A Historia Augusta é unha colección romana de biografías, escrita en latín, sobre emperadores romanos, os seus compañeiros, os herdeiros designados e os usurpadores dende o 117 ao 284.
Presuntamente inspirada na obra de Suetonio, De vita Caesarum, presentouse como unha recompilación de traballos realizados por seis autores diferentes (coñecidos colectivamente como Scriptores Historiae Augustae), escritos durante os reinados de Diocleciano e Constantino I e dirixido aos emperadores ou outros persoeiros importantes da Roma Antiga. A colección, comprende trinta biografías, a maioría das cales contén a vida dun emperador só, mais algunhas inclúen un grupo de dúas ou máis agrupadas porque eses emperadores eran semellantes ou contemporáneos.[1]
A verdadeira autoría da obra, a súa data real, a súa fiabilidade e o seu propósito foron asuntos de controversia por historiadores e eruditos desde que Hermann Dessau, no 1889, rexeitou tanto a data como a autoría como se indica no manuscrito. Os principais problemas inclúen a natureza das fontes que se utilizaron e a que parte do contido é pura ficción. Por exemplo, a colección contén uns 150 supostos documentos, incluíndo 68 cartas, 60 discursos e propostas ao pobo ou ao Senado e 20 decretos e aclamacións senatoriais. Agora, practicamente todos, considéranse fraudulentos.[2]
Durante a segunda década do século XXI, o consenso xeral apoiou a posición de que só había un único autor, que escribiu a finais do século IV ou a principios do século V, que estaba interesado en mesturar cuestións contemporáneas (políticas, relixiosas e sociais) nas vidas dos emperadores do século III. Hai máis consenso en que o autor empregou os elementos ficticios na obra para resaltar referencias a outras obras publicadas, como as de Cicerón e Amiano Marcelino, nun complexo xogo alegórico. A pesar dos enigmas, é a única fonte continua en latín durante gran parte do período que abrangue polo que se está a avaliar continuamente. Os historiadores modernos non están dispostos a abandonala como fonte única de información posible, a pesar da súa evidente fiabilidade en moitos niveis.[3]
O nome Historia Augusta foi acuñado por Isaac Casaubon,[4] quen fixo unha edición crítica en 1603, a partir das diferentes variantes dun feixe de manuscritos.[5] O título rexistrado no manuscrito do Codex Palatinus (escrito no século IX) é Vitae Diversorum Principum et Tyrannorum a Divo Hadriano usque ad Numerianum Diversis compositae ("As vidas de varios emperadores e tiranos dende o Divino Hadriano até Numeriano por varios autores"), e suponse que a obra puido chamarse orixinalmente DeVita Caesarum ou Vitae Caesarum, coa intención de continuar coa obra de Suetonio.[5]
Descoñécese a amplitude da circulación da obra a finais da antigüidade, pero o seu primeiro uso foi nunha Historia romana composta por Quinto Aurelio Memio Símaco en 485.[6] Tamén se atopan longas citas dela en autores dos séculos VI e IX, incluído Sedulius Scottus que citou partes do Marco Aurelio, do Maximino e do Aureliano dentro do seu Liber de Rectoribus Christianis, e os principais manuscritos tamén datan dos séculos IX ou X.[7] Os seis Scriptores -Elio Esparciano, Xulio Capitolino, Volcacio Galicano, Elio Lampridio, Trebelio Polio e Flavio Vopisco (de Siracusa)- dedican as súas biografías a Diocleciano, Constantino e varias persoas privadas, e así aparentemente todos escribían a finais do século III e principios do IV. Os primeiros catro autores están unidos ás vidas de Hadriano a Gordiano III, mentres que os dous últimos están unidos ás vidas de Valeriano a Numeriano.
As biografías abranguen aos emperadores desde Hadriano até Carino e Numeriano. En tódolos manuscritos falta unha sección que cubre os reinados de Filipo o Árabe, Decio, Treboniano Galo, Emiliano e a parte final do reinado de Valeriano;[8] igualmente, tense aducido que as biografías de Nerva e Traxano tamén se perderon ao comezo do traballo,[8] o que pode suxerir que a compilación podería ser unha continuación directa da obra de Suetonio, De vita Caesarum. Tamén se teorizou que a lagoa de mediados do século III podería ser realmente un dispositivo literario intencionado do autor ou autores, aforrando o traballo de cubrir emperadores para os que quizais estivese dispoñible pouco material orixinal.[9]
A pesar de dedicar libros enteiros a usurpadores efémeros ou nalgúns casos inexistentes,[10][11] non hai biografías independentes dos emperadores Quintilo e Floriano, cuxos reinados só se sinalan brevemente cara ao final das biografías dos seus respectivos predecesores, Claudio II o Gótico e Tácito. Durante case 300 anos despois da edición de Casaubon, aínda que gran parte da Historia Augusta fora tratada con certo escepticismo, foi utilizada polos historiadores como unha fonte auténtica; Edward Gibbon utilizouna extensamente no primeiro volume do Decline and Fall of the Roman Empire.[12] Non obstante, "nos tempos modernos a maioría dos eruditos len a obra como unha peza de mistificación deliberada escrita moito máis tarde da súa suposta data, con todo a visión fundamentalista aínda ten un apoio distinguido. (...) A Historia Augusta tamén é, por desgraza, a principal fonte latina dun século da historia romana. O historiador debe facer uso, pero só cunha extrema circunspección e precaución.[11]
Os manuscritos e testemuñas existentes da Historia Augusta divídense en tres grupos:
Un manuscrito do primeiro cuarto do século IX, Vaticano Pal. lat. 899 (Codex Palatinus), coñecido como P, e as súas copias directas e indirectas. P escribiuse en Lorsch en letra carolina minúscula. O texto deste manuscrito ten varias lagoas marcadas con puntos que indican as letras que faltan, unha confusión na orde das biografías entre Verus e Alexandre e a transposición de varias pasaxes: dúas longas que corresponden a unha demanda do orixinal que se soltou e foi inserido nun lugar equivocado e unha transposición similar en Carus. P tamén se distingue por unha sucesión de seis séculos de correccións editoriais, comezando polo escribán orixinal, e inclúe dignos como Petrarca e Poggio Bracciolini; ningún destes editores delata ningún coñecemento doutra testemuña.[13]
Un grupo de manuscritos do século XV, designados como Σ. Non só se reorganizan as vidas por orde cronolóxica, senón que as corrupcións presentes en P foron sometidas a emendas drásticas ou omitidas por completo. Comezando polo doutor Ernst Hohl, algúns afirmaron que as melloras no texto proceden dunha fonte independente de P. Aínda que admitiron que "aínda queda por responder definitivamente a esta pregunta", o autor Peter Marshall sinalou que a investigación realizada ata os anos oitenta mellorou o coñecemento académico sobre os métodos e habilidades dos primeiros humanistas italianos e conclúe dicindo que "os manuscritos Σ en ningures ofrecen lecturas que estean máis alá das capacidades dos humanistas activos na época.[14]
Tres conxuntos diferentes de extractos, dos cales un deles en opinión de Theodor Mommsen, era posiblemente o traballo de Sedulius Scottus. Non está claro como están relacionados con P.[15]
Na opinión de Marshall, as mellores edicións académicas son as de H. Peter (Teubner 1884, 2ª edición) e E. Hohl (Teubner 1971, reedición de 1965 revisada por Ch. Samberger e W. Seyfarth).[13] Unha copia do Codex Palatinus (posiblemente a feita por Petrarca en 1356) foi a base do editio princeps da Historia, publicada en Milán en 1475. Unha versión impresa posterior (a edición Aldine) publicouse en Venecia en 1516 e seguido de preto por unha edición editada por Desiderius Erasmus, e publicada por Johann Froben en Basilea en 1518.[16]
Hermann Dessau, cuxo innovador traballo sobre a Historia Augusta levou á súa avaliación crítica no século XX
En 1776, Gibbon observara que había algo mal cos números e os nomes dos biógrafos imperiais e que isto xa fora recoñecido polos historiadores máis vellos que escribiran sobre ese tema. Gerardus Vossius, quen publicou Historicis Latinis en 1627, discutiu o problema da distribución dos distintos vitae entre os scriptores, mais tamén os problemas sobre os autores por eles citados. Louis-Sébastien Le Nain de Tillemont, que publicou Histoire des Empereurs et des autres Princes qui ont régné durant les six premiers Siècles de l'Eglise en 1690, denunciou as biografías como inútiles, cheas de contradicións e erros cronolóxicos.[17][18] Un claro exemplo foi a referencia do biógrafo "Lampridius" (que aparentemente escribía as súas biografías despois do 324) por "Vopiscus", que estaba destinado a escribir as súas biografías no 305-6.[19] Entón, en 1889, Hermann Dessau, que estaba cada vez máis preocupado polo gran número de termos anacrónicos, o vocabulario do latín vulgar e, especialmente, a serie de nomes propios obviamente falsos na obra, afirmou que os seis autores eran todos persoas ficticias e que a obra fora composta, de feito, por un único autor a finais do século IV, probablemente no reinado de Teodosio I.[20][21] Entre as súas probas xustificativas atopábase que a vida de Septimio Severo parecía facer uso dunha pasaxe do historiador de mediados do século IV, Aurelio Víctor,[nota 1] e que a vida de Marco Aurelio tamén usaba material de Eutropio.[nota 2][22]
Nas décadas posteriores a Dessau, moitos eruditos argumentaron a prol da preservación dalgún dos seis Scriptores como persoas distintas e a favor da autenticidade de primeira man do contido. Xa en 1890, Theodor Mommsen postulou un "editor" teodosiano da obra de Scriptores, unha idea que rexurdiu moitas veces desde entón.[23]Hermann Peter (editor da Historia Augusta e do Historicorum Romanorum reliquiae) propuxo a data de 330 como momento da realización da obra, baseándose nunha análise do estilo e da linguaxe.[24] Outros, como Norman H. Baynes, abandonaron a data do comezo do século IV pero só avanzaron ata o reinado de Xuliano o Apóstata (útil para argumentar que a obra se pretendía como medio de propaganda pagá).[25][19]
Nos anos sesenta e setenta, con todo, os argumentos orixinais de Dessau recibiron unha poderosa reformulación e expansión por Ronald Syme, que dedicou tres libros ao tema e era partidario de data-la redacción da obra polo 395. Outros estudos recentes tamén mostran moito consistencia do estilo,[26] e a maioría dos eruditos aceptan agora a teoría dun único autor de identidade descoñecida, escribindo con posterioridade ao 395.[27] Aínda que se cría que a Historia Augusta non facía referencia a ningún material da historia de Amiano Marcelino, que rematou antes do 391 e que abrangue o mesmo período,[28] agora demostrouse que non é así, e que a Historia Augusta fai de feito referencia á historia de Amiano.[29]
Porén, non tódolos eruditos aceptaron a teoría dun falsificador que traballase nas últimas décadas do século IV ou principios do V. Arnaldo Momigliano[30][31][32] e A. H. M. Jones[33] foron os críticos máis importantes do século XX sobre a teoría de Dessau-Syme entre os eruditos de fala inglesa. Momigliano, resumindo a literatura de Dessau ata 1954, definiu a cuestión como "res iudicanda" (é dicir, "un asunto por decidir") e non como "res iudicata" ("un asunto que se decidiu"). Momigliano revisou todos os libros publicados sobre o tema por Ronald Syme e proporcionou argumentos contrarios á maioría, se non a tódolos argumentos de Syme.[31][32] Por exemplo, a referencia na vida de Probo sobre os descendentes do emperador, que se tomara para referirse a Sexto Claudio Petronio Probo (cónsul no 371) e á súa familia, pode, en opinión de Momigliano, referirse igualmente aos membros anteriores da familia, que destacaron ao longo do século IV, como Petronio Probino (cónsul no 341) e Petronio Probiano (cónsul no 322).[34] A opinión de Momigliano era que non había probas suficientes para desestimar unha data de composición de principios do século IV, e que calquera anacronismo posconstantiniano podería ser explicado por un editor que traballase sobre o material máis tarde, quizais durante os reinados de Constancio II ou Xuliano.[35]
Outras opinións incluíron a do doutor H. Stern, que postulou que a Historia fora composta por un equipo de escritores durante o reinado de Constancio II despois da derrota de Magnencio en nome da aristocracia senatorial que apoiara ao usurpador.[36] No século XXI, Alan Cameron rebateu varios argumentos de Syme e Barnes para unha data de composición c. 395-400, suxerindo unha data de composición entre o 361 e o 380.[37]
O debate da autoría: seis scriptores ou un autor único?
A Historia Augusta principia con Hadriano (estatua do emperador no templo de Apolo de Cirene).
Vencellado ao problema sobre a data de composición da Historia está o debate sobre a autoría do traballo. Tomando a Historia en conxunto, hai claramente unha división entre os autores anteriores e posteriores ao espazo interrompido. Para a primeira metade da Historia, aparecen catro scriptores, e as biografías son divididas dun xeito extraordinariamente errático:[38]
Destes catro, Esparciano e Galicano afirman emprender un conxunto completo de biografías imperiais a partir de Xulio César, mentres que a intención declarada de Lampridio era escribir unha colección de biografías que tratasen os gordianos, Claudio II, Aureliano, Diocleciano, Maximiano e os catro rivais de Constantino. Capitolino tamén xustificou que estaba a escribir máis biografías das que están presentes na Historia[39]
A segunda metade da Historia divídese entre dous scriptores. A diferenza da primeira metade, os emperadores abordados nesta sección agrúpanse loxicamente e divídense aproximadamente á metade entre os dous scriptores en secuencia cronolóxica:
En canto a calquera recoñecemento da existencia mutua entre os scriptores, só Flavio Vopisco (aparentemente escrito en 305 ou 306)[nota 3][40] se refire a calquera dos outros autores (concretamente Trebelio Polión, Xulio Capitolino e máis Elio Lampridio). Ningún dos outros cinco demostra ser consciente da existencia de ningún dos seus "colegas".[40] Non obstante, estas referencias causan dificultades cando estes autores tamén se dirixen a Constantino nas súas dedicatorias, como tamén facía Vopisco. Por exemplo, Capitolino diríxese principalmente a Diocleciano, pero no Albino, Maximinio e Gordiano diríxese a Constantino dun xeito que suxire que escribe despois do 306.[19]
A teoría de que houbo un único autor, como postulou inicialmente Hermann Dessau, baséase nas dificultades inherentes a que unha única obra estea composta por varios individuos pero sen evidencia textual dun editor que reuniuse o material. Isto é especialmente evidente porque o texto aparecen exemplos de intencións, declarados por un autor, de escribir a vida dun dos emperadores, só para que esa vida a complete outro dos scriptores.[nota 4][41] Se esas afirmacións son certas, e esas vidas adicionais completáronse, entón un editor debe ter participado no proxecto para seleccionar a vida dun scriptor sobre a doutro.[41]
Por outra banda, a presenza dun editor postconstantiniano, como postulara orixinalmente Theodore Mommsen, aínda ten un apoio notable e, recentemente, foi apoiado por Daniel Den Hengst, quen suxire que o editor foi o autor da segunda metade da Historia, operando baixo os pseudónimos de Polión e Vopisco. E que, ademais, este editor non só escribiu as vidas secundarias na primeira metade, senón que tamén foi o responsable das insercións nas vidas primarias desa serie.[42] Tamén, opina que as vastas diferenzas estilísticas entre as dúas metades da historia fan que non puidesen ser escritas polo mesmo autor.[42]
Mesmo así, aínda aceptando a validez de seis autores independentes, segue a haber problemas, xa que a forma en que abordaron o seu traballo mostra temas e detalles semellantes.[41] Os seis non só proporcionan biografías dos emperadores, senón tamén dos césares e dos usurpadores. Describen o seu traballo e enfoque nunha linguaxe moi semellante e citan historiadores e biógrafos descoñecidos, como Iunius Cordus. Colectivamente comparten moitos erros, como chamar a Diadumeniano, "Diadumenus".[41] Igualmente, comparten moito contido idiosincrático e unha linguaxe semellante, con especial atención ás mulleres, ao viño e á disciplina militar, e abusaban de xogos de palabras un tanto pobres nos que atribuían trazos de personalidade a certos emperadores, por exemplo Vero era sincero, mentres Severo era un individuo severo.[41] Igualmente, os autores compartían certas características estilísticas das que se ten afirmando que non se producirían de xeito natural entre individuos que escriben por separado. Por exemplo, tódolos autores usan a palabra occido con respecto a matar (un total de 42 ocorrencias), mais só nunha ocasión, algún deles usa a palabra alternativa interficio. Esta proporción non se atopa con ningún outro escritor neste período de tempo e para este xénero.[41] Finalmente, cada un dos seis scriptores escribiu vidas de ficción para algunhas das súas biografías utilizando, en tódolos casos, fontes, documentos e aclamacións falsos.[43]
Tamén se ten argumentado que os nomes dos propios scriptores son un xeito de licenza literaria na que non só se burlan tanto dos autores e historiadores lexítimos, senón tamén da propia narrativa.[44] Os nomes Trebelio Polión e Flavio Vopisco orixinaríanse de diversos xeitos a partir dos escritos de Cicerón,[45]igual có nome Capitolino.[46]Ademais, a palabra Vopiscus é un raro termo latino, que se refire a un xemelgo que sobrevive, mentres o seu irmán morreu no útero; polo que se interpretou que, dos seis autores da Historia, "Flavius Vopiscus" había se-lo derradeiro en sobrevivir.[46] Por outra banda, crese que Vulcacius é unha burla a Volcacio Sedíxito, que foi un crítico literario histórico con algunha relación co humor. Sobre os posibles significados detrás dos outros dous scriptores (Spartianus e Lampridius) non se ten afirmado nada.[47]
Para rematar, tamén hai que ter en conta que os resultados da recente análise estilística asistida por ordenador, levados a cabo por Prickman, sobre a autoría única ou múltiple demostraron ser inconclusos:
"Non obstante, a análise estilística da obra por computador deu resultados ambiguos; algúns elementos de estilo son bastante uniformes ao longo da obra, mentres que outros varían dun xeito que suxire a autoría múltiple. En que medida isto se debe ao feito de que obviamente compílanse a partir de varias fontes. Non está claro. Fixéronse varias análises por computador do texto para determinar se houbo varios autores. Moitos deles conclúen que só había un autor, pero non están de acordo coa metodoloxía. feito polo mesmo equipo concluíu que había varios autores, aínda que non estaban seguros de cantos ".[48]
Unha característica única da Historia Augusta é que pretende subministrar as biografías non só dos emperadores reinantes (chamadas "vidas primarias" polos eruditos modernos), senón tamén "vidas secundarias" dos seus herdeiros designados, colegas menores e usurpadores que reclamaron sen éxito o poder supremo.[49] Así, entre as biografías de figuras do século II e principios do século III inclúense o herdeiro de Hadriano, Lucio Elio César, e os usurpadores Avidio Casio, Pescenio Níxer, Clodio Albino, o irmán de CaracallaPublio Septimio Xeta e mailo fillo de Macrino, Diadumeniano. Ningunha destas pezas contén moita información sólida: todas están marcadas por recheos retóricos e unha ficción evidente. A biografía do collega de Marco Aurelio, Lucio Vero, que Mommsen considerou "secundario" é, aparentemente, rica en información aparentemente fiable e foi reivindicada por Syme como pertencente á serie "primaria".[50]
As vidas "secundarias" permitiron ao autor exercer a liberdade na invención de sucesos, lugares e persoas sen necesidade de axustarse a feitos históricos auténticos.[51] Segundo avanza a obra, a inventiva do autor experimenta un crecente grao de elaboración a medida que as fontes históricas lexítimas comezan a se esgotaren, compoñendo finalmente relatos en gran parte ficticios como as "biografías" dos "Trinta Tiranos", que o autor afirmou que se levantaron como usurpadores baixo Galieno. Ademais, despois da biografía de Caracalla as biografías "primarias", dos propios emperadores, comezan a asumir as calidades retóricas e ficticias previamente confinadas ás "secundarias", probablemente porque as vidas secundarias foron escritas despois da vida de Caracalla.[52]
A biografía de Macrino é notoriamente pouco fiable[53] e, tras un retorno parcial á fiabilidade no caso da vida de Heliogábalo, a de Alexandre Severo, unha das biografías máis longas de toda a obra, convértese nunha especie de fabulación retórica e exemplar sobre o tema do rei filósofo.[54] É evidente que as fontes anteriores do autor desapareceron e, ao mesmo tempo, este, esaba a desenvolver os seus talentos inventivos. Aínda fai uso dalgunhas fontes recoñecidas como Herodiano, até o 238, e probablemente Dexipo, nos últimos libros, e para todo o período imperial a Enmannsche Kaisergeschichte, xunto con Aurelio Victor, Eutropio, Amiano Marcelino e Xerome; así e todo, as biografías son cada vez máis teñen cada vez máis doses de invención e na que se van incrustando, de xeito ocasional, anacos de feitos reais.[55][29]
Con todo, mesmo cando hai feitos recoñecibles, o seu uso na Historia non se pode aceptar de xeito fidedigno. Por exemplo, na vida de Alexandre Severo a Historia afirma, en 24.4, que Alexandre considerara prohibir a prostitución masculina mais, finalmente, decidira non facela ilegal e, máis adiante, o autor engadiu que o emperador Filipo prohibira posteriormente a práctica.[56] Aínda que a afirmación sobre Alexandre é falsa, a nota sobre Filipo é certa: a fonte disto é Aurelio Víctor (28.6-7) quen á súa vez a obtivo da Kaisergeschichte, e a Historia incluso copia o estilo de Víctor con aspectos moralizantes, que non estaban no Kaisergeschichte.[57] Normalmente, esta anécdota tería que estar incluída nunha Vida de Filipo, mais a súa ausencia permitiu ao autor incluíla noutra vida. Isto tómase como evidencia de que a lagoa na metade do traballo é deliberada pois o autor, aparentemente, se mostrou reticente a abandonar calquera material útil que puidese coller do Kaisergeschichte.[56]
Proporción estimada de detalles históricos fiábeis nalgunhas das Vitae secundarias e máis tarde primarias da Historia Augusta[58]
As interpretacións do propósito da Historia tamén varían considerablemente, algúns autores considérana como unha obra de ficción ou sátira destinada a entreter e outros a catalogan coma un ataque pagán ao cristianismo; de aí que o posible escritor ocultase a súa identidade para garantir-la súa seguridade persoal. Segundo esta teoría anticristiá, a lagoa que abrangue o período dende Filipo o Árabe até o final do reinado de Valeriano é analizada como un burato deliberado, liberando ao autor da necesidade de aborda-lo reinado de Filipo, xa que a finais do século IV, Filipo estaba a ser reivincidado coma un emperador cristián e, polo mesmo, tampouco discutiu os reinados de Decio e Valeriano, quen eran coñecidos perseguidores da Igrexa. Tamén evitou tratar cos seus destinos, xa que os cristiáns vían os seus fins como vinganza divina polas persecucións ordenadas. De feito, cando son mencionados, tanto Decio como Valeriano son vistos moi positivamente polo autor da Historia.[59] Ademais, cómpre observar que a Historia, tamén, parodia as escrituras cristiás. Por exemplo, na vida de Alexandre Severo aparece: "Dise que o día despois do seu nacemento unha estrela de primeira magnitude foi visible durante todo o día en Arca Cesarea",[60] mentres que cando se pregunta, de xeito retórico: "onde, salvo en Roma, hai un poder imperial que goberna un imperio?",[61] esta considérase unha resposta á Segunda Epístola aos Tesalonicenses 2: 6-7.[59]
Syme[62] argumentou que foi un erro considerala como unha obra histórica e que non se puido determinar, con claridade, un propósito propagandístico. Teorizou que a Historia é, principalmente, un produto literario: un exercicio de sátira producido por un "canalla escolástico" que atende (e burla ou parodia) as tendencias anticuadas da época teodosiana, nas que Suetonio e Mario Máximo estaban de moda e Amiano Marcelino producía unha historia sobria ao xeito de Tácito.[nota 5] De feito, nunha pasaxe do Quadriga tyrannorum[63] -o "carro de catro cabalos de usurpadores" que, se di que, aspiraba á púrpura no reinado de Probo-, a propia Historia acusa a Mario Máximo de ser un produtor da "historia mítica" (homo omnium verbosissimus, qui et mythistoricis se voluminibis implicavit: o máis concienzudo dos homes, que ademais se envolveu en volumes de ficción histórica). O termo mythistoricis non aparece en ningún outro lugar en latín.[64] A consideración significativa a este respecto é a sección inicial da vida de Aureliano, na que "Flavio Vopisco" rexistra unha suposta conversa que mantivo co prefecto da cidade de Roma durante a festa das Hilarias, na que o prefecto o insta a escribir como queira e que invente o que non saiba.[65]
Cicerón, un dos autores a cuxos traballos a Historia Augusta fai referencias referencias de xeito indirecto.
Outros exemplos do estilo paródico pode ser tomado dos nomes dos propios Scriptores. Existe unha teoría que afirma que os nomes Trebelio Polión e Flavio Vopisco Siracusio son inventados e que argumenta que as súas orixes están baseadas en pasaxes nas letras e nos discursos de Cicerón no século Ia.C.[66] Así, Trebelio Polión, sería unha referencia a Lucio Trebelio, un seguidor de Marco Antonio, quen foi citado nas Filípicas[67] e tamén aparece outra referencia a el en Epistulae anuncio Familiares, que xunto co termo "Pollentiam" lembraba ao autor da Historia de Asinio Polión, quen foi un Tribuno da Plebe compañeiro de Lucio Trebelio e, ao mesmo tempo, historiador tamén.[66] A teoría reforzouse polos importantes paralelismos entre a crítica ficticia de Trebelio Polión feita por Flavio Vopisco, no comezo da Vida de Aureliano, cuns comentarios semellantes realizados por Asinio Polión sobre A Guerra da Galia, de Xulio César.[66] Significativamente, Lucio Trebelio adoptou o CognomenFides para as súas accións como tribuno da plebe, no 47 a.C., para resistir ás leis que abolirían as débedas; máis tarde, cando se endebedou e comezou a apoiar a abolición da débeda, Cicerón usou o seu nome como método para ridiculizalo. Segundo esta teoría non é casual que, ao seleccionar o nome Trebelio Polión, o autor estea xogando cos conceptos de fides e fidelitashistorica no punto preciso das vidas que se asignan a Trebelio Polión e Flavio Vopisco Siracusio.[68]
No caso de Flavio Vopisco Siracusio, tense argumentado que tamén está inspirado nas Filípicas na referencia a César Vopisco[69] cando cicerón menciona a Vopisco, inmediatamente antes da referencia a Lucio Trebelio.[70] O cognomen Syracusius foi incluído porque a obra De Oratore, de Cicerón está chea de refenrencia a Siracusa e os siracusanos.[70] Ademais, en De Oratore, Cicerón menciona a Estrabón Vopisco como unha autoridade no humor e refírese á sona dos siracusanos no eido do humos e Siracusa era unha das principais cidades de Sicilia.[70] Estas referencias pretendían ser como unha chiscadela aos lectores da Historia, os cales habían recoñecer a burla do material histórico realizada polo autor.[70]
Todo isto, correspóndese coa idea de David Rohrcaher sobre a Historia, o cal mantén que o autor non ten nin unha motivación política nin teolóxica, senón que, máis ben, a Historia é o equivalente a un xogo ou un crebacabezas literarios sendo a única intención da súa existencia a comprensión e o goce do lector das numerosas e complicadas alusións contidas nela.[71]
Para apoia-la súa teoría, Rohrbacher, proporciona un exemplo con respecto á obra de Amiano Marcelino. Nunha pasaxe (Amiano 19.12.14), Amiano describe os intentos do emperador cristián Constancio II de persecución dos casos de maxia baixo leis de traizón, en particular a pena de morte apliacada a aqueles homes que foran condenados, tan só, por levar un amuleto para evita-las enfermidades: "si qui remedia quartanae vel doloris alterius collo gestaret" (en galego: por se alguén levaba no pescozo un amuleto contra a febre cuartana ou calquera outra dor).[72] Existe unha norma imperial moi semellante descrita na Vida de Caracalla (5.7), a cal non ten ningúns sentido na época de Caracalla e ten unha redacción case idéntica: "qui remedia quartanis tertianisque collo adnexas gestarent" (en galego: levándoos ao redor do seu pescozo como preventivos da febre cuartana ou terciana).[73]
Outras teorías inclúen a opinión minimalista de André Chastagnol, de que o autor era un pagán que apoiaba o Senado e a aristocracia romana e desprezaba ás clases baixas e ás razas bárbaras, mentres que François Paschoud propuña que os últimos libros da Historia sexan de feito un tipo de narrativa histórica alternativa con acontecementos e personalidades dos emperadores do século IV inseridos nunha serie de emperadores do século III. Segundo Paschoud, a representación do emperador Probo é, de feito, unha versión de Xuliano, con Caro substituíndo a Valentiniano I e Carino a Graciano.[74]
Dende o século VI ata finais do século XIX, os historiadores recoñeceron que a Historia Augusta era unha fonte defectuosa e non especialmente fiable e, dende o século XX, os eruditos modernos tenderon a tratala con extrema precaución.[75][76] Os historiadores máis antigos, como Edward Gibbon, que non eran plenamente conscientes dos seus problemas con respecto aos elementos ficticios que contiñan, xeralmente trataban a información conservada dentro dela como auténtica. Por exemplo, no relato de Gibbon sobre o reinado de Galieno, reproduce sen criterio o relato parcial e ficticio da Historia Augusta sobre ese reinado.[77] Entón, cando Gibbon afirma "A repetida intelixencia de invasións, derrotas e rebelións, recibiu cun sorriso descoidado; e sinalou, con afectado desprezo, algunha produción particular da provincia perdida, preguntou sen coidado se Roma debe estar arruinada, a menos foi subministrado con liño de Exipto e arras de pano da Galia ",[78] está a reelaborar a pasaxe de Os dous Galienos:
Estou avergoñado de relatar o que dicía a miúdo Galieno neste momento, cando sucedían tales cousas, coma se estivera bromeando entre os males da humanidade. Porque cando se lle falou da revolta de Exipto, dise que exclamou: "¡Que! Non podemos prescindir do liño exipcio!" e cando se lle informou de que Asia fora devastada tanto pola violencia da natureza como polas incursións dos escitas, dixo: "Que! Non podemos prescindir do salitre". E cando se perdeu a Galia, denúnciase que riu e comentou: "O imperio pode estar seguro sen capas atrebáticas?" Así, en resumo, con respecto a todas as partes do mundo, ao perdelas, bromearía, coma se parecera sufrir a perda dalgún artigo de servizo insignificante.[79]
Gibbon sinalou despois desta pasaxe: "Coido que este personaxe singular foinos trasmitido dun xeito xusto. O reinado do seu inmediato sucesor foi curto e intenso; e os historiadores que escribiron antes da elevación da familia de Constantino non podían ter o máis mínimo interese en terxiversar o personaxe de Galieno".[80] Os eruditos modernos cren agora que a reputación de Galieno foi difamada postumamente, que foi un dos principais artífices da posterior estrutura imperial romana e que as súas reformas foron levadas a cabo polos sucesivos emperadores.[81]
Porén, non é prudente descartalo por completo, xa que tamén é a principal fonte latina respecto dun século de historia romana. Por exemplo, os eruditos asumiran que Veturius Macrinus, mencionado na Vida de Didio Xuliano, era unha invención do autor, como tantos outros nomes. Con todo, descubriuse unha inscrición que confirmou a súa existencia e o seu posto como prefecto do pretorio no 193.[82] Do mesmo xeito, a información de que o muro de Hadriano foi construído durante o reinado de Hadriano[83] e que o muro de Antonino foi construído durante o reinado de Antonino Pío[84] non está rexistrado por ningún outro escritor existente á marxe da Historia Augusta, de tal xeito que cando outros escritores antigos (como Eutropio) falan dun muro defensivo en Gran Bretaña, asociárono coas actividades de Septimio Severo.[85] Mais, nese punto, a veracidade deses datos da Historia Augusta foi confirmada por inscricións.[86]
Unha peculiaridade da obra é a inclusión dun gran número de documentos supostamente auténticos como extractos de procedementos do Senado e cartas escritas por personaxes imperiais.[87][88] En total, contén arredor de 150 supostos documentos, incluíndo 68 cartas, 60 discursos e propostas ao pobo ou ao senado e 20 decretos e aclamacións senatoriais.[2] Rexistros coma estes son bastante distintos dos discursos retóricos que a miúdo insiren historiadores antigos -era unha práctica aceptada para o escritor inventalos el mesmo[89]- e nas poucas ocasións en que historiadores inclúen tales documentos (como Salustio na súa obra sobre Catilina ou Suetonio nos seus Doce césares), polo xeral consideráronse auténticos;[90] pero case todos os que se atopan na Historia Augusta foron rexeitados como falsificacións, en parte por motivos estilísticos, en parte porque se refiren a títulos militares ou puntos de organización administrativa que doutro xeito non se rexistraron ata moito despois da suposta data ou por outro contido sospeitoso.[91][92][93]
A Historia cita ademais a ducias de historiadores, biógrafos, escritores de letras, amigos coñecedores dos escritores que non se rexistran, etc., a maioría dos cales deben considerarse como expresións da imaxinación creativa do autor.[94] Por exemplo, o biógrafo "Cordus" citado vinte e sete veces na Historia, foi considerado durante moito tempo -até mediados do século XX- como un biógrafo real,[95][96] aínda que perdido, con algunhas excepcións menores onde o material que se afirma que provén de Cordus é en realidade de Suetonio ou Cicerón; tódalas outras citas propoorcionando detalles son falsas e foron inventadas ou atribuídas a Cordus. Finalmente, Cordus é mencionado case exclusivamente naquelas Vitae onde a Historia empregou a Herodiano como fonte principal, e as súas aparicións desaparecen unha vez que a historia de Herodiano remata.[97]
O autor tamén atribuiría erroeneamente material tomado dun historiador lexítimo e adxudicaríao a un autor ficticio. Por exemplo, Herodiano úsase con máis frecuencia do que se fai referencia explícita na Historia; ademais das dez veces que se cita correctamente, tres veces o seu material cítase como "Arrianus", probablemente para multiplicar as fontes do autor.[22] Ademais, o autor non só copia de Herodiano sen citas (xa sexa abreviaturas ou suplementos), a miúdo distorsiona a Herodiano, para adaptarse ao seu obxectivo literario.[22][98]
Despois está a cita deliberada de información falsa que logo se atribúe a autores lexítimos. Por exemplo, como mínimo, cinco das dezaseis citas da Historia de Dexipo considéranse falsas e parece que se menciona a Dexipo, non como unha fonte principal de información, senón como un autor contraditorio que se contrapón á información procedente de Herodiano ou do Enmannsche Kaisergeschichte. Ademais, Quintus Gargilius Martialis, que produciu traballos sobre horticultura e medicina, é citado dúas veces como biógrafo, o que se considera outra falsa atribución[99]
Exemplos de acontecementos históricos falsos e personaxes
A fiabilidade da Historia xorde dos múltiples tipos de información fraudulenta (en vez de simplemente inexacta) que percorren a obra, tornándose cada vez máis dominante a medida que avanza.[51] As distintas biografías adscríbense a diferentes "autores" inventados e continúan coas epístolas dedicatorias a Diocleciano e Constantino, a cita de documentos fabricados, a cita de autoridades non históricas, a invención de persoas (estendéndose incluso aos temas dalgunhas biografías menores), presentación de información contraditoria para confundir un tema mentres se demostra a obxectividade, afirmacións deliberadamente falsas e a inclusión de material que se pode demostrar relacionado con sucesos ou personaxes de finais do século IV en lugar en lugar do período sobre o que supostamente se está a escribir.[100] Por exemplo:
A biografía de Geta afirma que naceu en Mediolanum o 27 de maio; o ano non se especifica pero foi "nos consulados sufragáneos de Severo e Vitelio".[101] Na realidade, naceu en Roma o 7 de marzo de 1899 e non houbo tales cónsules sufragáneos neste, nin noutro ano.[102] Con todo, tense suxerido que os nomes destas persoas fosen modificados para ser Severus e Vettulenus, e que estes homes foron cónsules sufragáneos nalgún momento antes de 192.[103]
Na Vita Commodi, a biografía sobre o emperador Cómodo, hai moitas dúbidas sobre a autenticidade das fontes empregadas e citadas. Lampridio (o pseudónimo co que traballa o autor aquí) afirma que usou a Marius Maximus en varias ocasións para a súa obra. Un exemplo é un caso: Lampridio (o pseudónimo do autor que escribe aquí) afirma ter empregado en varios momentos a obra de Mario Máximo.[104] Como exemplo, o tal Lampridius cita na obra de Máximo os discursos senatoriais que se celebraron despois da morte de Cómodo.[105] Non obstante, non está claro se as referencias a Máximo son xenuínas ou están feitas polo autor para darse a si mesmo un sentido de autoridade e experiencia.[106] Baldwin pensa que os discursos senatoriais son probablemente un resultado da imaxinación de Lampridio.[107] Mais por outra banda, Molinier-Arbo si cre na súa autenticidade e suxire que o informe completo de acta senatus (literalmente actas do senado) ditouse da acta urbis (unha especie de boletín informativo da cidade) e Marius Maximus puido usar este informe para o seu traballo e Lampridio puido empregalo máis tarde.[108]
Unha carta de Hadriano escrita desde Exipto ao seu cuñado Serviano é citada extensamente e foi aceptada como xenuína por moitas autoridades até ben entrado o século XX[109] e, nela, Serviano é saudado como cónsul, e Hadriano menciona ao seu fillo (adoptado) Lucio Elio César. Mais Hadriano estivo en Exipto no 130, e o consulado de Serviano caeu no 134 e Hadriano adoptou a Elio no 136.[110][111] Afírmase que a carta foi publicada polo liberto de Hadriano, Flemón, e a carta non se menciona en parte algunha agás noutra pasaxe sospeitosa da Historia. De igual xeito, nunha pasaxe da carta que trata da frivolidade das crenzas relixiosas exipcias fai referencia ao patriarca, xefe da comunidade xudía no Imperio. Mais este este oficio xurdiu con posterioridade a que Hadriano sufocase a revolta xudía do 132 e, probablemente, esa pasaxe pretenda ser unha burla do poderoso patriarca de finais do século IV, Gamaliel.[112]
Decio revive o cargo de censor; o Senado aclama a Valeriano como dignao de celebralo nun decreto do 27 de outubro do 251. O decreto é levado a Decio (en campaña contra os godos) e convoca a Valeriano para outorgarlle o honor.[113] O renacemento da censura é ficticio e Decius levaba varios meses morto na data indicada.[114]
Valeriano ten un consello imperial en Bizancio, no que menciona a asistencia de varios dignatarios sen que ningún deles apareza citado noutra fonte, con algúns desempeñando cargos dos que non se soubo da súa existencia até o o século seguinte, e no que o xeneral "Ulpius Crinitus" (un nome aparentemente inventado para evoca-las glorias militares do emperador Traxano) toma ao mozo Aureliano (destinado a ser outro emperador militar) como o seu fillo adoptivo. Non hai motivos para crer que todo isto non sexa outra cousa máis que invención.[115]
Imaxe de Trebeliano, un usurpador que hoxe non se considera como personaxe histórico sendo unha invención do autor ou autores da Historia Augusta. A imaxe pertence ao Promptuarii Iconum Insigniorum (1553) de Guillaume Rouillé.Nos Tyranni Triginta, o autor "Trebellio Polio" proponse facer unha crónica dos "30 usurpadores xurdidos nos anos en que o Imperio foi gobernado por Galieno e Valeriano".[116] O número 30 está evidentemente inspirado nos notorios "Trinta Tiranos" que gobernaron Atenas despois do final da guerra do Peloponeso.[117] O capítulo contén 32 minibiografías: inclúen dúas mulleres, seis mozos e sete homes que nunca reclamaron o poder imperial; un usurpador do reinado de Maximino Tracio, un dos tempos de Decio e dous do tempo de Aureliano; e outros poucos que non son personaxes históricos: Póstumo o Mozo, Saturnino, Trebeliano, Celso, Tito, Censorino e Victorino Junior.[118]
Na vida de Tácito, o emperador é aclamado polo Senado, reunido na Curia Pompiliana, que nunca existiu.[119] A Historia enumera entón unha serie de individuos, todos inventados polo autor: o cónsul "Velius Cornificius Gordianus",[120] "Maecius Faltonius Nicomachus",[121] o prefecto da cidade "Aelius Cesettianus"[122] e o prefecto pretoriano "Moesius Gallicanus".[123] Sobre as cartas privadas que alaban a Tácito, cítanse como fontes a dous senadores, "Autronius Tiberianus" e "Claudius Sapilianus", os cales non son personaxes históricos.[124] Crese, tamén, que a maioría dos "Maecii" e "Gallicani" da historia son , igualmente, invencións do autor.[121][123]
Nos Quadrigae Tyrannorum (en galego, os Catro tiranos, que fan referencia ás vidas de Firmus, Saturninus, Proculus e Bonosus),[125] o autor inclúe a Firmus, de quen se di que foi un usurpador en Exipto baixo Aureliano.[126] Porén, non hai certeza algunha de que esta persoa existise nunca; con todo, había un Corrector chamado Claudius Firmus presente en Exipto en 274, aproximadamente na época en que Zósimo afirma que Aureliano estaba a tratar algúns problemas nesa provincia.[127] Non obstante, considérase que a riqueza de detalles da Historia sobre el está completamente inventada.[128] Por exemplo, afírmase que comía unha avestruz ao día, que levaba unha carruaxe tirada por avestruces, que nadaba entre crocodilos, e que construíra unha casa equipada con paneis cadrados de vidro.[129]
Na vida de Probo,[130] o autor "Flavio Vopisco de Siracusa" afirma que os descendentes do emperador fuxiran de Roma e se instalaran preto de Verona. Alí unha estatua de Probo foi alcanzada por un raio, un presaxio segundo os augures de "que as futuras xeracións da familia ascenderían a tal distinción no senado de que todos ocuparían os máis altos cargos", aínda que Vopisco (supostamente escribindo durante o reinado de Constantino) afirma que esta profecía aínda non chegara a cumprirse. Este é un dos indicios máis fortes da data de finais do século IV da Historia, xa que parece ser unha alusión bastante transparente ao rico e poderoso senador Sexto Claudio Petronio Probo (cónsul no 371) cuxos dous fillos ocuparon conxuntamente o consulado no 395.[131][132] Petronio Probo, efectivamente, nacera en Verona.[133]
Algúns eruditos sempre defenderon o valor de partes específicas da obra. Anthony Birley, por exemplo, defendeu que as vidas até Septimio Severo están baseada nas biografías xa perdidas de Mario Máximo, que foron escritas como unha secuela das De vita Caesarum de Suetonio.[134] Como resultado, a súa tradución da Historia Augusta para Penguin Books abrangue só a primeira metade e foi publicada como Lives of the Later Caesars, e o propio Birley subministrou as biografías de Nerva e Traxano e que non forman parte dos textos orixinais, que comezan con Hadriano.
A súa visión (parte dunha tradición que se remonta a J. J. Müller, quen avanzou as afirmacións de Mario xa en 1870, e que está apoiado por eruditos modernos como André Chastagnol) foi vigorosamente contestada por Ronald Syme, quen teorizou que practicamente todas as citas identificables de Mario Máximo son esencialmente interpolacións frívolas na fonte narrativa principal e que, segundo Syme, era un autor latino diferente ao que denominou "Ignotus ("o descoñecido"), o bo biógrafo".[135][136] A súa teoría argumentaba, en primeiro lugar, que mentres Mario escribía unha secuela de De vita Caesarum, a súa obra abranguía os reinados dende Nerva até Heliogábalo. Por conseguinte, non incluiría unha biografía de Lucio Vero, a pesar de que a biografía dese Princeps na Historia é principalmente de boa calidade.[137] En segundo lugar, ese "Ignotus" só chegou a Caracalla, como revela a biografía inferior e maioritariamente ficticia de Macrino.[138] Finalmente, que o compositor da Historia Augusta escribiu a vida dos emperadores até a vida de Caracalla (incluído Lucio Vero) usando a Ignoto como a súa principal fonte e complementando con Mario Máximo en ocasións.[139] Así, tan só cando fallou a fonte principal, foi que recorreu a outras fontes menos fiables (como Herodiano e Máximo),[137] así como á súa propia fecunda imaxinación, e foi neste momento cando compuxo as primeiras cinco vidas menores, até a vida de Geta.[140]
François Paschoud propuxo unha teoría similar á de Syme, na que afirmaba que Máximo era probablemente un poeta satírico, na mesma liña que Xuvenal e en absoluto un biógrafo imperial.[141] O seu argumento baséase no feito de que, fóra das mencións da Historia, a única referencia existente da obra de Mario está sempre no contexto de Xuvenal e que a descrición da Historia del como historiador non pode ser tomada ao pé da letra por mor de como inventa ou distorsiona outras tantas citas.[99] Esta teoría é rexeitada por historiadores como Anthony Birley[141] e David Rohrbacher.[142]
Ronald Syme describiu a Historia Augusta como "a obra máis enigmática que transmitiu a Antigüidade".[76] Aínda que gran parte do foco de estudo ao longo dos séculos estivo no contido histórico, dende o século XX tamén se fixo unha avaliación do valor literario da obra. Durante gran parte dese tempo a avaliación foi crítica, como demostrou a análise presentada por David Magie:
"O valor literario, así como o histórico, da Historia Augusta sufriu moito como resultado do método da súa composición. Na disposición en categorías do material histórico, os autores seguiron os principios aceptados da arte da biografía como se practicaba na antigüidade, pero as súas narracións, consistentes a miúdo en simples fragmentos organizados sen ter en conta a conexión ou a transición, carecen de graza e incluso de cohesión. O exceso de énfase nos detalles persoais e a introdución de material anecdótico destrúen a proporción de moitas seccións e a inserción de documentos falsificados interrompe o curso da narración, sen engadir nada de valor histórico nin sequera de interese xeral. Finalmente, a posterior adición de longas pasaxes e breves apuntamentos, frecuentemente en parágrafos cuxo contido xeral non teñen conexión, puxo o toque de coroa á torpeza e incoherencia do todo, co resultado de que a carga repetida semella parecer case xustificado, que estas biografías son pouco máis que monstruosidades literarias".[143]
M. L. W. Laistner opinou que "aínda que a Historia Augusta fose propaganda disfrazada de biografía, non deixa de ser unha miserable peza de literatura",[144] mentres Ronald Syme sinalou que con respecto á prosa latina do autor:
"Non era un expoñente elegante. A súa linguaxe normal é plana e monótona pero desigual (...) porque este autor é erudito, máis afeccionado ás palabras e coleccionista. De aí que moitas rarezas, ou incluso invencións ... primeiro, cando describe as medidas da disciplina militar, menciona con termos técnicos a importancia do campamento. En segundo lugar, (aparecen) arcaísmos, preciosismo e palabras floridas".[145]
Ademais, a obra mostra evidencias de que se xuntou dun xeito azaroso e precipitado, con pouca ou ningunha edición posterior do material para formar unha narración cohesionada.[146] Birley ve un exemplo do descoido co que o autor abordou a obra na construción da biografía de Marco Aurelio, onde a mediados da vida de Marco Aurelio o autor atopouse nunha total confusión, probablemente porque tiña material histórico superior ao requirido, e tamén porque xa esgotara gran parte da súa fonte para escribir biografías separadas de Lucio Vero e Avidio Casio, cuxas vidas se cruzaron coa de Marco.[147] A resposta que atopou foi empregar a Eutropio como fonte para unha breve visión xeral do principado de Marco tras a morte de Lucio Vero.[147] Non obstante, descubriu que, ao facelo, o final da narración foi demasiado brusco e, logo de incluír algunhas faladurías sobre que Cómodo non era o seu fillo, comezou unha vez máis o relato do reinado de Marco despois da morte de Lucio Vero.[147]
Aínda que estas críticas aínda forman a visión predominante sobre o valor literario da Historia, estudosos modernos como Rohrbacher comezaron a argumentar que, aínda que está mal escrita e non é unha obra estilística nin está ben afinada,[148][149] o seu uso da alusión como vehículo para parodiar obras biográfica e historiaográficas populares a finais do século IV significa que as características que noutro tempo foron motivo de intensa crítica (como a inclusión de invencións irrelevantes ou contraditorias xunto con material de orixe tradicional) son realmente unha parte intencionada e integral da obra, converténdoa nunha das máis pezas de literatura únicas que xorden do mundo antigo.[71][150]
↑Severo 17.5-19.4 foi copiado de Victor, Caes. 20,1 e 10-30; en ámbalas dúas pasaxes hai un erro importante, que mestura ao emperador Didio Xuliano co erudito xurídico Salvio Xuliano
↑Marco Aurelio 16.3–18.2 foi copiado de Eutropio 8.11
↑No Aureliano, Vopisco refírese a Constantino Cloro como emperador e Diocleciano como cidadán privado. Esta composición data entre a abdicación de Diocleciano, o 1 de maio do 305 e a morte de Constancio o 25 de xullo do 306.
↑Por exemplo, Spartiano declara que vai escribir unha vida de Vero, pero que a vida atribúese a Capitolino.
↑A Historia converte, de xeito inverosímil, ao emperador Tácito (275-276) nun descendente e coñecedor do historiador.
Baldwin, Barry (1981). "Acclamations in the Historia Augusta". Athenaeum. Studi periodici di letteratura e storia dell'antichità(en inglés) (Como: Edizioni New Press) (59): 138–149. ISSN0004-6566. OCLC224614684. doi:10.2307/299014.
Barnes, Timothy (1978). The Sources of the Historia Augusta(en inglés). Bruxelas: Latomus. ISBN978-2-87031-005-2.
Chastagnol, André (1994). Histoire Auguste. Les empereurs romains des IIe et IIIe siècles. Laffont, París. ISBN 9782221057346
Den Boeft, Jan; Drijvers, Jan Willem; Den Hengst, Daniël; Teitler, Hans (2013). Philological and Historical Commentary on Ammianus Marcellinus(en inglés). Leiden: Brill. ISBN978-90-04-26787-9.
Hadas, Moses (2013). A History of Latin Literature(en inglés). Nova York: Columbia University Press. ISBN978-0-231-51487-3.
Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther (2012). The Oxford Classical Dictionary(en inglés). Oxford / Nova York: Oxford University Press. ISBN978-0-19-954556-8.
Jones, Arnold Hugh Martin; Martindale, John Robert; Morris, John (1971). The Prosopography of the Later Roman Empire, Vol. I (A.D. 260-395)(en inglés). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN978-0-521-07233-5.
Laistner, M. W. L. (1966 [1947]). The Greater Roman Historians(en inglés) (3ª ed.). Berkeley / Os Anxeles: University of California Press. OL16485856M.
Momigliano, Arnaldo (1954). The Warburg Institute, ed. "An Unsolved Problem of Historical Forgery: The Scriptores Historiae Augustae". Journal of the Warburg and Courtauld Institutes(en inglés)17 (1/2): 22–46. ISSN0075-4390. JSTORjstor.org/stable/750131. doi:10.2307/750131.
Momigliano, Arnaldo (1984). Secondo Contributo Alla Storia Degli Studi Classici. Colección: Storia e Letteratura, nº 77 (en italiano). Roma: Edizioni di Storia e Letteratura.
Potter, David (2005). Literary Texts and the Roman Historian(en inglés). Londres: Routledge. ISBN978-1-134-96233-4.
