Bełt
Bełt – pocisk przeznaczony do wystrzeliwania z kuszy. W porównaniu ze strzałą stosowaną w łukach, jest od niej krótszy, cięższy i grubszy.
Podobnie jak w strzale, całość bełtu tworzą: grot, promień i niekiedy lotka. Jego zasięg i prędkość lotu uzależniona jest zarówno od kuszy i jej siły naciągu, jak i od długości oraz masy samego bełtu.
Groty bełtów zwykle miały ostrza graniaste kształtowane w formie ostrosłupów o podstawie kwadratowej; spotykane są też groty rozwidlone[1]. Początkowo osadzano je w trzonie wbijając spodnim kolcem, później nakładano za pomocą tulei. Drewniany trzon bełtu zakończony był dwiema drewnianymi lotkami. Niekiedy owijany pakułami i oblewany smołą, zapalany przed wystrzeleniem, zamieniał bełt w pocisk zapalający[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Grabski, Tadeusz Nowak i in.: Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1966
- Wojsko, wojna, broń. Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13506-9