Bottersuur
|
Algemeen | |
|---|---|
| Naam | Bottersuur |
| Sistematiese naam | Butanoësuur |
 |
 |
| Chemiese formule | C4H8O2 |
| Molêre massa | 88.1 g/mol [1] |
| CAS-nommer | 107-92-6 [1] |
| Voorkoms | Kleurlose vloeistof |
| Reuk | ransig |
| Fasegedrag | |
| Smeltpunt | -7,9 °C [1] |
| Kookpunt | 163,5 °C [1] |
| Digtheid | 0,96 g/cm3 [1] |
| Mengbaarheid | water[2] |
| Oplosbaarheid | |
| Dampdruk | 0,001 Torr (25 °C)[2] |
| Henry se konstante | 5,35 x 10-7 atm.m3/mol (25 °C)[2] |
|
Suur-basis eienskappe | |
| pKa | 4.82[2] |
|
Veiligheid | |
| Flitspunt | |
|
Tensy anders vermeld is alle data vir standaardtemperatuur en -druk toestande. | |
Portaal  Chemie
| |
Bottersuur of butanoësuur is 'n karboksielsuur met die chemiese struktuurformule CH3CH2CH2-COOH, bevattende vier koolstofatome. Die afgeleide soute en esters heet butirate. Bottersuur is ontdek deur Adolf Lieben en Antonio Rossi in 1869.[1] 'n Deel van melkvet (ongeveer 4%) bestaan uit 'n trigliseried van bottersuur. Bottersuur word egter ook in die derm gevorm veral uit dieetvesel. Daar is aanduidings dat bottersuur beskerming teen kanker bied, maar dit is nie duidelik of dit ongeag die bron die geval is nie. Die bottersuur uit melk of botter sal nooit die derm bereik nie. Dit word opgeneem en in die lewer gemetaboliseer.[3]
Voorkoms
[wysig | wysig bron]Bottersuur kom voor in melk, veral bok-, skaap- en Amerikaanse buffel-melk, botter, parmesaankaas, en as 'n produk van anaërobiese fermentasie (insluitend in die kolon en as liggaamsreuk). Dit het 'n onaangename reuk en wrang smaak, met 'n soet nasmaak soortgelyk aan eter. Dit kan opgespoor word deur soogdiere met 'n goeie reukopsporingsvermoë (soos honde) teen 10 dele per miljard, terwyl mense dit kan opspoor in konsentrasies bo 10 dele per miljoen.
Bottersuur is teenwoordig in menslike braaksel, en gee dit die kenmerkende vrot reuk.[4]
Daar is talle bakterieë wat monosakkariede kan omsit na bottersuur, soos Clostridium butyircum, C. kluyberi, C. pasteurianum, Fusobarierium nucleatum, Butyrivibrio fibrisolvens en Eubacterium limosum[5]
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 "Richard L. Myers The 100 Most Important Chemical Compounds, 2007," (PDF) (in Engels). p. 52. ISBN 978-0-313-33758-1. Besoek op 17 Januarie 2016.[dooie skakel]
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Philip H. Howard Handbook of Environmental Fate and Exposure Data For Organic Chemicals, Volume 5
- ↑ Gregory D. Miller, Judith K. Jarvis, Lois D. McBean Handbook of Dairy Foods and Nutrition, Third Edition, 2007, ISBN 978-0-8493-2828-2
- ↑ "Butyric acid".. University of Alberta. URL besoek op 17 Januarie 2016.
- ↑ Butyric Acids – Advances in Research and Application: 2013 Edition, ISBN 978-1-4816-9814-6
| C1 | C2 | C3 | C4 | C5 | C6 | |
| mieresuur | asynsuur | propioonsuur | bottersuur | valeriaansuur | kaproësuur | |
| C8 | C10 | C12 | C14 | C16 | C18 | C20 |
| kaprielsuur | kapriensuur | louriensuur | miristiensuur | palmitiensuur | steariensuur | aragiensuur |
