Instintu

Instintu
	mecanismo biológico (es) y Comportamientu

El instintu (del llatín instinctus «impulsu, motivación» del verbu instingere, de la mesma formáu pol prefixu [in], «dende adientro, internu» y el verbu [stingere] «pinchar, impulsar, motivar») defínese biolóxicamente como una pauta hereditaria de comportamientu que les sos carauterístiques son les siguientes:

Ye común en tola especie, les esceiciones y variabilidá son mínimes, esplicándose pol instintu mesmu.
Tien finalidá adaptativa.
Ye de calter complexu, esto ye, consta d'una serie de pasos pa la so producción: perceición de la necesidá, busca del oxetu, perceición del oxetu, usu del oxetu, prestu y cancelación del estáu de necesidá.
Ye global, compromete a tol organismu vivu.

L'instintu nos humanos

Concepciones sosteníes tantu dende la Bioloxía como dende les ciencies sociales (antropoloxía, psicoloxía, socioloxía), procuraron demostrar que'l ser humanu escarez d'estes pautes complexes, anque sí trai consigo otros tipos de mecanismos más simples como'l reflexu. El siquismu humanu surdiría entós como una forma adaptativa que procura suplir les falencias biolóxiques incorporando un determinismu que nun tien rellación direuta colo biolóxico, sinón que ye psíquicu, anque se sofita n'aquél^{[ensin referencies]}.

Dende esta perspeutiva, la vida social ta entramada cola cultura y les formes de producción y dependencia mutua, y l'instintu de sobrevivencia ye nulu dada la prematurez de la cría humana^{[ensin referencies]}. y el fechu de que nun s'atoparon conductes coles carauterístiques daes más arriba. Nun habría tampoco un instintu de reproducción, porque'l ser humanu na so conducta sexual nun respuende a dichos calteres: la falta d'un oxetu fixo y determinao y la imposibilidá de cancelación de la necesidá destierren esa posibilidá.^{[ensin referencies]}.

A lo último, formaciones de índole claramente social y cultural que l'Antropoloxía probó como tales, como ye'l casu de la relixón, anguaño práuticamente nun tán en discutiniu sobre la so naturaleza; nun dexen sicasí d'esistir estudios que por aciu les nueves teunoloxíes busquen patrones ente funcionamientos cerebrales y determinaos comportamientos, y estrayen d'ellí les sos conclusiones. Les crítiques que se-y realizaron, ente otres, abogen que ye comprensible qu'esistan patrones (el ser humanu ye un ser bio- psico- social, nun se compón d'estratos separaos), pero qu'esi patrones nun demuestren causalidá^{[ensin referencies]}, nin s'espliquen por sigo mesmos.

Teoríes biologicistas

Según delles postures biologicistas, nos humanos estrémense dos instintos, el instintu de sobrevivencia y el instintu de reproducción, anque apocayá atopáronse nicios de que podría esistir otru, el instintu relixosu, acomuñáu a una zona del celebru qu'amuesa intensa actividá mientres los episodios d'epilepsia.

Teoríes de Sigmund Freud

Según les teoríes de Sigmund Freud, el ser humanu escarecería d'instintos, y nel so llugar tendría lo que se denomina pulsiones. Les pulsiones humanes fundamentales seríen la Eros (que engloba les de autoconservación y les sexuales, pulsión de vida) y la Tanathos (pulsión de muerte), polo que les sos teoríes podríen tar en contradicción coles opiniones más xeneralizaes en rellación col instintu de sobrevivencia y col instintu de reproducción. Paez que lo que sería "instintivu" nos humanos, conforme a les teoríes freudianes, sería la busca del prestar en sí mesmu y el refugu del dolor (anque dacuando busquemos el dolor y lo estremo por Tanathos), lo que, en dellos casos, podría conducir al suicidiu pa evitar el sufrimientu, cuando'l dolor físicu o psíquicu ye bien grave, esto nun sería una peculiaridá propia de los seres humanos, pos paez haber constancia de casos de suicidiu n'otros animales.

Ver tamién

reflexos, memoria interés ya imitación

Referencies

Enllaces esternos