d e f g Gogin 2020 ↓.
- ↑ a b Helgason 2020 ↓.
- ↑ a b Kindell 1939a ↓.
- ↑ a b Kindell 1939b ↓.
- ↑ Kindell 1940a ↓.
- ↑ Kindell 1940b ↓.
- ↑ Franz 2016 ↓, s. 225.
- ↑ a b Kindell 1940c ↓.
- ↑ Rohwer 1940 ↓.
- ↑ Kindell 1940d ↓.
- ↑ Kindell 1940e ↓.
- ↑ Kindell 1941a ↓.
- ↑ a b c Perepeczko 2014 ↓, s. 394.
- ↑ a b c d e f Franz 2017 ↓, s. 73.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Maciej Franz: Burza nad Morzem Śródziemnym. Aliancka ofensywa. T. 4. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65855-43-5.
- Maciej Franz: Burza nad Morzem Śródziemnym. Wojna się rozpoczyna. T. 1. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65495-67-9.
- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Ivan Gogin: Minerve 2nd class submarines (1936–1939). Navypedia. [dostęp 2020-05-12]. (ang.).
- Guðmundur Helgason: FR Vénus. Allied Warships. [dostęp 2020-05-12]. (ang.).
- Don Kindell: FRENCH, POLISH, GERMAN NAVIES, also US SHIPS IN EUROPE, SEPTEMBER 1939. Naval History Homepage. [dostęp 2020-05-12]. (ang.).
- Don Kindell: NAVAL EVENTS SEPTEMBER 1939 (Part 2 of 2) Friday 15th - Saturday 30th. Naval History Homepage. [dostęp 2020-05-12]. (ang.).
- Don Kindell: NAVAL EVENTS, MAY 1940 (Part 4 of 4) Wednesday 22nd – Friday 31st. Naval History Homepage. [dostęp 2020-05-12]. (ang.).
- Don Kindell: FRENCH NAVY SHIPS, JUNE 1940. Naval History Homepage. [dostęp 2020-05-12]. (ang.).
- Don Kindell: NAVAL EVENTS, JUNE 1940 (Part 2 of 4) Saturday 8th – Friday 14th. Naval History Homepage. [dostęp 2020-05-12]. (ang.).
- Don Kindell: NAVAL EVENTS, JUNE 1940 (Part 4 of 4) Saturday 22nd - Sunday 30th. Naval History Homepage. [dostęp 2020-05-12]. (ang.).
- Don Kindell: NAVAL EVENTS, NOVEMBER 1940 (Part 2 of 2) Friday 15th – Saturday 30th. Naval History Homepage. [dostęp 2020-05-12]. (ang.).
- Don Kindell: NAVAL EVENTS, FEBRUARY 1941 (Part 1 of 2) Saturday 1st – Friday 14th. Naval History Homepage. [dostęp 2020-05-12]. (ang.).
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: Ian Allan Ltd., 1971. ISBN 0-7110-0153-7. (ang.).
- Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
- Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1937. London: Sampson Low, Marston & Co., 1937. (ang.).
- Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
- Andrzej Perepeczko: Od Napoleona do de Gaulle’a. Flota francuska w latach 1789–1942. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-372-1.
- Jürgen Rohwer: Seekrieg 1940, Juni. Chronik des Seekrieges 1939–1945. [dostęp 2020-05-12]. (niem.).
