International Council of Women

De International Council of Women (ICW), ofwel de Internationale Vrouwenraad, is een vrouwenorganisatie die zich reeds sinds 1888 inzet voor de rechten van de vrouw. Bij de oprichtingsvergadering waren 49 afgevaardigden van 53 vrouwenorganisaties uit negen landen, namelijk Canada, de Verenigde Staten, Ierland, India, Engeland, Finland, Denemarken, Frankrijk en Noorwegen aanwezig. Door een verbintenis met de ICW, kunnen nationale raden hun standpunten op een internationaal toneel ten gehore brengen. De ICW heeft raadgevend status bij de Verenigde Naties. De ICW heeft permanente afgevaardigden bij ECOSOC, UNIDO, UNICEF, FAO, ILO, WHO, UNEP, UNCTAD, UNDP etc.

Geschiedenis

Lady Ishbel Aberdeen (1899), de eerste presidente van het ICW. Foto: Collectie IAV van Atria

Presidenten van de ICW	Periode	nationaliteit
geen president	1888-1893	-
Ishbel Hamilton-Gordon	1893-1899	Schotland
May Wright Sewall	1899-1904	Verenigde Staten
Ishbel Maria Hamilton-Gordon	1904-1920	Schotland
Pauline Chaponnière-Chaix	1920-1922	Zwitserland
Ishbel Maria Hamilton-Gordon	1922-1936	Schotland
Marthe Boël	1936-1947	België
Renée Girod	(interim) 1940-1945	Zwitserland
Jeanne Eder-Schwyzer	1947-1957	Zwitserland
Marie-Hélène Lefaucheux	1957-1963	Frankrijk
Mary McGeachy	1963-1973	Canada
Mehrangiz Dowlatshahi	1973-1976	Iran
Prem Purachatra	1976-1979	Thailand
Miriam Dell	1979-1986	Nieuw-Zeeland
Sookja Hong	1986-1988	Zuid-Korea
Lily Boeykens	1988-1994	België
Kuraisin Sumhadi	1994-1997	Indonesië
Pnina Herzog	1997-2003	Israël
Anamah Tan	2003-2009	Singapore
Cosima Schenk	2009-2015	Zwitserland
Jungsook Kim	2015-	Zuid-Korea

Tijdens een bezoek aan Europa in 1882 bespraken Amerikaanse feministen en kiesrechtstrijders Elizabeth Cady Stanton en Susan B. Anthony met verschillende lokale vrouwenorganisaties het idee om een internationale vrouwenraad op te richten. Onder leiding van Cady Stanton en Anthony organiseerde de Amerikaanse National Woman Suffrage Association vervolgens enkele jaren later de oprichtingsvergadering. Deze vergadering, die van start ging op 25 maart 1888, was onderdeel van een herdenking van de Seneca Fallsconventie die veertig jaar eerder in 1848 had plaatsgevonden. Bij deze conventie, de eerste in zijn soort, werd er expliciet gevraagd om gelijkstelling aan de man en werd het vrouwenkiesrecht opgeëist.

De voorbereiding van de eerste vergadering was grotendeels in handen van Rachel Foster Avery, terwijl Susan B. Anthony de leiding nam over acht van de zestien sessies. The ICW creëerde een constitutie en legde vast dat nationale vergaderingen driejaarlijks- en internationale vergaderingen vijfjaarlijks plaats zouden vinden. Millicent Garrett Fawcett werd verkozen tot de eerste president, maar weigerde deze functie.

De eerste vergaderingen vonden plaats in Washington (1889), Chicago (1893), Londen (1899) en Berlijn (1904). De kosten werden in de eerste jaren grotendeels gedragen door de Amerikaanse leden. Het feit dat de meeste vergaderingen in Noord Amerika en Europa plaatsvonden en dat Engels, Frans en Duits tot officiële talen werden verkozen, had een ontmoedigende werking op niet-Westerse vrouwen en vrouwenorganisaties.

De ICW wilde haar conservatieve leden niet tegen de borst stoten en zette zich daarom niet actief in voor het vrouwenkiesrecht. Dit had tot gevolg dat tijdens het congres in 1904 te Berlijn een aparte internationale kiesrechtvereniging werd opgericht: de Wereldbond voor Vrouwenkiesrecht. Carrie Chapman Catt werd de eerste presidente van deze vereniging waar ook Nederlandse feministen als Rosa Manus en Aletta Jacobs een belangrijke rol in hebben gespeeld.

Het eerste permanente comité, het comité voor Peace and International Arbitration, werd in 1899 in het leven geroepen. In 1925 werd de eerste coalitie, the Joint Standing Committee of the Women’s International Organisations, gevormd om te lobbyen voor de benoeming van vrouwen in de Volkenbond. In 1931 werd door de League of Nations een Women’s Consultative Committee on Nationality gevormd om de rechten van vrouwen met een andere nationaliteit dan hun man te bepleiten. In 1931 werden tevens The Liaison Committee en het Peace and Disarmament Committee gevormd. De constitutie van de ICW werd in 1936 herzien.

De Amerikaanse nationale vrouwenraad werd gevormd tijdens de eerste ICW vergadering in 1888. Daaropvolgend werd de nationale vrouwenraad van Canada (1893) gevormd. De Nationale Vrouwenraad, de huidige Nederlandse Vrouwen Raad, werd na afloop van de Nationale Tentoonstelling van Vrouwenarbeid op 29 oktober 1898 in het leven geroepen. Mariane van Hogendorp was de eerste voorzitter. In 1901 kwam de Franse vrouwenraad tot stand.

De hedendaagse ICW

Na de Eerste Wereldoorlog ging de ICW samenwerkingen met de Volkenbond en Verenigde Naties aan. De ICW heeft tegenwoordig raadgevend status bij UNESCO, de hoogste status die een NGO kan behalen bij de VN. Op dit moment zijn 70 landen aangesloten bij de ICW en worden er driejaarlijks internationale vergaderingen gehouden. Het hoofdkwartier van de ICW bevindt zich in Parijs.

Archieven

Een deel van de archieven van de ICW worden beheerd door de Women’s Library van de London School of Economics. Tevens worden papieren van de ICW bewaard bij Atria te Amsterdam, de bibliotheek van United Nations te Geneve, de Congress bibliotheek te Washington DC, het UNESCO archief te Parijs, CARHIF te Brussel, the Sophia Smith Library van Smith College Massachusetts, the Margaret Cousins Memorial library in New Delhi en in de Lady Aberdeen Collection van Universiteit Waterloo te Ontario.

Zie ook

• Lijst van vrouwenverenigingen

Externe links

• Officiële website van de ICW
• Administratie van de ICW^{[dode link]}, The Women’s Library, London School of Economics
• Het archief van de ICW, 1899-1953 bij Smith College

Bronnen, noten en/of referenties

• Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel International Council of Women op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.