pianino
pianino (język polski)
[edytuj]
- wymowa:
- IPA: [pʲjä̃ˈɲĩnɔ], AS: [pʹi ̯ä̃ńĩno], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) muz. klawiszowy instrument muzyczny ze strunami w środku ustawionymi pionowo; zob. też pianino w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik pianino pianina dopełniacz pianina pianin celownik pianinu pianinom biernik pianino pianina narzędnik pianinem pianinami miejscownik pianinie pianinach wołacz pianino pianina
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- zobacz też: Indeks:Polski - Instrumenty muzyczne
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) (upright) piano
- białoruski: (1.1) піяніна n
- esperanto: (1.1) pianeto, piano
- francuski: (1.1) piano m
- hiszpański: (1.1) piano m
- japoński: (1.1) ピアノ (piano)
- jidysz: (1.1) פּיאַנע ż (pjane), פּיאַנאָ ż (pjano)
- kataloński: (1.1) piano m
- kazachski: (1.1) күйсандық
- koreański: (1.1) 피아노
- litewski: (1.1) pianinas m
- łotewski: (1.1) pianīns m, klavieres ż
- niemiecki: (1.1) Klavier n, Piano n
- nowogrecki: (1.1) πιάνο n
- rosyjski: (1.1) пианино n
- szwedzki: (1.1) piano n
- ukraiński: (1.1) піаніно n
- źródła:
- ↑ A. Zaręba, Zapożyczenia włoskie we współczesnej polszczyźnie, „Język Polski” nr 1/1947, s. 17.