Ślepowron żółtoczelny
| Nyctanassa violacea[1] | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
ślepowron żółtoczelny | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 w sezonie lęgowym występuje przez cały rok zimowiska | |||
Ślepowron żółtoczelny[4] (Nyctanassa violacea) – gatunek ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Występuje w Ameryce Północnej i Południowej. Mniej pospolity niż ślepowron. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 56–71 cm. Dorosłe – szare pióra, głowa czarna, biała plama za okiem; żółtawe czoło przechodzi w biały kolor na ciemieniu. Dziób silny, gruby, różowawy. Młode – brązowe, jasne plamki na grzbiecie i drobne kreski na spodzie ciała; nogi żółte.
Zasięg, środowisko
[edytuj | edytuj kod]Mangrowe bagna, zarośnięte moczary, środkowo-wschodnia Ameryka Północna do północnej i wschodniej Ameryki Południowej.
Podgatunki
[edytuj | edytuj kod]Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) wyróżnia 5 podgatunków N. violacea[5]:
- N. v. violacea (Linnaeus, 1758) – środkowe i wschodnie USA do wschodniego Meksyku i wschodniej Kostaryki
- N. v. bancrofti Huey, 1927 – zachodni Meksyk do zachodniej Nikaragui, wyspa Socorro (na Pacyfiku), Indie Zachodnie
- N. v. caliginis Wetmore, 1946 – Panama i zachodnia Kolumbia do Peru
- N. v. cayennensis (J.F. Gmelin, 1789) – Panama i Kolumbia do północno-wschodniej i wschodniej Brazylii[2]
- N. v. pauper (P.L. Sclater & Salvin, 1870) – Galapagos
Populacja z Socorro przez niektórych autorów zaliczana jest do odrębnego podgatunku N. v. gravirostris (van Rossem, 1943)[2].
Status
[edytuj | edytuj kod]W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN ślepowron żółtoczelny klasyfikowany jest jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern)[3]. W 2020 roku organizacja Partners in Flight szacowała liczebność światowej populacji lęgowej na 400 tysięcy osobników[6]. Globalny trend liczebności oceniany jest jako stabilny, choć u niektórych populacji nie jest on znany[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Nyctanassa violacea, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Yellow-crowned Night-heron (Nycticorax violaceus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)]. (ang.).
- ↑ a b c Nyctanassa violacea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Ardeidae Leach, 1820 - czaplowate - Herons (Wersja: 2016-03-19). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-03].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-06-03]. (ang.).
- ↑ Yellow-crowned Night-Heron Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2022-12-29]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
- Yellow-crowned Night-Heron. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).