Josephine Baker
Josephine Baker, właśc. Freda Josephine McDonald (ur. 3 czerwca 1906 w Saint Louis, zm. 12 kwietnia 1975 w Paryżu) – francuska tancerka, aktorka, piosenkarka i agentka wywiadu pochodzenia afroamerykańskiego. Niektóre źródła podają jej nazwisko rodowe jako Freda Carson[1].
Josephine Baker (1949) | |
Imię i nazwisko |
Freda Josephine McDonald |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość | |
Dziedzina sztuki | |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
podporucznik | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1940–1945 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
Francuski wywiad wojskowy |
Stanowiska |
Agent wywiadu |
Główne wojny i bitwy | |
Życiorys
edytujUrodzona w slumsach St. Louis w rozbitej rodzinie biedoty miejskiej, od wczesnych lat dziecięcych występowała na ulicy, tańcząc i śpiewając, śpiąc w przytułkach i zaułkach ulic. Zanim ukończyła piętnasty rok życia, miała już za sobą dwa małżeństwa. W 1937 otrzymała obywatelstwo francuskie.
Otrzymała ponad 1500 propozycji małżeństwa, nie licząc drogich prezentów od wielbicieli. Podczas II wojny światowej pracowała w Czerwonym Krzyżu oraz działała czynnie we francuskim ruchu oporu[2]. Po wojnie zaadoptowała ze swoim czwartym mężem dwanaścioro dzieci różnych ras i religii. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX w. udawała się do USA, gdzie występowała przeciwko rasizmowi. W 1963 roku przemawiała podczas Marszu na Waszyngton obok Martina Luther Kinga[2].
Dama Orderu Legii Honorowej i innych francuskich odznaczeń[3]. W 1990 wprowadzona do St. Louis Walk of Fame. Była przyjaciółką wielu znanych artystów, jak Pablo Picasso, Christian Dior i F. Scott Fitzgerald. Pod koniec życia Josephine Baker zdana głównie na siebie, z dużą rodziną adoptowanych dzieci (ze względu na wielorasowość jej dzieci nazywano je poetycko „Tęczowym plemieniem”) popadła w poważne kłopoty finansowe zakończone ogłoszeniem bankructwa. Zmusiło ją to, w dość już zaawansowanym wieku, do powrotu na scenę. Zmarła dwa dni po ostatnim występie.
Kariera sceniczna
edytujZ St. Louis przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie była popularną tancerką i piosenkarką wodewili i nocnych kabaretów. Ze względu na kolor skóry jej możliwości kariery scenicznej były jednak bardzo ograniczone. W 1925 wraz z amerykańską „Rewią murzyńską” (franc. La Revue Negre) udała się do Francji, gdzie odniosła błyskawiczny sukces. Jej kariera w Paryżu i ówczesna atmosfera tego miasta skłoniły ją do pozostania we Francji. Wkrótce otworzyła tam własny klub Chez Josephine. Określano ją często przydomkami: „Czarny Aksamit”, „Czarna Perła” i „Czarna Wenus” ze względu na jej afrykańsko-indiańskie pochodzenie. Zyskała światową sławę, występując w prawie wszystkich krajach Europy, w tym także w Polsce. Szokowała pełnym erotyki tańcem, kostiumami (słynna spódniczka z bananów) i stylem bycia – przyznawała się do biseksualizmu[4]. Podziwiana i znana ze swego ekscentryzmu, m.in. w domu trzymała całą menażerię zwierząt. Znana była z przechadzek z pięknym i egzotycznym gepardem, którego wielu porównywało do samej Josephiny.
Jej występy nawiązywały do motywów uważanych za rasistowskie, np. „bananowy taniec“ i do stereotypów na temat czarnych kobiet. Niektórzy współcześni krytycy oceniają je negatywnie ze względu na propagowanie rasistowskich uprzedzeń[2].
Kariera filmowa
edytujBaker występowała w kilku filmach, poczynając od zrealizowanego w 1927 we Francji La Sirena des Tropiques, następnie Zou Zou i Princess Tam-Tam. W 1991 Brian Gibson zrealizował w USA obraz pt. Historia Josephine Baker z Lynn Whitfield w roli tytułowej[5].
Upamiętnienie
edytujW 2021 roku prezydent Emmanuel Macron ogłosił, że Baker zostanie pochowana w Panteonie w Paryżu[2].
Odznaczenia
edytuj- Legia Honorowa - 9 grudnia 1957[6]
- Krzyż Wojenny 1939-1945 z palmą - 19 sierpnia 1961
- Medal Francuskiego Oporu z rozetą - 6 października 1946
- Medal Pamiątkowy Ochotników Wolnej Francji
- Medal Pamiątkowy Wojny 1939–1945
Przypisy
edytuj- ↑ Josephine Baker - Biography
- ↑ a b c d Constant Méheut: Josephine Baker to Be Honored With a Panthéon Burial. The New York Times, 2021-08-22. [dostęp 2021-08-25].
- ↑ Josephine Baker słynna kobieta na usługach wywiadu. spy-shop.pl. [dostęp 2014-04-22]. (pol.).
- ↑ Josephine Baker w bazie Notable Names Database (ang.)
- ↑ Polski portal filmowy
- ↑ http://histoire-vesinet.org/decret-57.pdf
Linki zewnętrzne
edytuj- Josephine Baker w bazie IMDb (ang.)
- Josephine Baker w bazie Notable Names Database (ang.)
- ISNI: 0000000116279884
- VIAF: 41836198
- ULAN: 500490452
- LCCN: n50020892
- GND: 118506099
- NDL: 00620315
- LIBRIS: ljx0z7f4508lbn8
- BnF: 11889929q
- SUDOC: 026701553
- NLA: 35691869
- NKC: ola2002150857
- BNE: XX830078
- NTA: 071589171
- BIBSYS: 1533887352638
- Open Library: OL1120783A
- PLWABN: 9810632401505606
- NUKAT: n2004258565
- J9U: 987007462877705171
- CANTIC: a10796708
- LNB: 000323987
- CONOR: 35336803
- ΕΒΕ: 248854
- BLBNB: 000606529
- KRNLK: KAC2020R4031
- LIH: LNB:CIIR;=BD