Cygnus olor
Cygnus olor  | ||
|---|---|---|
 | ||
| Estáu de caltenimientu | ||
 Esmolición menor (IUCN)[1] | ||
| Clasificación científica | ||
| Reinu: | Animalia | |
| Filu: | Chordata | |
| Clas: | Aves | |
| Orde: | Anseriformes | |
| Familia: | Anatidae | |
| Xéneru: | Cygnus | |
| Especie: |
C. olor (Gmelin, 1789) | |
| Distribución | ||
 | ||
 Nidificación Ivernada Tol añu | ||
| Consultes | ||
| [editar datos en Wikidata] | ||
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu.
El Cygnus olor ye una especie d'ave anseriforme de la familia Anatidae mesma del Hemisferiu Norte.
Cygnus olor ye'l so nome científicu. Les pallabres cygnus y olor signifiquen "cisne" en griegu clásicu y en llatín, respeutivamente.
Descripción
[editar | editar la fonte]Esta especie presenta'l segundu tamañu del xéneru Cygnus; solo'l cisne trompeteru ye un pocu mayor. Estrémase-y de los otros cisnes de color blancu por tener el picu de color mariellu anaranxáu a colloráu. Los otros tener negru y mariellu. Tamién ye l'únicu cisne blancu al que-y crez una carúncula negra sobre la base del picu.
Nun presenta dimorfismu sexual nel plumaxe. Los machos son más grandes, y el so valumbu alar ye de 2,4 metros. La carúncula negra sobre'l picu desenvuélvese más nel machu.
Biometrías
[editar | editar la fonte]Machos:
- llargor mediu 1,52 metros
- peso de 8,4 a 15,0 kg; permediu d'unos 10,5 kg
- culmen de 76 a 88 mm.
- ala de 589 a 623 mm.
Femes:
- llonxitú permediu de 1,27 metros
- peso de 6,6 a 12 kg; permediu de 8,4 kg
- culmen de 69 a 80 mm.
- ala de 533 a 596 mm.
Críes:
- El pesu permediu al 1ᵉʳ día de nacíu ye de 215 g (media de 180 a 248 g).
- Los güevos miden en permediu de 114 X 73 mm (media de 97 a 124 por de 69 a 80 mm)
- El volume permediu ye de 321,1 cm3 (media de 187 a 469 cm3)
- El pesu permediu de 340 g (media de 258 a 500 g).
Distribución
[editar | editar la fonte]El cisne vulgar distribuyir pol Hemisferiu Norte, al igual que los otros cisnes blancos. Tien parentescu col cisne negru d'Australia, más que colos otros cisnes blancos.
Nel sieglu XIII en Gran Bretaña había poblaciones d'esti cisne n'estáu parcialmente adomáu. Dempués foi introducíu en Francia y otros llugares d'Europa, onde llogró establecese. Ye una ave que se vio favorecida nos bellos estanques artificiales de les monarquíes europees.
L'área de distribución orixinal de la especie ye malo d'establecer, por cuenta de que confundir poblaciones selvaxes, introducíes pol home y naturalizaes a partir d'introducciones. Considérense parcialmente selvaxes aquellos qu'añeren al nordeste d'Europa, nes islles Britániques, al sur de Suecia, en Dinamarca, Países Baxos, norte de Francia, norte d'Alemaña, Polonia, nos países al sur del mar Bálticu y el mar Negru.
N'Asia considérense naturales o selvaxes a los qu'añeren nel Mar Caspiu, siguiendo escontra l'oriente en forma irregular pel sur de Siberia hasta'l llagu Baikal, y aquellos qu'añeren al norte de Mongolia.
Pel hibiernu les poblaciones del norte treslladar escontra'l sur, anque en dellos llugares son sedentaries y permanecen tol añu nel área onde se reproducen, moviéndose escontra les mariñes.
Cuando migren dende Europa axuntar coles poblaciones nel mar Negru y el Mar Caspiu. N'Asia invierna na mariña del mar Mariellu.
Considérase como avistamientos ocasionales en tol restu d'Europa, nel delta del Nilu, golfu Pérsicu, n'Irán, dende Afganistán hasta la India, na península de Corea y en Xapón.
Foi introducíu n'América del Norte, Australia, Nueva Zelanda y Sudáfrica. N'América del Norte hai dos poblaciones grandes nel nordeste; dacuando suelse ver nel sur de Canadá. Dambes poblaciones tienen miles d'exemplares. Les poblaciones d'Australia y Nueva Zelanda caltiénense estables, ensin aumentar nin menguar notablemente. La población natural al norte d'Asia y Europa paez crecer; envalorar en mediu millón el númberu d'individuos.
Ocupa hábitats de llagos y ríos pocu caudalosos, con veres onde crez vexetación alta. Pel hibiernu ta presente n'estuarios d'agua salobre nes cercaníes del mar, en mariñes marines con dalguna proteición y nel mar abiertu si la mariña nun tien proteición.
Comportamientu
[editar | editar la fonte]
A diferencia de los cisnes negros, los cisnes mudos suelen ser fuertemente territoriales entá siendo namái un par en llagos pequeños, anque en dellos llugares onde s'atopa pueden formar colonies. Les colonies más grandes tienen más de 100 pareyes, como na colonia de Abbotsbury Swannery, nel sur d'Inglaterra, y nel estremu sur de la islla d'Öland, nes agües costeres del mar Bálticu, onde pueden tener niales a tan solo dos metros de distancia ente sigo.[2] Los xuveniles hasta los 3-4 años d'edá suelen formar grupos más grandes, que pueden aportar a de dellos cientos d'aves, de cutiu en sitios regulares. Una vegada que los adultos crecen busquen los sos propios territorios y viven de cutiu cerca de los coríos y de les gaviluetes, que pueden aprovechase de la capacidá del cisne d'algamar les meruxes de l'agua fondo, que tienden a dixebrase pa escontra fora na superficie de l'agua.
El cisne mudu ye menos vocal qu'otres especies similares; sicasí, faen una variedá de gurníos, xiblíos roncos y ruios de bufíu, especialmente na comunicación coles sos críes, y usualmente xiblen a los competidores o intrusos qu'intenten entrar nel so territoriu. El soníu más familiar acomuñáu col cisne mudu ye'l palpitar vibrante de les ales en vuelu que ye únicu na especie. Les críes son especialmente vocales, y comuníquense al traviés d'una variedá de soníos xiblíos y chirriantes.
Los cisnes mudos pueden ser bien agresivos na defensa de los sos niales. La mayoría de los ataques defensivos d'un cisne mudu empiecen con un fuerte xiblíu y, si esto nun ye abondu pa espulsar al depredador, son siguíos por un ataque físicu. Los cisnes ataquen al so enemigu con espueles ósees nes ales, acompañáu de mordedures col picu. Les ales del cisne son bien poderoses, anque non lo suficientemente fuertes como pa romper la pierna d'un adultu. La fema con críes va tratar amás d'escorrer al depredador fora del so territoriu familiar, y va caltener alloñaos animales como foínos y aves de presa.
Etoloxía
[editar | editar la fonte]
L'alimentu consiste en plantes acuátiques que llogra del fondu del estanque. La dieta ye complementada con inseutos, xaronques, etc. En primavera visita campos semaos, onde s'alimenta de granes.
La pareya ye fiel mientres la so vida. Si un individuu muerre, el sobreviviente fai nueva pareya. Nidifican una vegada per añu. En cautiverio suelen añerar en dos causes. La temporada de cría ye la primavera boreal, dende marzu y abril. La pareya escueye un llugar a la vera de dalgún llagu o ríu, defendiendo con ferocidá'l territoriu contra tou visitante, incluyendo los pichones propios d'años anteriores. Escuerren y picotien al intrusu, pudiendo llegar a matalo, triándolo y afogándolo na agua, pol so pesu. Ye común que magar migrar utilice'l mesmu sitiu p'añerar per dellos años.
Camuda'l plumaxe una vegada al añu; la muda dura de cuatro a seis selmanes, nun pudiendo volar.
Reproducción
[editar | editar la fonte]
El nial construyir na tierra o castros flotantes, próximu a l'agua. Utiliza yerbes y cañes, que la fema asitia al so gustu. El nial llega a tener un diámetru de dos metros.
Pon polo xeneral de trés a ocho huevos de coloración azul verdosa, pudiendo ser d'unu a once huevos. Hai diferencies nel tamañu de los güevos, pudiendo ser d'hasta un 32 %. El primer güevu ye'l más pequeñu, y el postreru, el siguiente en menor tamañu. La incubación dura de 35 a 38 díes, habiendo alcanzáu 41 díes. La incubación ye realizada pola fema, anque hai machos que reemplacen a la so pareya. Los pichones son cuidaos celosamente polos dos padres. Xubir nos llombos de los padres. Permanecen colos padres por cuatro o cinco meses; en munchos casos hasta'l principiu de la próxima temporada de cría.
Los machos maurecen sexualmente a los trés años d'edá; les femes pue que al segundu añu. La mayoría empieza a criar a los cuatro o cinco años. Viven en permediu 14 años d'edá n'estáu natural, rexistrándose hasta 23 años de vida.
Subespecies
[editar | editar la fonte]Nun se reconocen subespecies de cisne común.[3]
Na cultura popular
[editar | editar la fonte]
- Na moneda conmemorativa del euru irlandés de 2004 amosóse un cisne mudu pa conmemorar l'adhesión de los 10 nuevos estaos miembros que se producieron mientres la Presidencia irlandesa de la Xunión Europea.
- El cisne mudu ye l'ave nacional de Dinamarca dende 1984. Antes d'eso, la calandria foi considerada l'ave nacional de Dinamarca (dende 1960).
- El cuentu popular de El patito feu de Hans Christian Andersen cunta la hestoria d'una cría de cisne mudu maltratáu por unos coríos por cuenta de la so apariencia distinta. Pal so prestu (y pa la sorpresa d'otros), maurez nun cisne grandiosu, el páxaru más formosu de toos.
- Nel famosu balé de El Llagu de los Cisnes, el personaxe principal, la princesa Odette y los sos compañeros convertir en cisnes por un conxuru.
- Anguaño, el Monarca británicu caltién el derechu a la propiedá de tolos cisnes monteses non marcaos n'agües abiertes, pero la Reina Sabela II namái exerz la so propiedá en ciertos tramos del Támesis y los sos afluentes circundantes. Esta propiedá ye compartida coles Compañíes de Viticultores y Tintoreros, a quien se concedieron derechos de propiedá de la Corona nel sieglu XV.
- Los pares de cisnes nel xardín públicu de Boston llámense Romeo y Julieta pola famosa pareya de Shakespeare; sicasí, comprobóse darréu que dambos son femes.
- Camille Saint-Saëns compunxo un movimientu llamáu -y cygne en L'antroxu de los animales. Tocar por un solu violonchelu y dos pianos y representa un cisne que s'esmuz sobre l'agua (cello) y les ondulaciones que crea (pianos). Jimmy Page de Led Zeppelin tamién escribió un cantar instrumental llamada Swan Song en 1974.
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ BirdLife International (2012). «Cygnus olor» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2013.2. Consultáu'l 11 de mayu de 2014.
- ↑ Cramp, S., ed. (1977). The Birds of the Western Palearctic. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-857358-8.
- ↑ Peterson, A. P. Zoonomen. Zoological Nomenclature Resource - Anseriformes
Bibliografía
[editar | editar la fonte]- mtDNA Mute Swan videu The mitochondrial DNA sequence of 'Cygnus olor' translated into music.
- ARKive – images and movies of the mute swan (Cygnus olor) Archiváu 2006-05-03 en Wayback Machine
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Cygnus olor.
 |
Wikispecies tien un artículu sobre Cygnus olor. |
- ARKive - images and movies of the mute swan (Cygnus olor) Archiváu 2006-05-03 en Wayback Machine
- Cathedral Swan Pool Archiváu 2006-02-26 en Wayback Machine - image from the Postcard Collection at www.somerset.gov.uk
- Swan Ringing a Bell Archiváu 2007-10-31 en Wayback Machine - image from the Postcard Collection at www.somerset.gov.uk
- Swans Ring Bells Archiváu 2006-02-26 en Wayback Machine - image from the Postcard Collection at www.somerset.gov.uk
- The Mute Swan - written by Sylvia Roff-Marsh and hosted at tintota.com
- RSPB Mute Swan Page
- Mute Swan videos n'Internet Bird Collection
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q25402- Multimedia: Cygnus olor
Especies: Cygnus olor