Innocenty XI

Błogosławiony
Innocenty XI
Czczony przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	7 października 1956; przez Piusa XII
Wspomnienie	12 sierpnia
Szczególne miejsca kultu	kaplica Przemienienia Pańskiego w Watykanie

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	29 stycznia 1651
Konsekrator	Francesco Maria Macchiavelli
Współkonsekratorzy	Maffeo Vitale; Giulio Cesare Borea
Konsekrowani biskupi
Giacinto Tarugi	1654
Francesco Gheri	1655
Giulio Maria Odescalchi	1656
Benedetto Rocci	1658
Carlo Stefano Anastasio Ciceri	1659
Pietro Francesco Moia	1659
Carlo Rossi	1659
Bartolomeo Capra	1661
Giambattista Eustachio	1663
Gavino Cattayna	1663
Francesco Antonio Ricci	1664
Marco Vaccina	1664
Lorenzo Trotti	1666
Ambrogio Torriano	1666
Ivan de Andreis	1667
Gerolamo Visconti	1667
Francesco Grassi	1667
Giuseppe Maria Maraviglia	1667
Pietro Isimbardi	1670
Carlo Loffredo	1670
Francesco Arrigua	1670
Ferdinando Tiberius Gonzaga	1671
Lodovico Malaspina	1672
Sebastiano d’Alessandro	1672
Giacomo Buoni	1672
Pier Marino Sormani	1688

Innocenty XI
Innocentius Undecimus
	Benedetto Odescalchi
	Papież; Biskup Rzymu
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	19 maja 1611 ; Como
Data i miejsce śmierci	12 sierpnia 1689 ; Rzym
Miejsce pochówku	bazylika św. Piotra, ?↗, Groty Watykańskie
	Papież
Okres sprawowania	21 września 1676–12 sierpnia 1689
	Biskup Novary
Okres sprawowania	4 kwietnia 1650–6 marca 1656
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	4 kwietnia 1650
Sakra biskupia	29 stycznia 1651
Kreacja kardynalska	6 marca 1645; Innocenty X
Kościół tytularny	SS. Cosma e Damiano (24 kwietnia 1645); S. Onofrio (21 kwietnia 1659)
Pontyfikat	21 września 1676
	Multimedia w Wikimedia Commons

Innocenty XI (łac. Inocentius XI, właśc. Benedetto Odescalchi; ur. 19 maja 1611 w Como, zm. 12 sierpnia 1689 w Rzymie^[1]) – włoski duchowny katolicki, 240. papież w okresie od 21 września 1676 do 12 sierpnia 1689, błogosławiony Kościoła katolickiego^[2].

Życiorys

Wczesne życie

Pochodził z rodziny patrycjuszowskiej Odescalchich – jego ojcem był Livio Odescalchi, a matką Paola Castelli^[3]. W młodości nie odczuwał powołania do stanu duchownego, według niektórych źródeł służył w wojsku^[3]. Kształcił się w Como pod kierunkiem jezuitów, jako 15-latek praktykował w rodzinnym banku w Genui. Studiował następnie nauki prawne w Rzymie i Neapolu, obronił doktorat w 1639^[3]. Papież Urban VIII powierzył mu szereg godności w Państwie Kościelnym – był protonotariuszem, prezydentem Kamery Apostolskiej, komisarzem Ankony, gubernatorem Maceraty i Piceny^[3].

6 marca 1645 mianowany przez papieża Innocentego X kardynałem, z tytułem diakona Santi Cosma e Damiano^[3]. Został skierowany do pracy w Kongregacji Dobrego Rządu (Boni Regiminis Congregatio) oraz w Świętej Konsulcie (zasiadał w nich aż do wyboru na papieża). W latach 1645–1648 wykonywał obowiązki archiprezbitera bazyliki S. Maria Maggiore pod nieobecność kardynała Antonio Barberiniego, który uciekł do Francji z powodu wszczęcia śledztwa w sprawie jego nadużyć za pontyfikatu Urbana VIII. W styczniu 1647 został prefektem Sygnatury ds. Brewe Apostolskich, a rok później legatem w Ferrarze, gdzie przebywał do 1651^[3]. Od kwietnia 1650 do marca 1656 był biskupem Novary^[2]. Zrezygnował po kilku latach na rzecz swego brata, Giulio Odescalchiego. Po powrocie do Rzymu w 1657 został mianowany członkiem Kongregacji ds. Wód i Kongregacji ds. Soboru Trydenckiego, a nieco później także Kongregacji ds. Dróg (w 1661) i Kongregacji ds. Stanu Zakonnego (w 1676). Był także kamerlingiem św. Kolegium Kardynalskiego przez roczną kadencję (12 stycznia 1660 – 24 stycznia 1661)^[3].

Brał udział w trzech konklawe: 1655, 1667 i 1669-1670, gdzie był poważnym kandydatem na papieża^[2]. Jednak, wobec sprzeciwu Francji, nie został wybrany^[2]. Na konklawe 1676, 21 września, został wybrany na papieża, przyjął imię Innocentego XI i został intronizowany 4 października 1676 w bazylice watykańskiej.

Pontyfikat

Jako papież zdecydowanie sprzeciwiał się praktykom nepotyzmu i symonii w Państwie Papieskim^[2]. Wydane przez niego regulacje prawne w tej kwestii zostały jednak zarzucone przez następców. Dbał o pogłębianie życia religijnego wiernych. Zwracał uwagę na głoszenie kazań i katechizację^[1]. Wydał dekrety o częstym przyjmowaniu Komunii, o przystępowaniu do spowiedzi, a także w sprawach moralności, które uważane były za zbyt surowe i budziły opór. Papież zakazał bowiem hazardu, kobietom zabronił noszenia sukien z głęboko wyciętymi dekoltami, przeciwstawiał się modzie francuskiej, a nawet zabawom w karnawale^[1]. Uzdrowił także finanse papieskie, dzięki ograniczeniu pensji duchownych, a także zmniejszając liczbę urzędów^[1].

Skłaniał się ku jansenizmowi, a w 1679 potępił tezy laksystyczne^[1]. Rok później poparł Tirso Gonzáleza i jego teorię probabilioryzmu, przeciwstawiając się probabilizmowi^[1]. Popierał także teorie kwietysty Miguela de Molinosa, jednak pod wpływem Świętego Oficjum potępił potem jego dzieło "Przewodnik duchowy", a samego autora nakazał aresztować^[1].

Papież stawiał opór żądaniom Ludwika XIV, który rozszerzył prawo króla do obsadzania stolic biskupich (regalia) i podporządkowanie kleru francuskiego^[2]. Wobec protestu dwóch biskupów, król nakazał księżom wydać 19 marca 1682 Cztery Artykuły Gallikańskie, negujące władzę papieską^[1]. Innocenty, 11 kwietnia 1682 nie uznał Artykułów i odmówił zatwierdzenia biskupów nominowanych przez Ludwika, na 35 stolic^[1]. Zirytowany król Francji postanowił anulować w 1685 roku edykt nantejski i dopuszczał ataki na hugenotów^[1]. Papież postanowił jednak nie reagować, ponieważ wiedział czym kieruje się król, a dodatkowo 2 lata później wyrzucił z Rzymu ambasadora francuskiego^[1]. W 1688 dyskretnie ekskomunikował Ludwika XIV i cały jego dwór – otwartej schizmie udało się zapobiec dzięki mediacjom przyszłego arcybiskupa Cambrai, François Fénelona i działaniom przyszłego króla Anglii, Wilhelma Orańskiego^[1].

Innym sukcesem na arenie międzynarodowej było doprowadzenie do traktatu sojuszniczego pomiędzy królem Polski Janem Sobieskim a cesarzem Leopoldem I^[2]. Po wyzwoleniu Austrii i dołączeniu jej wojsk do sił cesarsko-polskich, połączone oddziały, wspierane finansowo przez papieża, odniosły zdecydowane zwycięstwo podczas odsieczy wiedeńskiej 12 września 1683^[2]. Uhonorował Sobieskiego w 1684 r. tytułem „Obrońcy wiary”. Dodatkowo Innocenty powołał Ligę Świętą, w skład której weszła Polska, Rosja, Wenecja i cesarstwo, co pozwoliło na odbicie Belgradu, i Węgier^[1].

Kreował 43 kardynałów, na dwóch konsystorzach^[3].

Pierwotny grób Innocentego XI

Zmarł w Rzymie w wieku 78 lat i został pochowany w bazylice watykańskiej.

Beatyfikacja

W 1714 papież Klemens XI otworzył jego proces beatyfikacyjny, procedurę wstrzymały w 1744 obiekcje dworu francuskiego; po wznowieniu procesu beatyfikacyjnego został ogłoszony błogosławionym przez papieża Piusa XII 7 października 1956^[1]. Wspomnienie liturgiczne przypada 12 sierpnia^[1].

Grób Innocentego XI w kaplicy Przemienienia Pańskiego w Bazylice Świętego Piotra

Po beatyfikacji jego sarkofag został umieszczony w kaplicy św. Sebastiana, gdzie pozostał do 8 kwietnia 2011. Wtedy to przeniesiono go do kaplicy Przemienienia Pańskiego, a na jego dotychczasowym miejscu złożono przeniesioną z Grot Watykańskich trumnę z ciałem Jana Pawła II^[4].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 401-403. ISBN 83-06-02633-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 146-147. ISBN 83-7006-437-X.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Odescalchi, Benedetto. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-09]. (ang.).
↑ Pope Innocent XI’s remains make way for John Paul II. catholicnewsagency.com. (ang.).

Bibliografia

Antonio Menniti Ippolito: Innocenzo XI, beato. Enciclopedia dei Papi, 2000. [dostęp 2013-09-09]. (wł.).
Pope Innocent XI. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-09-09]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[Kelly-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 401-403. ISBN 83-06-02633-0.

[Wollpert-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 146-147. ISBN 83-7006-437-X.

[FIU-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Odescalchi, Benedetto. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-09]. (ang.).

[catholicnewsagency-4] Pope Innocent XI’s remains make way for John Paul II. catholicnewsagency.com. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]