Gran Premio de Australia de 1991
| ||
| Nome oficial | Foster’s Australian Grand Prix  | |
|---|---|---|
| Tipo | Gran Premio de Australia | |
| Deporte | automobilismo | |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1991 | |
| Distancia do evento | 14 | |
| Localización e Datas | ||
| Localización | Circuíto urbano de Adelaida (Adelaide (en)  ) 34°55′50″S 138°37′14″L / -34.930466, 138.620609 | |
| País | Australia | |
| Data | 3 de novembro de 1991 | |
| Competición | ||
| Primeiro posto | Ayrton Senna | |
| Pole position | Ayrton Senna | |
| Volta máis rápida | Gerhard Berger | |
O Gran Premio de Australia de 1991 foi unha carreira de Fórmula 1 que se disputou o 3 de novembro de 1991 nun circuíto urbano na cidade de Adelaida. A carreira foi o 56º Gran Premio de Australia e o sétimo disputado no circuíto de Adelaida, que tamén o converteu no sétimo GP de Australia que formou parte do Campionato do Mundo de Fórmula Un. Foi a décimo sexta e última carreira do Campionato Mundial de Fórmula Un de 1991. A chuvia torrencial provocou que a carreira detivésese despois de que se completasen 16 das 81 voltas programadas. A confusión causou que se declarasen os resultados oficiais desde o final da volta 14. Ten o récord de ser a carreira de Fórmula Un máis curta xamais celebrada.
A carreira foi gañada por Ayrton Senna, con Nigel Mansell en segunda posición, o terceiro posto de Gerhard Berger e a vitoria de Senna significaron que o equipo de McLaren alzouse co campionato de Construtores. Mansell non puido participar na posterior cerimonia do podio, tras un accidente ao final da carreira que o obrigou a recibir tratamento no hospital. Gerhard Berger, compañeiro de equipo de Senna en McLaren, terminou no terceiro posto. Debido a que se disputou menos do setenta e cinco por cento da distancia de carreira programada, só se outorgaron a metade dos puntos normais do Campionato Mundial. Esta foi tamén a última carreira de Fórmula Un para o tres veces campión do mundo Nelson Piquet. Foi a 60ª pole position para Ayrton Senna.
Informe
[editar | editar a fonte]Antecedentes
[editar | editar a fonte]Ferrari finalizou o contrato de Alain Prost co equipo logo das súas críticas públicas cara a eles.[1] O seu asento de carreira tomouno Gianni Morbidelli, o piloto de probas de Ferrari. Logo de ser despedido polo equipo Jordan dúas carreiras antes, Roberto Moreno regresou á Fórmula Un para ocupar o lugar de Morbidelli en Minardi. Benetton non renovou o contrato de Nelson Piquet co equipo, e Australia sería a súa última carreira na Fórmula Un. Bertrand Gachot regresou á Fórmula Un logo de completar a súa sentenza de cárcere en Gran Bretaña, en substitución de Éric Bernard en Larrousse, que resultara ferido na reunión previa da carreira no Xapón. O equipo Coloni inscribiuse para o seu derradeiro Gran Premio, o novo propietario Andrea Moda confirmara que o equipo renacería como Andrea Moda Formula na tempada seguinte.[2]
Precualificación
[editar | editar a fonte]A precualificación disputouse en condicións asolladas e secas o xoves pola tarde en lugar da mañá do venres para ampliar a carreira a catro días.[3] Gabriele Tarquini non puido precualificar porque o seu tempo de pista foi limitado logo dunha falla na suspensión traseira esquerda na saída da curva 11, que fixo que o seu auto chocase contra a parede. Naoki Hattori terminou a tempada para Coloni con outro fracaso na precualificación, que lograran en todas as carreiras ás que asistiran na tempada de 1991. O mellor tempo de Hattori na sesión foi un 1:22.852, que foi 5.145 segundos máis lento que o home máis rápido da sesión Martin Brundle, nun 1:17.707. Hattori non tería outra oportunidade en Fórmula Un logo deste evento.
Cualificación
[editar | editar a fonte]O sol continuou durante as sesións de cualificación restantes o venres e o sábado. Aguri Suzuki estrelouse fortemente na curva 1, o que contribuíu a que non se clasificase. O seu novo compañeiro de equipo, Bertrand Gachot, tampouco progresou na cualificación. Martin Brundle, que terminara nos puntos na última carreira e precualificado o venres, sorprendentemente loitou e non puido clasificar na súa última carreira con Brabham-Yamaha. Stefano Modena tamén se estrelou na cualificación, pero saíu ileso e puido tomar a saída da carreira o domingo, logo de establecer un tempo que foi suficiente para asegurarse un lugar na grella. McLaren logrou clasificar aos seus dous autos na primeira fila da grella con Senna na pole position. Nigel Mansell e Riccardo Patrese, nos dous Williams - Renault, ocuparon a segunda fila. Benetton ocupou a terceira fila con Nelson Piquet quecualificou diante de Michael Schumacher por única vez na tempada de 1991. Gianni Morbidelli clasificouse na 8ª posición, só un lugar detrás de Jean Alesi na súa primeira carreira para Ferrari. Na súa primeira carreira para Minardi - Ferrari, Roberto Moreno tamén logrou cualificar o 18º máis rápido.
Carreira
[editar | editar a fonte]Na chuvia torrencial (que estivera caendo desde a metade da carreira de apoio do Grupo A de touring car máis cedo no día), a carreira comezou sen grandes incidentes. Riccardo Patrese perdeu dous lugares ao principio e saíu detrás do Ferrari de Jean Alesi pero non houbo accidentes nas primeiras voltas. Con todo, cando a carreira continuou na volta 3 Gerhard Berger, sen ser visto polas cámaras de televisión, foise de lado a lado, o que permitiu a Nigel Mansell subir á segunda posición, pero volvendo á terceira posición. Mansell logo procedeu a pechar rapidamente a brecha con Ayrton Senna en primeiro lugar. Pero na volta 5 comezaron a ocorrer os incidentes, o que afectaría a capacidade de Mansell de superar a Senna. Isto debeuse a que os comisarios mostraban cantidade de bandeiras amarelas ao redor do circuíto extremadamente encharcado. Na volta seis, Mansell colocouse xunto a Senna na recta Brabham, pero rapidamente viu un sinal dun comisario, que se asomaba desde as barreiras, para avisar de restos sobre a pista. O Modena-Lamborghini de Nicola Larini estrelouse na recta e estaba sobre a pista. Mansell tivo que abandonar a súa liña e unirse á liña de carreira detrás de Senna, quen tamén tivo que evitar o golpeado Ferrari de Jean Alesi, que tamén se estrelou logo de Larini alén da pista.
O [[Minardi de Pierluigi Martini fixo acuaplaning na recta Brabham na volta 10, o que enviou o seu auto directamente contra o muro da dereita e rebotou alén da pista antes de deterse finalmente na trazada dos pilotos. Isto indicaba que a choiva comezaba a caer aínda máis forte, e era máis torrencial que antes.
Riccardo Patrese estaba loitando co seu auto porque un alerón dianteiro, doutro auto, quedárase pegado na dianteira da súa bandexa inferior. Isto foi descuberto por James Hunt no comentario da carreira da BBC, aínda que Murray Walker suxerira anteriormente que era a súa undertray (bandexa inferior) a que estaba solta.[4] Posteriormente Mansell, como resultado do crecente aguaceiro, trompeou ao comezo da volta 16 na recta de Wakefield Road, antes da 3ª curva, "perdendo o control ao instante", segundo o propio Mansell.[5] O torrencial aguaceiro tamén fixo que Michele Alboreto saíra da carreira na volta 15, así como Stefano Modena, na súa última carreira para Tyrrell-Honda, aínda que continuou. Nelson Piquet tamén trompeou na curva Stag de alta velocidade, pero foi capaz de recuperarse e continuou tamén.
Gerhard Berger foise ao final da volta 16 e acababa de recuperarse dun trompo anterior na curva Malthouse momentos antes. Murray Walker dixo que o tempo empeoraba e que a chuvia azoutaba a liña de saída e chegada. Xusto logo disto, Senna conducía cara á recta de inicio/fin e indicou aos comisarios da carreira, mentres pasaba, para había que deter a carreira.[6] Momentos despois, con Senna na 17ª volta, a carreira finalmente detívose. Ao final da 16ª volta, a orde da carreira en realidade era Senna na 1ª posición seguido de Piquet, Morbidelli, de Cesaris, Zanardi e Modena.[7] Con todo, os comisarios da carreira decidiron contar ata a volta 14 malia a decisión de 1991 de que as pausas temperás da carreira deberían contarse unha volta antes. Este incidente foi similar á controversia do Gran Premio do Brasil de 2003, onde os ordenadores que finalizaron a carreira concluíron o resultado unha volta demasiado pronto.
Houbo intentos de reiniciar a carreira por parte dos comisarios, que mostraron a súa determinación de facelo ordenando que se mostrara no taboleiro a advertencia de 10 minutos aos pilotos e equipos para indicar o reinicio da carreira. Pero logo das serias protestas de Senna e Riccardo Patrese que asaltaron aos comisarios de carreira para argumentar en contra do reinicio, a carreira finalmente deuse por concluida. Roland Bruynseraede finalmente axitou a bandeira vermella para indicar a detención a espectadores, pilotos e equipos. Como resultado, Senna declarouse gañador diante de Mansell e Berger.
Post-carreira
[editar | editar a fonte]A cerimonia do podio só tivo presentes a Ayrton Senna e Gerhard Berger porque Nigel Mansell foise ao hospital logo das lesións que sufriu no seu choque na volta 16. Cando foi entrevistado por Jackie Stewart na conferencia de prensa posterior á carreira, Senna declarou:
Non creo que fora unha carreira, só era cuestión de permanecer no circuíto, e non tiña sentido tratar de ir rápido en absoluto. ¡Era imposible! Tivemos unha carreira, unha moi mala carreira, aquí fai un par de anos e foi imposible [en referencia ao Gran Premio de Australia de 1989, que se disputou en condicións de chuvia identicamente perigosas] ¡e hoxe foi aínda peor! Había aínda máis auga na parte posterior da recta.[5]
Senna e Berger revelaron na conferencia de prensa que non comezarían a carreira se esta carreira non determinaba o Campionato de Construtores, xa que os equipos de McLaren e Williams participaron nesta carreira coa posibilidade de gañar o campionato. Cando Stewart preguntoulle se deberían comezar unha carreira se algunha vez enfrontasen ese tipo de condicións de chuvia no futuro, a resposta de Senna foi unha firme "Non, non debería comezarse a carreira", aínda que entendeu a presión sobre os comisarios e equipos para comezar. Logo agregou que os comisarios non deberían ser os únicos responsables xa que os pilotos, incluído el mesmo, elixiron subirse aos seus autos e comezar a carreira polo que son igualmente responsables.
Nigel Mansell, logo de recibir axuda desde Williams-Renault comentou que "todo esta ben, agás de que foi unha completa broma, quero dicir que había restos por todas partes".[5] Tamén fixo referencia ao feito que "había un camión na recta", así como catro automóbiles e, como resultado, a carreira debería haberse detido ás 10 voltas.
Con menos do setenta e cinco por cento da distancia de carreira completada, outorgáronse a metade dos puntos habituais do campionato mundial, a primeira vez que isto sucedía na Fórmula Un desde que o Gran Premio de Mónaco de 1984 que detívose xusto antes da metade da distancia. O resultado de Senna e Berger foi suficiente para que McLaren gañase o Campionato Mundial de Construtores de 1991 por 14 puntos sobre Williams. Este foi o sétimo campionato de construtores de McLaren, e o seu cuarto e último campionato gañado cos socios de Honda.
Clasificación
[editar | editar a fonte]Pre Cualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 7 |  Martin Brundle
|
Brabham-Yamaha | 1:17.707 | — |
| 2 | 10 |  Alex Caffi
|
Footwork-Ford | 1:18.007 | +0.300 |
| 3 | 8 | Mark Blundell
|
Brabham-Yamaha | 1:18.049 | +0.342 |
| 4 | 9 | Michele Alboreto
|
Footwork-Ford | 1:18.051 | +0.344 |
| 5 | 14 | Gabriele Tarquini
|
Fondmetal-Ford | 1:18.184 | +0.477 |
| 6 | 31 |  Naoki Hattori
|
Coloni-Ford | 1:22.852 | +5.145 |
Cualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 1 |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:14.210 | 1:14.041 | — |
| 2 | 2 |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:14.385 | 1:15.563 | +0.344 |
| 3 | 5 | Nigel Mansell
|
Williams-Renault | 1:14.822 | 1:14.897 | +0.781 |
| 4 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:15.633 | 1:15.057 | +1.016 |
| 5 | 20 | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford | 1:16.552 | 1:15.291 | +1.250 |
| 6 | 19 |  Michael Schumacher
|
Benetton-Ford | 1:15.840 | 1:15.508 | +1.467 |
| 7 | 28 |  Jean Alesi
|
Ferrari | 1:17.014 | 1:15.545 | +1.504 |
| 8 | 27 | Gianni Morbidelli
|
Ferrari | 1:16.203 | 1:17.679 | +2.162 |
| 9 | 4 | Stefano Modena
|
Tyrrell-Honda | 1:16.253 | 45:56.547 | +2.212 |
| 10 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ferrari | 1:17.614 | 1:16.359 | +2.318 |
| 11 | 22 |  JJ Lehto
|
Dallara-Judd | 1:17.665 | 1:16.871 | +2.830 |
| 12 | 33 | Andrea de Cesaris
|
Jordan-Ford | 1:17.073 | 1:17.050 | +3.009 |
| 13 | 21 | Emanuele Pirro
|
Dallara-Judd | 1:17.342 | 1:18.233 | +3.301 |
| 14 | 15 | Maurício Gugelmin
|
Leyton House-Ilmor | 1:17.344 | 1:17.431 | +3.303 |
| 15 | 9 | Michele Alboreto
|
Footwork-Ford | 1:18.214 | 1:17.355 | +3.314 |
| 16 | 32 | Alessandro Zanardi
|
Jordan-Ford | 1:17.362 | 1:17.723 | +3.321 |
| 17 | 8 | Mark Blundell
|
Brabham-Yamaha | 1:17.867 | 1:17.365 | +3.324 |
| 18 | 24 | Roberto Moreno
|
Minardi-Ferrari | 1:19.752 | 1:17.639 | +3.598 |
| 19 | 34 | Nicola Larini
|
Lambo-Lamborghini | 1:19.076 | 1:17.936 | +3.895 |
| 20 | 25 |  Thierry Boutsen
|
Ligier-Lamborghini | 1:18.992 | 1:17.969 | +3.958 |
| 21 | 12 | Johnny Herbert
|
Lotus-Judd | 1:19.177 | 1:18.091 | +4.050 |
| 22 | 26 | Érik Comas
|
Ligier-Lamborghini | 1:19.678 | 1:18.112 | +4.071 |
| 23 | 10 | Alex Caffi
|
Footwork-Ford | 1:18.783 | 1:18.157 | +4.116 |
| 24 | 3 | Satoru Nakajima
|
Tyrrell-Honda | 1:18.216 | 1:18.307 | +4.175 |
| 25 | 11 | Mika Häkkinen
|
Lotus-Judd | 1:19.199 | 1:18.271 | +4.230 |
| 26 | 16 | Karl Wendlinger
|
Leyton House-Ilmor | 1:18.282 | 2:12.369 | +4.241 |
| 27 | 30 | Aguri Suzuki
|
Lola-Ford | 26:19.244 | 1:18.393 | +4.352 |
| 28 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Yamaha | 1:18.887 | 1:18.855 | +4.814 |
| 29 | 35 |  Eric van de Poele
|
Lambo-Lamborghini | 1:20.123 | 1:19.000 | +4.959 |
| 30 | 29 | Bertrand Gachot
|
Lola-Ford | 1:20.163 | 1:19.274 | +5.233 |
Carreira
[editar | editar a fonte]Posicións logo da carreira
[editar | editar a fonte]- Texto en negra indica Campión do Mundo.
|
|
- Nota: Só se inclúen as cinco primeiras posicións en ambas as clasificacións.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Sports People: Auto Racing; Prost is dropped from Ferrari team". The New York Times (The New York Times Company). 1991-10-30. Consultado o 2009-03-24.
- ↑ "Enzo Coloni's F1 adventures". Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 17 de decembro de 2017.
- ↑ Saward, Joe (7 de novembro de 1991). "Australian GP". Autosport (Haymarket Publications) 125 (6): 25.
- ↑ 1991 Australian Grand Prix BBC TV race commentary
- ↑ 5,0 5,1 5,2 FIA Formula 1 World Championship – 1991 Season Review (VHS). Duke Video. 1995-12-11. Consultado o 2009-03-24.
- ↑ Walker, Murray (Commentator) (1991-11-03). Classic F1 - Australian Grand Prix 1991. London, England: BBC. Arquivado dende o orixinal o 27 de marzo de 2009. Consultado o 2009-03-24.
- ↑ YouTube Video:Murray Walker menciona a orde da carreira, como lle indicou a computadora da carreira, ao final da volta 16
- ↑ "1991 Australian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 de novembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Australia de 1991 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Xapón de 1991 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1991 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Suráfrica de 1992 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Australia de 1990 |
Gran Premio de Australia | Carreira seguinte: Gran Premio de Australia de 1992 |