afbreken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afbreken. Equivalent to af +‎ breken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑvˌbreːkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧bre‧ken

Verb

afbreken

1. (ergative) to break off
2. (transitive) to demolish, to break down
3. (ergative) to decompose
4. (ergative) to cut short, to abort, to end

Conjugation

Conjugation of afbreken (strong class 4, separable)
infinitive	afbreken
past singular	brak af
past participle	afgebroken
infinitive	afbreken
gerund	afbreken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	breek af	brak af	afbreek	afbrak
2nd person sing. (jij)	breekt af, breek af2	brak af	afbreekt	afbrak
2nd person sing. (u)	breekt af	brak af	afbreekt	afbrak
2nd person sing. (gij)	breekt af	braakt af	afbreekt	afbraakt
3rd person singular	breekt af	brak af	afbreekt	afbrak
plural	breken af	braken af	afbreken	afbraken
subjunctive sing.1	breke af	brake af	afbreke	afbrake
subjunctive plur.1	breken af	braken af	afbreken	afbraken
imperative sing.	breek af
imperative plur.1	breekt af
participles	afbrekend	afgebroken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afbreekmes
• afbreking

 

Related terms

• afbraak
• afbreuk

 

Descendants

• Negerhollands: breek af, brek af

Anagrams

• breken af