Przejdź do zawartości

Auguste Piccard (PX-8)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Auguste Piccard (PX-8)
Ilustracja
model statku
Historia
Stocznia

Giovanola Frères SA

Wodowanie

1964

 Szwajcaria
Wejście do służby

1964

Wycofanie ze służby

1984

Los okrętu

w muzeum

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


178 T
222 T

Długość

28,50 m

Szerokość

6,80 m

Zanurzenie

3,43 m

Materiał kadłuba

stal

Napęd
elektryczny
Prędkość

6 węzłów

Załoga

4 + 40 pasażerów

Auguste Piccard (PX-8) – pierwszy podwodny statek pasażerski.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Zaprojektowany przez Jacques’a Piccarda i zbudowany w 1964 w szwajcarskim przedsiębiorstwie Giovanola Frères SA. Zwodowany w czasie wystawy Exposition Nationale Suisse de 1964 woził turystów po Jeziorze Genewskim (bilet kosztował 40 franków). W latach 1964 i 1965 udział w 1100 rejsach wzięło ponad 33 tysiące osób. Załoga składała się z dowódcy, pilota, mechanika i stewardesy (uznaje się 2 stewardesy pracujące na statku za pierwsze kobiety-podwodniaków).

W 1969 statek sprzedano amerykańskiej firmie z siedzibą w Vancouver, która używała go do badania wraków oraz do prac związanych z poszukiwaniem i wydobyciem ropy naftowej. W 1984 statek odstawiono do doku, a w 1986 zakupił go teksański przemysłowiec. W 1998 został od niego odkupiony przez Association for the Auguste Piccard Mesoscaphe, które przekazało statek (w złym stanie technicznym) do Verkehrshaus der Schweiz (Muzeum Transportu) w Lucernie. Po odrestaurowaniu jest od października 2014 częścią muzeum.

Informacje techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Kadłub o średnicy zewnętrznej 3,15 metra zbudowano ze stali Aldur 55 o grubości 38 milimetrów. Statek miał długość 28,5 metra, szerokość całkowitą 6,80 metra i wysokość 7,43 metra. W położeniu nawodnym zanurzenie wynosiło 3,43 metra. Masa samego statku wynosiła 79 ton, a z akumulatorami i zapasami 165 ton. Bezpieczne zanurzenie przekraczało 100 metrów.

Kabina pasażerska o długości 22 i średnicy 2 metrów mogła pomieścić 40 pasażerów. Widok na zewnątrz zapewniało 45 okrągłych iluminatorów z pleksiglasu. Napęd zapewniał silnik elektryczny o mocy 75 KM zasilany z baterii akumulatorów o pojemności 600 kWh. Statek z pełną obsadą (44 osoby) mógł przebywać w zanurzeniu do 48 godzin.

Konstruktor statku nazwał go na cześć swojego ojca, Augusta Piccarda, wynalazcy batyskafu. Sam statek jest często nazywany mezoskafem (ang. Mesoscaph, fr. Mésoscaphe). Pomysłodawcą nazwy jest właśnie August Piccard, który urobił taką nazwę od greckich słów mezos – środkowy i scaphos – statek, dla jednostki przeznaczonej do pływania na średnich głębokościach[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. August Piccard: Do stratosfery i w głąb mórz. Warszawa: Iskry, 1964, s. 187.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy