Rectángulo dourado
O rectángulo dourado (denominado tamén rectángulo áureo ou rectángulo de ouro) é un rectángulo que posúe unha proporcionalidade entre os seus lados igual á razón áurea.[1] Ao dividir a base deste rectángulo pola súa altura, obtense o número áureo 1.618. Ao subtraer a imaxe dun cadrado igual ao do seu lado menor, o rectángulo resultante é igualmente un rectángulo dourado. A partir deste rectángulo pódese obter a espiral dourada, que é unha espiral logarítmica.
Construción
[editar | editar a fonte]Na matemática clásica constrúese mediante regra e compás seguindo os pasos:
- Constrúese un cadrado de lado unidade
- Trázase unha liña desde a metade do lado do cadrado () até un dos vértices do lado oposto, dando un segmento
- Empregando esta liña como raio, colócase a punta do compás na metade do cadrado e abátese até cortar en .
- Complétase o rectángulo así como o rectángulo .
Desenvolvementos
[editar | editar a fonte]De acordo co divulgador científico Mario Greco, desde a publicación do libro de Bruno Miere titulado Divina Proportione en 1509, é cando a razón dourada aparece descrita nos tratados de arte e de arquitectura, facendo que moitos artistas e arquitectos a empregasen a súa cantidade no deseño por consideralo esteticamente agradable.[2][3][4]
Alxébrica
[editar | editar a fonte]Se a lonxitude do lado maior se denomina , tense por definición:
Isto leva a resolver a ecuación de segundo grao:
Na que unha das dúas raíces é a proporción dourada.
O rectángulo de Euclides
[editar | editar a fonte]Trátase dunha das demostracións máis coñecidas desde a antigüidade.
O rectángulo cuxos vértices se definen polos puntos defínese como áureo debido a que o seu lado maior e o seu lado curto presentan a proporción do número áureo. O matemático grego Euclides, na súa obra Os elementos, obtén a súa construción. Sendo o triángulo pitagórico, tense que (a hipotenusa) ten como valor:
Con centro en , prolongando até a recta , obtense por intersección o punto , e por tanto:
con todo iso pódese ver que resulta evidente que os lados:
de onde:
Por outra banda, os rectángulos e son semellantes, de modo que este último é así mesmo un rectángulo áureo.
Na arquitectura
[editar | editar a fonte]O rectángulo áureo foi cualificado polos gregos clásicos como unha das figuras xeométricas máis belamente estruturadas. Por un longo lapso de séculos, os arquitectos utilizaron este cuadrilátero para templos, rañaceos e edificacións de diversa índole, desde o Partenón de Atenas (s. V a.C.), cuxa fachada dianteira se inscribe nun rectángulo áureo[5] até a sede das Nacións Unidas.
Galería
[editar | editar a fonte]O rectángulo dourado na industria
[editar | editar a fonte]- A norma DIN 476 é a que define a medida do DIN A4 e outros tamaños de papel. O DIN A4 e os seus derivados A3, A2... non manteñen as proporcións do rectángulo dourado, senón que manteñen a relación , casualmente a proporción que usaba Policleto para o seu canon.
Investigacións psicolóxicas
[editar | editar a fonte]As pescudas e debates sobre o tema naceron no s. XIX cos experimentos de Fechner, que tentou confirmar a superioridade estética do rectángulo dourado a través de investigacións dirixidas a demostrar a súa preferencia polos humanos.
A enquisa realizouse segundo tres metodoloxías complementarias.
- De elección (Wahl): solicitude aos suxeitos para escolleren os rectángulos que preferían.
- De produción (Herstellung): os suxeitos debuxan o rectángulo que consideran máis agradábel.
- De uso (Verwendung): medindo obxectos de uso cotián para verificar a presenza da proporción áurea.
Nos resultados publicados en 1879 só a primeira enquisa deu un resultado positivo, segundo as súas conviccións, cunha preferencia do 35% polo rectángulo dourado. Porén, de inmediato xurdiron críticas ao método do experimento. Fechner amosara a 347 persoas unha disposición de 10 rectángulos de igual área coa relación entre os lados en orde crecente (de 1:1 a 1:2,5), na que o rectángulo dourado ocupaba a 7ª posición, preguntando cal era máis agradábel. As críticas xurdiron en tres ordes de observación:
- Ter desatendido a influencia da orientación vertical ou horizontal na elección das persoas.
- A influencia da posición mediana. Os suxeitos puideron estar orientados a indicar o rectángulo dourado xa que representaba a figura coas proporcións medias entre os presentados.
- Os suxeitos non foron escollidos ao azar e sobre todo eran conscientes das crenzas do científico, o que supón todos os posibles problemas para os que hoxe se adopta o procedemento de dobre cego.
Os experimentos, aínda que só un deu o resultado esperado, abriron unha liña de investigacións nas que a preferencia pola sección dourada resultou cada vez máis unha quimera, até que finalmente tivo unha conclusión negativa na última década do século XX.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Livio, Mario (2002). Editorial Ariel, ed. La proporción áurea (Primera (Español) ed.). Barcelona.
- ↑ Pacioli, Luca. De divina proportione, Luca Paganinem de Paganinus de Brescia (Antonio Capella) 1509, Venecia.
- ↑ Livio, Mario (2002). The Golden Ratio: The Story of Phi, The World's Most Astonishing Number. Nueva York: Broadway Books. ISBN 0-7679-0815-5.
- ↑ Van Mersbergen, Audrey M., Rhetorical Prototypes in Architecture: Measuring the Acropolis with a Philosophical Polemic, Communication Quarterly, Vol. 46, 1998 ("a 'Golden Rectangle' has a ratio of the length of its sides equal to 1:1.61803+. The Parthenon is of these dimensions.")
- ↑ Clemens y coautores: «Geometría /con aplicaciones y solución de problemas» ISBN 0-201-64407-X
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Rectángulo dourado |
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- The Golden Mean and the Physics of Aesthetics
- Golden rectangle demonstration With interactive animation
- From golden rectangle to golden quadrilaterals Explores some different possible golden quadrilaterals