Фаето
Фаето (Faìt на дијалект Фаетано[1]) е италијански град со 618 жители во провинцијата Фоџа во Апулија.
Заедно со соседната општина Селе ди Сан Вито, таа го сочинува единственото француско-провансалско малцинство во јужна Италија.
Географија
[уреди | уреди извор]Сместена на планините Даунија, во горната долина Селоне, Фаето е втората највисока општина во регионот на Апулија.[2][3] Всушност, општината се наоѓа на надморска височина од 820 метри[4] на регионалната граница со Кампанија, наоѓајќи се на 47 км југозападно од Фоџа, главниот град на провинцијата.
Во селата околу Фаето се издигаат височините на планината Корнакија (највисокиот врв во Пуља со неговите 1151 м), планината Дифеса (1062 м), планината Сан Вито (1015 м) и исто така од таму може да се видат и подножјето Гаргано, и заливот на Манфредонија.
Зад градот се развива шумата Фаето, голема природна шума со високи дрвја со мешана вегетација. Општинската територија, која ја минува сливот на Апенини, исто така се протега на тиренската страна за да ги вклучи изворите на реката Мискано, притока на Уфита.
Историја
[уреди | уреди извор]Општината за првпат се споменува во 1343 година, во акт на џелатот на Капитаната, додека во 1354 година кралицата Џована д'Анџио го доделува Фаето на епархијата Троја.
На почетокот на 1440 година, Фаето ја изгубил својата автономија и бил припоен кон баронијата Валмаџоре, во која биле вклучени и Кастелучио и Челе ди Сан Вито. Баронијата им припаѓала, низ вековите, на различни семејства, меѓу кои се издвојуваат Карафа и Карачоло. Дури на почетокот на 19 век, со укинувањето на феудализмот, општината ја вратила целосната автономија.
До XVIII век Фаето му припаѓал на Ултра Кнежевството, а во четиригодишниот период 1743-46 бил предмет на територијална јурисдикција на кралскиот трговски конзулат на Аријано.[5]
Општество
[уреди | уреди извор]Демографска еволуција
[уреди | уреди извор]Регистрирани жители:
Јазици и дијалекти
[уреди | уреди извор]Заедно со соседниот центар Селе ди Сан Вито го формира единственото француско-провансалско јазично малцинство во Апулија, признаено од италијанската држава согласно законот бр. 482 од 1999 година.[6] Како важен лингвистички остров, имаше многу студии на оваа тема; особено постои истражувачка библиографија за дијалектот Фаетано.[7] Фаето, исто така, се граничи (на јужната страна) со друг јазичен остров, арберешкиот Гречи.
Култура
[уреди | уреди извор]
Музеи
[уреди | уреди извор]Во срцето на историскиот центар на Фаето, во внатрешноста на Каса дел Капитано од петнаесеттиот век[8], се сместени Етнографскиот музеј на француско-провансалската цивилизација[9] и Граѓанскиот музеј на територијата.[10] Внатре во нив се чуваат многу наоди поврзани со античката агро-пасторална култура, слична на онаа на блиското Celle di San Vito, но добро диференцирани од оние на околните места.
Настани
[уреди | уреди извор]Фестивалот на шунка Фаето се одржува во првата недела од февруари и август, а во мода е од поствоениот период.[11]
Поврзано
[уреди | уреди извор]Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ La storia della Puglia in 100 luoghi memorabili. Newton Compton Editori. ISBN 9788822726414.
- ↑ „Faeto“.
- ↑ „Faeto“.
- ↑ „Faeto“.
- ↑ . стр. 174 https://books.google.it/books?id=vW2YUtbHbH0C&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false. Text "Tommaso" ignored (help); Text "Vitale" ignored (help); Text "Storia della Regia città di Ariano e sua Diocesi" ignored (help); Text "1794" ignored (help); Text "Salomoni" ignored (help); Text "Roma" ignored (help); Отсутно или празно
|title=(help) - ↑ „Legge 15 dicembre 1999, n. 482 "Norme in materia di tutela delle minoranze linguistiche storiche"“. Архивирано од изворникот на 2015-05-12. Посетено на 2023-03-09.
- ↑ „Heritage Language Variation and Change in Toronto“. Архивирано од изворникот на 2013-12-15. Посетено на 2023-03-09.
- ↑ „La casa del Capitano“. Архивирано од изворникот на 2019-08-24. Посетено на 2023-03-09.
- ↑ „Museo etnografico della civiltà franco-provenzale“.
- ↑ „MuCivite - Museo civico del territorio - Faeto“.
- ↑ „Il mondo dei salumi: il prosciutto di Faeto (P.A.T.)“.