نشخوارکنندگان
نشخوارکنندگان محدودهٔ زمانی: ائوسن پیشین تا امروز
| |
---|---|
گوزن دمسفید | |
ردهبندی علمی | |
فرمانرو: | جانوران |
شاخه: | طنابداران |
رده: | پستانداران |
راسته: | جفتسمسانان |
زیرراسته: | نشخوارکنندگان اسکوپولی، ۱۷۷۷ |
خانوادهها | |
گاوان |
در جانورشناسی، نُشخوارکنندگان (Ruminantia) گروهی از جانوران گیاهخوار و یک زیرراسته از راستهٔ جفتسمسانان هستند. تاکنون حدود دویست گونه از این پستانداران شناسایی شدهاند. پستاندارانی مانند گاو، بز، گوسفند، آهو، زرافه و غزال نشخوار میکنند. این جانوران پستاندارانی با معده چهار قسمتی هستند که در معدهٔ آنها انواع بافتهای گیاهی به کمک باکتریها به قندها، پروتئین و چربیهایی تبدیل میشود که جانور توانایی گوارش آنها استرا دارد. در این جانوران ابتدا غذای نیمهجویده به سرعت بلعیده و وارد سیرابی میشود. مولکولهای درشت مانندل سلولز در غذای نیمهجویده شده در معرض آنزیم سلولاز میکروبها قرار میگیرد. میکروبها به کمک حرارت بدن و ترشح مایعات و حرکات سیرابی تا حدودی غذا را گوارش میدهند. تودههای غذایی پس از عبور از نگاری و مری به دهان برمیگردند تا بهطور کامل جویده شوند و غذای کامل جویدهشده دوباره به سیرابی وارد شده و بیشتر حالت مایع پیدا میکند و سپس به نگاری جریان مییابد (در تمام این مراحل غذا دو بار از سیرابی عبور میکند). مواد از نگاری به هزارلا وارد و تا حدودی آبگیری شده و سرانجام وارد شیردان میشوند. در نشخوارکنندگان گوارش سلولز پیش از گوارش ترکیبهای آلی دیگر صورت میگیرد.[۱]
در پستانداران نشخوارکننده مثل گاو، گوزن، گوسفند و بز که معده چهار قسمتی دارند، گوارش میکروبی پیش از گوارش آنزیمی صورت میگیرد، اما در غیرنشخوارکنندگانی مثل فیل ابتدا گوارش آنزیمی صورت گرفته، سپس گوارش میکروبی انجام میشود.
خانوادهها
[ویرایش]- موشآهوان (Tragulidae)
- مشکان (Moschidae)
- گوزنها (Cervidae)
- زرافگان (Giraffidae)
- شاخچنگالان (Antilocapridae)
- گاوان (Bovidae)
آببازجفتسمان |
| ||||||||||||||||||||||||
منابع
[ویرایش]- ↑ هضم غذا در نشخوارکنندگان چگونه انجام میشود؟ (۲۰۲۳-۰۸-۰۲). «معده نشخوارکنندگان». bazargosfand. دریافتشده در ۲۰۲۳-۰۸-۰۹.
- عطری، مرتضی، واژهنامه علوم زیستی، دوجلدی، همدان: اداره انتشارات دانشگاه بوعلیسینا، ۱۳۸۴.
- دانیل بوتکین، ادوارد کلر، ترجمه عبدالحسین وهاب زاده. شناخت محیط زیست . انتشارات جهاد دانشگاهی مشهد. ۱۳۸۷.